Μετράμε 9 χρόνια απο το βράδυ της 6 Δεκέμβρη του 2008, όπου ο μπάτσος Κορκονέας δολοφονεί τον 15χρονο Α. Γρηγορόπουλο. Η δολοφονία ενός παιδιού ήταν η σταγόνα που ξεχύλισε το ποτήρι θέτοντας σε κίνηση τα γεγονότα που ονομάστηκαν αργότερα εξέγερση του ’08. Ο κόσμος βρέθηκε μαζικά στους δρόμους οργανώνοντας κινητοποιήσεις, καταλήψεις, πορείες υπενθυμίζοντας το αυτονόητο “Δε θα σκοτώνετε παιδιά στο δρόμο”. Πρωταγωνιστικό ρόλο λαμβάνουν οι μαθητές και οι φοιτητές με τα σχολεία και τα πανεπιστήμια όλης της χώρας να κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Η αντίδραση δεν περιορίστηκε ενάντια στην αστυνομική βία, αλλά βρήκε χώρο να εκφραστεί και η μειούμενη ανέχεια στην υποτίμηση των ζωών μας, των από τα κάτω.
Παράλληλα με τη σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής , επήλθε η συνεύρεση χιλιάδων εξεγερμένων οι οποίοι μέσω των συλλογικών διαδικασιών ριζοσπαστικοποιήθηκαν και ύψωσαν τη φωνή τους ενάντια στην αστυνομική βία. Παρ’ όλο που η εξέγερση ήταν έντονα φορτισμένη συναισθηματικά, άνοιξε μια μεγάλη κουβέντα σε ολόκληρη τη κοινωνία της οποίας ο επίλογος δεν έχει ειπωθεί ακόμα.
Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου δεν αποτελεί το μοναδικό περιστατικό αστυνομικής βίας. Από τη δολοφονία του Η. Μαραγκάκη το ’03 εδώ στο Ηράκλειο, τον άγριο ξυλοδαρμό του Α. Δημητρίου το ’06 από οχτώ μπάτσους με πολιτικά, έως το βασανισμό εκατοντάδων μεταναστών στα αστυνομικά τμήματα, που πολλές φορές αποβαίνει θανάσιμος, τα παραδείγματα όπου “η αστυνομία κάνει απλά τη δουλειά της” είναι αναρίθμητα, είτε καλύπτονται από το μανδύα της νομιμότητας είτε όχι. Η αστυνομική βία είναι μόνο ένα κομμάτι της καταστολής του κράτους και του κεφαλαίου. Αυτοκτονίες, εργατικά “ατυχήματα” , πνιγμοί χιλιάδων μεταναστών δεν είναι παρά συνέπειες της επιβολής των κρατικών συμφερόντων.
Η κρατική καταστολή δεν περιορίζεται στις έκδηλες μορφές της, αλλά πραγματώνεται με πολλούς τρόπους, λιγότερο εμφανείς, στα πλαίσια της αναπαραγωγής της κυρίαρχης αστικής ιδεολογίας. Τρανταχτό παράδειγμα τα ΜΜΕ, τα οποία παίζουν το παιχνίδι των αφεντικών κατευθύνοντας την ενημέρωση και μακροπρόθεσμα την κοινή γνώμη. Παράλληλα, η εκάστοτε κρατική νομοθεσία η οποία ανάγοντας το νόμιμο σε “σωστό” και το παράνομο σε “λάθος”, αποσκοπεί στη διαφύλαξη των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Αυτές οι πρακτικές χρησιμοποιούνται για την δαιμονοποίηση των πολιτικών αντιδράσεων στα μάτια της κοινωνίας και εν τέλει την καταστολή τους.
Επιστρέφοντας στα γεγονότα του ’08, για εμάς η 6 Δεκέμβρη δεν είναι απλά άλλη μια επέτειος, αλλά μια αφορμή για ανάδειξη των μορφών της καταστολής και μέχρι που μπορεί να φτάσει. Θεωρούμε ότι ο αγώνας ενάντια σε κάθε μορφή καταστολής και υποτίμησης των ζωών μας είναι συνεχής και απαραίτητος.
Συνέλευση Αυτοοργανωμένου Κυλικείου Ψυχιατρείου
πηγή : http://kylikeiopsyxiatreiou.espivblogs.net/
