Palestine Cinema Days – 2/11 – Πολιτιστική Αίθουσα Λατώ (Αρχαύλη) Κριτσά – 20:00
Προβολή της ταινίας *Aida Returns* ακολουθούμενη από ερωτήσεις και απαντήσεις με την *Αλεξία Τσούνη*, ακτιβίστρια και σκηνοθέτιδα, η οποία θα είναι μαζί μας online.
*Ελεύθερη είσοδος – Ελληνικοί Υπότιτλοι*
*Aida Returns της Carol Mansour*
Με αφορμή τη ζοφερή επέτειο της Διακήρυξης Μπάλφουρ, που γιορτάζεται στις 2 Νοεμβρίου, και σε μια προσπάθεια να ενισχύσουμε τις φωνές των Παλαιστινίων, προβάλλουμε την ταινία «Aida Returns» σε σκηνοθεσία Carole Sansour στις 8:00 μ.μ. – Πολιτιστική Αίθουσα Λατώ (Αρχαύλη) Κριτσά.
“Όταν άρχισα να κινηματογραφώ τη μητέρα μου ήταν για καθαρά προσωπικούς λόγους. Διότι μόλις εμφάνισε τη νόσο Αλτσχάιμερ, έχανε σταθερά τη μνήμη της και την αίσθηση της ταυτότητάς της και ένιωσα μια ακατανίκητη ανάγκη να την «κρατήσω» πριν την κυριεύσει η νόσος. Πέρασα ώρες κινηματογραφώντας τις καθημερινές μας αλληλεπιδράσεις στο τηλέφωνό μου. Εκείνη βρισκόταν στο Μόντρεαλ, ενώ εγώ ήμουν στη Βηρυτό. Οι επισκέψεις μου και οι συνομιλίες μας γίνονταν όλο και πιο συχνές όσο εκείνη εξασθενούσε.
Από τότε που άρχισα να την κινηματογραφώ το 2007, η συζήτηση με τη μητέρα μου επέστρεφε αναπόφευκτα στη Γιάφα και στην παιδική και νεανική της ηλικία εκεί πριν από το 1948: το σπίτι της, το σχολείο της, την οικογένειά της, τους φίλους της. Παρά το γεγονός ότι είχε μια σχετικά προνομιούχα ζωή στη Βηρυτό, το Κάιρο και το Μόντρεαλ, ήταν πάντα η Yafa. Με την πάροδο του χρόνου, οι ιστορίες της γίνονταν όλο και λιγότερο συνεκτικές, εκτός από τις περιπτώσεις που άρχιζε να αναπολεί τη Γιάφα. Ήταν αυτές οι αναμνήσεις στις οποίες επιστρέφαμε ξανά και ξανά, και ήταν αυτές οι αναμνήσεις που συνέχιζαν να φέρνουν μια λάμψη στα μάτια της.
Η Aida είχε επιθυμήσει να αποτεφρωθεί όταν πέθανε. Είχε επίσης ξεκαθαρίσει ότι επιθυμούσε να επιστρέψει στη Γιάφα. Μετά την κηδεία επέστρεψα στη Βηρυτό φέρνοντας μαζί μου όλο το υλικό από τις συνεντεύξεις μας μαζί με μέρος της τέφρας της. Κράτησα τις στάχτες με την ελπίδα ότι μια μέρα θα μου παρουσιαζόταν η ευκαιρία να την πάρω πίσω για την τελευταία της ανάπαυση. Σχεδόν τρία χρόνια αργότερα, ένας φίλος που ζει στη Ραμάλα έτυχε να βρίσκεται στη Βηρυτό. Η Τάνια πρότεινε να μεταφέρει η ίδια τις στάχτες πίσω. Ως πολίτης των ΗΠΑ, θα μπορούσε να το κάνει. Αυτό που ξεκίνησε ως μια περιστασιακή συζήτηση, ανέπτυξε τεράστια δυναμική, καθώς πακετάραμε τις στάχτες για να τις μεταφέρουμε πίσω στην Παλαιστίνη. Η Τάνια βιντεοσκόπησε αυτή τη διαδικασία και το ταξίδι της στη Ραμάλα στο τηλέφωνό της για να το δείξω σε φίλους και συγγενείς. Έλαβα δεκάδες σύντομα βίντεο από το τηλέφωνο καθώς επέστρεφαν στην Παλαιστίνη, συναντώντας αγνώστους στη διαδρομή – όλοι πρόθυμα βοηθούσαν την Aida στο ταξίδι της επιστροφής.”
*Σχετικά με την Αλεξία Τσούνη, Q&A κύρια προσκεκλημένη*
Η Αλεξία Τσούνη είναι πτυχιούχος Πολιτικός Μηχανικός ΕΜΠ, και Συνεργαζόμενη Ερευνήτρια στο Εθνικό Αστεροσκοπείο Αθηνών. Είναι σκηνοθέτρια, μέλος της WIFT GR (Γυναίκες στον Κινηματογράφο και στην Τηλεόραση – Ελλάδα) και της Ένωσης Ελληνικού Ντοκιμαντέρ. Έχει σκηνοθετήσει τα ντοκιμαντέρ “Αθώα” (Ελλάδα 2024), “Αυτοάμυνα” (Ελλάδα 2024), “Shalom – Salaam – Peace” (Παλαιστίνη – Ισραήλ – Ολλανδία, 2024), “Make Art Not War” (Ουκρανία – Ρωσία – Λιθουανία – Φινλανδία – ΗΠΑ, 2023), “Hantush – ένα παραμύθι” (Παλαιστίνη – Ισπανία, 2022), “Πίσω στη Ζωή” (Ελλάδα – Μπαγκλαντές, 2021), “CoronaViolence” (Ελλάδα, 2020), “Maurice Montet: αντιρρησίας συνείδησης και ολικός πασιφιστής” (Γαλλία, 2020), και “Peace vs Piece” (Παλαιστίνη, 2019). Η Αλεξία Τσούνη είναι επίσης ακτιβίστρια για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ειρήνη, και εθελόντρια σε ελληνικές και διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις. Έχει διατελέσει Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Γραφείου για την Αντίρρηση Συνείδησης και Αντιπρόεδρος του ελληνικού τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Είναι συνιδρύτρια και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του σωματείου γυναικείων δικαιωμάτων Το Μωβ, καθώς και συνιδρύτρια και Πρόεδρος του κοινωνικού συνεταιρισμού FemArtAct φεμινιστικής, καλλιτεχνικής και ακτιβιστικής δράσης.
Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Αγίου Νικολάου
