Στις 11 Μαρτίου η καρδιά του Χρήστου σταμάτησε να χτυπάει κι εμείς δυσκολευόμαστε ακόμα να το συνειδητοποιήσουμε.
Με τον Χρήστο γνωριστήκαμε το 2015 κι από τότε κρατήσαμε στενή επαφή, κάποιοι από μας και ως φίλοι. Μέσα στη συγκρουσιακότητα του αναρχικού χώρου ο Χρήστος ήταν από τις εξαιρετικές περιπτώσεις συντρόφων με τους οποίους συζητούσαμε τις διαφορές μας ήρεμα και ειλικρινά. Σταθερός ομιλητής στις εκδηλώσεις που κάναμε με την Ταξική Αντεπίθεση στην Κρήτη, φρόντιζε κάθε φορά που κατέβαινε να κάθεται μια-δυο μέρες παραπάνω για να τα πούμε καλύτερα και να γνωριστεί και με άλλους συντρόφους. Πάντα με την ίδια ζέση να ακούσει, να συζητήσει, να συμβάλλει στη δικτύωση.
Ο Χρήστος ανήκε στην κατηγορία των ανθρώπων που σου δίνουν δύναμη. Και σε μια εποχή σαν τη σημερινή που πολλαπλασιάζει τα προβλήματα της καθημερινότητας δυσχεραίνοντας την πολιτική στράτευση ακόμα περισσότερο, χρειαζόμαστε τέτοιους συντρόφους πιο πολύ από ποτέ. Ήταν ένα σπάνιο είδος συντρόφου με αφοπλιστική ευγένεια και το ίδιο αφοπλιστική μαχητικότητα. Κι αυτό το ευγενές οξύμωρο του χαρακτήρα του ολοκληρωνόταν με το μόνιμο χαμόγελό του. Ένα χαμόγελο που ξεπηδούσε μέσα από τον κινηματικό ζόφο, ξόρκιζε τον φόβο και σε δίδασκε πίστη και δύναμη.
Πολλοί θα αναρωτιόντουσαν από πού πήγαζε αυτός ο ενθουσιασμός. Όσοι τον γνωρίσαμε καλύτερα ξέρουμε. Πήγαζε από μια πραγματικότητα που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη. Είναι η αντεστραμμένη εκδοχή του θατσερικού «δεν υπάρχει εναλλακτική». Και όντως, απέναντι στον καπιταλιστικό βόθρο και τον ολοκληρωτισμό του φιλελευθερισμού δεν υπάρχει καμία εναλλακτική πέρα από την κοινωνική επανάσταση. Απέναντι σε αυτή τη ζωή, απέναντι σε αυτό το «κάτεργο» που γράφουν στον επικήδειο του Χρήστου οι σύντροφοι της Ταξικής Αντεπίθεσης, ο μαχητικός ταξικός αγώνας είναι μονόδρομος. Η πίστη του Χρήστου σε αυτόν ήταν και η μήτρα του αγωνιστικού ενθουσιασμού του.
Μια βδομάδα πριν φύγει από κοντά μας, είχαμε την τύχη να συναντηθούμε και να περάσουμε μια μέρα μαζί στο Ρέθυμνο. Και λέμε «τύχη» γιατί προλάβαμε να του δώσουμε μια τελευταία αγκαλιά και να μάθουμε τι είχε στο μυαλό του για πράγματα που ετοιμάζαμε μαζί. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν θα ξαναμιλήσουμε με τον Χρήστο για όλα αυτά. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι δεν θα είναι μαζί μας τις επόμενες δεκαετίες για να αξιολογήσουμε μαζί τους καρπούς των προσπαθειών μας, να δούμε εν τέλει που είναι ικανός να φτάσει ο αναρχικός χώρος σε επίπεδο οργάνωσης και αποτελεσματικότητας. Η ζωή όμως δεν ρωτάει κανέναν. Κι έτσι μείναμε μόνοι με το βάρος της απώλειάς του. Μόνοι μας να φροντίσουμε για όλα όσα μοιραστήκαμε, με παρακαταθήκη την αφοσίωση, το πείσμα και το χαμόγελό του.
Έτσι λοιπόν συνεχίζουμε, δεν μας επιτρέπεται κάτι άλλο. Η ζωή είναι ένας αγώνας κι ο Αγώνας μας δίνει ζωή. Για όλους όσοι τον γνώριζαν καλά, ο Χρήστος θα είναι για πάντα ζωντανός στις μάχες που θα ‘ρθουν. Γιατί ο Χρήστος είναι κομμάτι της ιστορίας του αγώνα, κι είναι η ιστορία αυτή που εμπνέει τους αγώνες του μέλλοντος.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ήταν τιμή να σε έχουμε δίπλα μας σαν φίλο, μα ακόμα μεγαλύτερη τιμή να σε έχουμε δίπλα μας σαν σύντροφο.
Καλό ταξίδι σύντροφε, ευχαριστούμε για όλα.
αναρχική συλλογικότητα
Οκτάνα
μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
