Δεν πολεμάμε για κανένα θεό, αφέντη, πατρίδα
Τον τελευταίο χρόνο ο εθνικιστικός λόγος παίρνει σάρκα και οστά· μεταμορφώνεται σε ρατσιστικό όχλο που “ουρλιάζει” σε συλλαλητήρια για αδικία και αλλοίωση της ιστορίας τη στιγμή που το ελληνικό κράτος απλώς διευθετεί τις συμμαχίες του με μια γειτονική χώρα και επεμβαίνει μέχρι και στο σύνταγμά της, αποδεικνύοντας την κυριαρχία του.
Η κυβερνώσα “αριστερά” εμφανίζεται ως η ειρηνευτική δύναμη στη περιοχή ενώ την ίδια στιγμή μαντρώνει σε στρατόπεδα συγκέντρωσης πρόσφυγες πολέμου αντιμετωπίζοντάς τους ως απειλή. Διατηρεί την επιμελητεία για τις πολεμικές επιχειρήσεις των νατοϊκών της συμμάχων, συμμαχεί με τη χούντα της Αιγύπτου (που σκότωσε 500 αντιφρονούντες μονάχα την πρώτη μέρα του πραξικοπήματος) και κλείνει εμπορικές και στρατιωτικές συμμαχίες με το κράτος του Ισραήλ που συνεχίζει τη χρόνια εξολόθρευση των παλαιστινίων.
Ο ελληνικός στρατός αναλαμβάνει δράση χρησιμοποιώντας το δυναμικό του ως ανθρωποφύλακα για τους κυνηγημένους της Συρίας, ενώ παράλληλα φτιάχνει ένα κοινωνικό προφίλ μέσω ερευνητικών προγραμμάτων σε συνεργασία με ελληνικά πανεπιστήμια και πολυτεχνεία (το πολυτεχνείο Κρήτης είναι μπροστάρης), μοιράζει συσσίτια σε άστεγους τα χριστούγεννα και προσπαθεί να μας πείσει πόσο αναγκαίος είναι. Καραβανάδες βγαίνουν στις τηλεοράσεις προσπαθώντας να ενισχύσουν το αξιόμαχο και το εθνικό φρόνιμα, ενώ “μορφωμένοι” αναλυτές αυτής της “σπουδαίας” επιστήμης που λέγεται γεωπολιτική, απλώνουν χάρτες σε “σοβαρές” τηλεοπτικές εκπομπές και μας μιλούν στεγνά για πόλεμο.
Υπάρχουν κοινά μυστικά που σπάνια εκφράζονται δημοσίως στις λεγόμενες σύγχρονες δημοκρατίες του δυτικού κόσμου. Όταν αυτό συμβαίνει, μια σειρά μηχανισμών οργανωμένης σύγχυσης και καταστολής φροντίζουν τα μυστικά να παραμείνουν στο περιθώριο ώστε να μην διασαλευτεί τίποτα από τη γενικευμένη υποταγή.
Τα ραβασάκια της υποχρεωτικής κατάταξης σε κάποιο μαντρί-στρατόπεδο είναι μια πραγματικότητα που αφορά σχεδόν τον μισό πληθυσμό της χώρας. Εκεί οι άντρες γίνονται πιο άντρες, μαθαίνουν στη λούφα εις βάρος του διπλανού τους, εκπαιδεύονται στις εθνικιστικές και ρατσιστικές προκαταλήψεις, γίνονται πιο πειθήνιοι σε διαταγές, έτοιμοι για την αγορά εργασίας αλλά και ετοιμοπόλεμοι αν χρειαστεί για τα εθνικά συμφέροντα, δηλαδή τα συμφέροντα της εξουσίας.
Αυτό που δεν είναι ευρέως γνωστό είναι πως κάποιοι αρνούνται αυτό τον εκβιασμό και σε καμιά περίπτωση δεν θεωρούν υποχρέωσή τους να συμμετάσχουν στο μεγαλύτερο οργανωμένο έγκλημα διαχρονικά. Στον πόλεμο. Αρνούνται να παρουσιαστούν , αρνούνται να “το παίξουν τρελοί” , αρνούνται το έθνος ως κάτι που μας ενώνει, αρνούνται τους μιλιταριστές ως κατάλληλους για “θέματα ειρήνης”. Αρνούνται να υποταχθούν στους στρατοδίκες που τους διώκουν με απανωτά στρατοδικεία, αρνούνται και τα πρόστιμα των 6000 ευρώ που τους φορτώνει η εφορία.
Είμαστε στο πλευρό των ολικών αρνητών στράτευσης γιατί ποτέ δεν αγαπήσαμε τους δημίους των ονείρων και της πραγματικής ζωής μας. Γιατί δεν διανοούμαστε μια ζωή που συνυπάρχει ανάμεσα σε εθνικιστικές και μιλιταριστικές κορώνες. Οι ολικοί αρνητές αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κοινωνικών και ταξικών αγώνων για χειραφέτηση και ελευθερία κι όταν διώκονται, διώκεται η κριτική σκέψη και η αγωνιστική πράξη, διώκεται η δυνατότητα για μια κοινωνία ισότητας.
Αλληλεγγύη στους ολικούς αρνητές στράτευσης Κωνσταντίνο Γουνιτσιώτη, Στράτο Μωυσή και Παύλο Χριστόπουλο
που δικάζονται για την επιλογή τους να μην υπηρετήσουν τη χακί μαφία
Ούτε μια ώρα στο στρατό
κανάιμα-πρωτοβουλία ενάντια στο μιλιταρισμό
