ΝΙΚΟΣ ΣΑΜΠΑΝΗΣ ΠΑΝΤΑ ΕΔΩ
Τα μεσάνυχτα 22 με 23 Οκτωβρίου 2021, σχεδόν ένα χρόνο πριν, πέφτει νεκρός ο 18χρονος Ρομά, Νίκος Σαμπάνης, στην περιοχή του Περάματος, έπειτα από καταδίωξη 7 μπάτσων της ομάδας ΔΙΑΣ και τουλάχιστον 36 πυροβολισμών. Η κρατική εκμετάλλευση της παγκόσμιας συνθήκης του covid έχει αφήσει πίσω της αρκετά θύματα και η καταστολή, κηλίδες από αίμα. Όπως επίσης πολιτικές παρακαταθήκες και καλοπληρωμένες σχέσεις κράτους-ΜΜΕ. Και αυτά, σε συνθήκες που η κρατική καταστολή, ο βιοπολιτικός έλεγχος και η πειθάρχιση αποτελούν ήδη μια κατάσταση ‘νέας κανονικότητας’,υπό καθεστώς εξαίρεσης,για τη διαχείριση και προστασία του πληθυσμού από τον covid-19.Τον κρατικό παροξυσμό και την άμετρη βία,πρόθυμα, μα και ακριβοπληρωμένα, συγκαλύπτουν τα ΜΜΕ προπαγανδίζοντας αδιαπραγμάτευτα την υποταγή.
Έτσι οι πάντα έτοιμοι ρουφιάνοι, γνωστοί και ως δημοσιογράφοι, ξεκίνησαν να διαμορφώνουν το αφήγημα, ώστε να αποσιωπηθεί και αυτή η κρατική δολοφονία. Από την ίδια νύχτα φρόντισαν να ‘ενημερώσουν’ τον κόσμο καλά για την καταγωγή, το ‘κακό ποιόν’ και την προς στιγμή ιδιότητα του κλεφτή που είχε ο ήδη νεκρός 18χρονος Νίκος, γνωρίζοντας καλά ότι το μίσος των μικροαστών δεν αργεί να κάνει την δουλειά του και στοχεύοντας σε ρατσιστικά αντανακλαστικά.Η προπαγάνδιση της επικινδυνότητας των δραστών συνεχίζεται και τις επόμενες μέρες, ώστε οι κρατικοί δήμιοι να παρουσιαστούν ως αμυνόμενοι. Παράλληλα, η γνωστή τηλεπερσόνα της αστυνομίας βολτάρει από κανάλι σε κανάλι, για το χατίρι των συνάδελφων, τονίζοντας τους κίνδυνους της ‘δουλειάς’ τους. Τα εξωτερικά συνεργεία δεν παραλείπουν να τροφοδοτούν με εικόνες από τις συγκρούσεις στους καταβλυσμούς των εξαγριωμένων Ρομά, δίνοντας εμφαση στο ότι ενώ όλοι μεριμνούν για αυτούς, εκείνοι βανδαλίζουν. Όλα αυτά όσο στα βραδινά δελτία χλευάζεται η οικογένεια του Νίκου και εμπορευματοποιείται το πένθος της.
Το κράτος και οι εγγυητές της εξουσίας του φρόντισαν για την διασπορά της αλήθειας τους. Μια αλήθεια που κρίνει ότι αξίζει να αφαιρεθεί μια ζωή επειδή ήταν Ρομά, έκλεψε ένα αμάξι, δεν σταμάτησε στο σήμα των μπάτσων, προσπάθησε να ξεφύγει, δεν ωφελούσε στο μονοπώλιο της παρανομίας τους, που συντηρούν με κόπο και αίμα άλλων. Επειδή αμφισβήτησε την αναλωσιμότητά του. Η ευκολία με την οποία επέλεξαν την θανατηφόρα ‘τιμωρία’ χωρίς καμία συνέπεια για την δική τους πλευρά, εκθέτει για ακόμη μια φορά τις διεστραμμένες πρακτικές τους.Είναι φανερό πώς, μια ατομικότητα που δεν δρα με σκοπό να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των από πάνω, περιθωριοποιείται, δαιμονοποιείται και εν τέλει δολοφονείται με την απόλυτη συγκάλυψη της κυρίαρχης αφήγησης.΄Οσοι επιλέγουμε να δρούμε εκτός των στεγανών που καθημερινά μας επιβάλλονται, είμαστε παραβατικοί, αναλώσιμες και στόχος.Παραβατικές σε ένα σύστημα που από τα θεμέλιά του είναι δομημένο προς όφελος των προνομιούχων, με την ανοχή των συμβιβασμένων με την άθλια πραγματικότητα. Αναλώσιμοι σε μια κοινωνία φυλακή…
Τέτοιοι είναι και οι Ρομά, άνθρωποι, δηλαδή, που μοχθούν να επιβιώσουν σε αυτήν την ασφυκτική ζωή εντός κράτους. Κάνοντας πάντα τις υποχωρήσεις που χρειάζεται όταν τους επιβάλλεται, την βρώμικη δουλειά που τους ανατίθεται για να καταφέρουν να επιβιώσουν, όσο η καπιταλιστική μηχανή πλουτίζει από αυτούς. Υψώνουν και τις αντιστάσεις όταν χρειαστεί, ώστε να καταφέρουν να κρατήσουν το αξιακό που ορίζει η καταγωγή τους και ο εαυτός τους. Δηλαδή, ό,τι αναγκάζεται να κάνει κάποιος ώστε να καταφέρει να επιβιώσει από την κρατική λαίλαπα.Η θέση τους αυτή έχει διατηρήσει για τους ιδίους μια ιδιότυπη σχέση με την ιδιοκτησία, έτσι ώστε η απαλλοτρίωση να είναι μια πολύ οικεία πρακτική για τους ίδιους, αποποινικοποιημένη από την δική τους συνειδησιακή ανάλυση. Μια πρακτική που χρησιμοποιούν πολλά ακόμα κομμάτια της κοινωνίας και μάλιστα διαταξικά. Όπως και ο κόσμος που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για την επιβίωσή του και την συνέχεια του κοινωνικού ταξικού πολέμου, την ανάγκη για επίθεση με οποιοδήποτε μέσο σε ό,τι υποβαθμίζει καθημερινά την ύπαρξη.
Η δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη αντανακλά καλά ποιά είναι η νέα συνθήκη: τάξη και υπακοή, δηλαδή όποιος αμφισβητεί την αναλωσιμότητά του με οποιονδήποτε τρόπο μπορεί να βρεθεί νεκρός. Αυτή η προσέγγιση ίσως αρχικά να φαίνεται αυθαίρετη, αλλά υποσυνείδητα αυτό το δόγμα είναι στα μυαλά μας ήδη σαν ισχύων νόμος.Η ανοχή σε αυτήν την θλιβερή προσέγγιση της ζωής για την ανθρώπινη οντότητα δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της αφομοίωσης χιλιετιών εξουσιαστικού πολιτισμού αλλά μαρτυρά και την απουσία του ορμέμφυτου προς την ελευθερία. Ξεκάθαρο δείγμα μιας κοινωνικής συνοχής υπό τρομοκρατία και φόβο.
Ο Νίκος Σαμπάνης δεν ήταν για τους νοικοκυραίους ακόμα ένας Ρομά. Ήταν ακόμα ένας Ρομά που παρανόμησε, που αμφισβήτησε τους νόμους και την καθημερινή υποταγή των μικροαστών, που τόλμησε να προσπαθήσει να ξεφύγει από την ένστολη συμμορία της δημοκρατίας. Οι υπήκοοι δεν συγχωρούν την παρανομία, γιατί τους θυμίζει πόσο φθηνά έχουν ξεπουλήσει την ελευθερία τους για χάρη της ασφάλειας. Και το κράτος τιμωρεί την παρανομία, όταν δεν την έχει υποκινήσει εκείνο. Η εξουσία και οι ρουφιάνοι της, σε άψογη συνεργασία, χτίζουν το αφήγημα της περιθωριοποιημένης ταυτότητας, που ευθύνεται η ίδια για την περιθωριοποίησή της.Και αυτό για εμάς αποτελεί, με όρους δικούς μας, την αλήθεια. Εμείς επιλέγουμε συνειδητά την αποστασία μας από τους νόμους της αστικής δικαιοσύνης. Από την κοινωνία-φυλακή. Η φύση των πράξεών μας έχει την συνενοχή της πράξης του Νίκου Σαμπάνη. Παρανομούμε με τρόπο που δεν εγκρίνει το κράτος, παρανομούμε με τους δικούς μας όρους.Παρανομούμε διεκδικώντας χώρο στην ασφυκτική πόλη, δίνουμε ζωή σε μονότονα κτίρια, απλώνουμε τα χέρια σε καταστήματα και παίρνουμε πίσω αυτά που είναι ήδη κλεμμένα.Τα προτάγματά μας για την ελεύθερη και δίκαιη ζωή είναι παράνομα και λογικά. Αμφισβητούμε την κυριαρχία με τα αξιακά μας, με την δικαιοσύνη μας και την αυτενέργειά μας.
Είμαστε και εμείς περιττές και αναλώσιμοι. Τα σώματά μας παρέχονται προς κατανάλωση από την εργασία χέρι-χέρι με τον θάνατο και μέχρι αυτόν, από τον στρατό και το τράφικινγκ του πολέμου, από το μισογύνικο αφήγημα της καταναγκαστικής μητρικής εργασίας, από τον πάτο του Αιγαίου. Οι ζωές μας και ο χρόνος μας αναλώνονται στο βωμό της ακρίβειας και της εξαθλίωσης.Εξάλλου μοιάζει απόκοσμο να τηρείται με τόση ευλάβεια η υπακοή στο κράτος και τους λοιπούς κατασπαραχτές μας, εν μέσω τόσων οικονομικών επιβαρύνσεων στα αναγκαία αγαθά της καθημερινής διαβιώσης του σήμερα.
Η κυριαρχία θέλει να διαλέγει η ίδια τους παρανόμους της. Κάθε φορά που αμφισβητούμε την ίδια και την αναλωσιμότητά μας, εκείνη επιτίθεται. Μας καταδιώκει, απενεργοποιεί τη δραστηριότητα ή τις ζωές μας, μας ωθεί ακόμη περισσότερο στην εξαθλίωση, μας εκβιάζει, μας ακινητοποιεί, μας παρακολουθεί, οπλίζει τους μπάτσους και αμολάει τους ρουφιάνους της προς το μέρος μας.
Εμείς συνεχίζουμε να αρνούμαστε να είμαστε αναλώσιμοι. Παραμένουμε από την μεριά αυτών που δεν συναινούν στο διαρκές έγκλημα, που διεκδικούν το χώρο τους στη ζωή, ενώ παλεύουμε η ελευθερία να αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεσή της. Σπάμε ένα τζάμι και επιβιβαζόμαστε στο άγνωστο χωρίς κανόνες. Το άγνωστο αυτό που είναι ζωηρό και το χτίζουμε αγωνιζόμενες για την ελευθερία μας. Η φαντασία συνθλίβει την εξουσία και έτσι τα όπλα των μπάτσων στρέφονται μόνα τους προς το μέρος τους. Εμείς είμαστε ένοχοι για τα ελεύθερα μυαλά μας και η παρανομία αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής μας τρέλας. Προτιμάμε το δρόμο του αγώνα, το δρόμο της διεκδίκησης, το παιχνιδιάρικο άγνωστο της ελευθερίας γνωρίζοντας καλά πως, όσο έχουν όπλα, κάποιος θα είναι απέναντι. Το τζάμι αυτό θα το σπάσουμε ξανά και ξανά…
Θελήσαμε να μην ξεχάσουμε αυτήν την κρατική δολοφονία. Ούτε ότι το κράτος μας στερεί κάθε μέρα τους ανθρώπους μας απο την μισθωτή σκλαβιά μέχρι το θάνατο. Δεν σωπαίνουμε, διεκδικούμε μέρα με την μέρα το χώρο μας και ετοιμαζόμαστε να αναμετρηθούμε με τους δολοφόνους μας. Στο Ηράκλειο Κρήτης τις προηγουλύμενες εβδομάδες γράφτηκαν συνθήματα, με αφορμή την δολοφονία του Νίκου Σαμπάνη, σε γειτονιές του κεντρου και αφισοκολλήθηκε η επισυναπτόμενη αφίσα στην πόλη και τα πανεπιστήμιά της.
Το Σάββατο 22/10 καλείται συγκέντρωση στην πλατεία Λιονταριών στης 19:30.
ΑΝΑΡΧΙΚΕΣ/ΑΝΑΡΧΙΚΟΙ
