Ρέθυμνο: Η καταστολή στον καιρό της πανδημίας

Μερικά λόγια για τα γεγονότα της Κυριακής…

Την Κυριακή 15/03 εν μέσω καραντίνας επιλέξαμε να κατέβουμε στο δρόμο με στόχο να αποτρέψουμε προγραμματισμένη συγκέντρωση φασιστών στην πλατεία του αγνώστου στρατιώτη. Αυτό αποτέλεσε αφορμή για τους μπάτσους να κινηθούν επιθετικά εναντίον μας διασφαλίζοντας την ομαλή έκβαση της φασιστικής συγκέντρωσης και δημιουργώντας ένα πεδίο μάχης, εκμεταλλευόμενοι τις συνθήκες της ερημούπολης. Ήδη από τις προηγούμενες μέρες, οι φασίστες προωθούσαν ανενόχλητοι και με τη σιωπηρή συναίνεση της τοπικής κοινωνίας το κάλεσμά τους με εμφανή τρόπο στους δρόμους της πόλης και στα μίντια, παρουσιάζοντας σκεπτικά όπως «ενάντια στην ισλαμοποίηση της κρήτης», «συμπαράσταση στους ακρίτες μας στον έβρο», «τούρκος εγώ δεν θα γενώ» και προτάσσοντας τακτικές «σαπουνοποίησης», κάτι το οποίο εξακολουθεί να συμβαίνει.

Η κυρίαρχη αφήγηση, που ταύτισε την ασφάλεια με την παραμονή στο σπίτι και την απειλή με κάποιον «αόρατο εχθρό», δεν μας έπεισε και ήρθε σε σύγκρουση με την ανάγκη μας να διεκδικήσουμε μόνες μας τις συνθήκες μέσα στις οποίες ο καθένας μας αισθάνεται ασφαλής και ελεύθερη και να αντιτεθούμε σε αυτό που αντιλαμβανόμαστε εμείς ως εχθρό. Οι κινήσεις μας οδήγησαν γύρω στα 90 άτομα από εμάς σε αντισυγκέντρωση στο δημαρχείο, όπου 5 διμοιρίες μπάτσων με τη συνοδεία των φασιστών ξεκίνησαν να μας προσεγγίζουν με ολοένα και επιθετικότερη διάθεση, η οποία εν τέλει οδήγησε σε άνιση σύγκρουση, με τους μπάτσους να κάνουν χρήση χημικών και να προβαίνουν σε ανθρωποκυνηγητό και ξύλο στην κενότητα της παλιάς πόλης. Το κυνηγητό κατέληξε στοχευμένα με τον εγκλωβισμό όλων μας σε μια γωνία της πλατείας μικρασιατών, κάθε έξοδος της οποίας ήταν αποκλεισμένη. Εκεί, όσο οι πιθανότητες ανατροπής της δυναμικής της συνθήκης ελαχιστοποιούνταν, τόσο η βία εναντίον μας εντεινόταν. Οι μπάτσοι σε συνεργασία με ασφαλιτοφασίστες που επίσης οπλοφορούσαν, συνέχισαν να στοχεύουν με ακόμη περισσότερη μανία στα κεφάλια μας, ζητώντας μάλιστα από όσες φορούσαν κράνη να τα αφαιρέσουν προκειμένου να έχουν απρόσκοπτα πρόσβαση και στα δικά τους, ενώ ήδη υπήρχαν άτομα λιπόθυμα, σε πανικό ή σε συναισθηματικό και σωματικό σοκ.

Αυτές οι πρακτικές δεν μας προκάλεσαν έκπληξη, αλλά μας έκαναν πλέον και βιωματικά ξεκάθαρο ότι η χρήση της βίας ως μια σχέση αιτίου και αποτελέσματος είναι αυθαίρετη. Αυτό αναδεικνύει ότι δεν υπάρχει κανένα μέτρο κι επαρκής ή όχι αφορμή που να ορίζει το πόση βία χρησιμοποιείται σε αυτές τις συνθήκες. Η κυριαρχία μας αντιμετωπίζει ως αναλώσιμους, εξισώνοντας έναν τραμπουκισμό από δεκαπεντάχρονο με πυροβολισμό και θάνατο. Ισχυρισμούς βανδαλισμών με δεκάδες ανοιγμένα κεφάλια. Μια βόλτα στην παραλία εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας, με βασανισμό, σεξουαλική παρενόχληση και αλόγιστο ξυλοδαρμό στο τμήμα. Με την ίδια λογική ένα άτομο που εγκλωβίζεται σε κοσμηματοπωλείο στην απόπειρα αυτοπροστασίας του, αντιμετωπίζεται ως εισβολέας στην ιδιοκτησία , η οποία με τη σειρά της για την κυριαρχία θα πρέπει να διαφυλάσσεται με κάθε κόστος, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει δολοφονία. Με την ίδια λογική που οι ενδυματολογικές μας επιλογές, νομιμοποιούν ή όχι την χωρίς συναίνεση βία στα σώματά μας.

Ωστόσο, η απόπειρα καταστολής δεν σταμάτησε εκεί. Αφού κρατούμασταν εγκλωβισμένες στην πλατεία αρκετές ώρες, χωρίς ξεκάθαρο λόγο και χωρίς να δίνεται στους τραυματισμένους η πρόσβαση σε ιατρική περίθαλψη, μετά από άρνηση διαπραγμάτευσης μαζί τους, οι μπάτσοι μας οδήγησαν και τους 90 στο ΑΤ, άλλες με χειροπέδες πεζή και άλλες σε κλούβες. Εκεί, μας κράτησαν για πάνω από 8 ώρες στο γκαράζ σε άθλιες συνθήκες, ενώ προσπαθούσαν να εξαντλήσουν την υπομονή μας με τραμπουκισμούς, με την επίδειξη του εξοπλισμού τους και μη γνωστοποιώντας μας τη διαδικασία στην οποία βρισκόμαστε, ενώ ανοιγόκλειναν την γκαραζόπορτα σε απόπειρα να παρεμποδίσουν την επαφή μας με αλληλέγγυο κόσμο, που εν τω μεταξύ είχε συγκεντρωθεί έξω από το τμήμα. Ενδεικτικές συμπεριφορές των μπάτσων εναντίων μας αποτελούν το φτύσιμο στο πρόσωπο συντρόφισσας που προσέγγισε τη διμοιρία έξω από το γκαράζ για να μας δώσει τρόφιμα, την απειλή κρατούμενης που δεν είχε ανανεωθεί η άδεια παραμονής της με απέλαση, ενώ μια τραυματίας με το συνοδό της που θα μεταφερόταν στο νοσοκομείο, ώρες αργότερα οδηγήθηκε με χειροπέδες στο τμήμα, χωρίς να της έχει γίνει παροχή βοήθειας.

Η στάση μερικών γιατρών δεν διέφερε από το ήδη υπάρχον κλίμα τρομοκρατίας που είχε εδραιωθεί. Στο αίτημα δύο συντροφισσών με χτυπήματα στο κεφάλι να μεταφερθούν στο νοσοκομείο, οι μπάτσοι ισχυρίζονταν ότι είχαν καλέσει ασθενοφόρο παρατείνοντας την αναμονή, κάτι που τελικά δεν συνέβη. Μάλιστα, μετά από πρωτοβουλιακή τηλεφωνική επικοινωνία με το ΕΚΑΒ από κρατούμενες, διαπιστώθηκε ότι οι μπάτσοι, όχι μόνο δεν είχαν καλέσει ασθενοφόρο, αλλά ήταν σε επικοινωνία με τους γιατρούς προκειμένου να μην ανταποκριθούν στις εκκλήσεις των τραυματισμένων. Οι γιατροί από τη μεριά τους δεν δίστασαν να μας κλείσουν το τηλέφωνο και να αρνηθούν να στείλουν βοήθεια ακόμη και όταν κλήθηκαν με το πρόσχημα ότι είναι απαραίτητη η παροχή περίθαλψης σε άτομα εκτός των κρατουμένων. Μετά από αρκετή ώρα οι κοπέλες με τη συνοδεία δύο ασφαλιτών μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο, όπου γνωστοποιήθηκε σοβαρός τραυματισμός και εσωτερική αιμορραγία στη μια εκ των δύο.

Για τους τραυματίες εκτυλίχθηκε ένα άλλο παραλήρημα όσο βρίσκονταν στο νοσοκομείο. Διαπιστώθηκε ο αριθμός των τραυματιών και η σοβαρότητα κάποιων περιπτώσεων, όπως αυτή συντρόφου με κρανιοεγκεφαλική κάκωση η οποία για τρία χιλιοστά δε τον κατέστησε μερικώς παράλυτο, κάτι που στη συνέχεια διαβεβαιώθηκε από ιατροδικαστή. Ταυτόχρονα, οι ασφαλίτες υποδυόμενοι τους γιατρούς και με την ανοχή αυτών, προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν από τις προαναφερθείσες συντρόφισσες πληροφορίες και προσωπικά στοιχεία, ενώ παράλληλα τις προσέγγιζαν με την αδικαιολόγητη οικειότητα που θεωρούν ότι τους επιτρέπει η έμφυλή τους θέση. Ακόμα, μια εργαζόμενη του νοσοκομείου έδωσε σε έναν από τους δύο ασφαλίτες προσωπικά στοιχεία επισκέπτριας των δυο συντροφισσών, μετά την αποχώρησή της. Επιπλέον, στο άτομο με εσωτερική αιμορραγία, που διανυκτέρευσε δύο βράδια στο νοσοκομείο, παρεμποδιζόταν το επισκεπτήριο με την πρόφαση του κορωνοϊού, τη στιγμή που σε άλλους επιτρεπόταν ανεμπόδιστα.

Καταλυτικό ρόλο στα παραπάνω γεγονότα είχε η κατασταλτική φύση της αναδυόμενης συνθήκης που είχε επιβληθεί στην πόλη, την οποία οι μπάτσοι δεν άφησαν ανεκμετάλλευτη. Σε μια πόλη σε αναστολή, όπου οι μόνες παρουσίες ήταν η δική μας και αυτές των φασιστών και των μπάτσων, με την απουσία οποιουδήποτε κοινωνικού ελέγχου και συνεπώς πιθανότητας πολιτικού κόστους για τις πράξεις τους, είχαν την ευκαιρία να συμπεριλάβουν και το προσωπικό τους μένος στην αλόγιστη χρήση βίας και να απαντήσουν στην κινηματική δραστηριότητα που ήταν πιο έντονη τον τελευταίο καιρό, με τη στρατηγική σύλληψη και τη χαρτογράφηση του συνόλου της συγκέντρωσης. Με τις κυρίαρχες πηγές πληροφόρησης να είναι με το μέρος τους, η τελική αφήγηση των μέσων μαζικής εξαπάτησης έκανε σύντομη αναφορά σε συνάθροιση άνω των 10 ατόμων που έσπασε για λόγους δημόσιας υγείας.

Η καραντίνα μέσα απ’ το δικό μας πρίσμα

Για εμάς η καραντίνα δεν είναι υγειονομική, είναι κατασταλτική. Η κυρίαρχη αφήγηση κατασκευάζει ένα συλλογικό υποκείμενο ενάντια σε μία κοινή απειλή το οποίο όμως προκύπτει από μια ήδη εδραιωμένη κανονικότητα, χτισμένη στις πλάτες αοράτων. Μετανάστριες, τοξικοεξαρτημένα, ψυχικά στοχοποιημένοι, άστεγοι, μη ανθρώπινα όντα, άτομα που βιώνουν κακοποίηση, φυλακισμένες, εργαζόμενα και όλοι εμείς που συμβιώνουμε με τις καταπιέσεις μας αρνούμενα την κυρίαρχη πραγματικότητα, παραμένουμε, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο, είτε καταπιεσμένοι είτε αόρατοι ως προς τις ανάγκες και τις επιθυμίες, αλλά γινόμαστε πιο ορατές ως προς τον έλεγχο και την καταστολή μας. Η διατήρηση της ασφάλειας ανατίθεται στους ευυπόληπτους πολίτες-φερέφωνα της εξουσιαστικής λογικής, οι οποίοι με τη σειρά τους με περίσσεια προθυμία φέρουν εις πέρας κρατικούς ρόλους, αστυνομεύοντας όσους απειλούν την αφήγηση του “μένουμε σπίτι”. Η καχυποψία ως αναπόσπαστο συστατικό του κοινωνικού κανιβαλισμού, τροφοδοτείται και συντηρείται από την κυριαρχία με την επιβράβευση του να μην συμπεριλαμβάνει τους νοικοκυραίους στους αοράτους και πραγματώνεται με τη ρουφιανιά. Οι καταπιέσεις και οι σχέσεις εξουσίας που διαπερνούν το κοινωνικό φάσμα και διαχέονται στην κοινωνική αλληλεπίδραση, φτάνουν και στους νοικοκυραίους, οι οποίοι αντί να επιστρέφουν την καταπίεση αυτήν στον πομπό της ή να της αντιστέκονται, την εκτονώνουν και αποσυμπιέζουν εκεί που μπορούν, εκεί που υπάρχουν αόρατα. Φορέας μόλυνσης δεν είναι αυτός του κορωνοϊού αλλά όλες εμείς ως φορείς «ανομίας» που δρούμε βάσει των επιθυμιών και των αναγκών μας, με το να βγαίνουμε βόλτα στην παραλία, να συναντάμε τους ανθρώπους μας, να δημιουργούμε συντροφικές σχέσεις.

Το ασφαλές αυτό σπίτι, το οποίο πλέον προβάλλεται ως το σημαντικότερο πρόταγμα, για πολλές από εμάς είτε υλικά είτε συναισθηματικά, δεν υπάρχει. Η κατοχή ιδιοκτησίας, μοιάζει να αποτελεί αυτονόητη συνθήκη για όλους τους ανθρώπους, αγνοώντας ότι πολλοί δεν έχουν αυτό το προνόμιο. Ταυτοχρόνως, οι τέσσερεις τοίχοι του σπιτιού, ενός από τους κύριους χώρους όπου η πατριαρχία διαμοιράζει τους ρόλους της, κάτω από το πέπλο της ιδιωτικότητας, αποτελούν εύφορο έδαφος για την αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας και την εκ νέου παραγωγή τους. Σε αυτό το πλαίσιο παραμένουμε με τις επιθυμίες και τις ανάγκες μας σε αναμονή, οι οποίες πλέον στερούνται της δυνατότητας πραγμάτωσής τους. Η λογική του να μην υπάρχει διέξοδος έκφρασης με τρόπους που εμείς ορίζουμε, εντείνει αυτές τις ανάγκες και τα συναισθήματα που τις ενέχουν, με κίνδυνο να συνηθίσουμε στη συμβίωση με τις προσωπικές μας δυσφορίες. Η φυσικοποίηση και καθιέρωση αυτής την συνθήκης έχει ως ενδεχόμενη κατάληξη την διαμόρφωση μουδιασμένων υποκειμένων που ανέχονται τις καταπιέσεις τους. Ενώ μας παρουσιάζεται ότι το σύνολο της πραγματικότητας είναι σε αναστολή, αυτό που στ’ αλήθεια αναστέλλεται είναι οι επιθυμίες μας, τη στιγμή που η κανονικότητα με τις προεκτάσεις της εξακολουθούν να υφίστανται.

Απέναντι από τη λογική του κράτους που περιόρίζει το τι σημαίνει “σπίτι” στα πλαίσια της ιδιοκτησίας και της υλικότητας, εμείς επιλέγουμε να στεγάζουμε τις επιθυμίες και ανάγκες μας σε “σπίτια” που δεν εντάσσοναται σ’ αυτό το φάσμα, τις καταλήψεις. Οι χώροι αυτοί, πέρα απο την κάλυψη των αναγκών μας, δεν περιορίζονται σ’ αυτό, για μας αποτελούν εστίες αγώνα, αναπόσπαστο κομμάτι των μέσων έκφρασης της άρνησης μας στο υπάρχον. Φυσικά κάτι το οποίο προκαλεί ρωγμές στην κυρίαρχη αφήγηση δε θα μπορούσε να αποτελεί επιλογή γι’ αυτην, έτσι η εκάστοτε κυβέρνηση αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τον ρόλο της καταστολής τους.

Αλλωστε ο ρολος της κυριαρχίας ανέκαθεν ήταν ο έλεγχος, με τη συνθήκη της καραντίνας που εκείνη επέβαλε να αποτελεί ενα πιο πρόσφορο έδαφος για τη διεκπεραίωσή του. Βασικό εργαλείο επίτευξης του ρόλου αυτού ειναι πληροφόρηση μέσω των μίντια και η συλλογή πληροφοριών, μέσω της εδραίωσης της τεχνολογίας, η οποία πλέον γίνεται τελείως απροκάλυπτα. Τη στιγμή που κάθε ροή κίνησης ελέγχεται και ορίζεται, το υποκείμενο βρίσκει ως μόνη πήγη άντλησης πληροφορίας τη ρητορική των μμε.

Μια ρητορική με άλλοτε μιλιταριστικές εκφάνσεις και άλλοτε τρομολαγνικές προσεγγίσεις. Ο κυρίαρχος λόγος διαστρεβλώνει έννοιες, επανανοηματοδοτώντας τις με παραλληλισμούς του ιού ως αόρατου εχθρού, προστατευτικών μασκών ως όπλων, γιατρούς ως ήρωες πρώτης γραμμής και την ευρύτερη συνθήκη ζωής ως μια συνθήκη πολέμου. Το καθεστώς ολοκληρωτισμού που βιώνουμε τον τελευταίο καιρό, δεν εντάσσεται σε κάποια “ειδική” διαχείριση, αλλά αποτελεί φύση του υπάρχοντος συστήματος, το οποίο απλώς στις συγκεκριμένες συνθήκες επισπεύδει τις διαδικασίες εγκαθίδρυσής του και αφομοιώνει νέους αποτελεσματικότερους τρόπους ελέγχου.

Κάτι για το πριν, το τώρα και το μετά

Στα μάτια μας η πραγματικότητα ειναι ρευστή. Η παρούσα συγκυρία του εγκλεισμού αναδεικνύει την ευθραυστότητα της πραγματικότητας αυτής. Ό,τι μέχρι τώρα παρουσιαζόταν ως η μοναδική φυσική απόρροια των πραγμάτων, φαίνεται εύκολα να αλλάζει όταν το αποφασίζει η εξουσία για χάρη ενός ιού. Για μας αντίστοιχα, αναδεικνύει οτι τίποτα, όσο μόνιμο ή σταθέρο κι ας προβάλλεται , δεν είναι ακλόνητο.

ΑΟΡΑΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΑΡΧΟ

ΠΟΛΕΜΟ ΕΧΟΥΜΕ ΜΕ ΤΑ ΚΡΑΤΗ

ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ-ΑΛΛΗΛΕΓΥΗ

ΟΙ ΚΑΤΑΠΙΕΣΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΠΕΣΟΥΝ ΣΤΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΣΑΣ