Οὔτε γὰρ ἄρχειν οὔτε ἄρχεσθαι ἐθέλω
·Επικαιρότητα στο Ηράκλειο
Τις πρώτες πρωινές ώρες του Σαββάτου 30/09, οι ένστολοι υπάλληλοι του κράτους επιχείρησαν την εκκένωση της Κατάληψης Ευαγγελισμού. Αποτέλεσμα αυτής της επιχείρησης ήταν η σύλληψη 10 κατοίκων και φιλοξενούμενων της Κατάληψης και ο βαρύτατος τραυματισμός ενός συντρόφου, ο οποίος ενώ είχε ήδη χειροπεδηθεί πισθάγκωνα, αντιμετωπιστεί με βία και ήταν υπό την ευθύνη των αστυνομικών, βρέθηκε στο κενό από τον 3ο όροφο του κτιρίου. Τα αντανακλαστικά του κινηματικού χώρου του Ηρακλείου θα εμφανιστούν με άμεσες συγκεντρώσεις έξω και κοντά στο κτίριο, οι οποίες καταστέλλονται με αποτέλεσμα μια ακόμα σύλληψη, ενώ καλείται εκ νέου συγκέντρωση στις 11:00 στα Λιοντάρια. Το σώμα της συγκέντρωσης προσπαθεί να πλησιάσει το κτίριο Ανδρόγεω προκειμένου να παρέμβει σε μία εκδήλωση του Δήμου, ενώ και εκεί τα άτομα που παρευρίσκονται θα δεχθούν τη βία του κράτους που απαντάει μέσω των οργάνων του και άλλων καλοθελητών με κρότου λάμψης και ρίψη χημικών μέσα στο πλήθος. Το απόγευμα της επόμενης ημέρας καλείται νέα συγκέντρωση η οποία θα πορευτεί στους δρόμους του Ηρακλείου εκφράζοντας την αλληλεγγύη στην Κατάληψη Ευαγγελισμού.
Τη Δευτέρα, στο χώρο του Τηγανίτη, πραγματοποιείται πολιτική συνέλευση υπεράσπισης της Κατάληψης Ευαγγελισμού. Δυσανάλογα ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις, περικυκλώνουν το στέκι, ενώ αποπειράθηκαν να πετάξουν δακρυγόνο μέσα στον χώρο, όπου παρευρίσκονται πάνω από 70 άτομα. Η εγκληματική αυτή ενέργεια ευτυχώς αποκρούεται από τα άμεσα και ψύχραιμα αντανακλαστικά των συντρόφων που πρόλαβαν να κλείσουν την πόρτα και το παράθυρο του στεκιού. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως τα άτομα που βρισκόταν στο στέκι φώναζαν καθόλο το χρονικό διάστημα όσο πλησίαζαν, στους ένστολους υπαλλήλους του κράτους, πως βρίσκονται σε ιδιωτικό χώρο και δεν μπορούν να παρέμβουν με το έτσι θέλω, κάτι που προφανώς αγνοήθηκε. Στο σημείο σπεύδει άμεσα δικηγόρος, ενώ δύο μέλη μας που καταφτάνουν -το ένα εκ των οποίων ανήκει στο τυπικό ΔΣ μας- προσάγονται παρόλο που συνεργάστηκαν εξαρχής δίνοντας τις ταυτότητες που τους ζητήθηκαν και ενημερώνοντας για το ρόλο τους στον Τηγανίτη -άρα και στον χώρο που νοικιάζουμε για την ομάδα μας. Μέσα στα επόμενα λεπτά θα προσέλθουν έξω από το χώρο της ομάδας ακόμα 7 δικηγόροι, ενώ ο κόσμος που συγκεντρώνεται σε μικρή απόσταση από το στέκι συνεχώς πληθαίνει. Μετά από πιέσεις του κόσμου και της ομάδας νομικών ένας αριθμός υπαλλήλων της ΕΛ.ΑΣ. αποχωρεί από τον χώρο. Η ομάδα νομικών προσπαθεί να πείσει τους υπεύθυνους της επιχείρησης πως οφείλει να ενημερωθεί Εισαγγελέας και να δοθεί εντολή από μέρους του για επέμβαση στο στέκι, κάτι για το οποίο οι ένστολοι της ΕΛ.ΑΣ. περιπαικτικά αδιαφορούν, ενώ αναφέρουν πως βρίσκονται εκεί για τυπικό έλεγχο. Η πίεση από το μαζικά συγκεντρωμένο κόσμο που δεν έμεινε αμέτοχος και απαιτούσε την αποχώρηση τους, καθώς και η συμβολή της ομάδας νομικών έπειτα από 2.5 ώρες εν τέλει εξαναγκάζει την ΕΛ.ΑΣ. σε αναδίπλωση, και μην έχοντας άλλη επιλογή οι ένστολοι αποχωρούν.
Ο συγκεντρωμένος κόσμος, τη στιγμή που καταφέρνει και διώχνει και την τελευταία διμοιρία, απεγκλωβίζει άμεσα τα συντρόφια από το εσωτερικό του στεκιού, ενώ αντανακλαστικά διεκδικεί για ακόμα μια φορά τους δρόμους του Ηρακλείου και βγαίνει σε μαζική πορεία.
Τις επόμενες ημέρες συνεχίζει να επικρατεί κλίμα αστυνομοκρατίας στο Ηράκλειο, με κορύφωση την εγκληματική επίθεση στην πορεία υπεράσπισης της Κατάληψης Ευαγγελισμού, την Κυριακή 08/10. Εκεί, οι δυνάμεις καταστολής πνίγουν με χημικά πάνω από 2.000 συγκεντρωμένα άτομα, κάνοντας χρήση τους παράλληλα στην κεφαλή και στην ουρά της πορείας. Ευτυχώς που η ψυχραιμία του συγκεντρωμένου κόσμου επικράτησε και δεν ποδοπατήθηκαν άτομα στην προσπάθεια τους να βρουν λίγο καθαρό αέρα για να μπορέσουν να ανασάνουν.
Ενώ σε καθημερινή βάση πλέον ερχόμαστε αντιμέτωπα με καταχρηστικές προσαγωγές, τραμπουκισμούς και face control των υπαλλήλων της ΕΛ.ΑΣ., βλέπουμε και τους εκπροσώπους της να εύχονται στα κοινωνικά δίκτυα καρκίνο στα σπίτια του κόσμου του αγώνα, να καλούν σε λιντσάρισμα μελών της LGBTQ+ κοινήτητας και να δηλώνουν ανοιχτά τη στήριξη τους στο νεοναζιστικό μόρφωμα – εγκληματική οργάνωση χρυσή αυγή.
·Ο ρόλος του Κοντάκη και της πρυτανείας
Από το όλο κλίμα κρατικής τρομοκρατίας βέβαια δεν μπορούμε να μη κάνουμε λόγο για τις ευθύνες σύσσωμης της πρυτανικής συγκλήτου του πανεπιστημίου Κρήτης και συγκεκριμένα του πρύτανη Κοντάκη. Δεν είναι καθόλου μακρινή η απόφαση τους να επενδύσουν πάνω από 300.000€ σε συστήματα ασφαλείας στην πανεπιστημιούπολη, τη στιγμή που υπάρχουν ανασφάλιστα εργαζόμενα άτομα στην έρευνα και εργαστήρια χωρίς εξοπλισμό. Όπως και τότε έτσι και τώρα ο κόσμος του Ηρακλείου θα διεκδικήσει το δίκαιο και θα ανατρέψει τις αποφάσεις και τα πλάνα τους για περαιτέρω εξαθλίωση των ζωών μας.
Όπως έχει γίνει γνωστό, η σύγκλητος του πανεπιστημίου στις 20/7 αποφάσισε την εκκένωση της Κατάληψης Ευαγγελισμού, η οποία όπως προαναφέραμε εν τέλει θα βρει χτυπημένο και πολυτραυματισμένο έναν μεταπτυχιακό φοιτητή του πανεπιστημίου, με τον κο Κοντάκη να σηκώνει το γάντι των επικοινωνιακών τρικ από τους υπόλοιπους κρατικούς λειτουργούς και να δηλώνει θεράπων ιατρός του, λίγες ώρες αφότου τον έχουν αφήσει από το Βενιζέλειο, χωρίς να μπορούμε ακόμα να καταλάβουμε τους λόγους που δεν κρατήθηκε για νοσηλεία. Εμείς απλά αναρωτιόμαστε πως ο άνθρωπος που έχει την πολιτική ευθύνη για τον τραυματισμό του ατόμου, μπορεί να είναι και παράλληλα θεράπων ιατρός του.
Βέβαια σε αυτό το σημείο δεν γίνεται να μην αναφέρουμε πως για εμάς δεν έχει καμία σημασία εάν το άτομο έχει την ταυτότητα του ακαδημαϊκού φοιτητή ή οποιαδήποτε άλλη ταυτότητα. Η ευθύνη του τραυματισμού του ατόμου βαραίνει πολιτικά σύσσωμη την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης. Απλά μας κάνει λίγο περισσότερη εντύπωση στο αφήγημα του Κοντάκη ότι ο χώρος θα παραδοθεί στο πανεπιστήμιο, κάποια από τα μέλη του συλλαμβάνονται ή πέφτουν από τρεις ορόφους. Επίσης, δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστο πως σε αυτή τη συνθήκη εργαλειοποιήθηκε και το χάος του ΕΣΥ, όπου οι κρατικές πολιτικές ωθούν με ταχύτατους ρυθμούς γιατρούς σε εξάντληση και παραίτηση. Παρακολουθήσαμε στο Βενιζέλειο γιατρούς να πιέζονται από αστυνομικές δυνάμεις να παραδώσουν ασθενή για σύλληψη ενώ χρήζει ιατρικής φροντίδας. Δεν μας κάνει εντύπωση η μη απομάκρυνση των υπαλλήλων της ΕΛ.ΑΣ. από το χώρο περίθαλψης των ασθενών, μιας που είναι παραπάνω από σαφές ότι δεν ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα μας, σε αυτή την περίπτωση για το ιατρικό απόρρητο. Αυτός ο συνδυασμός, πλήρης υποβάθμιση της υγείας και εξουσιαστική στάση της αστυνομίας, καθιστά βεβιασμένη και ουσιαστικά ανέφικτη την ορθή ιατρική αντιμετώπιση ασθενών. Έτσι το άτομο που από τύχη γλίτωσε η ζωή του από την πτώση, βρίσκεται κρατούμενο στη ΓΑΔΗ, όπου προφανώς εκεί συνεχίζουν να του αρνούνται το δικαίωμα στην ιατρική φροντίδα. Μόνο με την πολύωρη πίεση των δικηγόρων του, εν τέλει ο πολυτραυματίας μεταφέρεται στο ΠΑΓΝΗ, όπου εκεί παρακολουθήσαμε το θέατρο του παραλόγου που αναφέρεται παραπάνω.
Αντιλαμβανόμαστε, δηλαδή, και προσπαθούμε να αναδείξουμε και τις πολιτικές ευθύνες του κράτους και των φρουρών του, αλλά και τις πολιτικές ευθύνες που έχει η πρυτανεία του Πανεπιστημίου Κρήτης, τόσο στον τραυματισμό ανθρώπων, όσο και στην επιβολή αστυνομοκρατίας στην πόλη του Ηρακλείου. Μάλιστα ενώ βγήκαν διάφοροι «δημοσιογράφοι» και εκπρόσωποι του πανεπιστημίου από την πρώτη στιγμή να μας ενημερώσουν για την χρήση και την αξία του κτιρίου, προς το παρόν παρακολουθούμε την συμμορία της ΕΛ.ΑΣ. να βάφει με σπρέι φασιστικά και σεξιστικά σύμβολα και συνθήματα στο κτίριο. Παράλληλα με απευθείας ανάθεση μεγαλύτερη των 37.000€ χτίζει παρανόμως τα παράθυρα και τις πόρτες ενός χαρακτηρισμένου ως μνημείο κτιρίου. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε ότι μέσα από συλλογικές διαδικασίες είχε μαζευτεί στο παρελθόν ένα παρόμοιο ποσό, το οποίο μεταξύ άλλων χρηματοδότησε και εργασίες στην πλαϊνή πρόσοψη του κτιρίου και στην ενίσχυση κολώνων και στατικότητας. Επίσης να αναφέρουμε και ότι διάφοροι φορείς έχουν καταθέσει τις ενστάσεις τους για τις παράνομες εργασίες που ακολούθησαν την εκκένωση.
Απ’ότι φαίνεται και από τις υπόλοιπες εκκενωμένες καταλήψεις, αυτή η συνθήκη, μπαζωμένα και παρατημένα κτίρια, είναι το μέγιστο που μπορεί να προσφέρει το κράτος στην κοινωνία μας. Επιβολή ωμής βίας και εξουσίας σε ελευθεριακούς χώρους και έπειτα αφήνει τα ντουβάρια να σαπίσουν, ή στην καλύτερη τα κάνει μαγαζιά προς τέρψη του καταναλωτικού κοινού.
·Τελεσίγραφο Χρυσοχοϊδη: εκκενώσεις καταλήψεων
Τι κόλλημα έχουμε φάει με τις καταλήψεις μας ρωτάτε; Θα σας απαντήσουμε αμέσως.
Η σύγχρονη ιστορία των καταλήψεων εκκινεί στις 20 Νοέμβρη του 2019 όπου ο τότε υπουργός Προστασίας του Πολίτη ανακοινώνει το τελεσίγραφο του προς κάθε πιθανό αποδέκτη. Το μήνυμα είναι το εξής «Καλούνται όσοι παρανόμως έχουν καταλάβει κτίρια, δημόσια ή ιδιωτικά, να τα εκκενώσουν» ενώ λίγο πιο κάτω αναφέρει «Η προθεσμία για την εκκένωση είναι 15 ημέρες από τη δημοσίευση της παρούσης στον Τύπο». Έτσι για χάριν της συζήτησης θέλουμε να αναφέρουμε πως α) το παραπάνω τελεσίγραφο έχει ημερομηνία λήξης την 5η Δεκέμβρη, μία μέρα πριν την επέτειο της Δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου από σφαίρα μπάτσου στα Εξάρχεια το 2008, και β) ο τότε αρχηγός της ΕΛ.ΑΣ. είναι ο Μιχάλης Καραμαλάκης.
Τα επόμενα έτη θα δούμε αρκετές επιχειρήσεις εκκένωσης καταλήψεων, με τη συντριπτική πλειοψηφία να συνοδεύεται από κρεσέντο αστυνομικής βίας. Ένα από τα άπειρα παραδείγματα αστυνομικής τρομοκρατίας είναι και ο ξυλοδαρμός του Δημήτρη Ινδαρέ και της οικογένειας του επειδή έτυχε να ζουν δίπλα από μια στεγαστική κατάληψη στο Κουκάκι. Προφανώς βάζουμε αυτό το παράδειγμα για να αναδείξουμε πως ο ρόλος της αστυνομίας δεν είναι η μόνο η καταστολή του κόσμου του αγώνα αλλά και η επιβολή μιας συνθήκης ομερτά σε όποιον άλλο άνθρωπο προσπαθεί να διεκδικήσει τα βασικά του ανθρώπινα δικαιώματα, όπως ας πούμε το να μη μπουκάρουν στο σπίτι του χωρίς ένταλμα πάνοπλοι τραμπούκοι αστυνομικοί. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε πως οι εκκενώσεις καταλήψεων και η επίθεση στο ανταγωνιστικό κίνημα δεν αφορά μόνο την τρέχουσα κυβέρνηση, αποτελεί διαχρονική πολιτική στάση του ελληνικού κράτους, η οποία ανάλογα με τις κοινωνικές αντιστάσεις αυξομειώνεται.
Παρόλο που η ΕΛ.ΑΣ. βρίσκεται πάντα κοντά στο να ξυλοφορτώσει τον πολίτη, ενώ παράλληλα το κράτος σε αγαστή συνεργασία με τα ΜΜΕ προσπαθούν να μας πλασάρουν πως οι καταλήψεις είναι οι γιάφκες τρομοκρατών και πολύ επικίνδυνων και αιμοδιψών ανθρώπων ή αντικοινωνικών και περιθωριακών ατόμων, εμείς που τις έχουμε ζήσει από μέσα ερχόμαστε να δηλώσουμε το αντίθετο ακριβώς. Αντιλαμβανόμαστε τις καταλήψεις ως ελευθεριακούς χώρους άμεσα συνδεδεμένους με την κοινωνία που βρίσκονται. Αποτελούν κοιτίδες κοινωνικής έκφρασης των καταπιεσμένων, συλλογικοποίησης και διεκδικητικού αγώνα. Κάθε κατάληψη είναι πνεύμονας οξυγόνου για τις μητροπολιτικές κοινωνίες. Σε αυτά τα κτίρια γίνονται προβολές, συζητήσεις, καφενεία, μπαρ, συλλογικές κουζίνες, παραστάσεις, συνελεύσεις και συναυλίες, έξω από τη λογική του κέρδους, χωρίς μπράβους στην είσοδο και αντίτιμα, με οριζόντιες διαδικασίες που σέβονται την ανθρώπινη και μη ύπαρξη. Κάθε φωνή μετράει, εκτός αν αναπαράγει εξουσιαστικό λόγο, και μάλιστα έχει το ίδιο βάρος με όλες τις υπόλοιπες.
Όλα αυτά δεν προέρχονται από κάποια κινηματική γραφικότητα που μας διακατέχει, θέλουμε να αποτυπώσουμε και εμείς τη συλλογική μας άποψη για όλα όσα ακούγονται τις τελευταίες μέρες στην πόλη. Το κράτος μας έχει αποδείξει, και ειδικότερα το τελευταίο διάστημα, πως δεν του καίγεται καρφί για το αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε, πόσο μάλλον για το πως ζούμε. Οι άνθρωποι που πραγματικά ενδιαφέρθηκαν για το πως είμαστε, και πως τα βγάζουμε πέρα είναι ως επί το πλείστων ο κόσμος που αποτελεί μέρος του ανταγωνιστικού κινήματος του Ηρακλείου. Και αυτούς τους ανθρώπους ούτε μπορούμε ούτε θέλουμε να τους αφήσουμε μόνους τους στον αγώνα που δίνουν.
Θα έχει πέσει αυτές τις μέρες το μάτι σας στο «Μην είστε ανόητοι, οι ιδέες δεν εκκενώνονται». Όταν λέμε ότι οι ιδέες μας δεν επηρεάζονται από το αν καταφέρατε τελικά να μας πάρετε τα ντουβάρια το εννοούμε. Ωστόσο, για να ερχόμαστε πιο κοντά, χρειαζόμαστε χώρο, οπότε μη γελιόσαστε και μη νομίζετε πως δεν θα τον διεκδικήσουμε.
·Το κράτος ως παράγοντας διαφύλαξης του κεφαλαίου. Η καταστολή και ο ρόλος της αστυνομίας.
Στις προηγούμενες παραγράφους κάνουμε εκτενείς αναφορές στην ΕΛ.ΑΣ. και μάλλον ήρθε η ώρα να τοποθετηθούμε συνολικά για τον ρόλο της. Αρχικά να αναφέρουμε ένα “τυχαίο” παράδειγμα. Δεν μας φαίνεται καθόλου περίεργο που τα χρόνια αιτήματα του Συλλόγου Ελλήνων Βιομηχάνων εισακούστηκαν και έγιναν νόμος του ελληνικού κράτους. Πλέον οι υπερωρίες δεν πληρώνονται έξτρα, τα νυχτερινά δεν πληρώνονται έξτρα, οι κυριακές δεν πληρώνονται έξτρα, ενώ παράλληλα είναι εντελώς νόμιμο να δουλεύουμε μέχρι τελικής πτώσης με 13ωρα την μέρα, ή να είμαστε stand by για όποτε μας χρειαστεί το αφεντικό μας. Είναι παραπάνω από προφανές ότι όποια δικαιώματα είχαμε, με τα δικαιώματα αυτά να είναι αποτέλεσμα συλλογικών διεκδικήσεων των προηγούμενων γενιών, η νέα αυτή πολιτική του κράτους έχει αρχίσει να τα άρει ένα προς ένα. Παρακολουθούμε ταυτόχρονα την επίθεση στο δημόσιο σχολείο, στο δημόσιο πανεπιστήμιο και όλο και πιο έντονα την επίθεση στο δημόσιο σύστημα υγείας. Παράλληλα με την ιδιωτικοποίηση των παραπάνω παρατηρούμε και την ιδιωτικοποίηση της ενέργειας ενώ έχουν αρχίσει να γίνονται και βήματα για την ιδιωτικοποίηση του νερού. Το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό όταν ακούμε τη λέξη ιδιωτικοποίηση είναι το κέρδος. Στο καπιταλιστικό σύστημα τα πάντα κινούνται γύρω από αυτό. Όλα μεταφράζονται ως κέρδος ή ζημία. Έτσι καταλήγει και η ανθρώπινη ζωή να έχει μία τιμή που ανάλογα την κοινωνική ομάδα στην οποία ανήκουμε αυτή μεταβάλλεται. Στην περίπτωση του Φραγκούλη ήταν 20€ βενζίνη, στην περίπτωση του Θανάση ήταν το κόστος ενός εισιτηρίου λεωφορείου, στην περίπτωση του Σαμπάνη κόστιζε όσο ένα παλιό μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, ενώ στην πιο πρόσφατη περίπτωση του Αντώνη στο λιμάνι του Πειραιά όσο ένα ακτοπλοϊκό εισιτήριο.
Αυτό που σε εμάς φαίνεται πιο ξεκάθαρο από ποτέ στη νεοφιλελεύθερη πολιτική που ασκείται εδώ και κάποια χρόνια σε κράτη της Ευρώπης, είναι πως τα κίνητρα δολοφονίας ανθρώπων είναι ταξικά και ρατσιστικά και πως το κράτος δεν βρίσκεται εκεί για να επιβεβαιώσει και να διαφυλάξει τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Αυτά πάνε περίπατο μπροστά στο ιδιωτικό κέρδος, ενώ το κράτος είναι εκεί για να διασφαλίσει ότι το κεφάλαιο θα συνεχίσει να το παράγει. Για να προστατέψει, συνεπώς, τα κέρδη των αφεντικών, πρέπει να αναβαθμίσει τον έλεγχο της τάξης και την καταστολή. ΕΛ.ΑΣ. just entered the chat.
Η πάνοπλη, πλέον μετά από τόσα κονδύλια, ΕΛ.ΑΣ. είναι εκεί για να εφαρμόζει τις κρατικές επιταγές. Τι συμβαίνει όμως όταν το κράτος δίνει στο κεφάλαιο λευκή επιταγή για τη διαχείριση του εργατικού δυναμικού. Δουλειά, δουλειά, δουλειά. Και για να μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας, δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη τόσο στους μισθοφόρους της ΕΛ.ΑΣ., όσο και στην αστική δικαιοσύνη, με πιο πρόσφατο παράδειγμα που ενισχύει τις απόψεις μας την δολοφονία του Κώστα Μανιουδάκη στα Χανιά. Από τον Δεκέμβρη του 2008 και μετά παρατηρούμε ότι ο ρόλος της αστυνομίας έχει μεταβληθεί σε ένα όργανο το οποίο αδιαφορεί πλήρως για τη νομιμότητα των επιχειρήσεων του, παρά μόνο για την καταστολή του κόσμου που διεκδικεί. Με μία σύντομη έρευνα σε ανάλογα αρχεία, θα παρατηρήσουμε ότι οι καταχρηστικές προσαγωγές με το έτσι θέλω χωρίς να συντρέχει απολύτως κανένας λόγος, έχουν πολλαπλασιαστεί και πλέον είναι μία κανονικότητα, όπως κανονικότητα είναι τα στημένα κατηγορητήρια, που ποινικοποιούν τις κοινωνικές σχέσεις, και τα είδαμε στις υποθέσεις των Τ. Θεοφίλου, Ηριάννα Β.Λ. και προσφάτως του Παναγιώτη Κ. Ταυτόχρονα παρατηρούμε ότι η ΕΛ.ΑΣ. είναι τροχοπέδη σε υποθέσεις που μπορεί να πλήξουν την εικόνα του κράτους και της κυβέρνησης. Η καθυστέρηση έρευνας στις ηλεκτρονικές συσκευές του παιδοβιαστή Λιγνάδη, του παιδοσωματέμπορα Μίχου στην υπόθεση της 12χρονης από τον Κολωνό στην οποία υπόθεση μάλιστα η δικηγόρος της οικογένειας έχει καταγγείλει αρκετές φορές την αδιαφορία της ΕΛ.ΑΣ. να προστατέψει την 12χρονη, επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Μάλιστα δεν μας ρίχνει και από τα σύννεφα ότι κυβερνητικό στέλεχος, η Δόμνα Μιχαηλίδου,, έδωσε στη δημοσιότητα τα στοιχεία και τον τόπο κατοικίας του παιδιού. Αν συνεχίσουμε να γράφουμε παραδείγματα δεν θα μας φτάσουν ούτε 150 σελίδες μπρος πίσω, οπότε θα σταματήσουμε εδώ.
Εμείς αντιλαμβανόμαστε ότι η στάση του κράτους, και των ένοπλων δυνάμεών του, συνδέεται και έρχεται σε αντιπαράθεση με την εκάστοτε κοινωνική δυναμική, γι’αυτό στηρίζουμε έμπρακτα τις δράσεις συλλογικής διεκδίκησης, μεταξύ άλλων πορείες και διαδηλώσεις ενάντια στην κρατική καταστολή, ενάντια στις αυξήσεις του κόστους διαβίωσης, ενάντια στην υποτίμηση των ζωών μας και τα εγκλήματα του κράτους από τις ράγες των Τεμπών μέχρι το λιμάνι του Πειραιά.
·Οι κοινές πολιτικές καταβολές με την Κατάληψη Ευαγγελισμού και η ανάγκη κοινωνικής αποδοχής του κόσμου του αγώνα.
Όλα τα παραπάνω τα αναφέρουμε επειδή θεωρούμε πως δεν γίνεται να μη πάρουμε θέση στην υπάρχουσα επικαιρότητα και συνθήκη. Ένα κείμενο λίγων γραμμών δεν θα μας κάλυπτε και έτσι επιλέξαμε να γράψουμε αναλυτικά πως αντιλαμβανόμαστε εμείς την καθημερινότητα που διαμορφώνουν για εμάς. Μετά την βίαιη εκκένωση της ΕΛ.ΑΣ. και την έκνομη και αναίτια επίθεση της στο στέκι της ομάδας, εκτός από τα αυτοοργανωμένα σωματεία που έχουν δηλώσει και στο παρελθόν τη στήριξη τους και στέκονται αλληλέγγυα με κάθε μας ενέργεια, γίναμε δέκτες ενός κύματος αλληλεγγύης από αρκετό κόσμο της κοινωνίας του Ηρακλείου, συλλογικότητες, ομαδοποιήσεις και άλλες ερασιτεχνικές ομάδες. Όλο αυτόν τον κόσμο θέλουμε να τον ευχαριστήσουμε πραγματικά για την στήριξη και την αλληλεγγύη. Και με το ευχαριστήριο αυτό θέλουμε να απαντήσουμε στα κομπλιμέντα του δεχθήκαμε.
Ο Τηγανίτης από την πρώτη στιγμή που δημιουργήθηκε δεν έκρυψε την πολιτική του ταυτότητα. Αυτή η ταυτότητα είναι που διαμορφώνει και την κοινωνική μας παρουσία. Στο γήπεδο σεβόμαστε πάντα τον αντίπαλο και προσπαθούμε να χαρούμε το παιχνίδι, ενώ στην κοινωνία στηρίζουμε καλέσματα αλληλεγγύης με συλλογή ειδών για διάφορες ανάγκες, συγκεντρώσεις ενάντια στα κρατικά εγκλήματα και δείχνοντας έμπρακτα την αλληλεγγύη μας σε πληττόμενες ομάδες. Αυτά τα χαρακτηριστικά που βλέπει η κοινωνία του Ηρακλείου και μας δείχνει την στήριξη της και την αλληλεγγύη της, είναι τα ίδια χαρακτηριστικά που μας φέρνουν κοντά στην κοινότητα της Κατάληψης του Ευαγγελισμού. Είναι λογικό να υπάρχουν και πολιτικές διαφωνίες και να μην ταυτιζόμαστε απόλυτα, όμως είναι και κάτι αποδεκτό. Αν γίνουμε απόλυτα στις ζωές μας και ξεψαχνίζουμε τις διαφορές μας και όχι τις κοινές καταβολές, θα απομονωθούμε και θα αποξενωθούμε. Θα καταλήξουμε να είμαστε διασκορπισμένα και έρμαια των ανθρώπων της εξουσίας. Μας έχει γίνει παραπάνω από ξεκάθαρο πως το μόνο που έχουμε να περιμένουμε από το κράτος είναι αδιαφορία και καταστολή, ο κόσμος γύρω μας και οι κοινότητες μας είναι αυτές που θα μας στηρίξουν. Και αυτή τη στήριξη οφείλουμε να τους δείξουμε και εμείς τώρα.
Ο Τηγανίτης δημιουργήθηκε μέσα στην Κατάληψη του Ευαγγελισμού και δεν θα πάψει να στηρίζει έμπρακτα την ύπαρξη της.
Αλληλεγγύη στην Κατάληψη Ευαγγελισμού,
αλληλεγγύη σε όσα άτομα αγωνίζονται για το δίκαιο.
Ό,τι έχουμε είμαστε εμείς,
Τηγανίτης ΑΣΗ, Οκτώβρης ’23.
