Άλλη μια αφορμή μπορεί να αποτελέσει η φετινή πορεία στη μνήμη της εξέγερσης του Νοέμβρη του 1973 στην Αθήνα. Να «πατήσουμε δρόμο» , να ξανασυναντηθούμε και να εκφράσουμε τις κοινές μας ανησυχίες για το αύριο, για το σήμερα που ζούμε και είναι ζοφερό.
Γιατί δεν άλλαξαν πολλά από τις ανησυχίες όσων έζησαν στη δικτατορία. Γιατί οι φτωχοί δεν υποφέρουν λιγότερο σήμερα, γιατί τα αφεντικά δεν μας αγάπησαν, οι μπάτσοι συνεχίζουν να επιτίθενται σε όσους σηκώνουν ανάστημα και οι δικαστές να είναι πότε «τυφλοί», πότε «να έχουν τα μάτια τους δεκατέσσερα» ανάλογα με τους παράδες που έχει στην τσέπη του όποιος βρίσκεται στο εδώλιο. Λιγότερο «ωμά», περισσότερο «κομψά». Γιατί η εξουσία έτσι κυβερνά, μια με το μαστίγιο μια με το καρότο!
Κι ο στρατός βέβαια δεν είναι με το μέρος των «από τα κάτω» και πάντα είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει με βία τους εχθρούς της εξουσίας εντός συνόρων όπως και τον Νοέμβρη του 1973 ή να μας σύρει σε σφαγές όπως τον Ιούλη του 1974 στην Κύπρο. Για το καλό της πατρίδας πάντα «αξίζει κανείς να γίνει κανίβαλος και να σιωπά».Οι τακτικές της εξουσίας εξελίσσονται ομολογουμένως και ξεχνάμε ευκολότερα. Σήμερα «η δεύτερη φορά αριστερά» συνεχίζει τις ίδιες πολιτικές που θα συνέχιζε οποιαδήποτε δεξιά κυβέρνηση, κάνοντας ξεκάθαρο πως το ελληνικό (βαθύ)κράτος έχει συνέχεια. Πιο «κομψά», λιγότερο ωμά. Έφυγε η Τρόικα, ήρθαν οι Θεσμοί, έφυγαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κι ήρθαν τα «Hot Spot», η κυριακάτικη αργία έγινε καθημερινή κι η ύφεση έφυγε και ήρθε η ανάπτυξη. Οι συνθήκες δουλειάς χειροτερεύουν, οι αντιστάσεις μας «πήγαν για βρούβες».
Κι όμως τα πράγματα είναι και χειρότερα από το άδειο μας το πορτοφόλι. Ζούμε λιγότερο αλληλέγγυα, λιγότερο ανθρώπινα, περισσότερο στρατιωτικοποιημένα. Ο πόλεμος των αφεντικών συνεχίζεται (για την ακρίβεια δεν σταμάτησε ποτέ) και η όξυνση των ανταγωνισμών τους οδηγεί απ’ τη μία σε ερημοποιημένες ζώνες κι απ’ την άλλη στην ξενιτιά εκατομμύρια ανθρώπων. Η υποδοχή των προσφύγων θεωρείται πλέον το μείζον ζήτημα!
Όχι, το πρόβλημα δεν είναι οι ξένοι επενδυτές, οι ξένοι νατοϊκοί, οι ξένοι τουρίστες, οι ξένες μάρκες αυτοκινήτων… Πρόβλημα είναι οι ξένες οικογένειες των προσφύγων. Άνθρωποι που έπραξαν το αυτονόητο, δηλαδή έφυγαν για να σώσουν τη ζωή τους από έναν πόλεμο που δεν θέλησαν να πάρουν το μέρος κανενός εξουσιαστή. Ούτε με τον Άσαντ, ούτε με το Isis ,ούτε με τη Ρωσία, ούτε με το Νάτο, ούτε, ούτε…
Όχι, το πρόβλημα δεν είναι που συνεχίζονται οι πόλεμοι και οι δικτατορίες στη Μέση Ανατολή, πράγματα που έχει βάλει το χεράκι του για τα καλά όλος ο «ανεπτυγμένος κόσμος», συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας. Ο ελληνικός στρατός συμμετείχε στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Νατο στη Σομαλία, στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη. Είτε παραχωρώντας βάσεις, είτε έχοντας την επιμελητεία, είτε στέλνοντας αεροπλανάκια, καραβάκια, πεζικό. Ειρηνευτικές αποστολές βαφτίζονται αυτές οι σφαγές. Η Frontex και το ελληνικό ναυτικό είναι υπεύθυνοι για τα χιλιάδες πτώματα μεταναστών στη Μεσόγειο, τα οποία ξεβράζονται από δω και κει. Είναι αυτοί που δυσκολεύουν το έργο εκατοντάδων αλληλέγγυων στη Λέσβο και αλλού. Και βέβαια ο ελληνικός στρατός ξηράς συμμετέχει κανονικότατα στο μάντρωμα των ξενιτεμένων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και ταυτοποίησης.
Η στρατιωτική διαχείριση της ζωής μας στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στη δουλειά, στους δρόμους οξύνεται. Παρόλο που η αιματηρή εισβολή του στρατού στο Πολυτεχνείο, τον Νοέμβρη του 1973, ήταν η αιτία της μετέπειτα θεσμοθέτησης του πανεπιστημιακού ασύλου σπίθα, σήμερα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα οι ένοπλες δυνάμεις σουλατσάρουν ανενόχλητα. Προγράμματα στρατιωτικών ερευνών χρόνια γίνονται σε Πολυτεχνεία όπως το Μετσόβιο, αλλά και στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Στην εξέγερση του 2008 συζητιόταν η επέμβαση του στρατού, ενώ το 2011 ο στρατός επενέβη σε διαδήλωση κατά τη διάρκεια της παρέλασης στη Θες/νίκη. Πολλές απεργίες των περασμένων χρόνων επιστρατεύτηκαν. Κι οι μαθητικές παρελάσεις βεβαίως συνεχίζουν, σε ευθεία στοίχιση και με στρατιωτικό βήμα. Για το καλό της πατρίδας … πάντα!
Οι στρατοκράτες είτε στο προσκήνιο είτε στο παρασκήνιο της κοινωνικής και πολιτικής σκηνής πάντα καιροφυλαχτούν, καθώς η στρατιωτική καταστολή αποτελεί διαχρονικά την ύστατη επιλογή του καθεστώτος απέναντι σε οποιαδήποτε προσπάθεια χειραφέτησης της ζωής μας. Γιατί ούτε ο στρατός ούτε ο πόλεμος είναι αλλού. Είναι εδώ και γκρεμίζουν ό,τι άφησε όρθια η ειρήνη.
Πορεία 17 Νοέμβρη 2016
στις 18.30 – Πλ. Δημοτικής Αγοράς
Κανάιμα – Πρωτοβουλία ενάντια στο μιλιταρισμό,
Χανιά Νοέμβρης 2016
