Οι καταστάσεις εξαίρεσης, οι απάνθρωπες συμφωνίες, οι λεπιδοφόροι φράχτες, οι θάνατοι στο Αιγαίο, η καταπάτηση των διεθνών συνθηκών και των ανθρώπινων δικαιωμάτων επιβάλλουν μία όλο και πιο βίαιη και γεμάτη φόβο “κανονικότητα” στη ζωή μας. Μία “κανονικότητα” που ήδη περιλαμβάνει την ανεργία, τη φτωχοποίηση, την αφόρητη οικονομική πίεση και την ανασφάλεια, που γεννάει το πολιτικό αδιέξοδο.
H πρόσφατη συμφωνία της ΕΕ με την Τουρκία για το προσφυγικό σημαίνει την μετατροπή της Ελλάδας σε μία βαριά αστυνομοκρατούμενη ζώνη κράτησης. Ήδη βρίσκονται εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα περίπου 46.000 πρόσφυγες–μετανάστες. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει εγγύηση για τις συνθήκες αλλά και την ίδια την παραμονή των ανθρώπων αυτών. Όπως δεν υπάρχει εγγύηση ούτε για όσους ζούμε σ’ αυτή τη χώρα.
Η Ειδομένη και τα νησιά πρόκειται να εκκενωθούν άμεσα και ο κόσμος αυτός να κατευθυνθεί στα Κέντρα Υποδοχής και Φιλοξενίας. Ας μην έχουμε αυταπάτες. Οι εικόνες αποκάλυψης από το Χέρσο, το Κουτσόχερο και τη VIAL στη Χίο δεν μας το επιτρέπουν. Αυτά τα κέντρα δεν μπορεί να αποτελούν λύση για έναν αριθμό προσφύγων, που με κλειστά τα σύνορα στην Ευρώπη, δεν έχουν άλλη δυνατότητα παρά να μείνουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα. Πρόκειται για νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και είναι μια ζοφερή ιστορική οπισθοδρόμηση. Δεν θα γίνουν ανεκτά και αποδεκτά.
Οι ταυτότητες “πρόσφυγες” και “παράτυποι μετανάστες”/”μετανάστες χωρίς χαρτιά”, και κατά προέκταση το δικαιϊκό καθεστώς που τις διέπει και το επισφαλές ανθρώπινο βίωμα που αφορούν, θα υπάρχουν όσο υπάρχει το μοντέρνο σύστημα κρατών, δηλαδή μία “διεθνής κοινότητα” από διαχωρισμένα μεταξύ τους κυρίαρχα κράτη, το καθένα με τον δικό του πληθυσμό και τα παραχωρημένα σε αυτόν αποκλειστικά δικαιώματα, και τα κλειστά σύνορα που αυτό προϋποθέτει. Το παράδειγμα του “Βαλκανικού Διαδρόμου” που έκλεισε μιλάει από μόνο του. Παράλληλα, το ενδεχόμενο να στελεχώσουν μέσω των κοινωφελών προγραμμάτων του ΟΑΕΔ άνεργοι τα Κέντρα Υποδοχής και Φιλοξενίας φανερώνει το σημείο μηδέν στην υποτίμηση που βιώνουμε, και το πώς συμπληρώνει αυτή η υποτίμηση τον πόλεμο που εξελίσσεται δίπλα μας μέσα στο πλαίσιο του ιεραρχικού καταμερισμού της εργασίας σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο.
Για τους ισχυρούς του κόσμου θεωρείται αυτονόητη η μοίρα των ανθρώπων είτε έτυχε να γεννηθούν στη σκοτεινή πλευρά του πλανήτη είτε στην “Ευρωπαϊκή” μνημονιακή Ελλάδα.
Όμως υπάρχει και η άλλη όψη, η δική μας.
Στο λιμάνι του Πειραιά, είδαμε να φουσκώνει αυτό το χειμαρρώδες, σαρωτικό κύμα αλληλεγγύης και νοιώσαμε πως μπορούμε να έχουμε εμπιστοσύνη σ’εμάς, τους “απλούς ανθρώπους”. Από τη μία η “Ευρώπη–Φρούριο” και η επιχειρηματική δράση των ΜΚΟ με την χλιαρή τους παρουσία, και από την άλλη η “χωρίς πιστοποιήσεις” αλληλεγγύη. Από τη μία οι πρόσφυγες–μετανάστες στις χειρότερες συνθήκες από όλους, να διατηρούν την καρτερικότητα, τη θέληση και την ελπίδα τους, και από την άλλη, όλοι αυτοί οι “απλοί άνθρωποι”, εξουθενωμένοι οι ίδιοι από τον οικονομικό πόλεμο, να βοηθούν, να μοιράζονται όσα έχουν, ακούραστοι, επίμονοι, εφευρετικοί και μεγαλόψυχοι. Δεν συναντήσαμε ανθρώπους να μεταφέρουν επικίνδυνες μολυσματικές ασθένειες αλλά ανθρώπους ασθενείς και ταλαιπωρημένους από το δρόμο και τις συνθήκες της ζωής τους στο μεταναστευτικό ταξίδι. Στα μάτια, στα λόγια και στη ψυχή όλων αυτών των ανθρώπων, προσφύγων–μεταναστών αλληλέγγυων, υπήρχε η αξιοπρέπεια και η δύναμη της ζωής.
Από το Δίκτυο Κοινωνικής Αλληλεγγύης του Ηρακλείου δηλώνουμε ότι θα υποδεχτούμε τους πρόσφυγες–μετανάστες που μπορεί να έρθουν, με τον ίδιο τρόπο που θα υποδεχόμασταν στην πόλη μας φίλους και συγγενείς και θα συνεχίσουμε να κάνουμε ότι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια.
Δεν μπορούμε να στρέψουμε το βλέμμα μας αλλού.
Δεν έχουμε άλλο τρόπο να υπάρχουμε.
ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.
πηγή :
