Ως “Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους, φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές”, το πρωί της Παρασκευής 14 Οκτώβρη πραγματοποιήσαμε παρέμβαση στον “Πανελλήνιο Ιατρικό Σύλλογο”, σχετικά με τους 5 πρόσφατους θανάτους κρατουμένων στις φυλακές Αγυιάς στα Χανιά. Στην παρέμβαση μοιράστηκε το κείμενο της συνέλευσης, πετάχτηκαν τρικάκια και κρεμάστηκε πανό.
Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης:
Οι κρατούμενοι των φυλακών Αγυιάς
εκτίουν ποινές θανάτου
Από 28 Ιουνίου έως και 1 Οκτώβρη πέντε άνθρωποι συνολικά έχασαν τη ζωή τους όντας κρατούμενοι στα χέρια του κράτους και συγκεκριμένα στις αγροτικές φυλακές της Αγυιάς στην Κρήτη. Αν και οι πέντε θάνατοι των κρατουμένων συνέβησαν κάτω από διαφορετικές σε κάθε περίπτωση συνθήκες, κοινό παρονομαστή όλων αποτελεί η εγκληματική αμέλεια εκ μέρους των διοικητικών αρχών και των ιατρικών υπηρεσιών του σωφρονιστικού καταστήματος ως προς τη φροντίδα της υγείας των κρατουμένων, αλλά και η συνθήκη του εγκλεισμού εν γένει.
Στις 28 Ιουνίου, κρατούμενος πέθανε από τις αναθυμιάσεις φωτιάς που ξέσπασε σε πειθαρχικό κελί στο οποίο βρισκόταν. Ο θάνατός του διαπιστώθηκε στο νοσοκομείο, στο οποίο μεταφέρθηκε -όπως αποδεικνύεται- καθυστερημένα. Παρόμοια ήταν και η περίπτωση στις 2 Αυγούστου με κρατούμενο που δήλωσε πως δεν νιώθει καθόλου καλά στην υγεία του και ύστερα από ώρες μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο, όπου διαπιστώθηκε ότι απεβίωσε. Ο θάνατός του αποδόθηκε σε παθολογικά αίτια, χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες.
Στις 29 Αυγούστου, κρατούμενος που μόλις είχε μεταχθεί στο κατάστημα αυτοκτόνησε στο κελί του, ενώ λίγες ημέρες μετά, στις 15 Σεμπτέβρη, ένας ακόμη κρατούμενος βρέθηκε στο κελί του νεκρός και η αιτία θανάτου του αποδόθηκε για άλλη μία φορα σε παθολογικά αίτια.
Την 1η Οκτώβρη ένας ακόμη κρατούμενος έχασε τη ζωή του. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση ο κρατούμενος είχε μεταφερθεί σε νοσοκομείο πριν μερικές ημέρες για επείγουσα ιατρική εξέταση και είχε επιστρέψει στις φυλακές, αφού πρώτα είχαν δοθεί οδηγίες προς το ιατρείο της φυλακής για άμεση διενέργεια ακτινολογικών εξετάσεων στον ασθενή. Κάτι το οποίο δεν προγραμματίστηκε ποτέ. Λίγες ημέρες μετά, ο κρατούμενος παρουσίασε αργά το βράδυ πολλαπλούς εμμετούς με αιμόπτυση (άκρως επείγουσα παθολογική κατάσταση, κρίσιμη για τη ζωή του ατόμου) και μεταφέρθηκε εκ νέου στο νοσοκομείο. Τα ξημερώματα επέστρεψε στη φυλακή και ενώ οι συγκρατούμενοί του ειδοποιούσαν τους φύλακες για ώρες ότι δεν είναι καλά, καλέστηκε το ΕΚΑΒ αργά το πρωί ενώ ο άνθρωπος είχε χάσει πλέον τις αισθήσεις του. Οδηγήθηκε στο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε και επίσημα ότι είναι νεκρός. Η αιτία θανάτου του καταγράφηκε ως ανακοπή καρδιάς.
Ο πέμπτος κατά σειρά θάνατος κρατούμενου μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, ήταν η αφορμή αυτή τη φορά οι κρατούμενοι των φυλακών της Αγυιάς να ξεσπάσουν ενάντια στο γενικότερο καθεστώς έλλειψης ιατρονοσηλευτικής περίθαλψης και καταδίκης τους σε θάνατο. Ειδικότερα, καταγγέλλουν την υπεύθυνη γιατρό της φυλακής, η οποία αντί να επισκέπτεται το κατάστημα τακτικά, ή έστω όταν προκύπτει ανάγκη, αρκείται σε φωτογραφίες που ζητάει από τους υπαλλήλους προκειμένου να κάνει διάγνωση τηλεφωνικά. Στις 2 Οκτώβρη, λοιπόν, οι κρατούμενοι προχώρησαν σε διαμαρτυρία αρνούμενοι να επιστρέψουν στα κελιά τους, ενώ από τις 3 Οκτωβρίου ξεκίνησαν αποχή συσιτίου.
Τα συμβάντα αυτά στις φυλακές της Αγυιάς, παρότι τραγικά, δεν αποτελούν κεραυνό εν αιθρία. Οι φυλακές αποτελούν έναν χώρο όπου, από τη στιγμή που ένας άνθρωπος πεταχτεί εκεί μέσα, η ζωή του πλέον χάνει κάθε αξία για το κράτος. Οι άθλιες συνθήκες εντός των φυλακών έχουν αναδειχθεί μέσα στα χρόνια από τους αγώνες των κρατουμένων: ανύπαρκτες συνθήκες υγιεινής, σωφρονιστικά καταστήματα με πληθυσμό πολύ μεγαλύτερο της χωρητικότητάς τους να στιβάζεται στα κελιά, σαδιστική μεταχείριση των κρατουμένων από τους φύλακες και μηδενική πρόσβαση σε ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ψυχοκοινωνική στήριξη. Όλα αυτά προϋπήρχαν μεν, αλλά έγιναν ανάγλυφα με την πανδημία, όπου τα μόνα μέτρα που πάρθηκαν ήταν ο πλήρης αποκλεισμός και η απομόνωση των κρατουμένων με απαγορεύσεις επισκεπτηρίων και προαυλισμού, και αφέθηκαν κατά τα άλλα στην τύχη τους. Κρίσιμο σημείο σε αυτή την αθλιότητα υπήρξε ο θάνατος – κρατική δολοφονία – της Αζιζέλ Ντενίρογλου από φλεγμονή στο δόντι, με τα εξεγερσιακά γεγονότα που ακολούθησαν στις γυναικείες φυλακές της Θήβας να καταστέλλονται βίαια.
Για εμάς, ο τιμωρητικός χαρακτήρας των φυλακών είναι προφανής. Ο εγκλεισμός από μόνος του άλλωστε αποτελεί βασανισμό, ο οποίος εντείνεται από τις άθλιες συνθήκες εντός των φυλακών και δεν μπορεί να καλυφτεί από κανένα κρατικό αφήγημα περί σωφρονισμού. Αντιλαμβανόμαστε όμως ότι ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή εγκλεισμού περνάει από την προσπάθεια ορατοποίησης των κρατουμένων, ως ανθρώπων των οποίων η ζωή δεν είναι β’ κατηγορίας, ούτε περισσεύει. Απαιτούμε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης εντός τους όχι με στόχο έναν «εξανθρωπισμένο εγκλεισμό», αλλά ως αναγκαίο όρο επιβίωσης του πληθυσμού τους. Επιμένουμε να βλέπουμε τις φυλακές ως πεδίο αγώνα εντός της κοινωνίας και προσβλέπουμε σε κοινούς αγώνες εντός και εκτός τους.
ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ ΜΕΤΡΑΝΕ
ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ
Συνέλευση Αλληλεγγύης στους φυλακισμένους,
φυγόδικους και διωκόμενους αγωνιστές
