Σε ένα μητροπολιτικό περιβάλλον, όπως είναι το Ηράκλειο, τα πάρκα και οι πλατείες αποτελούν χώρους με ζωτική σημασία για τους κατοίκους της πόλης. Ο δημόσιος χώρος είναι εκείνο το πεδίο στο οποίο ο κόσμος μπορεί και έρχεται σε επαφή, ζυμώνεται κοινωνικά και πολιτικά, δραστηριοποιείται και εκφράζεται∙ διαδικασίες οι οποίες καθιστούν τη συλλογική ζωή δυνατή. Η καταπάτηση του δημόσιου χώρου στο βωμό του χρήματος με τη μετατροπή πάρκων, πλατειών και πεζόδρομων σε κέντρα κερδοφορίας των λίγων, θίγει την ελεύθερη πρόσβαση σε αυτόν και τη χρήση του, επιβάλλοντας την απόλαυσή του μόνο υπό την ιδιότητα του καταναλωτή.
Στην περίπτωση του πάρκου Γεωργιάδη, ενός από τους λίγους εναπομείναντες ελεύθερους δημόσιους χώρους του Ηρακλείου, η σχεδιαζόμενη «ανάπλασή» του, πέραν της περιβαλλοντικής καταστροφής που θα επιφέρει (συγκεκαλυμμένης βεβαίως δια της αιτιολόγησης της κοπής μεγάλου ποσοστού των δέντρων λόγω υποτιθέμενης «αρρώστιας» τους), περιλαμβάνει την κατάρτιση «Κώδικα Ορθής Συμπεριφοράς χρηστών», τη συγκρότηση υπηρεσίας για την εποπτεία και φύλαξη του πάρκου, καθώς και τη θέσπιση κανονισμού λειτουργίας, στις στοχεύσεις του οποίου εμπίπτει και η «αποτροπή μη συμβατών δραστηριοτήτων» (βλ. διοργανώσεις εκδηλώσεων). Λιγότερο φανερά, σχεδιάζεται και η εγκατάσταση ιδιωτών, τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων των οποίων θα καλύπτουν όσο χώρο θα μένει από τα πολυσυζητημένα παρτέρια «με χαμηλή βλάστηση». Όποιος αρνείται να φανταστεί την εικόνα που ο Δήμος οραματίζεται, δεν έχει -μάλλον- παραδειγματιστεί από τις προηγηθείσες «αναπλάσεις» (βλέπε Λάκκο, πλ. Ελευθερίας, πλ. Κορνάρου).
Εμείς, μέλη και φίλοι της αυτοοργανωμένης ομάδας του Τηγανίτη, ενός εγχειρήματος που αποβλέπει στην ενεργητική, από τα κάτω, αυτό-διαχείριση και διαμόρφωση όλων των πτυχών της καθημερινότητάς μας, κόντρα στην αλλοτρίωση που επιφέρει η εμπορευματοποίηση τους (και ειδικά του αθλητισμού), στηρίζουμε και στεκόμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα ενάντια στα ως άνω σχέδια. Το πάρκο είναι από τους ελάχιστους προσβάσιμους δημόσιους
χώρους που στη σκιά του φιλοξενήθηκαν εκδηλώσεις, συναυλίες και αθλητικές δραστηριότητες, όχι μόνο δικές μας αλλά και άλλων συλλογικοτήτων που προσφέρουν σημαντικό έργο σε αυτήν την πόλη.
ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗΣ . . .
Ο πολύμηνος αγώνας για την υπεράσπιση του πάρκου κορυφώθηκε την Τετάρτη 24 Οκτωβρίου, τη στιγμή που κόσμος αντιστάθηκε, με μόνο όπλο τα σώματά του, στην εκκίνηση των εργασιών για την ανάπλαση του πάρκου Γεωργιάδη, απέναντι σε ΜΑΤ και μπουλντόζες. Λίγες ώρες μετά την αποχώρηση εργολάβου-δυνάμεων καταστολής από το πάρκο, και στα πέριξ αυτού, ακολούθησε το δεύτερο κύμα καταστολής, με 12 τυχαίες προσαγωγές να λαμβάνουν χώρα, οι οποίες είχαν στόχο φοιτητές, εργαζόμενους και τέσσερις μαθητές λυκείου.
Σύμφωνα με προσωπικές μαρτυρίες των προσαχθέντων, αστυνομικοί με πολιτικά ρούχα τους αιφνιδίασαν στο δρόμο, άρπαξαν τα κινητά τους από την πρώτη στιγμή, σε πολλούς μάλιστα φόρεσαν και χειροπέδες κατά τη μεταφορά τους στο αστυνομικό μέγαρο, παρότι στην πλειονότητά τους έφεραν μαζί τους αστυνομικές ταυτότητες. Δεν τους δόθηκε καμία εξήγηση και δεν απαγγέλθηκε καμία κατηγορία, παρά τις επανειλημμένες ερωτήσεις των «απαχθέντων». Στο τμήμα, αφότου ελήφθησαν περαιτέρω προσωπικά στοιχεία, τους ζητήθηκε να γδυθούν, χωρίς ακόμη να έχει διατυπωθεί ορισμένος λόγος ή άλλη πληροφορία για την διαδικασία στην οποία υποβάλλονταν. Κατέστη ωστόσο σαφές, από πλευράς της αστυνομίας, ότι όποιος αρνούταν να υπακούσει στις εντολές, θα συλλαμβανόταν, υπό τη γνωστή απειλητική κατηγορία της απείθειας. Στη συνέχεια, ελήφθησαν κοντινές φωτογραφίες των προσώπων των προσαχθέντων από τα προσωπικά κινητά των αστυνομικών. Η κράτηση διήρκησε 4 με 5 ώρες. Μέχρι και το τέλος της, πέραν του γεγονότος ότι δεν είχαν αιτιολογηθεί οι πράξεις της αστυνομίας στους προσαχθέντες, οι οποίοι ως είθισται έπρεπε να αποχωρίσουν αμέσως μετά τη διαδικασία της ταυτοποίησης, δεν επετράπη και η επικοινωνία τους με τον έξω κόσμο (ούτε καν με δικηγόρο), πλην την περίπτωση ενός, που είχε σοβαρό λόγο να ενημερώσει για την απουσία του.
Δύο εβδομάδες αργότερα, στο πάρκο του «δημοκρατικού» Ηρακλείου καλωσόριζε τον κόσμο μια ντουζίνα αστυνομικών, δύο διμοιρίες ΜΑΤ και ένα σωρό ασφαλίτες, με μπροστάρηδες τους γνωστούς εκπροσώπους του Δήμου και τα μηχανήματα του εργολάβου. Μετά την τραγελαφική παράσταση της Γραμματέως του Δήμου στους δημοσιογράφους, η οποία είχε το θράσος να δηλώνει διαθέσιμη προς «δημοκρατική συζήτηση» την ώρα που τους ειρηνικούς διαδηλωτές είχαν περικυκλώσει οι ασπίδες των ΜΑΤ και το τρυπάνι του εργολάβου έστεκε απειλητικά πάνω από το κεφάλι μιας διαμαρτυρόμενης, η εντολή ήταν η εξής: βίαιη απομάκρυνση. Έτσι, με χτυπήματα από τις ασπίδες και τα γκλομπ των δυνάμεων καταστολής, επιβλήθηκε η αμφισβητούμενη ανάπλαση.
Τέτοιες εικόνες δεν θα έπρεπε να αφήνουν κανέναν αδιάφορο. Ανεξάρτητα με το πώς οραματίζεται ο καθένας το πάρκο, η κατάχρηση της αστυνομικής εξουσίας για την βίαιη καταστολή οποιασδήποτε πολιτικής κινητοποίησης θα πρέπει να καταδικάζεται συνολικά. Από την βίαιη επέμβαση των δυνάμεων καταστολής για την διάλυση των ανθρώπων που προασπίστηκαν τον ελεύθερο, δημόσιο, και πράσινο χαρακτήρα του πάρκου Γεωργιάδη, στην άσκηση τραμπουκισμού και τρομοκρατίας δια της απειλής προσαγωγών που διεκπεραιώνονται με ψυχοφθόρο και εξευτελιστικό τρόπο, η προσβολή προσωπικών και δημόσιων αγαθών από την κρατική εξουσία μας εξοργίζει και μας θυμίζει ότι ποτέ τα συμφέροντα μας δεν θα γίνουν σεβαστά δίχως συνεχή επαγρύπνηση και αγώνα∙ αγώνα για τη γη και την ελευθερία.
Τηγανίτης Αθλητικός Σύλλογος Ηρακλείου
