Εννέα χρόνια πριν, με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον ειδικό φρουρό Κορκονέα, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, μετανάστες, η τότε υποτιμημένη γενιά των 700 ευρώ, άνθρωποι με ήδη ριζοσπαστική πολιτική δράση καθώς και άλλοι, χωρίς καμία επαφή με την πολιτική, βγήκαν στους δρόμους όλης της χώρας, σχηματίζοντας ποτάμια οργής και αμφισβήτησης.
Η εξέγερση που ακολούθησε τη δολοφονία υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους σταθμούς στη σύγχρονη λαϊκή ιστορία. Για να κατανοήσουμε τη σπουδαιότητα των στιγμών που ακολούθησαν και να συλλάβουμε το πραγματικό και αμιγώς πολιτικό νόημα της εξέγερσης πρέπει να υιοθετήσουμε μια πιο σφαιρική ερμηνεία του τί έγινε κοινωνικά εκείνες τις μέρες, απορρίπτοντας τις γνωστές επιφανειακές προσεγγίσεις που ταυτίζουν το Δεκέμβρη με τη βία, το χάος και την ανομία, αλλά και τη ρομαντικοποίηση των ημερών η οποία αγγίζει συχνά τα όρια του θεαματικού «επαναστατικού» φετιχισμού.
Αυτά που σημάδευσαν την περίοδο αυτή δεν ήταν απλώς οι υλικές ζημιές των συγκρούσεων που συμπύκνωναν την οργή μπροστά στη δολοφονία ενός παιδιού και τη γενικευμένη κοινωνική αδικία. Ήταν εκείνες οι στιγμές της αυτοοργάνωσης, της άμεσης δημοκρατίας και της αντίστασης, που ο λαός ξαναθυμόταν πως το »θηρίο» δεν είναι και τόσο ανίκητο. ‘Ηταν η δημόσια, καθημερινή, πολιτική ζύμωση στους δρόμους, τις πλατείες, τα κατειλημμένα αμφιθέατρα, τους χώρους δουλειάς που αμφισβητούσε τις αξίες και τις λειτουργίες της αστικής «δημοκρατίας», του κράτους και των θεσμικών του φορέων. Την απαξίωση της ανθρώπινης ζωής μέσα στο κυνήγι της ιδιωτικής «ευτυχίας», την τυραννία της οικονομικής αβεβαιότητας, την εργασία ως αυτοσκοπό, την υπακοή προς κάθε ιεραρχία και εξουσία. Εκφράστηκε το πάθος για την ελευθερία, τη δημιουργία, τον αυθορμητισμό, τον έρωτα, η πίστη σε έναν άλλο κόσμο. Κόντρα στην προπαγάνδα που προσπάθησε να επιβάλει την άποψη ότι αυτό που κυριάρχησε ήταν η νεανική παραβατικότητα και η επικράτηση του όχλου έναντι της κοινής λογικής, θυμόμαστε τις αμέτρητες άμεσες δράσεις, τις παρεμβάσεις σε μέσα ενημέρωσης, τις δεκάδες αυτοοργανωμένες συνελεύσεις γειτονιών, τις καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, δημοτικών γραφείων και θεάτρων που έγιναν σε κάθε άκρη της χώρας. Σ’ αυτά τα διάφορα κέντρα αντίστασης αναζητήθηκε και πλάστηκε η πραγματική ουσία της πολιτικής δράσης. Η πεποίθηση πως τη ζωή μας δεν τη χαρίζουμε σε κανένα σωτήρα και τις πραγματικές ανάγκες μας μπορούμε όλες και όλοι εμείς οι »από κάτω» να τις διαχειριστούμε συλλογικά και δίκαια. Αναζητήθηκαν νέα προταγμάτα που θα έκαναν στην άκρη τις χρεοκοπημένες συστημικές λύσεις και που θα πολεμούσαν την ευρύτερη κοινωνική και πολιτική απάθεια, το φαντασιακό του καταναλωτικού πολιτισμού, την κουλτούρα του ατομικισμού και της ανάθεσης.
Η εξέργερση του 2008 γέννησε αμφισβήτηση, ερωτήματα αλλά και πολύτιμες αμεσοδημοκρατικές δομές. Τα χρόνια που ακολούθησαν έφεραν την παραίτηση μπροστά στο αδιέξοδο της έλλειψης συγκεκριμένης ταξικής οργανωτικής πρότασης και έπειτα την ανάθεση σε έναν ακόμα σωτήρα με αριστερό μανδύα. Έφεραν απογοήτευση,απανωτά μνημόνια, φτωχοποίηση, αφομοίωση, αμηχανία. Έφερε όμως και πολύτιμη εμπειρία.
Η ιστορία των κοινωνικών αγώνων είναι πια τόσο πλούσια σε νίκες, ήττες και λάθη. Είμαστε τέκνα της ιστορίας αυτής και είναι καιρός να κάνουμε την υπέρβαση. Η οργανωμένη κοινωνική απάντηση θα είναι αυτή που θα εμποδίσει την περαιτέρω υποβάθμιση των ζωών μας, την αρπαγή της λαϊκής περιουσίας, την καταστροφή του περιβάλλοντος για χάρη μιας συστημικής ανάπτυξης που θυσιάζει τα πάντα για το κέρδος τους.
ΖΩΗ! ΟΧΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ.
Αντιφασιστική Δράση Ρεθύμνου (α.δ.ρε.)
12/2017
