Διήμερο εκδηλώσεων για τη στήριξη του αγώνα των εργατών της ΒΙο.ΜΕ | 7-8 Ιουλίου 2016
Ο συνεταιρισμός για την αλληλέγγυα οικονομία “το Κιβώτιο” (το Χαλικούτι) σας καλεί στον πεζόδρομο της Κατεχάκη την Πέμπτη και Παρασκευή 7&8 Ιουλίου για να εκφράσουμε την αλληλεγγύη μας στους αγωνιζόμενους εργαζόμενους του κατειλημμένου εργοστασίου της ΒΙο.ΜΕ που από την 1η Ιουλίου δίνουν άλλη μια μάχη αυτή τη φορά έξω από το Υπουργείο Εργασίας .
7 Ιουλίου,20:30 (πρώτη μέρα) : σε πρώτη προβολή για την Κρήτη το βραβευμένο ντοκυμαντέρ του Α. Καρακάση : ” Επόμενος Σταθμός : Ουτοπία” (91΄, Ελλάδα-Γερμανία, 2015) . Θα ακολουθήσει διαδικτυακή συνέντευξη με τον σκηνοθέτη.
8 Ιουλίου, 20:30 (δεύτερη μέρα) : Κρητικό/παραδοσιακό γλέντι με τους Στέλιο Ζερβό, Σταύρο Μαραγκουδάκη και Μανώλη Μανουσάκη. Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν για την οικονομική ενίσχυση της 2ης ευρωμεσογειακής συνάντησης εργαζομένων κατειλημμένων εργοστασίων που θα διεξαχθεί στο εργοστάσιο της Βιο.Με το φθινόπωρο. Περισσότερες λεπτομέρειες για το γεγονός : http://euromedworkerseconomy.net/el/gathering/ . Ο συνεταιρισμός μας στηρίζει την μεγάλη αυτή εκδήλωση ως συνδιοργανωτής.
—
Το θερινό κάμπινγκ στο υπουργείο εργασίας και η δροσιά του αγώνα
Αφού η υπόδικη εργοδοσία (οικογένεια Φιλίππου) δεν κατάφερε να σπάσει τον μαραθώνιο αγώνα των απλήρωτων εργαζομένων της στο κατειλημμένο- εδώ και 4 χρόνια- εργοστάσιο της Βιο.Με, δοκιμάζει τις ύστατες κερκόπορτες της δικαιοσύνης. Αφού οι υποσχέσεις της νυν κυβέρνησης έγιναν φτερό στον άνεμο την επομένη της εκλογής της, οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να καταθέσουν τα δίκαια αιτήματά τους στο Υπουργείο Εργασίας και αφού αυτό με τη σειρά του δεν ανταποκρίθηκε, αποφάσισαν να κατασκηνώσουν έξω από την πόρτα του. Αφού δέχτηκαν την απρόκλητη επίθεση από τα ΜΑΤ (άνωθεν εντολές) ήρθε η κυβερνητικός εκπρόσωπος να την καταδικάσει κατά το γνωστό πλέον διπολικό τρόπο άσκησης μοντέρνας πολιτικής (καλλιέργειας του φόβου). Αφού κανείς ιθαγενής αλληλέγγυος καλλιτέχνης δεν σηκώθηκε, αρχικά τουλάχιστον, να περάσει από το κατειλημμένο πεζοδρόμιο του Υπουργείου να πει ένα τραγούδι μέσα στο κάμα του καλοκαιριού, πήγε ο Μάνου Τσάο …
Αφού δεν μπορείτε εσείς, μπορούμε εμείς. Μέσα στην πύρινη λάβα του καλοκαιριού (επέτειος δημοψηφίσματος) οι αγωνιστές και αλληλέγγυοι υποστηρικτές της αυτοδιαχειριζόμενης Βιο.Με συνεχίζουν να παραδίδουν θερινά μαθήματα αξιοπρέπειας. Ούτε η κυβέρνηση ΣυριΖΑΝΕΛ , ούτε τα ματ(αι)ωμένα δημοψηφίσματα, ούτε το ξεπούλημα των κοινών δημόσιων αγαθών θα μας σώσουν από τον μονόδρομο της μεμαθημένης ανημπόριας[1] που μοιραία οδηγεί στην κατάθλιψη.
Στον αντίποδα, ο αγώνας της Βιομε παραμένει παραδειγματικός γιατί έχοντας ήδη ξεπεράσει την έξη[2] του αγωνίζεσθαι δια αντιπροσώπων (και δη συνδικαλιστών) και αντιπροτείνοντας την κατάληψη των μέσων παραγωγής και την άμεση δημοκρατία ως πολιτική πρακτική βρίσκεται -από το 2012- κάποια βήματα μπροστά. Υπερνικώντας τη χαλαρή (ομολογουμένως) ντόπια αλληλεγγύη των πολιτικών χώρων με κατάκτηση της διεθνούς αλληλεγγύης και υπερπηδώντας τις κακουχίες της ανεργίας με άμεση οργάνωση της παραγωγής και διακίνησης στέκουν ακόμη όρθιοι αλλά δεν είναι μόνοι: από το φετινό χειμώνα -πλάι στο Καραβάνι Αλληλεγγύης και τις κατά τόπους Πρωτοβουλίες -έχουν το δεύτερο κατειλημμένο εργοστάσιο , τους Ρομπέν του Ξύλου και θα ακολουθήσουν κι άλλοι.
Οι εργάτες της Βιομε μας κλείνουν εδώ και χρόνια το μάτι : η έφοδος στον ουρανό δεν είναι υπόθεση καταστροφής αλλά δημιουργίας στο εδώ και στο τώρα, σκαλί σκαλί και βήμα βήμα. Εδώ και τέσσερα χρόνια η βιομε, μια μειοψηφία συνεργατικών εγχειρημάτων και πολιτικές δυνάμεις των από τα κάτω χτίζουμε πύργους αυτοάμυνας αλλά και πολιορκητικούς απέναντι σε ένα σύστημα που θεωρεί πως είναι ήδη ο απόλυτος θριαμβευτής στην ανθρώπινη ιστορία.
Η πρόταση δεν είναι άλλη από το να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας όχι ως ευχή αλλά ως οργανωμένο πολιτικό σχέδιο από τους από τα κάτω για τους από τα κάτω. Μοναδικά μας όπλα η αυτάρκεια και η αυτοοργάνωση σε όλα τα επίπεδα (οικονομικά-κοινωνικά-πολιτιστικά-πολιτικά) σε ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο. Στη ελλαδική αποικία χρέους, ένας λαός που δεν ενηλικιώθηκε, από τη μεταπολίτευση μέχρι τις εσχατιές της επιτήρησης του δημόσιου χρέους, με μια αντιπαραγωγική , μεταπρατική, παρασιτική συνείδηση στην πολιτική, στην οικονομία και στις καθημερινές αξίες , μας χρειάζεται ένα αποκεντρωμένο σχολείο γνώσης και στοχασμού. Χρειαζόμαστε μια μακρόσυρτη και αργή διαδικασία δημιουργίας αποκεντρωμένων δομών που θα συνδυάζουν τη μόρφωση, την παραγωγική διαδικασία, τη δοκιμή δημοκρατικών θεσμών μέσα στον ήδη υπάρχοντα κοινωνικό μετασχηματισμό.
Όλη αυτή η αναζήτηση-σημαντικό κομμάτι της οποίας είναι η ΒΙΟΜΕ-αμήχανη και πιστά μιμούμενη άλλες εμπειρίες από χώρες με άλλο παραγωγικό και ιστορικό εκτόπισμα αξίζει τον κόπο να μπολιαστεί με την ιδιαίτερη ιστορία αυτού του τόπου, της ανολοκλήρωτες ενδογενείς δυνατότητες και τις σύγχρονες ελευθεριακές – οικολογικές αντιλήψεις. Άλλωστε το παράδειγμα των Κούρδων μυθοποιημένο και πραγματικό , είναι ζωντανό και πολύ κοντινό μας. [3]
Για όλους τους παραπάνω λόγους ο συνεταιρισμός μας σας καλεί σε ένα διήμερο αλληλεγγύης στον πεζόδρομο της Κατεχάκη στις 7 & 8 του Ιούλη από τις 20:30.
7 Ιουλίου : Next Stop: Ουτοπία, α΄προβολή για το Ρέθυμνο του ντοκυμαντέρ για το κατειλημμένο εργοστάσιο της ΒιοΜε.
(91΄, ελλάδα -γερμανία, 2015)
8 Ιουλίου: γλέντι με τους Στέλιο Ζερβό, Σταύρο Μαραγκουδάκη και Μανώλη Μανουσάκη προκειμένου να ενισχύσουμε την ευρωμεσογειακή συνάντηση κατειλημμένων εργοστασίων το φθινόπωρο στη ΒΙΟΜΕ
Εργαζόμενοι/ες στο συνεταιρισμό «το Κιβώτιο»
[1] http://www.nostimonimar.gr/overcoming-shock-doctrine/
[2] έξη η [éksi] : (λόγ.) η συνήθεια: Aποφυγή των κακών έξεων. || (ψυχ.) τρόπος συμπεριφοράς που αποκτάται με τη μάθηση και κυρίως με την επανάληψη: Έξεις, ροπές και τάσεις. Aτομικές / ομαδικές έξεις. (έκφρ.) έξις δευτέρα φύσις*. καθ΄ έξιν: α. από συνήθεια. β. (ιατρ.) για παθολογι κή κατάσταση που έχει την τάση να επαναλαμβάνεται
[3] Γ. Κυριακού, «Η κουρδική αυτονομία και εμείς» Ευτοπία # 24 σ. 17
http://toxalikouti.org/
