ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΟΜΟΥ «ΤΕΧΝΗ ΚΑΘ’ ΟΔΟΝ»
Το 1ο Παγκρήτιο Φεστ
ιβάλ Δρόμου «Τέχνη καθ΄ οδόν» περιλαμβάνει την εφαρμογή διευρυμένου ωραρίου την Παρασκευή 1 Ιουλίου (ως τις 11.00 το βράδυ) και το Σάββατο 2 Ιουλίου (ως τις 16.00 το μεσημέρι) στα εμπορικά καταστήματα. Δηλαδή μία εκδοχή «Λευκής Νύχτας».
«Λευκή Νύχτα» (Nuit Blanche ή White Night στο εξωτερικό) είναι το όνομα που έχει δοθεί σε καλλιτεχνικά, ολονύχτια κατά βάση, καλοκαιρινά φεστιβάλ. Στην πράξη, με την εμπειρία από παραδείγματα όπως οι «Λευκές Νύχτες» στο Δήμο Ιλίου (Αθήνα) τα τελευταία τέσσερα χρόνια, το καθεστώς αυτό προωθεί –μέσα από την εξαίρεση ενός «πολιτιστικού γεγονότος»– την απορρύθμιση στα ωράρια εργασίας. Αντίστοιχα, μπορούμε να δούμε το πώς και στο Ηράκλειο, η Δημοτική Αρχή (Αντιδημαρχία Πολιτισμού–Εθελοντισμού, Δημοτική Κοινωφελής Επιχείρηση Ηρακλείου) και ο Εμπορικός Σύλλογος μέσα από την πρόθεση να μεταμορφώσουν «το κέντρο της πόλης σε ένα μεγάλο, ανοιχτό θέατρο τέχνης», με στόχο να δώσουν «μια ηχηρή απάντηση πολιτισμού στην κατήφεια της κρίσης» και να ομορφύνουν «υποβαθμισμένα σημεία της πόλης», μετονομάζουν σε «μεγάλη πολιτιστική γιορτή» την εντατικοποίηση στην εργασία και τα «απελευθερωμένα» ωράρια. Τα ωράρια δηλαδή στα οποία οι εργαζόμενοι, αναγκάζονται να δουλεύουν επί 12 ώρες, πολλές φορές απλήρωτοι, πολλοί κλεισμένοι όλη μέρα στις άβολες στολές τους, κάποιοι όρθιοι, αναγκασμένοι να χαμογελούν συνεχώς στον πελάτη, και ταυτόχρονα να ακούνε τη γκρίνια του αφεντικού.
Από την πλευρά του Κεφαλαίου, των διακρατικών–εθνικών–τοπικών εκφραστών του (Ευρωπαϊκή Ένωση, Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, Εμπορικός Σύλλογος Ηρακλείου), η Κρίση είναι «Κρίση Δημοσίου Χρέους» και «Κρίση Ανταγωνιστικότητας». Χαρακτηριστικά, στο Μνημόνιο ΙΙ (N.4046/2012) η χαμηλή ανταγωνιστικότητα αναφέρεται ως σημαντική πρόκληση, μαζί με τις μη βιώσιμες κρατικές δαπάνες και την έλλειψη τραπεζικής ρευστότητας. Η ανταγωνιστικότητα ορίζεται εκεί ως κόστος εργασίας και ο μισθός ως κόστος παραγωγής. Τα κόστη αυτά πρέπει να μειωθούν, μέσα στην ευρύτερη εφαρμογή μέτρων, για να στηθεί ένα φιλικό προς την επιχειρηματικότητα περιβάλλον. Η λύση, κατά προέκταση, είναι αφενός το Κράτος να εγγυηθεί μία πολιτική «εσωτερικής υποτίμησης» (μείωση άμεσου και έμμεσου μισθού, συρρίκνωση απασχόλησης, ελαστικοποίηση εργασιακών σχέσεων), και αφετέρου οι τοπικοί φορείς (Περιφέρειες, Δημοτικές Αρχές) να προωθήσουν τον Εθελοντισμό, την Κοινωφελή Εργασία και τον (Αστεακό) Εξευγενισμό.
Από την πλευρά τη δικιά μας, των εκμεταλλευόμενων, η Κρίση είναι ζήτημα επιβίωσης. Ενάντια μας –σχετικά με το πώς μας επιβάλλεται να προσαρμόσουμε τις ανάγκες και τις προσδοκίες μας– αντιμετωπίζουμε τόσο μία παρέμβαση από τα πάνω (κρατική καταστολή, αφομοίωση και διαμεσολάβηση) όσο και μία παρέμβαση από τα κάτω (αναπαραγωγή κοινωνικών ιεραρχιών, διαιρέσεων και χειραγωγήσεων μεταξύ μας). Η λύση είναι, κατά προέκταση, αφενός να στήσουμε αμυντικούς αγώνες (επίδομα ανεργίας σε όλους τους ανέργους χωρίς προϋποθέσεις, δωρεάν μετακινήσεις για όλους, κινητοποίηση ενάντια σε «απελευθέρωση» ωραρίων και κατάργηση Κυριακάτικης αργίας, μπλοκάρισμα πληστειριασμών, κ.α.) και Δομές Προλεταριακής Αλληλεγγύης (ομάδες εργαζομένων/ανέργων, λαϊκά ιατρεία, κατάληψεις στέγασης–σίτησης από μετανάστες/ντόπιους, κ.α.), και αφετέρου, μέσα από το συγκεκριμένο αγώνα για επιβίωση, να στήσουμε αντικαπιταλιστικές/αντικρατικές μορφές οργάνωσης (Κομμούνες, Κοινωνικά–Ταξικά Συμβούλια, Πολιτικές Συσπειρώσεις, κ.α), με στόχο την «άρνηση πληρωμών από τα κάτω», και ορίζοντα την κοινωνική χειραφέτηση.
Το κάλεσμα της εκάστοτε κυβέρνησης σε «εθνική ενότητα για έξοδο από την κρίση», και το κάλεσμα της εκάστοτε Δημοτικής Αρχής σε «στήριξη μίας εκδήλωσης ως συμπολίτες», είναι διαφορετικές εκφράσεις της ένωσής μας ως διαχωρισμένων ατόμων μέσα από εμπορευματικές–χρηματικές σχέσεις και την κρατική διαμεσολάβηση. Ενάντια σε αυτά να αντιτάξουμε το δικό μας κάλεσμα. Για την οργάνωση των αναγκών και των επιθυμιών μας. Και με αφορμή τώρα το «Τέχνη καθ΄ οδόν» το οποίο θα μεταμορφώσει δήθεν «το κέντρο της πόλης σε ένα μεγάλο, ανοιχτό θέατρο τέχνης» εμείς θα αντιπαραθέσουμε τα λόγια των Τζούλιαν Μπεκ (Julian Beck) και Τζούντιθ Μαλίνα (Judith Malina), ιδρυτών του Ζωντανού Θεάτρου (Living Theater), μία από τις μακροβιότερες (από το 1947) θεατρικές–πολιτικές ομάδες, με δράση στον δρόμο που συχνά οδήγησε στη σύλληψη μελών του: «Η Συλλογική Δημιουργία (σημείωση: θεατρική μέθοδος) είναι ένα παράδειγμα Αναρχο-Κομμουνιστικής Αυτοοργανωμένης Διαδικασίας που έχει μεγαλύτερη αξία για τους ανθρώπους από ένα έργο […] Είναι ένα μυστικό όπλο. […] Η φυσική τάξη θα προκύψει μόνο αν έχουμε αφήσει το φόβο της αταξίας, και εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον».
Αναρχική Συλλογικότητα Οκτάνα
μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας
oktana.espivblogs.net
