Τα δέκα τελευταία χρόνια η οικονομική κρίση έχει πλήξει ένα τεράστιο ποσοστό ανθρώπων παγκοσμίως και έχει προκαλέσει στον ελλαδικό χώρο την πλήρη εξαθλίωση και φτωχοποίηση των χαμηλόμισθων και των καταπιεσμένων. Με την έξαρση της νόσου Covid-19 και την υγειονομική κρίση, ήταν παραπάνω από προφανής η μέχρι και τώρα καταχρηστική διαχείριση και η μεθοδευμένη εμπορευματοποίηση των φυσικών πόρων και κοινωνικών αγαθών. Οι αναφορές σε κράτος έκτακτης ανάγκης και η ταυτόχρονη παροχή δισεκατομμυρίων για πολεμικό εξοπλισμό, ενίσχυση της ΕΛ.ΑΣ, των τραπεζών και των ντόπιων μεγαλοεπενδυτών, δείχνουν ξεκάθαρα ότι για το κράτος η υγεία είναι προνόμιο εμπορεύσιμο. Έτσι, εν μια νυκτί, μειώθηκε ο προϋπολογισμός για την δημόσια υγεία, για τις προσλήψεις προσωπικού έκτακτης ανάγκης, ισοπεδώθηκαν τα δημόσια νοσοκομεία, νομιμοποιήθηκε ο εργασιακός ζόφος και εδραιώθηκαν οι επισφαλείς συνθήκες εργασίας. Ταυτόχρονα οι μισθοί παραμένουν χαμηλοί, τα ποσοστά ανεργίας ανεβαίνουν και ιδιωτικοποιούνται η υγεία, η παιδεία, οι υπηρεσίες, το νερό, δασικές εκτάσεις και παραλίες και τέλος η ενέργεια.
Ο άνθρωπος, προσπαθώντας να ανταποκριθεί στις καθημερινές απαιτήσεις, πρέπει το ελάχιστο, να μπορεί να καλύψει τις βασικές του ανάγκες: πρόσβαση σε νερό, τροφή, στέγη και ρεύμα. Τα αγαθά αυτά ανήκουν σε όλους και κανείς δεν νομιμοποιείται να τα στερεί ή να τα εμπορεύεται. Η τεχνολογική ανάπτυξη των κοινωνιών, καθιστά αδύνατη τ διαβίωση χωρίς ηλεκτρική ενέργεια, καθώς αυτή αποτελεί προϋπόθεση για θέρμανση και ψύξη σε πολλά νοικοκυριά, τη διατήρηση ιατρικών μηχανημάτων απαραίτητων για την επιβίωση νοσούντων και τα τελευταία χρόνια με την εμφάνιση της τηλεκπαίδευσης και της τηλεργασίας. Έτσι λοιπόν το ηλεκτρικό ρεύμα δεν μπορεί να θεωρείται πολυτέλεια ούτε προνόμιο καθώς, αντιθέτως, αποτελεί πρώτη και ζωτική ανάγκη. Με αυτή την παραδοχή η εμπορευματοποίηση, πόσο μάλλον η υπερτιμολόγηση των ενεργειακών μας αναγκών είναι επίθεση στην ίδια μας την αξιοπρέπεια. Ποια είναι η ηθική που υπαγορεύει πως σε καιρούς οικονομικής και υγειονομικής κρίσης η διακοπή της παροχής ρεύματος στην πρώτη κατοικία είναι αποδεκτή; ποια είναι τα αξιακά κριτήρια που όσο το ρεύμα γίνεται πιο αναγκαίο προτάσσεται η αύξηση της κοστολόγησής του; είναι η ηθική ενός ολοκληρωτικού κρατικού μηχανισμού και η αξία της απληστίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.
Τη στιγμή που σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες είχαν ληφθεί αποφάσεις για την κάλυψη των βασικών αναγκών των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, στην Ελλάδα ο ΔΕΔΔΗΕ προχώρησε σε έκδοση εντολών διακοπής ρευματοδότησης σε πάνω από 3000 σπίτια, ενώ αργότερα επέβαλε αυξήσεις στους λογαριασμούς ρεύματος. Αυτές οι αυξήσεις έφτασαν το 14% κάνοντας το ρεύμα το ακριβότερο στην Ευρώπη. Από την ψήφιση των μνημονίων από την ψήφιση των μνημονίων το 2011-2012, η Ελλάδα εντάσσεται σε ένα πλαίσιο ιδιωτικοποιήσεων. Στο πλαίσιο αυτό καταλήγει και η τότε δημόσια ΔΕΗ που εν μέσω πανδημίας η κυβέρνηση επιχειρεί και ολοκληρώνει την ιδιωτικοποίησή της. Έχοντας το 49% να ανήκει σε ιδιώτες με τη διαδικασία αύξησης του μετοχικού κεφαλαίου. Η κυβέρνηση καταφέρνει να περιορίσει το δημόσιο κεφάλαιο της ΔΕΗ στο 34%, αφού το 17% που κατείχε το ΤΑΙΠΕΔ, πουλήθηκε σε επενδυτό. Φυσικά, όλη η διαδικασία ιδιωτικοποιήσεων αφορά ένα ευρωπαϊκό σχέδιο με δήθεν σκοπό την εξωστρέφεια της ελληνικής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, με τη συμμετοχή διεθνών εταιρειών στην ελληνική αγορά και τελικά τη μείωση τιμών ενέργειας. Η συγκεκριμένη ατζέντα, από το νομοσχέδιο Σταθάκη μέχρι και τώρα, καταλήγει να αναιρείται στην πράξη. Εν μέσω πανδημίας κι ενώ η κρατική διαχείρισή της είχε ήδη αποτύχει, τα τιμολόγια ρεύματος έφτασαν έως και 170% πάνω, αυξήθηκαν οι τιμές σε καύσιμα, είδη πρώτης ανάγκης, τρόφιμα και φυσικό αέριο. Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι σκοπός τελικά ήταν η ενίσχυση, η αναπαραγωγή και η διασφάλιση ανάπτυξης του κεφαλαίου (π.χ. CVC Capital Partners). Ταυτόχρονα, πολλαπλασιάστηκαν οι διευθυντικές θέσεις της ΔΕΗ από 5 σε 14, την ίδια στιγμή που οι εργάτριες/ες καλούνται να αντιμετωπίζουν καθημερινά τις επικίνδυνες συνθήκες εργασίας που τους επιβάλλονται από τα αφεντικά. Επιδιώκοντας με κάθε μέσο τη μείωση του εργατικού κόστους, καταλήγουν εργάτες να σκοτώνονται λόγω των επιβαρυμένων ωραρίων, των κακώς συντηρημένων εργοστασίων και της έλλειψης των αναγκαίων μέτρων ασφαλείας. Από τους θανάτους στα διυλιστήρια, στα εργοστάσια, στις οικοδομές, μέχρι τους θανάτους διανομέων στην άσφαλτο, η εκμετάλλευση των εργαζομένων από τα αφεντικά, είναι ο εκμηδενισμός της ζωής στο βωμό του κέρδους. Για αυτόν τον λόγο τα “εργατικά ατυχήματα” δεν αποτελούν τίποτα λιγότερο από εργοδοτικές δολοφονίες, η λίστα των οποίων κάθε χρόνο αυξάνεται και στην περίπτωση της ΔΕΗ οι δολοφονίες είναι και κρατικές. Από τον Απρίλιο του 2021 έχουμε 5 εργάτες της ΔΕΗ νεκρούς κατά τη διάρκεια της βάρδιας τους. Είναι ξεκάθαρο ότι, από τους εναερίτες στην Εύβοια μέχρι τον Νίκο Σαμπάνη στο Πέραμα και 13 χρόνια πριν τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, η κρατική εξουσία και το κεφάλαιο στοχεύουν και δολοφονούν με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και μέσα.
Για τους παραπάνω λόγους, τα ξημερώματα της 6ης του Δεκέμβρη επιλέξαμε να επιτεθούμε στο υποκατάστημα της ΔΕΗ στην οδό Χρυσοστόμου, σπάζοντας την πρόσοψη, πετώντας μπογιές και τρικάκια. Για εμάς η συγκεκριμένη μέρα, εκτός από ημέρα μνήμης για τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, αποτελεί ένα ακόμη έναυσμα δράσης και αντίστασης ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο.
ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΝΌΜΙΟ ΕΊΝΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΌ ΑΓΑΘΌ
ΕΡΓΑΤΙΚΆ ΑΤΥΧΉΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΦΑΊΡΕΣ ΣΤΟ ΨΑΧΝΟ ΔΕΝ ΦΤΑΙΕΙ Η ΜΕΤΑΝΆΣΤΡΙΑ ΑΛΛΑ ΤΟ ΑΦΕΝΤΙΚΟ
ΟΙ ΠΡΟΣΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΔΕΗ ΚΑΙ Η ΚΡΑΤΙΚΗ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗ ΤΗΣ ΠΑΝΔΗΜΙΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΑΝΑΠΑΝΤΗΤΑ
ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΑΤΥΧΗΜΑΤΑ ΕΙΝΑΙ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ
ΑΥΞΑΝΕΤΑΙ ΤΟ ΡΕΥΜΑ ΜΕΙΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ ΜΠΟΥΡΛΟΤΟ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΔΕΗ
Νέο Ρεύμα
(Φωτογραφία απο τοπικά καθεστωτικά)
