ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA
Η κατάληψη Rosa Nera, τα τελευταία 13 χρόνια, αποτελεί ένα σημείο συνάντησης και αναφοράς των κινημάτων και των κοινωνικών αγώνων της πόλης των χανίων και της κρήτης ευρύτερα. Ταυτόχρονα είναι ένας ζωντανός χώρος που στεγάζει τις διαφορετικές ανάγκες των καταπιεσμένων κομματιών της κοινωνίας, φιλοξενώντας πολιτικές και πολιτιστικές δραστηριότητες. Μέσα σ’ αυτά τα χρόνια στην κατάληψη πραγματοποιούνται πολιτικές διαδικασίες τόσο του αντιεξουσιαστικού, όσο και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος. Επίσης, διαδικασίες για μεταναστευτικούς, εργατικούς, αντιφασιστικούς και τοπικούς αγώνες, εκδηλώσεις αντιμιλιταριστικού και αντισεξιστικού περιεχομένου, κινήσεις αλληλεγγύης σε ζητήματα επικαιρότητας, αλλά και διεθνείς συναντήσεις. Προσφέρει υλική στήριξη με τη μορφή της φιλοξενίας, τόσο σε εκτοπισμένους/ες από τον πόλεμο, όσο και σε ευρύτερα καταπιεσμένα κομμάτια. Όπως αναφέρει και η ίδια η κατάληψη “η Rosa Nera προτάσσει την αυτοοργάνωση και έμπρακτα προτείνει την κοινωνική αυτοθέσμιση και αυτοδιαχείρηση απέναντι στις κρατικές ή ιδιωτικές επιταγές”
Κάποιοι/ες από εμάς που ζούμε και δραστηριοποιούμαστε τα τελευταία χρόνια στο ρέθυμνο έχουμε συνδιοργανώσει με τη Rosa Nera εκδηλώσεις, έχουμε συνυπάρξει σε διαδικασίες αλλά και στο δρόμο. Παράλληλα, αναγνωρίζουμε την αλληλεγγύη και την στήριξη που έχει παράσχει ολα αυτά τα χρόνια σε αγώνες και σε διαδικασίες που έχουν αναπτυχθει στο ρέθυμνο.
Από το φθινόπωρο του 2016, το πολυτεχνείο κρήτης, με κλειστές, κρυφές διαδικασίες, επιχειρεί την εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του, προκειμένου να στεγάσει τις ανάγκες του κεφαλαίου και των επενδυτών. Σε αυτή την περιουσία περιλαμβάνεται τόσο το κτίριο της Rosa Nera, όσο και το κτίριο Παπαδοπέτρου -ένας πρώην κατειλημμένος χώρος που εκκενώθηκε το 2009. Το πολυτεχνείο κρήτης, το οποίο έχει στην ιδιοκτησία του πλήθος ακίνητων, είχε ξαναεπιτεθεί στη Rosa Nera το 2010. Υπό το πρόσχημα μετατροπής της σε εξωτερικά γραφεία του ιδρύματος, προσπάθησε να καταστείλει μια δομή του κινήματος και τον κόσμο του αγώνα. Τότε, η στήριξη και η έμπρακτη αλληλεγγύη από πολυπληθή κόσμο του αναρχικού αλλά και του ευρύτερου ανταγωνιστικού κινήματος, ματαίωσε τα πλάνα του πολυτεχνείου για την εκκένωση και αναδιαχείριση του κτιρίου.
Η απειλή εκκένωσης της κατάληψης είναι στοχευμένη και δε μας εκπλήσσει. Τόσο στα προηγούμενα χρόνια, όσο και πρόσφατα -με μια τάση εντατικοποίησης- παρακολουθούμε τους κρατικούς θεσμούς, σε επίδειξη της εξουσίας τους, να επιδιώκουν την αποδυνάμωση των κοινωνικών αγώνων, των κινημάτων και των δομών τους. Παίρνουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στα εκμεταλλευόμενα κομμάτια χτυπώντας κάθε δομή που μπορεί να λειτουργεί ως εστία αντίστασης και που αποκλίνει από την κυρίαρχη κουλτούρα. Οι εκκενώσεις των καταλήψεων στέγης, των κοινωνικών χώρων, των αναρχικών καταλήψεων και στεκιών συνεχίζουν να αναδεικνύουν την ωμή πραγματικότητα του σύγχρονου ολοκληρωτισμού και τη βιαιότητα των κρατικών μηχανισμών.
Οι καταλήψεις είναι χώροι που δραστηριοποιούνται άνθρωποι με εργαλεία την άρνηση και την ανυπακοή ενάντια στο σύνολο των κανόνων, αρχών και αξιών που επιβάλει ο κυρίαρχος πολιτισμός. Μέσα από αντιιεραρχικές διαδικασίες επιχειρείται η αποδόμηση των εξουσιαστικών καταλοίπων και της αλλοτρίωσης που φέρουμε όλες και όλοι μαζί μας από την κοινωνία του καπιταλισμού, της πατριαρχίας, της καταπίεσης και του θεάματος. Είναι χώροι αυτοοργανωμένης αντιεμπορευματικής έκφρασης και άνθισης του DIY. Μέσα σ’ αυτές δοκιμάζεται ένας συλλογικός τρόπος διαβίωσης, κόντρα στην απομόνωση και στον καταναλωτικό τρόπο κάλυψης αναγκών που επιβάλει ο καπιταλισμός. Είναι τα προπύργια για την οργάνωση της ζωής με όρους αντι-ιεραρχικούς, οριζόντια, με ισότιμες σχέσεις και αλληλεγγύη. Αποτελούν ζωντανά παραδείγματα μιας κοινωνίας χωρίς νόμους και εξουσιαστικές αξίες, μιας κοινωνίας αυτο-οργάνωσης, στην οποία επιθυμούμε να ζήσουμε. Οι καταλήψεις συνιστούν απόπειρες πολύπλευρης ανατροπής της κυρίαρχης θέσης και λόγου. Η ίδια η ύπαρξη τους αμφισβητεί διαρκώς βασικές λειτουργίες του κράτους, που περιλαμβάνουν το νόμο, το μονοπώλιο της βίας, την ιδιοκτησία και την εκμετάλλευση. Ταυτόχρονα χτίζονται δεσμοί συντροφικότητας και αλληλεγγύης, οι οποίες λειτουργούν σαν βάση για τον μετασχηματισμό του σχετίζεσθαι στην κοινωνία γενικά.
Αναγνωρίζουμε ότι οι καταλήψεις είναι αυτόνομα κομμάτια μέσα ή στα πλαίσια του κινήματος με ξεχωριστές θέσεις, περιεχόμενα και στοχεύσεις. Οι ιδέες, τα κοινά προτάγματα, οι διαφορετικές αντιλήψεις, οι αντιφάσεις και τα διαφορετικά βιώματα των υποκειμένων στα επιμέρους πεδία της καταπίεσης δίνουν μορφή και σχήμα σε κάθε ζωντανή κατάληψη. Ουσιαστικά τέτοιου είδους εγχειρήματα αποτελούν διαρκείς πειραματισμούς και δοκιμές σύμπραξης θεωρίας και πράξης. Η αλληλεγγύη δεν σημαίνει ταύτιση, καθώς οι ιδεολογικές διαφορές πάντοτε υφίστανται, αλλά δίνει την ώθηση και την στήριξη της συνέχειας του αγώνα που διεξάγει μία κατάληψη που φέρει επιθετικά προς το υπάρχον χαρακτηριστικά. Μόνο η γόνιμη κριτική μπορεί να λειτουργήσει προωθητικά στο ξεπέρασμα των αντιφάσεων που ίσως προκύπτουν. Είναι ουσιώδες όμως να βρίσκουμε τους κοινούς μας τόπους και να αλληλοστηριζόμαστε.
Η Rosa Nera ανήκει τόσο σε αυτούς/ες που κατοικούν, όσο και σε αυτές/ους που συμμετέχουν και τη στηρίζουν όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ένα ακόμα παράδειγμα που θέλει να φέρει τον αντεστραμμένο κόσμο στα ίσια του. Ένα κόσμο όπου οι ληστές εμφανίζονται ως ιδιοκτήτες και όσοι επανοικειοποιούνται τα κοινά διώκονται ως καταληψίες. Οι βλέψεις της κυριαρχίας, είτε βρίσκονται στο συμφέρον των τουριστικών επενδύσεων, είτε υπηρετούν τα συμφέροντα του πανεπιστημιακού ιερατείου παραμένουν αντίθετες και εχθρικές στις δικές μας ανάγκες. Οι καταλήψεις, δίνουν τις δυνατότητες έκφρασης και πραγμάτωσης αυτών των αναγκών. Και η υπέρασπιση τους έγγυται ακριβώς στην υπέρασπιση αυτής της δυνατότητας. Η συνέχιση ύπαρξης της Rosa Nera και του συνόλου των καταλήψεων αποτελεί ανάγκη ζωής.
Η ROSA NERA ΔΕ ΘΑ ΕΚΚΕΝΩΘΕΙ – ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΟΥΣ
ΚΛΩΤΣΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΙΔΙΟΚΤΗΤΕΣ
ΒΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ
Ανοικτή Συνέλευση για την Αναρχία/Αντιεξουσία
Ρέθυμνο, Μάιος 2017
