ΣΤΕΚΙΑ, ΟΡΜΗΤΗΡΙΑ, ΓΙΑΦΚΕΣ, ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΣΗΨΗΣ
Τη Δευτέρα 05/04 ενημερωθήκαμε πως η τεχνική υπηρεσία πολυτεχνείου Κρήτης, με εντολή της πρυτανείας, ξεκίνησε τη διαδικασία εκκένωσης του αυτοδιαχειριζόμενου στεκιού. Έπιπλα, αρχείο, εξοπλισμός και προσωπικά αντικείμενα βρέθηκαν στα σκουπίδια, ένα μέρος των οποίων πάρθηκε πίσω, ενώ οι τοίχοι βάφτηκαν, σε μια προσπάθειά τους να σβήσουν το λόγο και τη δράση όσων βρέθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν στο στέκι. Έτσι, ένας χώρος που κάποτε έπαιρνε ζωή από την ύπαρξη και δράση ετερόκλητων ατόμων και ομαδοποιήσεων που φιλοξενούσε, πλέον δεν είναι τίποτα παρά ένα άδειο λευκό δωμάτιο.
Το ΑΣΠΚ είναι ένας αυτοδιαχειριζόμενος, αυτοοργανωμένος, αντιεξουσιαστικός χώρος, που τελεί υπό κατάληψη από το 2010. Ένας χώρος που ξεφεύγει από την κυρίαρχη φοιτητική κουλτούρα και υψώνει αναχώματα απέναντι στον φοιτητικό κανιβαλισμό και το πολυτεχνείο των αφεντικών. Μέσα σε αυτόν φιλοξενήθηκαν συλλογικότητες, συνελεύσεις, πρωτοβουλίες και ατομικότητες, όπως η συνέλευση του ΑΣΠΚ, οι σαλταδόροι, η συνέλευση ενάντια στον εγκλεισμό, η Antifa 73100, το ελευθεριακό σχήμα πολυτεχνείου Κρήτης, οι αλογόμυγες κ.α. Έτσι κι εμείς τον χειμώνα του 2019 βρεθήκαμε, σε μια προσπάθεια επαναλειτουργίας του στεκιού, με την κοινή αναγκαιότητα άρνησης του μέλλοντος που μας επιφυλάσσουν, ενάντια σε καθηγητάδες και πρυτάνεις που συνεργάζονται μέσω ερευνητικών προγραμμάτων με μπάτσους και στρατό, στους καριερίστες φοιτητές, στην αποστείρωση, το άγχος και την μοναξιά. Εν καιρώ πανδημίας και σε καθεστώς lockdown, οι πανεπιστημιακοί χώροι είναι άδειοι, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στο κράτος να υλοποιεί σχέδια που αποσκοπούν στη κοινωνική και πολιτική αποστείρωση των πανεπιστημίων. Σε μια τέτοια ιδανική χρονική στιγμή λαμβάνει χώρα η εκκένωση του στεκιού, εξασφαλίζοντας την απουσία μας από το πολυτεχνείο και συνεπώς οποιοδήποτε ενδεχόμενο αντίστασης και υπεράσπισης του χώρου μας, ευνοώντας φυσικά και την επερχόμενη είσοδο των ΟΠΠΙ στις 15 Απριλίου.
Σε συνθήκες κρίσης και εγκλεισμού η καταστολή εντείνεται και επεκτείνεται σε κάθε πτυχή της ζωής μας με ξύλο σε πλατείες, πρόστιμα, εγκλεισμό, μπάτσους κάθε είδους και νομοσχέδια που υποβαθμίζουν κι άλλο τις ζωές μας καταπατώντας κάθε κεκτημένο. Σε αυτό το πλαίσιο, βρέθηκαν στο στόχαστρο για ακόμα μια φορά δομές και ατομικότητες που αντιστέκονται προσπαθώντας μέσω αυτής της στοχοποίησης να καταπνίξουν κάθε αντίδραση. Οι καταλήψεις εντός κι εκτός σχολών αποτελούν ένα από τα πιο σημαντικά μέσα αγώνα, όπου παίρνει μορφή έμπρακτα η συλλογικοποιημένη άρνηση της ιδιοκτησίας και κάθε μορφή εξουσίας που επιβάλλει το υπάρχον. Τα στέκια στις σχολές μας, ανησυχούν ιδιαίτερα το κράτος και την εξουσία, λόγω της διαχρονικής συμβολής των πανεπιστημίων στα κινήματα, τα οποία λειτουργούν ως κέντρα κοινωνικοποίησης και πολιτικής ζύμωσης που δημιουργούν ρήγματα στην κανονικότητα αποστείρωσης και υποταγής. Οι καταλήψεις και τα στέκια είναι χώροι όπου ατομικότητες και συλλογικότητες που δεν χωράμε στα καλούπια που μας επιβάλλει η εξουσία συναντιόμαστε, συνυπάρχουμε, συζητάμε, και δρούμε αυτοοργανωμένα και αντιιεραρχικά, με σκοπό την πολύμορφη επίθεση στον κόσμο της εξουσίας. Το κράτος επιτίθεται στους χώρους μας γιατί φοβάται αυτό που είμαστε και αυτό που μπορούμε να γίνουμε. Ξεχνάει όμως πως δεν είμαστε 4 τοίχοι.
Είμαστε οι αρνήσεις και η οργή μας για αυτόν τον κόσμο, τα ιδανικά του οποίου περικλείονται στο δόγμα νόμος και τάξη. Συνειδητά λοιπόν, επιλέγουμε να ζούμε και να δρούμε εκτός νόμου. Αντιλαμβανόμαστε τα εαυτά μας ως άνομα όντα και δημιουργούμε στέκια ανομίας, τα οποία και υπερασπιζόμαστε ως τέτοια. Σε μία κοινωνία υποταγής, εκμετάλλευσης και καταπίεσης δεν έχουμε παρά να δημιουργούμε εστίες αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης και να υπάρχουμε έξω από τα καλούπια τους.
Ατομικότητες που βρέθηκαν και δραστηριοποιήθηκαν
στο Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι Πολυτεχνείου Κρήτης
