Την ίδια στιγμή που οι “δυνάμεις του νόμου και της τάξης” δείχνουν να κινητοποιούνται άμεσα εναντίον αγωνιζόμενων φοιτητών/ τριών και συντρόφων με στόχο την πολιτική τους τρομοκράτηση, η “απροθυμία” του ίδιου μηχανισμού να κινητοποιηθεί και να συλλέξει στοιχεία, μετά από πολύ σοβαρές καταγγελίες εις βάρος του “γνωστού σκηνοθέτη” Δημήτρη Λιγνάδη δεν είναι τυχαία. Τονίζει ακόμα παραπάνω το περιεχόμενο του ρόλου των κατασταλτικών δυνάμεων όταν καταλήγουν σε εισβολές στα σπίτια, παράνομες προσαγωγές και άρνηση επαφής των συλληφθέντων με τον δικηγόρο τους, μόνο και μόνο λόγω της συμμετοχής σε φοιτητικούς, κοινωνικούς και ταξικούς αγώνες. Δεν μιλάμε πια για την “αυθαίρετη βούληση κάποιων οργάνων της τάξης”, αλλά για σαφή εκτροπή από την πλευρά της εξουσίας, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης αποδημοκρατικοποίησης.
Ο ζόφος τον οποίον βιώνουμε δεν ήρθε από το πουθενά. Τα “έξυπνα μέτρα” υποτιμούν καθημερινά την νοημοσύνη και την υγεία μας, καθώς είναι φανερές πλέον σε όλο τον κόσμο οι πολιτικές υποχρηματοδότησης και υποστελέχωσης της υγείας, αλλά και της εκπαίδευσης. Τα νομοσχέδια που περνάνε βροχή καταστρέφουν τη ζωή και την εργασία μας. Τα εγκλήματα του ελληνικού κράτους στα σύνορα και το διαρκές καθεστώς εξαίρεσης στη μεταναστευτική ζωή, αποτελούν τον προπομπό στοχοποίησης του καθενός/μιας που κάποια στιγμή θα βρεθεί σε ευάλωτη θέση, εθίζοντας παράλληλα την κοινωνία σε ένα “πόλεμο όλων εναντίον όλων”. Για χρόνια λέγαμε πως ο «άλλος» είμαστε εμείς. Κάθε κοινωνία, μαζί με τα κινήματα της, κρίνεται με όρους συλλογικής ευθύνης. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε ως απολύτως δίκαιη την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα, αν και είναι ευρέως γνωστό ότι διαφωνούμε πολιτικά με την δράση της οργάνωσης στην οποία συμμετείχε ο απεργός πείνας πριν την φυλάκιση του. Η κυβέρνηση και οι δοτοί της δημοσιογράφοι αντιμετωπίζουν την απεργία πείνας ενός κρατούμενου που έχει ήδη καταδικαστεί και εκτίει την ποινή του, ως ευκαιρία για σωρεία ψευδών γύρω από το αίτημα επαναμεταγωγής του, καλλιεργώντας εμφυλιοπολεμικές αφηγήσεις και μια βάρβαρη εκτροπή του όποιου νομικού πολιτισμού με στόχο να συσπειρώσουν το ακροδεξιό ακροατήριο μέσα από την κρατική εκτέλεση ενός απεργού πείνας – ως πρόσθετο βασανιστήριο στη ποινή που του έχει ήδη επιβληθεί.
Οι εμφυλιοπολεμικές αφηγήσεις και η ρητορική του μίσους, όμως, βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας αλλά και των κινημάτων κι αφήνουν περιθώριο στον κρατικό μηχανισμό να εμφανιστεί ως διαιτητής, αλλά και μοναδικός διαχειριστής του Δικαίου. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν είναι κρίσιμες. Ας έχουμε όλες και όλοι στο νου μας πως αυτό που πραγματικά φοβούνται οι εκμεταλλευτές, οι ρατσιστές και το πολιτικό τους προσωπικό είναι το οργανωμένο μαζικό κίνημα με τη δημόσια συλλογική δράση, τον διάλογο στο εσωτερικό του και τις άπειρες του δυνατότητες – ενάντια σε κάθε πρωτοπορία και πατερναλισμό. Αρκεί να θυμίσουμε πως δεν υπάρχει κανένα “κράτος” δικαίου αλλά θεσμοί δικαιοσύνης οι οποίοι αποκρυσταλλώνουν συγκρούσεις και δεν πρέπει να θεωρούνται τσιφλίκια ούτε της εκτελεστικής εξουσίας, ούτε των αφεντικών. Δεν αποτελούν τα παραπάνω απλώς ζητήματα “αστικής” δημοκρατίας, η δημοκρατία δεν είναι ιδιοκτησία των αστών, o εκδημοκρατισμός της κοινωνίας και της οικονομίας περνάει πάντα από το πεδίο της ταξικής πάλης.
Μια “λεπτομέρεια” των ημερών, επίσης, είναι και η “Συνεργασία Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα” στη Λογοκρισία. Το γνωστό εργασιακό κάτεργο της Τeleperformance εξαφάνισε τους λογαριασμούς προσώπων και συλλογικοτήτων που είχαν ενημερωτικό ή αντιπληροφοριακό χαρακτήρα στα ηλεκτρονικά (αντι)κοινωνικά δίκτυα. Η ταχύτητα της ιδιωτικής λογοκρισίας αναδεικνύει την χρήση αλγορίθμων αναζήτησης υλικού. Ο σύγχρονος έλεγχος της πληροφορίας δεν χρεώνεται πια στο κράτος, είναι κι αυτός δουλειά του εργολάβου και φασόν. Δεν είναι, λοιπόν, οι μπογιές κι η συνθηματολογία που προκύπτει από μια απεργία πείνας για ένα αυτονόητο δικαίωμα κρατουμένου που προκαλούν φόβο στο κράτος. Είναι η κινηματική δυναμική που συγκροτείται και οργανώνεται απέναντι στην γενικευμένη πειθάρχηση που προσπαθεί αυτό να επιβάλλει.
Μάρτης 2021
