Το αυτοδιαχειριζόμενο queer στέκι Ντάμα Κούπα άνοιξε τον Ιούνιο του 2021, έπειτα από τη μαζική συλλογικοποίηση ατόμων που ζουν στο Ηράκλειο και διεκδικούν την παρουσία τους στους χώρους της πόλης και της καθημερινότητας που είναι εμποτισμένοι με τα πατριαρχικά κοινωνικά κατάλοιπα. Με την τωρινή σύσταση του στεκιού να είναι σταθερή για κάποιο διάστημα ανέκυψε η ανάγκη δημιουργίας ενός κειμένου που μας ορίζει, για την παρουσίαση της συλλογικοποίησης μας και του κόσμου που προσεγγίζει το στέκι στο παρόν.
Σε μια πατριαρχική, ετεροκανονική κοινωνία που απορρίπτει κάθε τι το διαφορετικό και μη λειτουργικό για αυτή (η κρητική μικροκοινωνία συγκαταλέγεται στον ατελείωτο κατάλογο τέτοιων παραδειγμάτων) γεννήθηκε η ανάγκη να βρίσκουμε το χρόνο και το χώρο να μαζευόμαστε, να γνωριζόμαστε και να συζητάμε, σε μέρη που αναπνέουμε καλύτερα. Ένας από τους λόγους που συναντηθήκαμε πολιτικά ήταν η ζωτική για εμάς ανάγκη να υπάρξει ένας εξ ολοκλήρου queer χώρος στην πόλη, με χαρακτηριστικά αυτοδιαχείρισης. Στην κοινωνική σύσταση της επαρχίας του Ηρακλείου που οι “queer friendly” χώροι είναι ελάχιστοι και ούτε αυτοί είναι συμπεριληπτικοί ή ασφαλείς για εμάς, μας φαίνεται πολύ σημαντική η ύπαρξη ενός τέτοιου μέρους, στον οποίο να μην πρέπει συνεχώς να εξηγούμαστε ή να υπερασπιζόμαστε τα εαυτά μας και να περιοριζόμαστε. Ταυτόχρονα επιθυμούμε να έχουμε μια κοινότητα στα πλαίσια της οποίας να μπορούμε να μοιραζόμαστε κοινά ή μη βιώματα μεταξύ μας, να μπορούμε να είμαστε ευάλωτα χωρίς να μας απασχολεί το να φανούμε δυνατά, να αλληλοστηριζόμαστε και να αλληλοφροντιζόμαστε. Συλλογικοποιούμαστε δηλαδή με στόχο να δημιουργήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης, ενδυνάμωσης και συντροφικότητας.
Η πολιτική μας επιθυμία είναι να κάνουμε πράγματα από εμάς για μας, που δεν έχουν ως πρόταγμα το κέρδος, με μη ιεραρχικούς όρους, οριζόντιες διαδικασίες και με εργαλεία την αυτοοργάνωση και τη συνδιαμόρφωση. Σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία είναι να αφιερώσουμε χρόνο στο να γνωριστούμε σε βάθος ως συνέλευση και ταυτότητες, να δεσμευτούμε στη συνθήκη του -καταπιεστικού για εμάς- ενοικίου και να δώσουμε χώρο και σε άλλες συλλογικοποιήσεις που αφορούν ζητήματα όπως η σεξουαλικότητα, η ταυτότητα φύλου, η αντικαπιταλιστική δράση και άλλα. Σχετικά με τη συνθήκη της ενοικίασης, με την οικονομική επιβάρυνση και αυτό το πάρε δώσε με την ιδιοκτησία του χώρου, μας είναι ξεκάθαρο πως δεν αποτελεί μια επιθυμητή κατάσταση. Επιλέχθηκε λόγω έλλειψης των εργαλείων σε συνδυασμό με την περιορισμένη δυναμική μας να καταλάβουμε έναν από τους χώρους της πόλης που είναι εγκαταλελειμμένοι και κενοί ζωής. Μας είναι επίσης ξεκάθαρο ότι το στέκι δεν είναι μαγαζί, και δεν συμπίπτει με λογικές κέρδους και πελατών. Για αυτό δεν αναγκαζόμαστε να εξυπηρετήσουμε κανένα, ειδικά εφόσον μας τριγκάρει, μας κάνει να νιώθουμε άβολα, μας παραβιάζει τα όρια, η απλά δεν θέλουμε. Το μπαρ λειτουργεί με προτεινόμενη ελεύθερη συνεισφορά και η ενίσχυση έχει σκοπό την συντήρηση του στεκιού.
Στην παρούσα σύσταση της συνέλευσης τα θέματα που μας ενδιαφέρουν δεν αφορούν αποκλειστικά και μόνο στο έμφυλο, παρότι από μόνο του είναι πρώτιστο ζήτημα καταπίεσης και αναπαραγωγής κατασκευών. Βλέποντας το φύλο ως μια κοινωνική κατασκευή, ασφυκτιούμε μέσα στις επιτελέσεις ενός δίπολου που καλούμαστε να ικανοποιούμε. Προσπαθούμε -τόσο μέσα στη συνέλευση όσο και εκτός της- να ανακαλύπτουμε τα φύλα μας με άλλους όρους, πιο βιώσιμους για εμάς και ερχόμενους από τις επιθυμίες μας. Και θέλουμε να συλλογικοποιούμαστε και με άλλα άτομα που, όταν βρισκόμαστε σε αδιέξοδο ή παγιδευόμαστε σε αυτές τις ενσώματες έμφυλες επιτελέσεις θα είναι δίπλα μας ώστε να ξεμπλοκάρουμε το ένα το άλλο, με φροντιστικότητα και χωρίς επικρίσεις που μας κάνουν να αναβιώνουμε την ελληνική (χριστιανική) πατριαρχική κουλτούρα.
Εκτός του έμφυλου που αποτέλεσε και την αφορμή για τη συλλογικοποίηση μας, συναντηθήκαμε και για τις υπόλοιπες καταπιέσεις που επηρεάζουν τις ζωές μας πολύπλευρα: να είμαστε λειτουργικά, εργατικά, ψυχικά και σωματικά “υγιή” και αρτιμελή. Οι καπιταλιστικές αυτές επιταγές δεν θέλουμε να είναι παρούσες στο στέκι, και διεκδικούμε ο χώρος να φέρει μια αναπολογητική ανάδυση όλων των κοινωνικών μας “δυσλειτουργιών”. Επομένως προσπαθούμε να μην υπάρχουν στοιχεία και άτομα που θα αναπαράξουν την ασφυκτικότητα στην οποία μεγαλώσαμε: σχόλια για το σώμα, την νοητική και ψυχική κατάσταση, την “υγεία” του κάθε πλάσματος ή το τι ουσίες καταναλώνει ή δεν καταναλώνει -ειδικά όταν “λέγονται για το καλό του”- είναι εξίσου ανεπιθύμητα και παρεμβατικά, και αντιτίθενται σε όσα θέλουμε να δομήσουμε στο χώρο και στη συνέλευση.
Σε συνέχεια των συλλογιστικών κατά της εξουσίας, αναγνωρίζουμε και τη θέση/καταπίεση των μη ανθρώπινων ζώων και πολλά από εμάς επιλέγουμε να μην καταναλώνουμε αυτά και τα παράγωγα τους. Η αντισπε θεματική μας προβληματίζει και τη συζητάμε συνεχόμενα, είναι κάτι που επεξεργαζόμαστε χωρίς να το έχουμε καλύψει πλήρως ακόμα, και το δομούμε μαζί. Για εμάς το ζήτημα του αντισπισισμού δεν έχει να κάνει μόνο με την κατανάλωση/χρήση, αλλα είναι ένας τρόπος να ζούμε πολιτικά που υπερβαίνει τις παραπάνω πλευρές και δεν περιορίζεται αποκλειστικά σε αυτές. Επειδή ωστόσο μας είναι σημαντικό τα περισσότερα από εμάς να μη βιώνουμε triggers σε αυτό το κομμάτι, ανεξάρτητα από το τι καταναλώνει το κάθε πλάσμα στην καθημερινότητα του δεν νιώθουμε άνετα να μπαίνουν πτώματα στο χώρο του στεκιού -εντός η εκτός των εκδηλώσεων του.
Τέλος, βλέπουμε αυτό το κείμενο και ως ένα κάλεσμα σε όποια πλάσματα ενδιαφέρονται για τις διαδικασίες και τις θεματικές που περιγράφηκαν, και θέλουν να προβληματιστούν συλλογικά και οριζόντια στα πλαίσια μιας queer συνέλευσης για όλα τα παραπάνω ζητήματα. Παράλληλα, είμαστε ανοιχτά στη χρήση του χώρου και από άλλες φεμινιστικές/queer συλλογικότητες της πόλης: έχει συμβεί στον ένα χρόνο λειτουργίας του στεκιού, και είναι κάτι που θα συνεχίσει να συμβαίνει.
ΓΚΕΙ,ΤΡΑΝΣ, ΛΕΣΒΙΕΣ, ΙΕΡΙΕΣ ΤΟΥ ΑΙΣΧΟΥΣ,ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΕΡΗΦΑΝΑ Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ
Queer Συλλογικότητα Ντάμα Κούπα
Πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1624486/
