Τον τελευταίο καιρό το ελληνικό κράτος προφασιζόμενο την έξοδο απο την οικονομική κρίση -που το κεφάλαιο δημιούργησε ως αναποσπαστό μέρος της φύσης του- και εκτελώντας ρητά τις εντολές του ΔΝΤ της ΕΚΤ και της ΕΕ εξαπολύει την σφοδρότερη επίθεση μεταπολιτευτικά στο σύνολο σχεδόν της κοινωνίας. Το προσωπείο του κράτους πρόνοιας που έδειχνε να εγγυάται μισθούς, συντάξεις, επιδόματα και δημόσιους οργανισμούς έχει πλέον καταρρεύσει και την σκυτάλη έχει ήδη πάρει το κράτος ασφάλειας. Το κράτος ανίκανο να πείσει την κοινωνία για την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, αναπροσαρμόζει το νομικό οπλοστάσιό του και προχωράει στην περαιτέρω λεηλασία των ζωών μας, θεσμίζοντας ακόμα πιο σκληρούς όρους εκμετάλλευσης. Μέχρι πρότινος καλούμασταν να βάλουμε τη ζωή μας ενέχυρο επενδύοντας σε μια επίπλαστη ευμάρεια για το παρόν και το μέλλον. Τώρα πια τα αφεντικά δεν έχουν καρότο, μόνο μαστίγιο. Τους ούτως ή άλλως επισφαλείς και εξοντωτικούς όρους (μαύρης) εργασίας διαδέχονται οι νέοι νόμοι για την εργασία και την κοινωνική ασφάλιση που ωθούν στην εξαθλίωση ολοένα και περισσότερα κομμάτια της κοινωνίας. Μπροστά στην εντεινόμενη οργή και δυσαρέσκεια του κόσμου, καθώς και την δυναμική αλληλεπίδραση που το ριζοσπαστικό κίνημα αναπτύσσει με “τους απο κάτω”, το κράτος θέτει σε εφαρμογή την στρατηγική της μηδενικής ανοχής για να θωρακίσει την κυριαρχία του. Το κατασταλτικό του σχέδιο απλώνεται με διάφορες μορφές σε κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής, με στόχο την εξόντωση όσων αγωνίζονται και την τρομοκράτηση οποιωνδήποτε εν δυνάμει αμφισβητήσουν τις προσταγές του.
Τα Μ.Μ.Εξαπάτησης, μέσα σε αυτή την κοινωνική δίνη, έχουν αναλάβει τη χειραγώγηση της οργής των εκμεταλλευόμενων, ως ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των αφεντικών. Το δύσκολο έργο του κράτους για την διατήρηση της, υπό κατάρρευση, κοινωνικής ειρήνης ανατίθεται στους δημοσιογράφους, οι οποίοι “αντικειμενικά” πάντα, φροντίζουν να αποπροσανατολίζουν το μένος του κόσμου, είτε “ανακαλύπτοντας” συνεχώς προσωπικές ευθύνες “επιφανών” και μη, είτε λασπολογώντας για τους αγωνιζόμενους, (χαρακτηριστικο παράδειγμα είναι οι απεργείες που μπλοκάρουν την κίνηση του χρήματος/εμπορεύματος, π.χ. η απεργία των ναυτεργατών) στοχεύοντας αφενός στην κοινωνική απονομιμοποίηση των μορφών αγώνα, και αφετέρου στην απόσπαση συναίνεσης για την καταστολή τους.
Αυτό όμως που όλοι, ίσως, γνωρίζουμε είναι ότι καμία κοινωνική κατάκτηση και κανένας κοινωνικός μετασχηματισμός δεν πραγματοποιήθηκε χωρίς μαχητικούς αγώνες. Στόχος των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, που αποτελούν την αναπαραγωγική βάση του καπιταλισμού, είναι η διάτρηση του κοινωνικού ιστού, η εκτόπιση οποιασδήποτε συλλογικής επιθυμίας και διαδικασίας, προωθώντας τον ατομισμό, την ιδιώτευση, την παθητικότητα, το “όλοι εναντίων όλων”. Αυτό που διακυβεύεται, λοιπόν για το κράτος, είναι η αφύπνιση συνειδήσεων, η απεμπλοκή από τη μοιρολατρεία και την απάθεια, η οργή που μετουσιώνεται σε συνείδηση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ούτε μόνο οικονομικό, ούτε ατομικό. Είναι κοινωνικό. Οι ατομικές λύσεις είναι το πεδίο πάνω στο οποίο δομείται ο κυρίαρχος λόγος, αποβλέποντας στην άμβλυνση των κοινωνικών-ταξικών συγκρούσεων, με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσής μας προς όφελος μιας κοινωνικής μειοψηφίας.
Η κοινωνική αλλαγή με άξονα τις πραγματικές και δικές μας ανάγκες δεν γίνεται, λοιπόν, με γνώμονα το συμφέρον της εξουσίας. Το πρώτο βήμα είναι η προσπάθεια για την αλλαγή των υπάρχουσων κοινωνικών σχέσεων, με την ανάπτυξη σχέσεων αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας, που θα πηγάζουν όχι από φιλανθρωπία, αλλά από τη συνείδηση της θέσης μας στην πυραμίδα της κοινωνίας. Να ξεφύγουμε από τη λογική των “μερικών” αγώνων, και να σταθουμε αλληλέγγυοι δίπλα σε κάθε εκμεταλλευόμενο που αγωνίζεται, να αυτοοργανωθούμε και να ακονίσουμε τις συνειδήσεις μας, προχωρώντας με σταθερό βήμα προς την κοινωνική και ατομική απελευθέρωση…
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
- προβολή ντοκυμαντέρ “Que se vayan todos!” /“Να φύγουν όλοι!” (53′)
για τις μορφές οργάνωσης & αντίστασης κατά την οικονομική & κοινωνική κρίση στην Αργεντινή.
Δευτέρα 9/8/10, 21:00 στα Πευκάκια, Νέα Χώρα
Συνέλευση αναρχικών -αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
