Επανερχόμαστε μέσα στη δύσκολη συγκυρία που ζούμε, επειδή βλέπουμε γύρω μας πράγματα που δεν γίνεται να μείνουν ασχολίαστα.
Η καραντίνα αποτελεί μια ιδανική συνθήκη για να υλοποιηθούν πάσης φύσεως αντικοινωνικά και αντιπεριβαλλοντικά σχέδια που υπό κανονικές συνθήκες θα συναντούσαν αντίσταση, τρανταχτά παραδείγματα οι πρόσφατες μαζικές απολύσεις εργαζομένων και η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, καθώς και η προσπάθεια της κυβέρνησης να εισάγει το νέο περιβαλλοντικό νομοσχέδιο στη Βουλή, φιμώνοντας εν μέσω πανδημίας τις έντονες αντιδράσεις περιβαλλοντικών οργανώσεων και επιστημόνων.
Ο δήμος Ηρακλείου δεν θα μπορούσε να απέχει από αυτό το πανηγύρι εκτάκτου ανάγκης και μας έδωσε τις τελευταίες εβδομάδες ένα πολύ καλό παράδειγμα του πως εννοεί την περιβαλλοντική αναβάθμιση και του πόσο ενδιαφέρεται για την ποιότητα ζωής μας: δεκάδες ευκάλυπτοι της τάφρου ανάμεσα σε Κομμένο Μπεντένι και Όαση κατακρεουργήθηκαν, ενώ ξηλώθηκαν σχεδόν όλα τα παγκάκια πάνω στα τείχη (ναι, ακόμα και αυτά τα λίγα κακόμοιρα που υπέφεραν από την παντελή απουσία συντήρησης).
Η φρικιαστική εικόνα που αντικρίζει κανείς κοιτώντας τον “Ευκάλυπτο” από τη Γεωργίου Γεωργιάδου, είναι αυτό ακριβώς που θα βλέπαμε τώρα στο Πάρκο Γεωργιάδη αν το 2018 δεν είχε αναπτυχθεί τόσο δυναμικό κίνημα για την υπεράσπιση του από τον κανιβαλισμό δήμου και εργολάβων.
Ο δήμος Ηρακλείου συμβάλλει με κάθε τρόπο στο να αυξηθεί η αξία της σκιάς των καφέ/μπαρ/εστιατορίων του κέντρου τα οποία γεμίζουν τα ταμεία του, σε αντίθεση με τα δέντρα που κοστίζουν για να συντηρηθούν, αλλά και με όσους/ες επιλέγουν ή αναγκάζονται για οικονομικούς λόγους να κάτσουν στα παγκάκια αντί στα τραπεζοκαθίσματα που καταβροχθίζουν το λιγοστό ελεύθερο δημόσιο χώρο. Το μήνυμα είναι σαφές: Θες ίσκιο; Θα πληρώσεις…
Το καλοκαίρι του 2020, το πιο δύσκολο μάλλον καλοκαίρι των τελευταίων δεκαετιών, θα βρει το Ηράκλειο χωρίς κανένα χώρο πρασίνου όπου θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε έστω για λίγο από την ψυχολογική πίεση της καραντίνας και των επερχόμενων συνεπειών της κρίσης που ζούμε τώρα.
Ο Ευκάλυπτος είναι πλέον κρανίου τόπος, τα τείχη ορφανά από παγκάκια, ενώ το Πάρκο Γεωργιάδη, η ανάπλαση του οποίου πήγε πέρυσι πίσω “λόγω βροχών”, φέτος θα καθυστερήσει πολλούς μήνες ακόμα “λόγω κορωνοϊού” αυτή τη φορά.
Αναρωτιόμαστε εύλογα πόσο ακόμα θα μείνει η τσιμεντούπολη μας χωρίς πάρκο και κάθε μέρα που περνάει εξοργιζόμαστε περισσότερο θυμούμενοι/ες τις δεσμεύσεις Λαμπρινού και Αναστασάκη περί “σφιχτών χρονοδιαγραμμάτων υλοποίησης” ώστε να μην υπάρξει “χρονοτριβή και αναβλητικότητα στην παράδοση του εμβληματικού έργου”, που ενώ από τεχνική σκοπιά είναι μια χαρακτηριστικά απλή αστική παρέμβαση, εδώ και πολύ καιρό θυμίζει το γιοφύρι της Άρτας…
Καλό μας κουράγιο το λοιπόν, υγεία και δύναμη σε όλους και όλες!
πηγή:https://www.facebook.com/fyles2parkou/
