Οι αδερφές Μιραμπάλ, las mariposas, οι όμορφες σαν πεταλούδες γυναίκες, έγιναν η αφορμή για την καθιέρωση της 25 Νοέμβρη, ως παγκόσμιας ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών. Η περίπτωσή τους αποτελεί μνημείο της τοξικής αρρενωπότητας, αφού το κυνηγητό τους πυροδοτήθηκε από την ερωτική απόρριψη της Μιράντας προς τον Δομινικανό δικτάτορα Τρουχίγιο και η συνείδησή τους χτίστηκε στο ασφυκτικό αυτό πλαίσιο εκδικητικότητας του δικτάτορα προς όλη την οικογένεια. Τα βασανιστήρια και ο μαρτυρικός τους θάνατος στις 25/11/1960 έγινε και η αρχή του τέλους για τη δικτατορία με την δολοφονία του Τρουχίγιο από Δομινικανούς στρατιωτικούς. Η τέταρτη πεταλούδα, που επέζησε αφιέρωσε τη ζωή της στα παιδιά των αδερφών της και στην διατήρηση της μνήμης τους, και από κοινού με φεμινιστικές οργανώσεις επέβαλλαν την καθιέρωση από τον ΟΗΕ μόλις το 1999, αυτής της παγκόσμιας ημέρας. Η ζωή τους έχει γίνει βιβλίο, ταινία και είναι διαθέσιμη στο διαδίκτυο για όσα ενδιαφέρονται να μάθουν περισσότερα από τη συγκλονιστική αυτή ιστορία.
Οι αδερφές Μιραμπάλ έχουν τοποθετηθεί στην ιστορία ως σύμβολο αντίστασης και πίστης στο δίκιο των καταπιεσμένων, μαζί με την Πασσιονάρια, την Φρίντα Κάλο, τις μανάδες της πλατείας του Μάη στη Χιλή κ.ά.,τις γυναίκες του Ισπανικού εμφυλίου και τις αντάρτισσες της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα, αποτελώντας μια εξαίρεση στην ιστορία που γράφεται από άνδρες για άνδρες, τονίζοντας την ανάγκη να ξαναγραφτεί η ιστορία από την έμφυλη σκοπιά και να αναγνωριστεί η ισότιμη συμμετοχή όλων των φύλων στις αντιστασιακές και εξεγερσιακές στιγμές της Ιστορίας. Η Ροζάβα και η Τσιάπας μας δείχνουν το δρόμο.
Οι παγκόσμιες ημέρες που άλλοτε υπηρετούν ένα γνήσιο ανθρωπιστικό σκοπό κι άλλοτε απλά ξεπλένουν τις συνειδήσεις των καταπιεστών, είναι για μας μια ευκαιρία να αναδεικνύουμε την σημερινή κατάσταση, τους καθημερινούς αγώνες μας και τις διεκδικήσεις μας.
Η 25η Νοέμβρη μας βρίσκει όλες σε θέση μάχης. Οι αδερφές μας σε όλο τον κόσμο παλεύουν για ισότητα και δικαιοσύνη από την Αργεντινή ως την Πολωνία κι από το Χόλυγουντ ως την Ελλάδα, ανοίγοντας κινήματα διεκδικήσεων για το δικαίωμα στην έκτρωση, ενάντια στην σεξουαλική παρενόχληση και βιασμούς, ενάντια στις διακρίσεις στην εργασία, την ενδοοικογενειακή βία, τον καθημερινό σεξισμό και τις παραβιάσεις των προσωπικοτήτων όλων των ατόμων είτε πρόκειται για θηλυκότητες είτε για τρανς άτομα ή μη τυπικές αρρενωπότητες. Τα κινήματα #metoo ανά τον κόσμο, έχουν αναδείξει τις καταπιεστικές, εκμεταλλευτικές, παραβιαστικές σχέσεις που διέπουν τη ζωή μιας θηλυκότητας κι έχουν κατεβάσει τις μάσκες της cis straight αρρενωπότητας. Με θάρρος και τόλμη εκτίθενται στο κοινό και λένε τις ιστορίες τους. Αναδεικνύοντας τα θεμέλια της πατριαρχίας που είναι ο σεξισμός, η κουλτούρα βιασμού, οι διακρίσεις βάσει φύλου, τα προνόμια κ.ά. αναλύουμε και ερμηνεύουμε τον κόσμο κι είμαστε αποφασισμένες να τον αλλάξουμε, γιατί όλα αυτά μας ακολουθούν από τη γέννα μας.
Μέσα στο 2021 ξετυλίχτηκε μπροστά μας όλο το φάσμα της έμφυλης βίας και στη χώρα μας, με κυρίαρχη είδηση πάντα τις γυναικοκτονίες, που αποτελούν πράγματι την κορυφή του παγόβουνου. Δεκατρείς (13) για το 2021, οι «επίσημες» καταγεγραμμένες νεκρές μας. Δεν χώρεσαν στο κάδρο και δεν μελετήθηκαν οι περιπτώσεις των νεκρών γυναικών στα Ιωάννινα (νεκρή σε μπαούλο), στο Αιγάλεω (νεκρή μητέρα από το χέρι του γιου της) και στον Βόλο (νεκρή νονά από το χέρι του προστατευόμενού της, ο οποίος όπως αποδείχτηκε είχε σκοτώσει και τη γειτόνισσα), έως την πρόσφατη νεκρή της Κοζάνης, που αρχικά διέρρευσε ότι βρέθηκε στην αυλή της δεμένη με καλώδιο και με τραύματα στο πρόσωπο, ενώ στη συνέχεια ο θάνατός της αποδόθηκε σε παθολογικά αίτια. Ίσως φαινόμαστε καχύποπτες με αυτή την αναφορά και ίσως δεν είναι απόλυτα ορθή πολιτικά η σκέψη μας, αλλά ο ζόφος των ημερών σπρώχνει το μυαλό μας στο «κακό».
Είδαμε τον διαδικτυακό διασυρμό ατόμων από «ερωτικούς» συντρόφους. Είδαμε τις περιπτώσεις trafficking από αυτούς που θα έπρεπε να κυνηγούν το trafficking (έλληνες αστυνομικούς). Είδαμε μητέρες, πεθερές, ηλικιωμένες, ανάπηρες γυναίκες και μετανάστριες θύματα ενδοοικογενειακής βίας.
Είδαμε βαρβαρότητες ενάντια σε απροστάτευτα κατοικίδια (ναι χωράνε στο κάδρο και αυτές οι τοξικές προσωπικότητες). Ακούσαμε για τον βιασμό εργαζόμενης γυναίκας την ώρα που πάλευε για το ένα κομμάτι ψωμί καθαρίζοντας τις σκάλες στα Πετράλωνα. Ακούσαμε για χάπια βιασμού και ναρκωτικά στα ποτά με σκοπό τον βιασμό.
Ζώντας στην Κρήτη έχουμε θρηνήσει 10 γυναίκες σε μόλις 3 χρόνια, αλλά και για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, για τον 18χρονο ΑΜΕΑ στα Χανιά που τον κακοποιούσε ο ιερέας του χωριού κι ο ίδιος του ο πατέρας, για τα θύματα βιασμού του Βεστάκη, που άπλωνε τα δίχτυα του μέσω Instagram, για την βαρβαρότητα που υπέστησαν ηλικιωμένα άτομα σε δομή φροντίδας. Κλάψαμε για την “αυτοκτονία” της Έφης που ήταν γυναικοκτονία, για τη Σταυρούλα στο Πάνορμο και για τη Νεκταρία στην Ιεράπετρα. Ακούγοντας καθημερινά για υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας, βιασμών και παραβιαστικών συμπεριφορών, ομο και τρανσφοβικών επιθέσεων, αισθανόμαστε θλίψη, αλλά και τεράστια οργή κι είμαστε αποφασισμένες να αναδείξουμε κάθε τέτοιο περιστατικό και να σταθούμε δίπλα σε κάθε αδερφή μας που βιώνει αυτές τις καταστάσεις.
Η αποκάλυψη του μεγέθους και της έκτασης που λαμβάνει η έμφυλη βία στα σώματα και στις ζωές μας, η θηριωδία της σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών, εφήβων και θηλυκοτήτων από άτομα εξουσίας, αποδεικνύει ότι η επίθεση εναντίον μας δεν αφορά πλέον μόνο στον κόσμο της εργασίας, αλλά σε μία επίθεση ενάντια στην ίδια τη ζωή και την υπόστασή μας. Το κίνημα #metoo μας υπενθυμίζει επίσης ότι η έμφυλη βία δεν προέρχεται μόνο από τους εξουσιαστές, αλλά και από όσους κάνουν χρήση των προνομίων τους, οι οποίοι μπορεί να είναι ακόμη και οι σύντροφοι ή συναγωνιστές που έχουμε δίπλα μας, ακόμη και γυναίκες με εσωτερικευμένο μισογυνισμό, θύματα των πατριαρχικών αντιλήψεων κι αυτές.
Είμαστε μαζί με όλα τα γυναικεία κινήματα στον κόσμο, με την Πολωνία, την Ουγγαρία, την Αργεντινή και τη Χιλή, με τις αγωνίστριες στην Τουρκία, και τις επαναστάτριες στη Ροζάβα και στην Τσιάπας. Δηλώνουμε αλληλέγγυες, αντλούμε έμπνευση και δύναμη από αυτές τις γυναίκες, για έναν κόσμο χωρίς πατριαρχία και καπιταλισμό, που σέβεται όλες τις θηλυκότητες και την έμφυλη ταυτότητά και προστατεύει τη φύση. Για έναν κόσμο χωρίς σεξισμό, βία και ανισότητες, στη σχολή, στη δουλειά, στον δρόμο, στα camps, στις δομές φιλοξενίας, στο σπίτι.
ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ:
-Την νομική αναγνώριση του όρου ΓΥΝΑΙΚΟΚΤΟΝΙΑ, μαζί με τη δημιουργία όλου του πλαισίου που θα προλαμβάνει την έμφυλη βία και τις γυναικοκτονίες
-Την κατάργηση του νόμου Τσιάρα για την υποχρεωτική συνεπιμέλεια
-Την άμεση αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τον τρόπο που διενεργούνται και αντιμετωπίζονται οι καταγγελίες της έμφυλης και σεξουαλικής βίας. Να σταματήσει το victim blaming και ο δημόσιος διασυρμός του θύματος. Δημιουργία θεσμών για την αντιμετώπιση αυτών των περιστατικών με κατάλληλα εκπαιδευμένο προσωπικό, κοινωνικές λειτουργούς, ψυχολόγους κλπ. για να μην αντιμετωπίζουμε τα φαινόμενα αποτροπής της καταγγελίας από επιζώσα
-Δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των σωμάτων μας και δημιουργία επιπλέον δομών φιλοξενίας σε όλους τους νομούς της χώρας, δομές υποδοχής στελεχωμένες με εξειδικευμένο μόνιμο προσωπικό και οικονομική-ψυχολογική στήριξη των επιζωσών ώστε να μπορούν να απομακρύνονται από κακοποιητικά κι επικίνδυνα για τη ζωή τους περιβάλλοντα, που θα περιλαμβάνουν και όσα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού βιώνουν τους ίδιους κινδύνους
-Ικανοποίηση των αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και αναγνώριση των δικαιωμάτων όλων των έμφυλων υποκειμένων σε θέματα γάμου, γονεϊκότητας, ορατότητας, σεβασμού και ίσης μεταχείρισης.
-Δημιουργία προγραμμάτων ένταξης των μεταναστ(ρι)ών στην κοινωνία, παροχή ασύλου σε όσες το αιτούνται, και στέγασή τους σε δομές.
– Στήριξη των νέων γονέων/φροντιστ(ρι)ών ώστε να παρέχουν ασφαλή περιβάλλοντα και συνθήκες υγιούς ανάπτυξης των προσωπικοτήτων των βρεφών, που θα αποτελέσουν τις νέες γενιές
-Θεσμοθέτηση της Παιδαγωγικής της Ισότητας των Φύλων σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης για την εξάλειψη της κουλτούρας βιασμού, του σεξισμού και των έμφυλων διακρίσεων.
-Δίκαιη και ισότιμη εργασία με Επιτροπές Ισότητας και Κώδικες Δεοντολογίας που θα θεσπίζονται από τις ίδιες τις εργαζόμενες
Η λέξη Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Η Μ Ε Ν Η είναι μια λέξη τεράστια, ίσα που χωράει στα πιο μεγάλα πανό μας. Γράμμα-γράμμα, πινελιά-πινελιά βιώνουμε στο συλλογικό μας σώμα την βαρβαρότητα, τον πόνο της αδικίας για τον εξευτελισμό και την απαξίωση της ζωής και τον φόβο ότι το επόμενο θύμα θα μπορούσε να είναι οποιοδήποτε από εμάς, μόνο και μόνο γιατί γεννηθήκαμε θηλυκότητες ή γιατί δεν πληρούμε τα στάνταρντς της ετεροκανονικής αντίληψης.
Η λέξη Δ Ο Λ Ο Φ Ο Ν Η Μ Ε Ν Η σημαίνει να λείπεις, να λείψεις για πάντα, από όσα αγαπάς, από όσα σε αγαπούν και σε χρειάζονται, από τα όνειρά σου που περίμεναν να πραγματοποιηθούν, επειδή τα δολοφονεί ένα χέρι, που ανήκει σε άνθρωπο που δεν ξέρει να ακούει το ΟΧΙ. Δεν έμαθε να σέβεται το ΔΕΝ ΘΕΛΩ.
ΟΛΑ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 25 ΝΟΕΜΒΡΗ, ΣΤΙΣ 19.00 ΣΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ
Ας φτιάξουμε όλα μαζί, ένα δίκτυο εμπιστοσύνης και ασφάλειας. Το έχουμε ανάγκη. Απευθυνθείτε σε εμάς μέσω της σελίδας μας στο Facebook «Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου», Instagram:femsolidarityheraklion ή στο mail:femheraklion@gmail.com.
Με έναν διαθεματικό φεμινισμό, έως την απελευθέρωση όλων των σωμάτων.
ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ
Περιγραφή εικόνας:σε λιλά φόντο ένα παγόβουνο που χωρίζεται από μια κόκκινη γραμμή η κορυφή του είναι λευκή και άσπρη και λέγεται γυναικοκτονία, ενώ το κρυμμένο μέρος του είναι κόκκινο και λέγεται καθημερινός σεξισμός. Την εικόνα υπογράφει η Φεμινιστική Αλληλεγγύη Ηρακλείου, μια και φιλοτεχνήθηκε από μέλος της συνέλευσής μας.
