Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών ή των συμφερόντων των αφεντικών;!
Δύο διαφορετικά προσφυγικά ρεύματα, το ένα ερχόμενο από τη Δύση και το άλλο από την Ανατολή, φέρει δύο διαφορετικές αντι-δράσεις. Από την πρόσφατη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, παρατηρούμε μια διάχυτη ευαισθησία, του δυτικού κόσμου, αναφορικά με τους «κακομοιρους πρόσφυγες» και «το κακό που τους βρήκε». Ευαισθησία η οποία δεν ήταν τόσο φανερή, στους πρόσφυγες του πολέμου της Συρίας, οι οποίοι μόλις ξεπέρασαν τον αρεστό για τη δύση αριθμό ώστε να τους χρησιμοποιούσε όπως εκείνη έκρινε καλύτερα -κατά κύριο λόγο ως φτηνό εργατικό δυναμικό, μετατράπηκαν σε ριψασπιδες, κλέφτες, βιαστές, αλλοιωτές του ευρωπαϊκού και όχι μόνο πολιτισμού. Η αλήθεια όμως, είναι μία: Ο πόλεμος καταστρέφει τους λαούς. Και στη Συρία και στην Ουκρανία και όπου υπάρχει πόλεμος, άνθρωποι εκδιωχνονται βίαια από τον τόπο τους, αφήνοντας πίσω αναμνήσεις, όνειρα και τις όποιες περιουσίες τους στο βωμό του κέρδους ολιγαρχών, κρατών και κεφαλαίων. Όπως είχε πει και ο Κώστας Βάρναλης «να σκοτώνονται οι λαοί για του αφέντη το φαΐ».
Αυτή η άνιση αντιμετώπιση δε θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορη τη μικρή κοινωνία του Ρεθύμνου. Σχεδόν 2 χρόνια πριν ο κ. Τσακαλάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Ξενοδόχων, καλούσε τα μέλη του συλλόγου στο Ρέθυμνο, να μη προσφέρουν τα καταλυματα τους για φιλοξενία προσφύγων από την Ανατολή εν όψει της πανδημίας του Covid 19, καθώς θα έβρισκαν «τις περιουσίες τους κατεστραμμένες» [sic]. Στο σήμερα, με την πανδημία να βρίσκεται ακόμα σε έξαρση, και με έναν νέο πόλεμο σε εξέλιξη, ένας άλλος ξενοδόχος της πόλης, προσφέρει το ξενοδοχείο του για τη φιλοξενία των Ουκρανών πρόσφυγων, μιας και «είναι άνθρωποι που έχουν χάσει το σπίτι και τη δουλειά τους, τι συζήτηση να κάνεις μαζί τους;». Εύκολα παρατηρεί κανείς τις διαφορετικές διαθέσεις αντιμετώπισης. Από τη μια βλέπουμε τους πρόσφυγες παράσιτα και απ’ την άλλη τους καλούς πρόσφυγες, οι οποίοι δυνητικά σύμφωνα με τα λόγια του ξενοδόχου μπορούν και να εργαστούν στα ξενοδοχεία του νομού. Μήπως αυτή η επιλεκτική αλληλεγγύη, με την εξασφάλιση καταλύματος και την εύρεση εργασίας, στους καλούς πάντα πρόσφυγες, έρχεται ως απότοκος της έλλειψης προσωπικού στα ξενοδοχεία της Κρήτης, για την οποία μαθαίνουμε από την τοπική αρθρογραφία το τελευταίο διάστημα; Μήπως πίσω από την εύθραυστη μάσκα της φιλανθρωπίας, οι ευάλωτοι Ουκρανοί πρόσφυγες αποτελούν φτηνά εργατικά χέρια για τους έχοντες του Ρεθύμνου;
Κλείνοντας, αυτό που θα θέλαμε να μείνει ως θέση μας είναι ότι πάντα θα είμαστε στο πλευρό των προσφύγων, στο πλευρό τον ξεριζωμένων ανθρώπων που χάνουν τις ζωές τους εν μια νυκτί για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου και των Κρατών. Είτε είναι από τη Δύση είτε από την Ανατολή, τα σπίτια μας θα είναι ανοιχτά και φιλόξενα για όλους τους πρόσφυγες και τις προσφύγισσες. Χωρίς να έχουμε κάτι να κερδίσουμε και χωρίς να επιδοτούμαστε από κανέναν φορέα και υπουργείο. Είμαστε αλληλέγγυες κι αλληλέγγυοι ως λαός προς λαό, γνωρίζοντας πως σε αντίστοιχες ιστορικές περιόδους θα ήμασταν ακριβώς στην ίδια θέση όπως έχουν υπάρξει οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας.
Επίμετρο: Τα παρακάτω λόγια που κατέγραψε ο Γ. Μπεχράκης, ανήκουν σε έναν άνθρωπο που βίωσε τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και έχασε την οικογένειά του σε αυτόν. Μας αντιπροσωπεύουν απολύτα.
«σε ένα πόλεμο οι πολιτικοί δίνουν πυρομαχικά, οι πλούσιοι τροφή και οι φτωχοί τα παιδιά τους… όταν ο πόλεμος τελειώσει οι πολιτικοί παίρνουν πίσω τα εναπομείναντα πυρομαχικά, οι πλούσιοι παράγουν περισσότερη τροφή και οι φτωχοί ψάχνουν τα μνήματα με τα ονόματα των παιδιών τους…»
αντιφασιστική δράση ρεθύμνου (αδρέ)
Μάρτιος 2022
πηγή: https://www.facebook.com/antifadrasireth/photos/a.1246209258738311/7865235983502239/
