ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΜΕ ΤΙΣ/ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΡΙΕΣ/-ΕΣ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ
Βιώνουμε μια ολομέτωπη επίθεση του κράτους απέναντι στους μετανάστες και στις εστίες αγώνα, κάτι που δεν μας εκπλήσσει αφού πάντα αποτελούσε πρακτική αυτού. Η καινούρια κυβέρνηση πιστή στις εξαγγελίες της πατάει πάνω στο δρόμο που έστρωσε η καταστολή και η αποδυνάμωση του κινήματος από τη σοσιαλδημοκρατία του Σύριζα. Οι εκκενώσεις , οι απαγωγές οι παρακολουθήσεις και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης της δημοκρατίας μαζί με την καραμέλα των ΜΜΕ περι τάξης και ασφάλειας θέλουν να επιβάλλουν μια κανονικότητα όπου κανένας δεν θα μπορεί να σηκώσει κεφάλι και το δόγμα «νόμος και τάξη» θα είναι η καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Αυτές οι πρακτικές του ελληνικού κράτους πατώντας πάνω στην ήδη συντηριτική ελληνική κοινωνία προωθούν τον εκφασισμό της προβάλλοντας μια ωραιοποιημένη εικόνα ενός αποστειρωμένου δημόσιου πεδίου χωρίς ίχνος αντίστασης των από κάτω. Αυτή είναι μια εικόνα που μας έρχεται τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90 όπου τα ντόπια αφεντικά και το ελληνικό κράτος πάτησαν πάνω στους μετανάστες για την οικονομική τους ανάπτυξη και ευμάρεια. Ένα κράτος το οποίο πλέον έχει χτίσει μια ανεπτυγμένη βιομηχανία διαχείρισης αυτής της αστείρευτης πηγής φθηνής εργατικής δύναμης αλλά και ολόκληρης της ζωής των μεταναστ(ρι)ών. Μία βιομηχανία όπου απαρτίζεται από τους μαφιόζους διακινητές που συνεργάζονται με τους μπάτσους , το παρακράτος και τα ντόπια αφεντικά μέχρι τις ΜΚΟ και τους επαγγελματίες ανθρωπιστές με τα φράγκα τις Ε.Ε. Ωστόσο, οι αόρατοι αυτής της κοινωνίας υπάρχουν και μπορούν να σηκώσουν κεφάλι, κάτι το οποίο είναι επίφοβο και ασύμφορο για το ελληνικό κράτος, για αυτό επιθυμεί να τους καταστείλει. Τα πογκρόμ και οι επιθέσεις εναντίων τους δεν είναι πρωτοβουλία κάτι καραφλών με σβάστικα, αλλά ένα οργανωμένο σχέδιο, το οποίο χέρι χέρι με τις εκκενώσεις των καταλήψεων στοχεύει στην αποδυνάμωσή τους. Παράλληλα με τον επικοινωνιακό πόλεμο των ΜΜΕ, το κράτος εντείνει εκδικητικά και έναν πόλεμο που αφορά την υλική μας ύπαρξη. Οι χώροι αυτοί είναι απειλή διότι αποτελούν κάποιους από τους φυσικούς μας τόπους συνάντησης, δημιουργίας και αντίστασης στο δημόσιο πεδίο. Για αυτούς τους λόγους οι καταλήψεις είναι κάτι πολύ περισσότερο από ντουβάρια. Οι καταλήψεις είμαστε όλες/όλοι εμείς που έχουμε επιλέξει να δημιουργούμε αλληλέγγυες και συντροφικές σχέσεις, να αντιστεκόμαστε απέναντι στη κυριαρχία και στο σύγχρονο ολοκληρωτισμό. Οι εστίες αγώνα και οι «δυνάμεις ανομίας» έρχονται να σπάσουν την κανονικότητα την οποία μας επιβάλλει το κράτος και τα αφεντικά αμφισβητώντας το μονοπώλιο της νομιμοποιημένης βίας τους. Εφόσον λοιπόν το κράτος καταλογίζει την καθυστέρηση της ανάπτυξης στις «δυνάμεις ανομίας», σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία είμαστε εδώ να το κάνουμε πράξη. Με το εξαιρετικό και στοχευμένο από την πλευρά του κράτους timing των δεκαπέντε ημερών επιλέγουμε να βγούμε στους δρόμους. Κατεβαίνουμε ενάντια στο κράτος, το οποίο όπως και τον Δεκέμβρη του ’08, έτσι και σήμερα και κάθε σήμερα ακολουθεί την ίδια πρακτική καταστολής σε καταλήψεις, μετανάστες και ανθρώπους από τα κάτω, μη διστάζοντας ακόμη και να δολοφονήσει οτιδήποτε δεν συμμορφώνεται. Είμαστε και θα είμαστε εδώ ο ένας δίπλα στην άλλη στους δρόμους, στις γειτονιές και στις καταλήψεις να δημιουργούμε εστίες αγώνα όπως εμείς ορίζουμε, αδιαμεσολάβητα, αντιιεραρχικά και αυτοοργανωμένα.
ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΔΕΧΘΟΥΜΕ ΣΑΝ ΟΡΟ ΖΩΗΣ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ
Αντιεξουσιάστριες/Αντιεξουσιαστές
Άρθρα αναγνωστών μέσω Email
