Ο χρόνος
Την ώρα που τα όνειρα για κοινωνική ανέλιξη καταρρέουν, την ώρα που το φρούτο της “εθνικής” ανάπτυξης και του εκσυγχρονισμού έχει σαπίσει, την ώρα που τα όνειρα του καταναλωτισμού βυθίζονται μέσα στα χρέη, την ώρα που ο δημοκρατικός διάλογος που προτάσσεται ως η μόνη λύση των κοινωνικών διαμαχών, βρίσκεται σε αδιέξοδο, την ώρα που είναι υποθηκευμένες οι επόμενες γενιές, η πίστη χάνεται και το κράτος πρέπει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους ύπαρξής του.
Η εικόνα που είχε κατασκευάσει η κυριαρχία για τον εαυτό της έχει πλέον θρυμματιστεί και το μόνο που απέμεινε είναι η βαρβαρότητα της φτώχειας της εξαθλίωσης, της ανεργίας, του άγριου ανταγωνισμού, της κενότητας των κοινωνικών σχέσεων και της αστυνομικής καταπίεσης. Το μέχρι πρότινος μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης και ξεζουμίσματος της εργατικής δύναμης φαίνεται οτι έχει φάει τα ψωμιά του. Η εξουσία προσπαθεί εναγωνίως να επιβάλει τους νέους όρους του κοινωνικού συμβολαίου. Η διασφάλιση της απρόσκοπτης ανάπτυξης του κεφαλαίου, απαιτεί τη λήψη τέτοιας έκτασης μέτρων που θα οδηγήσουν σε ιστορικές κοινωνικές ανακατατάξεις με απρόβλεπτες εξελίξεις.
Ήδη όλο και ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια δυσπιστούν απέναντι στην κρατική διαχείριση και συσσωρεύουν οργή για τις συνθήκες διαβίωσης. Μέσα σε αυτή την ιστορική συγκυρία φαίνεται να αναπτύσσεται μια ετερόκλητη κοινωνική δυναμική που είναι έτοιμη να αντισταθεί, να ανταγωνιστεί και να αποτελέσει ενδεχόμενο κίνδυνο για τα καθεστωτικά σχέδια. Ένα δείγμα της άλλωστε γεύτηκε η εξουσία το Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξη από τα κρατικά σκυλιά. Το φυτίλι λοιπόν είναι ήδη αναμμένο και η μπόμπα έτοιμη να εκραγεί. Για να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση το κράτος απ’ τη μια πλευρά προτάσσει την εθνική ενότητα εναντίον του “εξωτερικού εχθρού”, των ευρωπαίων δανειστών, των τοκογλύφων, των κερδοσκόπων κ.ά. και απ’ την άλλη επιτίθεται εναντίον του “εσωτερικού εχθρού”, του ριζοσπαστικού δηλαδή κομματιού των καταπιεσμένων και όλων των δυνητικά αγωνιζόμενων.
Το σχέδιο λοιπόν είναι έτοιμο για να εφαρμοστεί την κατάλληλη στιγμή. Και ποια είναι αυτή; Μα ποιά άλλη, εκτός από εκείνη την ώρα που γίνονταν οι διαπραγματεύσεις για τους όρους με τους οποίους θα προσδεθεί το ελληνικό κράτος στο άρμα του ΔΝΤ. Τότε διάλεξαν οι κυρίαρχοι, να εξαπολύσουν μια λυσσασμένη επίθεση απέναντι στον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο, ως κομμάτι του “εσωτερικού εχθρού”.
Ο τρόπος
Το Σάββατο 10.4.10 έξι αγωνιστές με μακροχρόνια κινηματική δράση, συλλαμβάνονται από τα “λαγωνικά” της αντιτρομοκρατικής και κατηγορούνται για συμμετοχή στην ένοπλη οργάνωση “Επαναστατικός Αγώνας”. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα ξεκινάει ένα δεύτερο γαϊτανάκι τρομοϋστερίας με τις γνώριμες, από την υπόθεση της 17Ν (2002), μεθοδεύσεις της συμμορίας κράτους – μμε – αστυνομίας.
τα μμε
Αναβαθμίζοντας τις τακτικές τους, τα Μέσα Κοινωνικής Χειραγώγησης, ως το δεξί χέρι των μπάτσων, και με βάση σενάρια αστυνομικής φαντασίας και φήμες δικάζουν, λασπολογούν και κατασκευάζουν ενόχους, αλαλάζοντας στα τηλεπαράθυρα. Βαφτίζουν γιάφκες τα σπίτια με καλαμωτές, αναπαράγουν κατασκευασμένες τηλεφωνικές συνομιλίες, που αργότερα αποκαλύπτεται πως είναι ψεύτικες. Χωρίς κανένα έλεος και ντροπή, επιδίδονται σε ένα κυνήγι μαγισσών συκοφαντώντας και διαπομπεύοντας άλλους αγωνιστές, λόγω της πολιτική τους δράσης και των φιλικών/συγγενικών τους σχέσεων. Σπέρνουν τη σύγχυση ανακατεύοντας σενάρια που εμπλέκουν τους συλληφθέντες σε όλες τις ένοπλες οργανώσεις. Παρουσιάζουν ως πειστήριο ενοχής τη γνωριμία που κάποιος μπορεί να είχε με τον δολοφονημένο από το κράτος αγωνιστή Λ. Φούντα.
Δεν είναι απλώς και μόνο τα φερέφωνα του κράτους και της ασφάλειας, τελώντας σε διατεταγμένη υπηρεσία. Είναι μια κανιβαλιστική μηχανή κατασκευής της θεαματικής πραγματικότητας της νέας Τάξης πραγμάτων.
Οι μπάτσοι
Μπροστά στην αγωνία τους να επαναλάβουν άλλο ένα “θρίαμβο εξάρθρωσης”, τα φυντάνια της ασφάλειας συλλαμβάνουν και διώκουν αγωνιστές με μεθόδους που εγκαινίασαν εντατικά το φθινόπωρο του 2009, με την υπόθεση του Χαλανδρίου. Παρουσιάζουν ως ενοχοποιητικά στοιχεία αποτυπώματα σε λογοτεχνικά και πολιτικά βιβλία, σε χειρόγραφες σημειώσεις και σε κινητά αντικείμενα, καθώς επίσης και σε όργανα γυμναστικής και κειμήλια· ανακαλύπτουν γιάφκες εκεί που υπάρχουν μόνο έπιπλα, βιβλιοθήκες και καναπέδες, ενώ όποιος έτυχε να περάσει από εκεί κυνηγιέται και χαρακτηρίζεται τρομοκράτης· παρακολουθούν αμέτοχοι ασκήσεις σκοποβολής με σκουριασμένες σφαίρες και ισχυρίζονται ότι έχουν βρεθεί πρωτότυπες προκυρήξεις, σχεδιαγράμματα και “ύποπτες” τηλεφωνικές συνομιλίες, στοιχεία τα οποία είναι ωστόσο άφαντα από την δικογραφία· ως άλλος στρατός κατοχής καταλαμβάνουν ολόκληρες γειτονιές (νέα φιλαδέλφια, νέα ιωνία, εξάρχεια κ.ά.), εισβάλλουν σε σπίτια, ανακρίνουν, εκφοβίζουν και τέλος πάνω στον πανικό τους ανακαλύπτουν βόμβες που τελικά αποδεικνύονται βεγγαλικά. Ο αστυνομικός μηχανισμός δεν είναι απλώς και μόνο ο εκτελεστικός βραχίονας της κυριαρχίας. Είναι το οργανικό στοιχείο του νέου ολοκληρωτισμού. Είναι το πανταχού παρών μάτι της εξουσίας, που αναλαμβάνει πλέον τον έλεγχο και την επιτήρηση των κοινωνικών σχέσεων.
Ο σκοπός
Κι όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν είναι τυχαίο. Μέσα στην αναμπουμπούλα της τηλε-δικτατορίας, η εξουσία, διαπραγματεύεται τους όρους δανεισμού από το ΔΝΤ, ετοιμάζει νέα άγρια επίθεση σχετικά με το ασφαλιστικό και το συνταξιοδοτικό, περνάει καινούριους νόμους για την παιδεία και νομιμοποιεί τη χρήση καμερών σε δημόσιους χώρους. Η σημαντικότερη στόχευση όμως, δεν είναι η αλλαγή της “ατζέντας” στο θεαματικό “δημόσιο διάλογο” και ο αποπροσανατολισμός. Η κυριαρχία επιτίθεται στον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο ως κομμάτι που συμμετέχει και συνδιαμορφώνει μέσα στο ευρύτερο κίνημα. Επιχειρώντας να ποινικοποιήσει όχι μόνο την κινηματική δράση του αναρχικού χώρου, αλλά και την ανατρεπτική/ριζοσπαστική σκέψη, η εξουσία προσπαθεί να τον εγκληματοποιήσει απογυμνώνοντάς τον πολιτικά, να τον αποκόψει από τις κοινωνικές του ρίζες και τους δεσμούς που αναπτύσσει με άλλα κοινωνικά κομμάτια, ώστε να μπορέσει να τον καταστείλει. Κι όμως το μήνυμα των διώξεων δεν περιορίζεται μόνο εκεί, αλλά απευθύνεται σε κάθε αγωνιστή (ενεργό ή δυνητικό), σε κάθε πολιτικό χώρο και συλλογικότητα.
Η περίπτωση, μεταξύ πολλών άλλων, της προφυλάκισης του Μάριου Ζ. (πορεία απεργίας 11/03), που τα σαμπουάν μετατρέπονται σε μολότωφ είναι χαρακτηριστική. Και ακόμα, είναι ένα μήνυμα για όλη την κοινωνία, πως η αντικαθεστωτική δράση και σκέψη είναι μάταια και ατελέσφορη. Ταυτόχρονα η θεαματική αυτή επιχείρηση έχει ως στόχο να ανακτήσει το καταρρακωμένο κύρος της κρατικής και αστυνομικής εξουσίας, ως δύναμη διαχείρισης των κοινωνικών συγκρούσεων. Να νομιμοποιήσει την παρουσία της στις γειτονιές, να εκμαιεύσει τη συναίνεση για να βγαίνουν τα όπλα της και να δολοφονούν (αμέτρητα παραδείγματα δολοφονιών από μπάτσους , με πιο πρόσφατα του Nichola Toddi, 25χρονου εργάτη στις 16/02 και του αναρχικού Λάμπρου Φούντα στις 11/03). Επίσης θέλουν να προωθήσουν την αφομοίωση κοινωνικών τμημάτων στις εξουσιαστικές δομές, καλώντας τους “πολίτες” να συνεργαστούν και να δώσουν πληροφορίες στην αστυνομία, κοινώς να ρουφιανέψουν το διπλανό τους, σαν σύγχρονοι δωσίλογοι, καλλιεργώντας την καχυποψία.
Και ένα κάλεσμα
Το πρώτο κύμα των αντιστάσεων στα “νέα μέτρα” (απεργίες φλεβάρη-μάρτη του 2010), δεν κατάφερε να διαχύσει την κοινωνική αναταραχή. Η προσωρινή ανοχή ευρύτερων κομματιών της κοινωνίας στις μεταρρυθμίσεις, έκανε το αστικο-Δημοκρατικό καθεστώς να πιστέψει, πως ήρθε η ώρα να εξαπολύσει μιας τέτοιας έκτασης επίθεση, που θα καθηλώσει την υπό διαμόρφωση κινηματική κοινωνική δυναμική και θα διακόψει το ενδεχόμενο της ενδυνάμωσής της.
Κι όμως με την έναρξη της επιχείρησης, ήρθαν και οι αντιστάσεις στην τρομοϋστερία. Με συγκεντρώσεις έξω από τα σπίτια που “ερευνούσαν” οι μπάτσοι (πετράλωνα, κυψέλη, εξάρχεια). Με δυναμική παρουσία στα δικαστήρια. Με καταλήψεις στο πολυτεχνείο, στην ΕΣΗΕΑ (αθήνα), στη σχολή δημοσιογραφίας (θεσσαλονίκη), σε τηλεοπτικό σταθμό και στα γραφεία του πασοκ (ηράκλειο), στα γραφεία της εφημερίδας “ταχυδρόμος” (βόλος). Με διαμαρτυρίες ενάντια στην αστυνομοκρατία σε γειτονιές (νέα φιλαδέλφια).
Μπροστά στην περαιτέρω ένταση της εκμετάλλευσης και την υποτίμηση των συνθηκών ζωής, που απαιτούν “εθνική ενότητα” και κοινωνική σταθερότητα, δεν έχουμε να τους χαρίσουμε τίποτε. Προτάσσουμε την όξυνση των κοινωνικών αγώνων, οργισμένα και συνειδητά. Δεν έχουμε καμία αυταπάτη για αυτά που έρχονται και ξέρουμε με ποιους είμαστε στον πόλεμο που διεξάγεται. Καμία συνδιαλλαγή, καμία συναίνεση. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας. Ο δρόμος το πεδίο δράσης μας.
κράτος και μμε είναι οι τρομοκράτες – αλήτες ρουφιάνοι δημοσιογράφοι* – κάτω τα ξερά σας από τους αγωνιστές
Άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων που κατηγορούνται για την υπόθεση του επαναστατικού αγώνα
*δεν είναι όλοι οι ρουφιάνοι δημοσιογράφοι
συνέλευση αναρχικών -αντιεξουσιαστών “σαλταδόροι”
Χανιά Απρίλης 2010
