Με θλίψη πληροφορηθήκαμε για τον ξυλοδαρμό του δεκαεξάχρονου αγοριού στα Ανώγεια από συνομήλικους του, επειδή τόλμησε να φορέσει βερμούδα και σκουλαρίκι. Με θλίψη αλλά όχι σοκ. Είναι πολύς ο καιρός που δεν νιώθουμε ασφαλείς στον τόπο μας και ακόμα περισσότερος ο καιρός που κάποιες φορές νιώθουμε ξένοι σε αυτόν.
Οι φίλοι και οι φίλες μας φοράνε σκουλαρίκια, βερμούδες, σαγιονάρες. Καμία φορά έρχονται και από άλλες χώρες, έχουν άλλο χρώμα και σεξουαλικό προσανατολισμό.
Οι φίλοι και οι φίλες μας, όλοι εμείς, που δεν ανήκουμε στην κοινωνικά αποδεκτη κατηγορία ανθρώπων, αισθανόμαστε τρόμο για την παρακμή που βλέπουμε να εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Η καταδίκη του γεγονότος αυτού είναι επιβεβλημένη από σύσσωμη την ανωγειανή και όχι μόνο κοινωνία. Μια καταδίκη όμως δεν αρκεί. Ας είναι αυτό το συμβάν η αφορμή για να ειπωθούν αλήθειες. Δεν γίνεται να αισθανόμαστε ασφαλείς σε ένα τόπο που μιλάνε τα όπλα, η καπετανιά και τα ναρκωτικά. Δε γίνεται να δεχόμαστε την ατιμωρησία ως κανονικότητα και να σωπαίνουμε μονίμως γιατί «πάει άσχημα». Και με όλες τις διαφορές μας, δεν μπορούμε να συμβαδίζουμε σ’ έναν τόπο που η κυρίαρχη νοοτροπία γεννά κακοποιητές και συγκαλύπτει τα εγκλήματα της.
Η κακοποίηση του δεκαεξάχρονου είναι ένα συμβάν από πολλά που δεν έχουν ποτέ δημοσιοποιηθεί και δυστυχώς δεν θα είναι το τελευταίο. Η ευθυνη βαραίνει εξολοκλήρου την ανωγειανή κοινωνία που έχει επιτρέψει στην παρακμή να πάρει κεφάλι.
Στα παιδιά που δέχτηκαν την επίθεση, αλλά και σε όποια παιδιά ένιωσαν να προσβάλλονται από αυτή την πράξη, έχουμε να πούμε ότι δεν είναι μόνα, ότι στεκόμαστε δίπλα τους και αν ποτέ το θελήσουν θα είμαστε μια αγκαλιά ανοιχτή.
Στα παιδιά που επιτέθηκαν έχουμε να πούμε ότι δεν είναι αργά να ζητήσουν συγνώμη και να διαλέξουν πλευρά.
Εμείς, ως ομάδα, είμαστε και θα είμαστε δίπλα σε όποιο παιδί νιώθει διαφορετικό και θέλει να έχει τον χώρο που του ανήκει στην κοινωνία αυτή.
Μπορεί το φεστιβάλ να μη συνεχίζεται σε αυτή τη φάση, αλλά εμείς είμαστε ακόμα εδώ.
