Στις 20 Σεπτέμβρη, 20χρονη φοιτήτρια που ασκούσε την πρακτική της στο ξενοδοχείο Cretan Pearl στον Σταυρό Χανίων, το οποίο ανήκει στο μεγάλο ξενοδοχειακό όμιλο Hotel Brain, εγκλωβίζεται σε ανελκυστήρα-ασανσέρ στο χώρο της κουζίνας μαζί με ένα καρότσι τροφίμων.
Ο όγκος του καροτσιού σε συνδυασμό με τον περιορισμένο χώρο του ανελκυστήρα προκαλεί τον πνιγμό της κοπέλας. Απεγκλωβίζεται 20 λεπτά αργότερα βρισκόμενη σε κωματώδη κατάσταση. Μετά από αρκετές μέρες νοσηλείας στη ΜΕΘ, καταλήγει στις 3 Οκτωβρίου.
Σε όλο αυτό το διάστημα, τα ντόπια ΜΜΕ παρουσιάζουν αρχικά το γεγονός, αλλά του δίνουν ελάχιστη βαρύτητα, ενώ οι πληροφορίες που μεταδίδουν για τις συνθήκες του περιστατικού είναι συγκεχυμένες και συχνά αντικρουόμενες.
Παράλληλα, η διοίκηση του ξενοδοχείου εκδίδει ανακοίνωση μετά το θάνατο της κοπέλας, που ουσιαστικά δηλώνει άγνοια σε μία προσπάθεια αποποίησης ευθυνών. Φαίνεται ξεκάθαρα, πως τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, προσπαθώντας να συγκαλύψουν τη δολοφονία που έλαβε χώρα, χρησιμοποιούν την πάγια τακτική τους για να τη βαφτίσουν ανθρώπινο λάθος.
Την ίδια μέρα, στις 3 Οκτωβρίου, ξυλοκοπείται άγρια από τρία άτομα (εκ των οποίων το ένα ήταν στέλεχος της διοίκησης και το άλλο αδερφός του) 17χρονος εργαζόμενος σε ξενοδοχείο στη Σταλίδα Ηρακλείου. Σύμφωνα με ανακοίνωση του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου: “οι τρεις άνδρες κατάφεραν βίαια και ύπουλα χτυπήματα στο κεφάλι και στα γενετικά όργανα στο 17χρονο. Το μένος τους ήταν τόσο έντονο, που επειδή ο ανήλικος εργαζόμενος «έκανε φασαρία» τον οδήγησαν σε δωμάτιο του ξενοδοχείου προκειμένου να μην γίνουν αντιληπτοί από τους πελάτες του ξενοδοχείου και τους υπόλοιπους εργαζόμενους.” Στη συνέχεια και αφού κατάφερε να ξεφύγει και να πάει σε νοσοκομείο, υποβλήθηκε σε πολύωρη χειρουργική επέμβαση, κάτι που αποσόβησε τον κίνδυνο για την επιδείνωση της υγείας του.
Τα παραπάνω περιστατικά αποτελούν την γείωση στην πραγματικότητα μια ευρύτερης εργασιακής συνθήκης. Οι εργάτες και οι εργάτριες είναι αναλώσιμοι και η ασφάλεια των ζωών τους απασχολεί τα αφεντικά μόνο στο βαθμό που ορίζουν οι εκάστοτε από τα κάτω αντιστάσεις (ή πιο εύστοχα η απουσία τους). Γενικότερα στον τριτογενή τομέα και δη στον κλάδο του τουρισμό που αποτελεί την βαριά βιομηχανία του τόπου, πίσω από τις φανταχτερές διαφημίσεις κρύβεται η πραγματικότητα, που ζέχνει αποκλειστικά καταπίεση και εκμετάλλευση.
Ελαστικά και εξαντλητικά ωράρια, μηδαμινά ρεπό, ανταγωνιστικές σχέσεις εργασίας, συχνοί τραμπουκισμοί και απειλές σε όσους διεκδικούν τα δικαιώματα τους με αποτέλεσμα μόνιμη επισφάλεια, ασταμάτητη εντατικοποίηση και πίεση, ανύπαρκτες συνθήκες ασφαλείας, μισθοί πείνας, είναι όλα αυτά που συνθέτουν τη σύγχρονη εργασιακή πραγματικότητα της καλοκαιρινής σαιζόν. Όλα αυτά για την επίτευξη κέρδους, οι εκπρόσωποι του ντόπιου και μη κεφαλαίου είναι έτοιμοι να πατήσουν επί πτωμάτων αρκεί να μείνουν ευχαριστημένοι οι εύποροι επισκέπτες.
Από τη μεριά μας, δεν θα μπούμε στο παιχνίδι της καταγγελίας των συγκεκριμένων ή οποιωνδήποτε περιστατικών, γνωρίζοντας πολύ καλά τις συνθήκες που επικρατούν στα εργασιακά κάτεργα. Για εμάς, ο μόνος δρόμος για να σπάσει στην πράξη αυτή η συνθήκη είναι η συσπείρωση, η μαχητική συλλογικοποίηση, η αλληλεγγύη μεταξύ όλων των καταπιεσμένων αυτής της κοινωνίας και ο αγώνας ενάντια στον κοινό εχθρό και σε κάθε εξουσία που καταδυναστεύει τις ζωές μας.
Να απαντήσουμε έμπρακτα στη βία που δεχόμαστε καθημερινά με αυτοοργανωμένες και αδιαμεσολάβητες δομές συλλογικής δράσης. Με τη συμμετοχή σε σωματεία βάσης εργαζομένων και ανέργων και με μαχητικές εργατικές διεκδικήσεις μέσω λαϊκών και πολιτικών συνελεύσεων ώστε να αποτελέσουμε ανάχωμα στα σχέδια κράτους-κεφαλαίου.
Να μη συνηθίσουμε το θάνατο
αξιοπρέπεια · (αυτο)οργάνωση · αλληλεγγύη · αντίσταση
Ⓐ
πηγή:https://athens.indymedia.org/post/1592071/
