ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΤΣΙΡΚΟ ΣΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ
Συνειδητά βρισκόμαστε απέναντι σε κάθε διαδικασία που υπηρετεί τα θεσμικά όργανα και τροφοδοτεί ιεραρχικές δομές. Στην προκειμένη περίπτωση αναφερόμαστε στις φοιτητικές εκλογές, όπου οι παρατάξεις των σχολών μας παλεύουν με νύχια και με δόντια να μπουν στα Διοικητικά Συμβούλια και να καταχραστούν την εξουσία που εκείνα τους προσφέρουν. Βέβαια, το αφήγημα των παρατάξεων ότι το Δ.Σ. δεν είναι ιεραρχική δομή και ότι εκπροσωπούν ολοκληρωτικά την πλειονότητα των φοιτητών, μπορεί πολύ εύκολα να αποδομηθεί. Είναι εμφανής η διαφορά της θέσης και του “κύρους” ανάμεσα στον μέσο φοιτητή που θέλει να συμμετέχει και να ακούγεται στις γενικές συνελεύσεις, με τα ίδια τα μέλη των παρατάξεων που ψηφίστηκαν ως εκπρόσωποι. Τα σχήματα επιβάλλουν έτοιμα πλαίσια χωρίς καμία διάθεση πραγματικής συνδιαμόρφωσης με ξεκάθαρη πολιτική ατζέντα, που πολλές φορές δεν συνάδει με τα συμφέροντα της φοιτητικής κοινότητας και με μόνο στόχο την υπογραφή της οργάνωσης τους στις αποφάσεις των Γ.Σ. και την προώθηση των πολιτικών συμφερόντων του εκάστοτε κόμματος.
Γνωρίζουμε καλά, ότι στην πραγματικότητα, τα φοιτητά δεν χρειάζονται ούτε εκπροσώπους, ούτε παρατάξεις, ώστε να καταλάβουν, σε πρώτο βαθμό, τα συμφέροντα τους και μετέπειτα, να διεκδικήσουν όλα εκείνα που το κράτος και κάθε μορφής εξουσίας (Πρυτανεία, καθηγητές) εσκεμμένα τους στερεί. Κάθε φοιτητό πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι μπορεί να αλλάξει τα πράγματα μόνο του, χωρίς να χρειάζεται Μεσσίες ή καθοδηγητές που “γνωρίζουν καλύτερα” για αυτό. Ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο Φ.Σ. και η παρεμβατικότητα των παρατάξεων στις γενικές συνελεύσεις, παθητικοποιούν τη φοιτητική κοινότητα. Το άτομο νιώθει οτι δεν ακούγεται και δεν μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα, καθώς η άποψή του δεν συνάδει πάντα με την κομματική γραμμή των παρατάξεων με αποτέλεσμα να αποστασιοποιείται από την διεκδίκηση και τον αγώνα. Ταυτόχρονα,περιορίζονται οι πολιτικές αποφάσεις και δράσεις, αφού οι επιλογές των φοιτητών είναι περιορισμένες ανάμεσα στα έτοιμα πλαίσια που τους δίνονται.
Όλη αυτή η νοοτροπία συμφέρει μόνο το κράτος και την εξουσία. Καταλήγει στην δημιουργία ενός περιορισμένου από τη νομιμότητα του, εξουσιαστικού και γραφειοκρατικού συνδικαλιστικού οργάνου και σε φοιτητά που δεν ασχολούνται με αυτά που συμβαίνουν γύρω τους, μηδενίζοντας την πιθανότητα για διεκδίκηση και πραγματική αλλαγή.
Εμείς, θέλουμε αυτοοργανωμένους φοιτητικούς συλλόγους (απο φοιτητά για τα φοιτητά) και ανοιχτές συνελεύσεις, χωρίς διοικητικά συμβούλια, εκλογές και γενικότερα “καθοδηγητές” που εξυπηρετούν τα συμφέροντα των από πάνω και προτείνουν αγώνες που ούτε λίγο δεν θίγουν τους θεσμούς που μας εξουσιάζουν. Να γίνουν οι φοιτητικοί σύλλογοι πυρήνες πολιτικοποίησης και πολύμορφου αγώνα ενάντια σε αυτά που μας καταπιέζουν, ενάντια στο στείρο ακαδημαϊκό περιβάλλον και τις αυθαιρεσίες των καθηγητών, ενάντια σε κάθε μορφής εξουσία. Να φτιάξουμε ένα πανεπιστήμιο που να προωθεί την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια, την οργάνωση στη βάση. Ένα Πανεπιστήμιο προσιτό για όλη την κοινωνία που το καθένα μας μπορεί να εκφραστεί και να υπάρξει ελεύθερα.
ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΜΕΝΟ, ΙΣΟΤΙΜΟ ΦΟΙΤΗΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΟ ΧΩΡΙΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣ
ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ, ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ
Api Nere
Αντιεξουσιαστική Πρωτοβουλία Φοιτητ(ρι)ών Π.Κ.
