Προβολή Ντοκιμαντέρ: “Οι Βροχοποιοί” απο τις εκδόσεις Διάδοση
Ένα ντοκιμαντέρ για τους αγώνες στις ελληνικές φυλακές κατα την δεκαετία του ’70 εως την δεκαετία του ’90
Θα ακολουθήσει ανοιχτή συζήτηση σχετικά με την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Γιάννη Μιχαηλίδη (απεργία απο τις 23/05)
«Η Ιστορία μας έχει διδάξει χιλιάδες φορές ότι ο άνθρωπος πάσχει από έλλειψη μνήμης. Η Ιστορία επαναλαμβάνεται τραγικά και είναι σίγουρο ότι και η ίδια έχει βαρεθεί να επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Στεκόμαστε ανήμποροι/ ανήμπορες να την βγάλουμε από το μαρτύριο της εδώ και χρόνια… Καλούμαστε ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά να την βγάλουμε από την μίζερη στασιμότητά της. Δεν γίνεται να ξεχάσουμε. Έχουμε χρέος να μείνουμε εδώ, εκεί, παραπέρα αλλά όχι να επιστρέψουμε στους καναπέδες μας ως θεατές της άμοιρης αυτής κυρίας που προαναφέρθηκε, της ιστορίας. Η επανάληψη της δεν είναι η μητέρα της μάθησης αλλά η καταστροφή της εξέλιξής της»
Ο κρατικός κατασταλτικός μηχανισμός, τα κελιά που ονομάστηκαν φυλακές και οι συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά δεν έπαψαν να αναδεικνύουν και να προωθούν τον αυταρχισμό και την ανελευθερία που διαιωνίζεται σε ολόκληρο το οικοδόμημα που λέγεται κοινωνία. Με όπλο την απεργία πείνας οι κρατούμενοι/ κρατούμενες διεκδικούν τα ήδη κεκτημένα δικαιώματα τους, βασικά αιτήματα επιβίωσης με στόχο το τέλος της κάθε μορφής εκμετάλλευσης Είναι αυτονόητο ότι μία απεργία πείνας είναι λειψή αν δεν συνοδεύεται από ένα ισχυρό κίνημα αλληλεγγύης που θα αναδεικνύει το ζήτημα κοινωνικά και θα το φέρνει καθημερινά στο πολιτικό προσκήνιο, σπάζοντας την απομόνωση και τη σιωπή που προσπαθούν να επιβάλλουν οι εξουσιαστές ή τους τόνους συκοφαντίας και δυσφήμησης που εξαπολύουν εναντίον των αγωνιστών. Ένα κίνημα που θα αγωνίζεται παράλληλα και μαζί με τους απεργούς, χωρίς κανένας και καμία να παραγνωρίζει το ρόλο του άλλου. Εκείνο που φοβάται η εξουσία είναι το ίδιο το αγωνιστικό πνεύμα που εγείρουν οι απεργίες πείνας, το ανεξέλεγκτο που τις συνοδεύει, καθώς και το σθένος και την συνέπεια των αγωνιστών και τις παρακαταθήκες αντίστασης που αφήνει.
Πολλά συντρόφια επιλέγουν τον δρόμο της απεργίας πείνας ως έσχατο μέσο για την διεκδίκηση της ελευθερίας τους. Όπως συνέβη στην γυναικεία πτέρυγα του Κορυδαλλού το ’95, όταν 50 άτομα επέλεξαν τον δρόμο της απεργίας πείνας, έτσι και ο σύντροφος Γιάννης Μιχαηλίδης στράφηκε στο ίδιο μονοπάτι.
Ο Γιάννης Μιχαηλίδης βρίσκεται στο νοσοκομείο Λαμίας ,έχοντας διανύσει 51 ημέρες απεργία πείνας, η κατάσταση της υγείας του είναι κρίσιμη. Παρόλα αυτά το «κράτος δικαίου» δεν φαίνεται να συγκινείται… Στις 29/12/2021 έχοντας εκτίσει τα 3/5 της 20ετούς ποινής του και τα 2/5 της ποινής για την απόδραση του, σύνολο 8 χρόνια και 3 μήνες πραγματικός χρόνος έκτισης ποινής, η γραμματεία της φυλακής Μαλανδρίνου κάλεσε τον Μιχαηλίδη με σκοπό την υπογραφή της ύφ΄ όρους απόλυσής του όπως άλλωστε προβλέπονταν. Μετά την δεύτερη απόρριψη του αιτήματος του σχετικά με το νόμιμο δικαίωμα αποφυλάκισης του, τον Μάιο του 2022 ( η πρώτη απόρριψη έγινε δύο μήνες νωρίτερα, τον Μάρτιο του 2022), ο αναρχικός σύντροφος αποφάσισε να χρησιμοποιήσει το εργαλείο της απεργίας πείνας βάζοντας το σώμα του και τον ίδιο του τον εαυτό ως ανάχωμα στην εκδικητική αντιμετώπιση του.
Χωρίς να μας δημιουργείται καμία εντύπωση, παρακολουθούμε την ίδια στιγμή που ο Γιάννης Μιχαηλίδης εξοντώνεται από το φασιστικό εφετείο της Λαμίας, το ίδιο αυτό εφετείο να αποφυλακίζει τον δολοφόνο Κορκονέα. Γιατί στο πρόσωπο του Μιχαηλίδη αποτυπώνεται ο εχθρός και η απειλή του κρατικού μηχανισμού, η αντίσταση και η εξέγερση, ενώ στο πρόσωπο του Κορκονέα αποτυπώνεται η ίδια η κρατική εξουσία, η έννομη βία. Δεν περιμέναμε από τα αστικά δικαστήρια να τιμωρήσουν την αστυνομική βία, το αντιπροσωπευτικό όργανό τους, αυτό που μπορούμε να κάνουμε εμείς είναι να αναδείξουμε την αθλιότητα των κρατικών θεσμών.
Στο πρόσωπο της απεργίας πείνας του Γιάννη Μιχαηλίδη, υπερασπιζόμαστε αυτή η απεργία να μην είναι μια μοναχική αδιέξοδη επιλογή. Γνωρίζοντας ότι ένας αναρχικός κρατούμενος μέσα στην φυλακή δεν κατέχει τίποτα δικό του εκτός από την θέση του για ελευθερία. Ο χρόνος, η κίνηση, οι συνομιλίες, ο ύπνος, η αλληλογραφία ελέγχονται από τους δεσμοφύλακες, η φυλακή επιδιώκει να σε μετατρέψει σε ένα αντικείμενο με αριθμό καρτέλας και αριθμό κελιού. Η απεργία πείνας είναι ένας τρόπος να αποκτήσεις ξανά την κυριότητα του σώματος σου, είναι μια απόδραση εκ των έσω. Αποσπάς το σώμα σου από την προγραμματισμένη φθορά της φυλακής και το αυτοπροσδιορίζεις. Αυτοπροδιορίζεις θέτοντας το εκτός λειτουργίας εκτός της συντήρησης του αργού θανάτου της φυλακής. Το κόστος μιας τέτοιας επιλογής είναι τεράστιο, καθώς το σώμα και το πνεύμα ενός απεργού πείνας διεξάγει μια κούρσα προς τον θάνατο. Μια απεργία πείνας είναι μια γροθιά στο στομάχι της σύγχρονης κοινωνίας και των υπερασπιστών νομικών ελευθεριών. Μία απεργία πείνας αποδεικνύει πως η δικαιοσύνη και το σωφρονιστικό σύστημα είναι μια διεκδικητική μέθοδος αργού θανάτου. Μία απεργία πείνας είναι αγώνας για μια αξιοπρεπή ζωή με τίμημα την ίδια την ζωή. Μία απεργία πείνας ξεσκεπάζει τον ολοκληρωτισμό της αστικής δημοκρατίας.
«ΝΑ ΕΞΕΓΕΡΘΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΓΔΑΡΤΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ ΜΑΣ»
κάλεσμα : Αναρχική Αντιεξουσιαστική Συνέλευση Ρεθύμνου
