Σάββατο 02/12 – 21:30 – στο λαϊβάδικο της κατειλημμένης Πρυτανείας, Λόφος Καστέλι, Χανιά
Βραδιά αυτοοργανωμένης τέχνης για την οικονομική ενίσχυση της εφημερίδας δρόμου Άπατρις, με τον Κ. Θαλερό, και τους Propaganda Collective.
Ακολουθεί το κείμενο για τη βραδιά από τη συντακτική ομάδα Χανίων της εφημερίδας δρόμου Άπατρις:
Βραδιά αυτοοργανωμένης τέχνης _ 02 Δεκεμβρίου 2023
«Είθε να ζήσεις σε ενδιαφέροντες καιρούς»
κινέζικη παροιμία-κατάρα
Αν μη τι άλλο, η εποχή που ζούμε είναι «ενδιαφέρουσα», καθώς ο κόσμος, όπως τον έχουμε μάθει, μετασχηματίζεται με ραγδαίο ρυθμό. Ο πολιτισμός της κερδοφορίας, δηλαδή της άντλησης κέρδους από την εκμετάλλευση ανθρώπων, ζώων και φυσικού περιβάλλοντος, παραμένει ο ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλιστικού οικοδομήματος. Αυτό που αλλάζει είναι η ένταση αυτής της εκμετάλλευσης, οι νέες μορφές και χαρακτηριστικά που παίρνει, και η ιδεολογία με την οποία διανθίζεται και διαχέεται στην κοινωνία.
Η πραγματικότητα των τελευταίων ετών είναι ενδεικτική για το πώς το καπιταλιστικό σύστημα «αναρρώνει» από τις λεγόμενες «κρίσεις» του: Πολεμικές επιχειρήσεις, πληθωρισμός, ισοπέδωση του φυσικού περιβάλλοντος, δαιμονοποίηση/στοχοποίηση των μη-κανονικών σωμάτων (από τους μετανάστες ως τα τρανς άτομα), περίφραξη και εμπορευματοποίηση του δημόσιου χώρου, ψηφιακή επιτήρηση, εντεινόμενη καταστολή.
Για να αφηγηθεί τη διαδικασία διαχείρισης των «κρίσεών» της, η κυριαρχία επιλέγει συγκεκριμένη ρητορική, άλλοτε «αθώα» και άλλοτε «θετική». Έτσι, από τη μία παρουσιάζει ως φυσικά φαινόμενα, ανεξάρτητα μεταξύ τους, τις αλλεπάλληλες «κρίσεις» (από την υγειονομική έως την ενεργειακή κ.ο.κ.), ενώ από την άλλη επιχειρεί να αναδιατυπώσει συνολικά τους όρους οργάνωσης της κοινωνικής ζωής στο όνομα της ανάπτυξης. Η ανθεκτικότητα απέναντι στις φυσικοποιημένες κρίσεις εξασφαλίζεται μέσα από την ατομική ευθύνη, και συμπληρώνεται από την «αναπτυξιακή» απαίτηση για συνεχή και βελτιωμένη επίδοση.
Όσο σύνθετος και αν φαντάζει ο κόσμος, η κυρίαρχη ιδεολογία συνεχίζει να περιστρέφεται γύρω από την κουλτούρα του ατομισμού, στην πιο ολοκληρωτική της μορφή. Και βέβαια, όσο περισσότερο οι κοινωνικές σχέσεις διαμεσολαβούνται από τον ψηφιακό κόσμο –όσο δηλαδή μετατοπίζονται από τον «βιωμένο κοινωνικό χώρο στον χώρο του διαμεσολαβημένου κοινωνικού βιώματος»1– τόσο περισσότερο διαρρηγνύονται· τόσο πιο μόνα και αλλοτριωμένα είναι τα επιμέρους άτομα.
Η έκφραση αποτελούσε πάντοτε ένα στοίχημα για τα καταπιεσμένα υποκείμενα. Καταρχάς ως απόπειρα να αποτυπωθούν οι πνευματικές αγωνίες και ανησυχίες, αλλά και η πολυπλοκότητα ή τα αδιέξοδα του ψυχικού κόσμου. Απόπειρα που βρίσκει το νόημά της, όταν κοινωνικοποιείται, όταν δηλαδή «φεύγει» από το άτομο, και φιλτράρεται/κριτικάρεται μέσα από τον κοινωνικό διάλογο. Ο πολιτισμός της κερδοφορίας, και η ατομική κουλτούρα παράγουν μορφές τέχνης που κατ’ ουσίαν στέκονται απέναντι από αυτόν τον κοινωνικό διάλογο: Αφενός μέσα από έργα κενά περιεχομένου, που «κανονικοποιούν» την εκμετάλλευση, και αναπαράγουν το σύνολο των παθογενειών που διέπουν τις σύγχρονες κοινωνίες σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας· αφετέρου «αφομοιώνοντας» τα ανατρεπτικά περιεχόμενα, όταν, για παράδειγμα, αυτά φιλοξενούνται σε ιδρύματα εφοπλιστών και υπουργικές εκδηλώσεις, όπου εν τέλει αποχρωματίζονται από τα πολιτικά συγκείμενά τους, καθίστανται ακίνδυνα, και διαβαίνουν το κατώφλι του θεάματος.
Στον αντίποδα αυτών στέκει η αυτοοργανωμένη τέχνη, ως πολιτική διεργασία που τοποθετείται ανταγωνιστικά όσον αφορά στη μορφή, και το περιεχόμενό της: Η δημιουργία από τα κάτω, χωρίς να είναι απαραίτητη καμία μορφή εξειδίκευσης, και η όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη διακίνηση χωρίς τον οικονομικό περιορισμό του αντιτίμου, αποτελούν μια πρακτική αντιπρόταση απέναντι στα κυκλώματα της βιομηχανίας της τέχνης. Την ίδια στιγμή, ο λόγος που αρθρώνεται αποτελεί κριτική στην κυρίαρχη μορφή διασκέδασης, αποτελώντας ένα δείγμα πως η ψυχαγωγία μπορεί να καταδυθεί σε βαθύτερα περιεχόμενα, περνώντας μέσα από τη συνολικότερη κριτική στον καπιταλιστικό πολιτισμό, και από την ψηλάφηση του οράματος για έναν κόσμο απαλλαγμένο από την καταπίεση.
*
Στην πόλη των Χανίων, η τουριστική βιομηχανία είναι αυτή που δίνει το tempo της κοινωνικής ζωής. Στο όνομα της βαριάς βιομηχανίας της χώρας, τα τελευταία 10 χρόνια, η πόλη ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι, και μετατρέπεται σε ένα απέραντο θέρετρο, γεμάτη καφετέριες, εστιατόρια, ξενοδοχεία, airbnb κ.ο.κ., όλα προσανατολισμένα στις τσέπες των τουριστών. Ο δημόσιος χώρος διαρκώς συρρικνώνεται, και διαμορφώνεται ώστε να εξυπηρετεί την ομαλή και ανεμπόδιστη λειτουργία των καταστημάτων κατανάλωσης υπηρεσιών. Κάθε άλλη χρήση σταδιακά απεμπολείται. Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα της οδού Νταλιάνη και της πλατείας Σπλάντζιας.
Τα συμφέροντα των κάθε λογής επιχειρηματιών είναι αυτά που «καθορίζουν» τη χρήση του δημόσιου χώρου, συνεπικουρούμενα από τις αποφάσεις της τοπικής δημοτικής αρχής, και την αστυνομική επιτήρηση. Ο σχεδιασμός τους διαρκώς μας αφήνει «απ’ έξω», ως άτομα με στάσεις και συμπεριφορές που δεν αποφέρουν περαιτέρω κέρδος στην επιχειρηματική δραστηριότητα: Είμαστε κομμάτι του κόσμου που χρησιμοποιεί τον δημόσιο χώρο για να αράζει ήδη προτού κατακλυστεί από επιχειρήσεις και τραπεζοκαθίσματα· που τον επιλέγουμε για τις πολιτικές μας εκδηλώσεις και τις εξώστρεφες δράσεις μας· που αποφεύγουμε τη διαμεσολάβηση και την τυποποιημένη συνάντηση που προσφέρουν τα μαγαζιά, ενώ παράλληλα δεν επιθυμούμε να κουράσουμε καμία σερβιτόρα και κανέναν μάγειρα με τις ορέξεις μας· που δεν τον αντιλαμβανόμαστε ως τόπο κατανάλωσης και τόπο προς κατανάλωση, αλλά αγκαλιάζουμε τη συμβολική, πολιτιστική και ιστορική του αξία, βιώνοντάς τον ως τόπο ζωντανό.
Τα παραπάνω γράφονται καθώς η αρχική επιδίωξή μας ήταν η βραδιά να πραγματοποιηθεί σε κάποιον εξωτερικό δημόσιο χώρο, μερικούς μήνες νωρίτερα. Οι κινηματικές υποχρεώσεις των τελευταίων μηνών, όμως, με «αποκορύφωμα» τον αγώνα για την κρατική δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη, άφησαν τη διοργάνωση της συναυλίας σε δεύτερη μοίρα. Εκτιμήσαμε, λοιπόν, πως στις αρχές του Δεκέμβρη ο καιρός δεν θα επέτρεπε την άνετη διοργάνωση σε εξωτερικό χώρο, γι’ αυτό εν τέλει, επιλέξαμε το λαϊβάδικο της κατειλημμένης Πρυτανείας.
*
Η εφημερίδα δρόμου Άπατρις είναι μια πανελλαδική αναρχική εφημερίδα δρόμου, που μοιράζεται χωρίς αντίτιμο στον δρόμο, σε συγκεντρώσεις, πορείες, χέρι με χέρι και πόρτα πόρτα σε διάφορες γειτονιές. Αποτελεί ένα πολυτασικό εγχείρημα αντιπληροφόρησης, που στόχο έχει να διαχέει σε βάθος χρόνου το σύνολο του αναλυτικού πλούτου που έχει να επιδείξει ο πολιτικός μας χώρος.
Η συναυλία γίνεται με σκοπό να ενισχυθεί οικονομικά η εφημερίδα. Η συντακτική ομάδα Χανίων έχει επιλέξει τα χαρακτηριστικά της βραδιάς:
- Ο Θαλερός Κ. και οι Propaganda collective αποτελούν ξεχωριστές εκφράσεις του αυτοοργανωμένου καλλιτεχνικού χώρου στην Ελλάδα, μιλώντας μέσα από (αλλά και προς) τις γραμμές του ανταγωνιστικού κινήματος. Είναι χαρά μας που βρίσκονται μαζί μας για να υποστηρίξουν μία εκδήλωση ενίσχυσης της εφημερίδας, και αντίστοιχα χαρά μας που αναδεικνύουμε τη συνεισφορά τους στον εγχώριο κινηματικό διάλογο, μέσα από μια συναυλία που διοργανώνουμε στο κέντρο της πόλης.
- Επιλέγουμε έναν απελευθερωμένο χώρο αγώνα, ένα κατειλημμένο έδαφος που είναι ζωντανό αντιπαράδειγμα κόντρα στην επελαύνουσα μιζέρια της ιδιοκτησίας· που αποτελεί έναν χώρο οριζόντιας και ισότιμης συνάντησης και οργάνωσης του ανταγωνιστικού κινήματος της πόλης,θεωρώντας πως εντός του κυοφορούνται τα χαρακτηριστικά που εμείς διεκδικούμε για τον δημόσιο χώρο – χωρίς είσοδο και καμιάς μορφής διαμεσολάβηση.
- Το μπαρ λειτουργεί με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά, ώστε να αποφύγουμε στον μέγιστο δυνατό βαθμό τον «φραγμό» του αντιτίμου, για τα άτομα που δεν έχουν να το καλύψουν, και στον αντίποδα η επιπλέον του κόστους συνεισφορά να αφεθεί στην ευχέρεια εκείνων που διαθέτουν το «κάτι παραπάνω». Για να μην παρεξηγηθούμε δεν βλέπουμε το πρόταγμα της ελεύθερης οικονομικής συνεισφοράς ως ένα πεδίο μέγιστης κατανάλωσης με το ελάχιστο κόστος, και αυτό δεν θα το επιτρέψουμε, καθώς για τα έξοδα της διοργάνωσης συνεχίζουν να υφίστανται οι ίδιοι υλικοί περιορισμοί, που επιβαρύνουν αποκλειστικά εμάς.
- Δεν θα γίνουν ανεκτές σεξιστικές, ρατσιστικές, ομοφοβικές, τρανσφοβικές, ή οποιουδήποτε είδους εξουσιαστικές συμπεριφορές
Αντιστρέφοντας το κινέζικο ρητό, το ενδιαφέρον των καιρών μας δεν περιορίζεται στην «υποτίμηση της καθημερινότητας, από την ολομέτωπη επίθεση του κράτους και του κεφαλαίου», αλλά στο στοίχημα, και το βάρος της ευθύνης για την ανατροπή τους.
ΑΠΟ ΤΗ ΔΙΕΘΝΗ ΑΓΡΑΝΑΠΑΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΥΦΙΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
ΝΑ ΠΕΡΑΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ
Η ΖΩΗ ΑΝΑΠΝΕΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ
συντακτική ομάδα Χανίων | εφημερίδα δρόμου Άπατρις
πηγή: https://apatris.org/chania-02-12-vradia-aytoorganomenis-techni/
