Τους τελευταίους μήνες έχει εξαποληθεί μια άγρια εκστρατεία τρομοκράτησης με επίκεντρο την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση αλλά και το εξωτερικό χρέος. Η ελληνική κυβέρνηση, συρόμενη πίσω απο τους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κύκλους, αποφασίζει νέα σκληρότερα μέτρα που πλήττουν κυρίως τους εργαζομένους και τις ασθενέστερα οικονομικές τάξεις. Κάτω απο τις πιέσεις των διεθνών τραπεζικών κύκλων αλλά και της Γερμανίας, ως κεντρικού διευθυντηρίου της ευρωπαικής ένωσης, δεχόμαστε μια άγρια ταξική επίθεση με στόχο την μείωση του εργατικού κόστους (συρρίκνωση μισθών, περικοπή ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων, ευέλικτη επισφαλής εργασία).
Οι ληστρικές αυτές επιθέσεις της διεθνούς ελίτ, σε συνεργασία με τα ντόπια παρακλάδια της, έχουν στόχο να περισώσουν τα κομμάτια της παγκόσμιας κρίσης και να συγκεντρώσουν όλο και περισσότερο πλούτο σε ολοένα και λιγότερα χέρια. Τα κέρδη των τραπεζών μόνο την τελευταία δεκαετία στην Ελλάδα έφθασαν να είναι διπλάσια από το σύνολο του εξωτερικού χρέους, αλλά παραταύτα η ελληνική κυβέρνηση θεώρησε σωστό να τις στηρίξει πέρυσι με άλλα 28 δις ευρώ. Ταυτόχρονα, τα σκάνδαλα, με δισεκατομύρια ευρώ να δίνονται ως μίζες σε πολιτικούς και υφιστάμενους, πάνε και έρχονται έτσι ώστε το κεφάλαιο να μπορεί να δρα ανενόχλητο. Μη ξεχνάμε και τα 20 δις ευρώ που πετάχτηκαν στη φιέστα των Ολυμπιακών της Αθήνας 2004 προς χάρην του διεθνούς χαριεντίσματος του ελληνικού jet-set με αντάλλαγμα μια δόση εθνικιστικής ντόπας. Δεν μιλάμε για κρίση και διεθνές χρέος αλλά για τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης.
Όλα αυτά φυσικά δεν θα μπορούσαν να γίνουν, αν τα ίδια τα κόμματα δεν είχαν εισχωρήσει και διαβρώσει τις συνδικαλιστικές οργανώσεις έτσι ώστε να χειραγωγούν τις αντιδράσεις. Χαρακτηριστικό του ξεπουλήματος των συνδικαλιστών είναι ότι όλοι οι υπουργοί εργασίας των τελευταίων κυβερνήσεων είναι πρώην εργατοπατέρες. Όσοι δε αρχισυνδικαλιστές δεν καταφέρνουν να φτάσουν σε υπουργικούς θώκους, θα περάσουν με διαπιστευτήριο την κομματική τους ταυτότητα την πόρτα του κοινοβουλίου. Οι επαγγελματίες εργατοπατέρες, αναλαμβάνοντας το ρόλο του διαμεσολαβητή ανάμεσα στους εργάτες και τα αφεντικά, αποσυμπιέζουν οποιαδήποτε διεκδίκηση και την απονεκρώνουν μέσα στα πλαίσια νομιμότητας του καπιταλιστικού κράτους. Ο υπονομευτικός τους ρόλος δεν είναι παρά η διασφάλιση της υποταγής των εργαζομένων στο κεφάλαιο.
Η επίθεση του κεφαλαίου συνεπικουρείται από τα ελεγχόμενα από την τοπική ελιτ Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, που παίζουν τον ρόλο του κατασκευαστή συναίνεσης, κατασυκοφαντούν ή αποσιωπούν οποιαδήποτε αντίδραση και κατασκευάζουν μια εικονική πραγματικότητα που εναλλάσσεται ανάμεσα στον καπιταλιστικό μονόδρομο και την αφασική καταναλωτική ευημερία από τη μια μεριά, και την καταστροφολογία και τον στιγματισμό της ετερότητας από την άλλη. Ταυτόχρονα, πλασάρουν την απειλή της εθνικής κυριαρχίας θέλοντας να συσπειρώσουν τον κόσμο σε μια φαντασιακή εθνική ενότητα κάνοντάς τον να ξεχάσει, ότι το ντόπιο κεφάλαιο ήταν ακριβώς αυτό που τόσα χρόνια κερδοσκοπούσε σε βάρος του και η πολιτική εξουσία ξεπουλούσε τον δημόσιο πλούτο.
Επιπλέον, με τον φόβο των αναμενόμενων αντιδράσεων και εξεγέρσεων, εγκαθίστανται συστήματα καθημερινής παρακολούθησης και ελέγχου, θεσμοθετούνται νέα κατασταλτικά μέτρα, αναβαθμίζεται το νομικό οπλοστάσιο του κράτους, η αστυνομία εξοπλίζεται με νέα όπλα, δημιουργούνται νέες κατασταλτικές μονάδες και οι μπάτσοι κατακλύζουν σα στρατός κατοχής τις γειτονιές. Με το πνεύμα της μηδενικής ανοχής τσακίζουν διαδηλωτές και με συντονισμένο τον εκδικητικό δικαστικό μηχανισμό προσπαθούν να επιβάλουν το μονοπώλιο στην άσκηση της βίας.
Αν αναλογισθεί κανείς ότι η καραμέλα της κρίσης κρατάει καλά την τελευταία 25-ετία, θα καταλάβει ότι τα μέτρα των ημερών δεν θα είναι τα τελευταία. Στις επιθέσεις του κεφαλαίου απαντάμε με αυτόνομες, αδιαμεσολάβητες, αντιεραρχικές, συλλογικές δράσεις. Προτάσουμε την αλληλεγγύη. Αρνούμαστε να συμβιβαστούμε στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Δεν συναινούμε στην εθνική ενότητα. Σαμποτάρουμε την καπιταλιστική ανάπτυξη. Δεν τρώμε την καταναλωτική παραμύθα. Αντιστεκόμαστε στην καταστολή. Οργανωνόμαστε μέσα και έξω απο τους χώρους εργασίας. Προετοιμάζουμε άγριες γενικές απεργίες. Αντεπιτεθόμαστε για να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας.
Η εθνική ενότητα είναι μια παγίδα, Οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα
Συγκέντρωση στις 10.00 πμ στο Εργατικό Κέντρο Ρεθύμνου
Αναρχικές/-κοί, Αντιεξουσιαστές/-στριες στο Ρέθυμνο
Μάρτιος 2010
