Την Τετάρτη 22/03 αναρτήσαμε πανό στο Ηράκλειο σε ένδειξη αλληλεγγύης στη Δήμητρα η οποία διώκεται για την αντικυνηγετική της δράση στις 23/03 στη Χαλκίδα. Οι κατηγορίες που της έχουν αποδοθεί (κλοπή και ληστεία) μας κάνουν για ακόμη μια φορά ξεκάθαρους τους ελιγμούς των εξουσιαστών, να ποινικοποιήσουν και να αποπολιτικοποιήσουν κάθε απελευθερωτική δράση ενάντια στα “αυτονόητα” αυτής της κοινωνίας.
Γιατί το δικό τους “αυτονόητο” μας θέλει συνένοχα και συμμέτοχα σε ιδεολογίες που επιβάλλουν αυθαίρετα την ανθρώπινη ανωτερότητα έναντι των μη ανθρώπινων όντων δικαιολογώντας έτσι κάθε είδους εκμετάλλευση και λεηλασία του φυσικού κόσμου. Από τη βιομηχανία του “κρέατος” και το κυνήγι της “θήρας”, μέχρι τα επιστημονικά πειράματα και την ερημοποίηση των βιοτόπων τους, τα μη ανθρώπινα όντα αντικειμενοποιούνται είτε ως προϊόντα κατανάλωσης, είτε ως εργαλεία/”αναγκαίες θυσίες” για την διευκόλυνση της ανθρώπινης δραστηριότητας, είτε ενίοτε ως εμπόδια στην χωρική επέκταση της επιχειρηματικότητας και των επενδύσεων. Όλα αυτά στο πλαίσιο της διαχείρισης της αναπαραγωγής και του ελέγχου της ύπαρξης τους, εδραιώνοντας πρακτικές βιοπολιτικής και ειδισμού.
Στεκόμαστε οργισμένα απέναντι στην κανονικοποίηση της θανάτωσης, του βασανισμού, του εγκλεισμού, της υποτίμησης των έμβιων όντων (ανθρώπινων ή μη) η οποία αναπαράγει συμπλέγματα εξουσίας, ιεραρχίας και καταπίεσης. Στεκόμαστε συντροφικά σε κάθε ενέργεια αντιβίας για την υπεράσπιση της ελευθερίας των καταπιεζόμενων απέναντι στην συστημική τους εξολόθρευση.
Aναρχικά
πηγή: https://athens.indymedia.org/post/1624427/
***
Σχετικά με το προσεχές δικαστήριο για το περιστατικό του 2018 με τον κυνηγό στην Εύβοια
Στις 23 Μαρτίου του 2023 εκδικάζεται στο Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων στη Χαλκίδα η υπόθεση για το περιστατικό που συνέβη 4,5 περίπου χρόνια πριν, στις 26 Δεκέμβρη του 2018, στην Εύβοια και αφορά σε διαμάχη με κυνηγό. Τα άτομα που δικαζόμαστε είμαστε δύο. Για λόγους που δεν είναι επί της παρούσης, ωστόσο, τόσο το παρόν κείμενο όσο και το πολιτικό άνοιγμα της υπόθεσης γίνεται πλέον μόνο από την υπογράφουσα.
Αυτό που συνέβη τον Δεκέμβρη του 2018 ήταν μία αυθόρμητη προσπάθεια να εμποδιστεί ο κυνηγός από το να ασκήσει το δολοφονικό του χόμπι και να σκοτώσει κάποιο ζώο. Αφού μάταια του ζητήθηκε επανειλημμένα να σταματήσει, ακολούθησε ένταση αποτέλεσμα της οποίας ήταν το κυνηγετικό του όπλο να πεταχτεί κάπου μέσα στο δάσος. Με τον κυνηγό σε έξαλλη κατάσταση η λήξη του περιστατικού ήρθε με την αποχώρησή μας από το σημείο. Ο κυνηγός ειδοποίησε την αστυνομία με αποτέλεσμα να μας σταματήσουν στη διαδρομή πλήθος οχημάτων της και να μας συλλάβουν. Οι κατηγορίες που αποδόθηκαν μετά από την αυτόφωρη διαδικασία ήταν ληστεία (για την καραμπίνα) που αποτελεί κακούργημα και κλοπή (κινητού τηλεφώνου) που αποτελεί πλημμέλημα. Ταυτόχρονα, επιβλήθηκε περιοριστικός όρος εξόδου από τη χώρα που ισχύει μέχρι και σήμερα. Περισσότερα για το περιστατικό και τις δηλώσεις, το ρόλο και τη στάση των κυνηγετικών συλλόγων επάνω στην υπόθεση μπορείτε να βρείτε στο προηγούμενο κείμενο που είχε δημοσιευθεί εδώ.
Οι κατηγορίες αυτές το μόνο που κάνουν είναι να αποπολιτικοποιούν μία αυθόρμητη μεν, πολιτική δε, δράση υπέρ των μη ανθρώπινων ζώων και εναντίον των κυνηγών δολοφόνων. Η αποπολιτικοποίηση δράσεων που διασαλεύουν την έννομη τάξη, διακινδυνεύουν την κανονικότητα και θέτουν υπό αμφισβήτηση την εξουσία και τα προνόμια κάποιων είναι κάτι που συμβαίνει κατά κόρον από την αστική δικαιοσύνη. Με το νόμο ως εργαλείο της αστικής δημοκρατίας, η εξουσία καμουφλάρει τα χαρακτηριστικά των πράξεών μας και κρίνει αυτές με βάση την ένταξή τους ή μη στο νομικό της κώδικα. Οι νόμοι, ωστόσο, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τη γραπτή επικύρωση κάθετων και οριζόντιων εξουσιών. Γι’ αυτό και ο πόλεμος ενάντια στις εξουσίες πολλές φορές βρίσκεται έξω από το πλαίσιο μιας έννομης ζωής.
Έχοντας πει αυτά, το σημαινόμενο δεν είναι πως η πράξη στην Εύβοια ήταν παράνομη. Είναι πως οι δράσεις ενάντια στην εξουσία μπορούν πολλές φορές είτε να είναι παράνομες, είτε με την κατάλληλη διαχείριση του ποινικού κώδικα να γίνουν. Εν ολίγοις, το κείμενο αυτό δεν είναι μια προσπάθεια απόδειξης αθωότητας ούτε ένα κάλεσμα για τη στήριξη της υπογράφουσας απέναντι σε δύο άδικες και ψεύτικες κατηγορίες που αποδόθηκαν από το δικαστικό σύστημα του κράτους. Είναι ένα κάλεσμα αλληλεγγύης στον αγώνα ενάντια στις εξουσίες.
Στην προκειμένη, η εξουσία ενσαρκώθηκε από ένα άτομο το οποίο φέροντας την προνομιακή του θέση ως μέλος του ανθρώπινου είδους βγήκε να διασκεδάσει δολοφονώντας ελεύθερα μη ανθρώπινα πλάσματα που κινούνταν στο φυσικό τους περιβάλλον. Το κυνήγι ως σύμπτωμα του ανθρωποκεντρισμού και του ειδισμού / σπισισμού υπάρχει για να επιβεβαιώνει τα τελευταία. Η κατ’ επιθυμία δολοφονία άλλων αισθανόμενων όντων (είτε αυτά κινούνται στη στεριά, είτε στη θάλασσα ή στον αέρα) στη βάση της ανωτερότητας επί αυτών είναι ένα κομμάτι στην αλυσίδα της πολύμορφης εκμετάλλευσης των μη ανθρώπινων ζώων. Δίπλα σε αυτό βρίσκεται η αρπαγή και η φυλάκιση ζώων σε δομές εγκλεισμού, εκμετάλλευσης, βασανισμού και δολοφονίας. Μερικά παραδείγματα αυτών είναι οι ζωολογικοί κήποι, τα θαλάσσια πάρκα, τα pet shop, οι ιχθυοκαλλιέργειες, τα εργοστάσια της βιομηχανίας κρέατος, γάλακτος, τυριού, αυγών, βυρσοδεψίας και γούνας.
Η ίδια αξίωση της ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους οπλίζει τα χέρια της επιστήμης και οδηγεί μη ανθρώπινα ζώα σε πειραματικά εργαστήρια με αφορμή την εύρεση θεραπείας για ανθρώπινες ασθένειες και αιτία τις επιχορηγήσεις για τα πειράματα, την προβολή και την ακαδημαϊκή ανέλιξη μέσω της δημοσίευσης πειραματικών ερευνών και την κερδοφορία των φαρμακοβιομηχανιών από την παραγωγή και πώληση φαρμάκων. Θεωρείται δε τόσο κατώτερη η ζωή και η ύπαρξη των ζώων που ο πειραματισμός επάνω τους για παραγωγή καλλυντικών, καθαριστικών και άλλων προϊόντων καλλωπισμού και οικιακής χρήσης δεν εγείρει ως επί το πλείστον κανένα κοινωνικό αντανακλασικό.
Από την άλλη, τα πιο τυχερά εξ αυτών προστατεύονται νομικά ανάλογα τον πολιτισμό και τους νόμους της κάθε χώρας, όπως συμβαίνει στην ελλάδα κυρίως με τις γάτες και τα σκυλιά. Και σε αυτή την περίπτωση, ωστόσο, τα ζώα αυτά βαφτίζονται “ζώα συντροφιάς” μιας και η ύπαρξή τους δε θα μπορούσε να μην εξυπηρετεί με κάποιον τρόπο τους ανθρώπους. Ταυτόχρονα, η κουλτούρα του σπισισμού αγκαλιά με λογικές ευγονικής και καθαρότητας οπλίζουν τα χέρια του κράτους και κάθε είδους “φιλόζωου” με τα εργαλεία της στείρωσης, της τοποθέτησης τσιπ και του εγκλεισμού σε διαμερίσματα με αιτιολογία τη “σωτηρία” των μη ανθρώπινων ζώων. Και αυτό όμως δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μία καμουφλαρισμένη νοοτροπία σπισισμού η οποία και πάλι τοποθετεί τους ανθρώπους σε θέση να αποφασίζουν για τα μη ανθρώπινα ζώα, αυτή τη φορά ως ανώτεροι προστάτες τους. Ας απαντήσουν όμως αυτοί οι “φιλόζωοι” αν θα επέλεγαν το ίδιο και για άστεγους ανθρώπους. Ή αν αντιλαμβάνονται τον όρο “φιλοζωία” με τον ίδιο τρόπο που αντιλαμβάνονται τον όρο “φιλανθρωπία”. Να υποθέσω πως δε θα στείρωναν, τσίπαραν και φυλάκιζαν έναν/μία άνθρωπο φίλο/η τους λόγω καιρικών συνθηκών.
Όλες αυτές οι εξουσιαστικές πρακτικές και οι αντίστοιχες δομές μπορούν και υφίστανται μόνο και μόνο επειδή υπηρετούν το οικοδόμημα του ανθρωποκεντρισμού και την κουλτούρα του σπισισμού πάνω στα οποία είναι δομημένη η πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας. Αυτά τα δύο μαζί ξεγυμνώνουν τα μη ανθρώπινα ζώα από τα χαρακτηριστικά τους και επιτρέπουν τη μετατροπή τους από υποκείμενα με εγγενή αξία στη ζωή σε μηχανές παραγωγής κέρδους, αντικείμενα ψυχαγωγίας, καταναλωτικά προϊόντα, πειραματικά εργαλεία και λούτρινα αρκουδάκια για τους ανθρώπους. Και το κυνήγι δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μέρος όλων αυτών.
Ο πρόεδρος του τοπικού κυνηγετικού συλλόγου -της Ιστιαίας- δήλωσε πως από τη δράση στην Εύβοια βάλλεται όλη η “κυνηγετική οικογένεια”. Η δράση αυτή, όμως, φέρει από πίσω την εναντίωση όχι μόνο στον συγκεκριμένο κυνηγό, ούτε μόνο στους κυνηγούς, αλλά σε όλους αυτούς που ενσαρκώνουν την εξουσία του ειδισμού / σπισιμού. Η απελευθέρωση των μη ανθρώπινων ζώων από τα δεσμά της ανθρώπινης κυριαρχίας είναι ο θεμέλιος λίθος του αντισπισισμού, όπως η απελευθέρωση όλων από τα δεσμά όλων των εξουσιών είναι ο πυρήνας της ολικής απελευθέρωσης.
Όλες οι μορφές εξουσίας συνυπάρχουν, αλληλεπιδρούν και τροφοδοτούν η μία την άλλη. Η πατριαρχία αμφισβητεί την ίση αξία των θηλυκοτήτων έναντι των αρρενωποτήτων όπως ο σπισισμός αμφισβητεί την αυταξία των μη ανθρώπινων ζώων έναντι των ανθρώπινων. Ο πόλεμος ενάντια στην αυτοδιάθεση των σωμάτων ανθρώπινων θηλυκοτήτων, η παραβίαση τους και η μη συναινετική αντιμετώπιση αυτών σαν μηχανισμούς αναπαραγωγής, μέσα παραγωγής ψυχαγωγίας, κέδους και σαν εργαλεία επικύρωσης της αρρενωπής κυριαρχίας στέκει δίπλα με την αντίστοιχη αντιμετώπιση των θηλυκών σωμάτων μη ανθρώπινων ζώων. Οι αγελάδες στο πλαίσιο της βιομηχανίας στοιβαγμένες η μία πλάι στην άλλη, φυλακισμένες και ακινητοποιημένες υπόκεινται σε αλλεπάλληλους βιασμούς με σκοπό την παραγωγή μωρών που ποτέ δε θα μεγαλώσουν με τη μητέρα τους αφού θα καταλήξουν σε κάποιο σφαγείο ώστε να γίνουν κρέας για τους ανθρώπους. Το δε γάλα της μάνας τους δε θα καταλήξει ποτέ σε αυτά μιας και θα μετατραπεί και πάλι σε προϊόν για τους ανθρώπους. Πιθανόν το ράφι στο σούπερ μάρκετ που θα κοσμήσει αυτό που θα έπρεπε να είναι τροφή για τα μωρά τους να είναι κοντά και σε κάποιο ψυγείο που θα περιέχει συσκευασμένα και κατεψυγμένα τα κατακρεουργημένα σώματα των ίδιων. Το trafficking γυναικών δεν είναι τόσο διαφορετικό από τη μεταφορά αγελάδων με φορτηγά σε κάποια δομή εγκλεισμού, καταπίεσης, βασανισμού και βιασμού.
Η σύλληψη της “απελευθέρωσης” ως κάτι που χωράει μόνο το ανθρώπινο είδος είναι το ίδιο με τη σύλληψη της “αταξικής κοινωνίας” ως μία κοινωνία με λευκούς εξουσιαστές και σκλάβους με σκούρο δέρμα. Ή ως μία κοινωνία που η πατριαρχία θα εξακολουθεί να υπάρχει και/ή τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι/ες θα συνεχίζουν να υπόκεινται καταπίεση από την “παραγωγική” ηλικία και τα άτομα διαφορετικών ικανοτήτων και τρόπου σκέψης θα ζουν στη σκιά των “κανονικών”. Μία τέτοια κοινωνία δε μπορεί να είναι απελευθερωτική.
Κλείνοντας και επιστρέφοντας, η σημασία του προσεχούς δικαστηρίου δεν έγκειται στο νομικό του σκέλος και στην ετυμηγορία και -στο βαθμό που με αφορά- δεν αποτελεί μία διαδικασία στραμμένη προς το άτομο που δικάζεται ούτε μια μνεία -κατ’ επέκταση- προς την ατομοκεντρική θεώρηση για τους απελευθερωτικούς αγώνες. Έγκειται στην κοινωνικοπολιτική ανάδειξη προταγμάτων ζωής που στέκονται ενάντια στην καταπίεση και στην εξουσία. Και από τη δική μου σκοπιά, η αλληλεγγύη σε αυτή την υπόθεση συγκεκριμένα γίνεται αντιληπτή ως αλληλεγγύη πρώτα και κύρια στα ίδια τα μη ανθρώπινα ζώα, όπως σε κάποιους λαγούς που ίσως σώθηκαν εκείνη τη μέρα. Με αυτό σαν αφετηρία καλώ τον κόσμο που συμμερίζεται τα ζητήματα αυτά να εκφράσει την αλληλεγγύη του με όποιο τρόπο και εάν το επιθυμεί. Γιατί μέχρι όλα να είμαστε ελεύθερα, κανένα δεν είναι ελεύθερο.
ΤΑ ΖΩΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ, ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΑΞΊΑ
ΤΟ ΚΥΝΗΓΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΟΜΠΙ, ΕΙΝΑΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ
Αθήνα, 04/02/2023
Δήμητρα
