Η οικονομική κατάσταση των τελευταίων χρόνων επέβαλε στους περισσότερους από εμάς μια ζοφερή εργασιακή πραγματικότητα. Η αναδιάρθρωση της οικονομίας των τελευταίων χρόνων μας επέβαλλε μεταρρυθμίσεις, που μείωσαν το μισθό μας, κατάργησαν τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, συρρίκνωσαν τις συντάξεις, διευκόλυναν τις απολύσεις. Φτάσαμε στο σημείο να δουλεύουμε ακόμη και Κυριακές. Ισορροπούμε μεταξύ νόμιμης εργασίας, μαύρης εργασίας και ανεργίας. Η εργατική μας δύναμη υποτιμάται και μας επιβάλλονται ελαστικές σχέσεις εργασίας, που μας οδηγούν στην επισφάλεια. Τα αφεντικά μας θεωρούν αναλώσιμους, ιδιαίτερα όσους είμαστε στον πάτο της εργασιακής πυραμίδας. Η αναλωσιμότητά μας αυτή αποτυπώνεται με αίμα στο δρόμο στην περίπτωση που εργαζόμαστε ως ντελιβεράδες ή κούριερ. Ξαφνικά, οι θάνατοι των συναδέλφων μας γίνονται πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων σοκάροντας και συγκινώντας την κοινή γνώμη. Οι μόνοι που παραμένουν “ασυγκίνητοι” είναι τα αφεντικά μας, που αρνούνται να εφαρμόσουν την εγκύκλιο, η οποία εκδόθηκε στις 28 Δεκέμβρη και περιλαμβάνει τα μέσα προστασίας μας.
ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΦΑΡΜΟΣΤΗΚΕ ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ
Σύμφωνα με την παραπάνω εγκύκλιο, οι εργοδότες υποχρεούνται να παρέχουν σε όλους τους οδηγούς δικύκλου, κούριερ, διανομείς και εξωτερικούς υπαλλήλους μέσα ατομικής προστασίας, δηλαδή κράνος, μπουφάν μηχανής, παντελόνι μηχανής, γάντια με κόκαλα, μπότες και αδιάβροχα με ανακλαστήρες. Επιπλέον, οι εργοδότες οφείλουν να παρέχουν εταιρικό δίκυκλο, δηλαδή κάλυψη των εξόδων κίνησης, σέρβις όπως επίσης και καταβολή χρημάτων για άδεια οδήγησης. Οι εργαζόμενοι διανομείς, κούριερ και εξωτερικοί υπάλληλοι, που θα καταγγείλουν στην Επιθεώρηση Εργασίας (ΣΕΠΕ), που υπάγεται η επιχείρηση, την μη παροχή μέσων ατομικής προστασίας θα δικαιώνονται και η επιχείρηση θα πρέπει να τους παρέχει τα αναγκαία μέσα ατομικής προστασίας. Επίσης, μπορούν με την προσφυγή τους να διεκδικήσουν αρχικά τα έξοδα κίνησης και σέρβις και στη συνέχεια εταιρικό μηχανάκι.
Επειδή, είναι ξεκάθαρο πως οι θάνατοι των συναδέλφων μας δεν είναι εργατικά ατυχήματα, αλλά εργοδοτικές δολοφονίες, το σωματείο “Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου” (ΣΒΕΟΔ) κάλεσε σε απεργία στις 11 Απριλίου 2019, διεκδικώντας την εφαρμογή της εγκυκλίου, δηλαδή παροχή εταιρικού δικύκλου και μέσων ατομικής προστασίας, καθώς επίσης και ενιαία ειδικότητα και βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.
ΔΕ ΘΑ ΣΚΟΤΩΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ
Τους τελευταίους μήνες οι αυξανόμενοι θάνατοι των συναδέλφων μας αποτελούν ένα απ’ τα κεντρικά ζητήματα της επικαιρότητας. Συγκεκριμένα, Θεσσαλονίκη 14/11 νεκρός 27χρονος διανομέας και στις 19/2 νεκρός 19χρονος, στις 21/11 35χρονος νεκρός στην Γλυφάδα, στην Πεύκη 13/2 νεκρός ο Δημήτρης Σερεβέτας, ο οποίος ήταν αδήλωτος εργαζόμενος. Στην Κρήτη μόνο τους τελευταίους δύο μήνες έχουν χάσει τη ζωή τους δύο ντελιβεράδες στα Χανιά, ο 27χρονος Σήφης Σαριδάκης, ο οποίος σκοτώθηκε στο δρόμο την παραμονή της πρωτοχρονιάς και στις 16/1 ένας 21χρονος διανομέας. Στο Ηράκλειο, στις 27/12 ένας 54χρονος παρασύρθηκε από διερχόμενο αμάξι που τον εγκατέλειψε, ακρωτηριάστηκε και μεταφέρθηκε στην εντατική. Και πόσοι άλλοι τραυματίες.
Οι νεκροί ντελιβεράδες προκαλούν έντονη συγκινησιακή φόρτιση και ενοχές στο κοινό και παρουσιάζονται ως θύματα των καιρικών συνθηκών, ενώ στην πραγματικότητα είναι θύματα της ΔΟΥΛΕΙΑΣ. Ο τρόπος που την έχουν οργανώσει τ’ αφεντικά, που μας θεωρούν αναλώσιμους έχει ως αποτέλεσμα την εξόντωσή μας. Οι συμφωνίες, τις οποίες και είμαστε αναγκασμένοι να κάνουμε με τ’ αφεντικά για 2,5 και 3 ευρώ την ώρα δεν είναι παρά στυγνός εκβιασμός. Τις περισσότερες φορές πρέπει να χρησιμοποιούμε το δικό μας όχημα στη δουλειά, αφού δε μας παρέχεται απ’ το αφεντικό, με αποτέλεσμα να βρισκόμαστε συχνά αντιμέτωποι με το “δίλημμα”: αν θα πληρώσουμε το νοίκι μας ή αν θα συντηρήσουμε το μηχανάκι με τα ψίχουλα που μας δίνουν για μισθό. Φυσικά, ούτε λόγος για παροχή μέσων ατομικής προστασίας, οπότε έτσι φεύγουν κι άλλα λεφτά για κράνος και μπουφάν μηχανής. Με αυτό το ρυθμό θα καταλήξουμε να δουλεύουμε μόνο για την αδρεναλίνη της ταχύτητας. Γιατί, αν σκεφτούμε να πάμε πιο αργά για να μη σκοτωθούμε, παίζει και να απολυθούμε, αφού τ’ αφεντικό θέλει να βγαίνουν όσο το δυνατόν περισσότερες παραγγελίες, κι αυτές είναι ατελείωτες τώρα που γίνονται και μέσω ίντερνετ. Αν διανέμουμε καφέδες, που η προετοιμασίας τους δε χρειάζεται παρά λίγα λεπτά, οι ρυθμοί είναι πιο εντατικοί, χώρια που τις περισσότερες φορές ούτε κουτί δε μας παρέχεται και πρέπει να κάνουμε τους ζογκλέρ με τους καφέδες πάνω στο μηχανάκι. Οπότε, τέρμα τα γκάζια, περνάμε κόκκινα φανάρια, πηγαίνουμε ανάποδα σε μονόδρομους, καβαλάμε πεζοδρόμια. Κι αν δεν παίζουν παραγγελίες, επειδή τ’ αφεντικό δε γουστάρει να “καθόμαστε”, φτιάχνουμε κουτιά ή βοηθάμε σ’ όποιο άλλο πόστο εκτός της διανομής. Από την άλλη, οι κούριερ πρέπει να φορτώνουμε όσα δέματα μπορεί ν’ αντέξει το μηχανάκι, ενώ οι εργοδότες μας είναι σε θέση να ελέγχουν όλη την ώρα τις κινήσεις μας μέσω του PDA, το οποίο έχουμε όλοι πάνω μας. Παράλληλα, πηγαίνουμε δυο και τρεις φορές προκειμένου να βρούμε τον παραλήπτη, ώστε να μην παραπονιέται που πρέπει να “κουβαληθεί” ως τα κεντρικά. Γενικά όλοι μας, στις επαρχιακές πόλεις όπως στο Ηράκλειο, πιθανώς να χρειαστεί να πάμε από τη μια άκρη της πόλης στην άλλη, μιας και δεν υπάρχουν χωροταξικά όρια, γιατί “δε βαριέσαι μικρή πόλη είμαστε”. Και καθώς η τσέπη του αφεντικού μας γεμίζει, εμείς παθαίνουμε μυοσκελετικά προβλήματα, βρογχίτιδες και κάθε λογής ατυχήματα, που δε χαρακτηρίζονται ως εργατικά, προκειμένου να γλιτώσει τ’ αφεντικό την αποζημίωση. Για όλους αυτούς τους λόγους, θεωρούμε αυτονόητο πως θα έπρεπε να μας παρέχεται πλήρης ασφάλιση, αλλά και να μας κολλάνε βαρέα κι ανθυγιεινά ένσημα, για να βγούμε πιο γρήγορα στη σύνταξη και να μην επιβαρύνουμε περισσότερο τα ήδη καταπονημένα σώματά μας. Είναι φανερό λοιπόν πως όλοι εμείς, κούριερ, ντελιβεράδες, εξωτερικοί, βιώνουμε λίγο-πολύ τις ίδιες άθλιες συνθήκες εργασίας, συνεπώς και θα ‘πρεπε να υπαγόμαστε στην ίδια ειδικότητα.
Τα κουτιά που κουβαλάμε καθημερινά στις πλάτες μας, δεν είναι σαν τα μαύρα των αεροπλάνων και δεν μπορούν αυτά να “θυμούνται” ό,τι ζούμε κάθε μέρα στο δρόμο. Γι’ αυτό, η ευθύνη της μνήμης βαραίνει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους. Τις μνήμες και τις εμπειρίες μας από την εργασία πρέπει να τις μοιραζόμαστε και να τις συζητάμε με τους συναδέλφους μας, γιατί μας ενώνουν κι είναι αυτές που θα μας παρέχουν τα “μέσα προστασίας” μας από τις “επιθέσεις” των αφεντικών. Στεκόμαστε αλληλέγγυοι, ο ένας δίπλα στον άλλο και οργανωνόμαστε στους χώρους δουλειάς. Έτσι γινόμαστε πιο δυνατοί, για να διεκδικήσουμε και να προασπίσουμε τα κοινά ταξικά μας συμφέροντα. Δε μένουμε άλλο θεατές στους θανάτους και τ’ ατυχήματα των συναδέλφων μας, σπάμε την παθητικότητα και περνάμε στην αντεπίθεση. Οργανωνόμαστε σε σωματεία βάσης και αγωνιζόμαστε για αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Ακόμα, συμμετέχουμε σε διακλαδικές συνελεύσεις, αφού μέσω αυτών είναι εφικτή η έκφραση της εργατικής εμπειρίας στο σύνολό της και ο ταξικός αγώνας πέρα από κλαδικούς διαχωρισμούς.
Kurbet συνέλευση εργαζομένων-ανέργων Ηράκλειο Κρήτης
Το βράδυ 9/4 αναρτήθηκε πανό στο Ηράκλειο εν όψη της απεργίας των οδηγών δικύκλου στης 11/4.
