Και όμως… «θα μπορούσαμε όλοι να ήμασταν πλούσιοι»

Όποια ηλικία και αν έχει κανείς, όσα κι αν έχει περάσει στη ζωή του, μία είναι η σταθερά. Υπάρχει κρίση, τα δημοσιονομικά είναι χάλια, κάθε παιδί που γεννιέται χρωστάει ένα δωμάτιο λεφτά, χρειάζονται θυσίες, επιβάλλεται λιτότητα και άλλα κλασικά εικονογραφημένα.
Το δε εντυπωσιακό είναι ότι η αίσθηση που υπάρχει πως η Ελλάδα είναι ένας ιδιαίτερος τόπος, βασίλειο της λαμογιάς, που μόνο σε αυτόν συμβαίνουν τέτοια πράγματα. Σκαλίζοντας όμως κανείς τη χρυσόσκονη, και παρακολουθώντας την επικαιρότητα, διαπιστώνει ότι όσα εδώ παρουσιάζονται σαν ειδεχθή και τρομερά, συμβαίνουν και σε καλύτερες οικογένειες: Ισπανία Πορτογαλία και Ιταλία βρίσκονται ένα μόλις σκαλί κάτω από την Ελλάδα, όλες οι χώρες της ΕΕ έχουν έλλειμμα, οι ΗΠΑ χρωστάνε πιο πολύ και από την Ελλάδα την ίδια.
Η πολύμηνη προσπάθεια πλύσης εγκεφάλου που εξαπολύθηκε από τα μέσα μαζικής εξημέρωσης με στόχο να πειστούν οι εργαζόμενοι ότι φταίνε αυτοί για την προσάραξη των δημοσιονομικών και όχι τα αφεντικά που θησαύριζαν τζογάροντας τους κόπους τους, είχε και ένα θετικό: Μια μεγαλύτερη ενημέρωση και συνειδητοποίηση για την περίφημη οικονομία και τα τερτίπια της.
Αυτό που έγινε σαφές σε όλους είναι ότι δεν πάει άλλο. Αυτό όμως έχει πολλές ερμηνείες. Για τα αφεντικά σημαίνει ότι δεν αντέχουν να κατασπαταλούν λεφτά για επιδόματα και 14ο μισθό. Για τους οικονομέτρες ότι τα αυθαίρετα όρια του 3% στο έλλειμμα δε μπορεί να παραμένουν παραβιασμένα. Για τους συνταξιούχους ότι δε μπορούν άλλο να ζουν με μέση σύνταξη κάτω από 600 ευρώ.
Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Όμως το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε καθόλου Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις € το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. Η Εθνική Τράπεζα την τελευταία πενταετία είχε κέρδη 6,3 δις €. Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις από την άλλη οφείλουν 31 δις € στο δημόσιο
Τελικά λεφτά υπάρχουν άφθονα αλλά όχι για μας. Είναι δικά μας αλλά δεν είναι για μας. Εμείς τα «γεννήσαμε» αλλά δε μας ανήκουν.
Προτάθηκαν και είναι προς ψήφιση μέτρα. Μέτρα σκληρά που χωρίς την κατάλληλη προετοιμασία και κινδυνολογία θα είχαν προκαλέσει κοινωνική έκρηξη. Το ερώτημα είναι όμως που στοχεύουν αυτά τα μέτρα. Σε οποιονδήποτε ψύχραιμο παρατηρητή η απάντηση είναι προφανής. Στη διαιώνιση των υπερκερδών των τραπεζιτών και στην επιστροφή σε μια πρότερη φάση της φούσκας, σε μία πορεία που εφόσον δεν αλλάξει δραστικά δε μπορεί παρά να οδηγήσει στο ίδιο αδιέξοδο, στο ίδιο χείλος του γκρεμού.
Η παγίδα που έχει στηθεί για τους λίγο πιο υποψιασμένους είναι όντως καλοστημένη. Για την κρίση, τις μειώσεις στους μισθούς, τις απολύσεις δε φταίει ο καπιταλισμός. Φταίει η κακή του διαχείριση. Φταίει το τζογάρισμα δυσθεώρατων ποσών στο χρηματιστήριο, η αμερικάνικη εκδοχή τού καπιταλισμού με ένα φουσκογόνο χρηματοπιστωτικό σύστημα, στο οποίο έξαλλα αμοραλιστικά golden boys παίζουν πεντόβολα με τα ασφαλιστικά αποθεματικά της εργατιάς και διαταράσσουν τον ύπνο των στέρεων παλαιάς κοπής καπιταλιστών, των εργοστασιαρχών-φιγούρα της μονόπολυ που δεν πουλάνε αέρα αλλά προϊόντα που παράγει η φάμπρικά τους.
Τίποτα ψευδέστερο από αυτό. Η κατάσταση που βιώνουμε, 20 χρόνια μετά την κατάρρευση του σοβιετικού μοντέλου είναι η χρεοκοπία του ιδεολογήματος της ανάπτυξης. Αφού απομύζησε τον κόπο γενιών, συγκεντρώνοντας το 60% των παγκόσμιων πόρων στο 2% του πληθυσμού, αφού αποστέρησε τους φυσικούς πόρους βλάπτοντας το περιβάλλον μέσα σε 50 χρόνια περισσότερο από όσο είχε βλαφτεί εκατομμύρια χρόνια πριν , αφού επέβαλλε το κέρδος και τον ατομικισμό, σα γνώμονα, προσφέροντας μία επίπλαστη και δανεική ευμάρεια για κάποια χρόνια διαλύοντας κάθε ίχνος κοινωνικής συνοχής, το τρενάκι του τρόμου σταμάτησε ασθμαίνον λίγο πριν το χείλος του γκρεμού χωρίς ορατή συνέχεια και οι συνδαιτυμόνες κοιτάζονται ανήσυχοι και αμήχανοι. Τώρα που οι ρυθμοί ανάπτυξης γίνονται αρνητικοί και η κατανάλωση στραγγαλίζεται εκ των πραγμάτων, οι εφοπλιστές των ξένων σημαιών και οι μεγαλοκαταθέτες της Ελβετίας έχουν το θράσος να κραυγάζουν για την αναγκαιότητα εθνικής ομοψυχίας τούτες τις δύσκολες ώρες που η «πατρίδα κινδυνεύει». Αποκρύπτουν όμως τη μεγάλη αλήθεια: δεν κινδυνεύει ούτε ο τόπος ούτε οι άνθρωποι. Το σύστημα τους κινδυνεύει ίσως πιο πολύ από ποτέ με κατάρρευση.
Η αποτυχία του συστήματος δεν είναι θέμα εφαρμογής είναι θέμα σχεδιασμού και είναι πλέον πρόδηλη. Γιατί αποτυχία δεν είναι η εκτόξευση των ελλειμμάτων, είναι οι συντάξεις πείνας, η εργασιακή επισφάλεια, η κραυγαλέα αναντιστοιχία μεταξύ κόπων και απολαβών, η υπεραξία, τα εργατικά ατυχήματα στο βωμό του κέρδους.
Ως αναρχικοί δε μπορούμε να προτείνουμε κανένα μέτρο για τη διάσωση και τη βελτίωση της οικονομίας , αυτής της κτηνώδους πυραμίδας που εξασφαλίζει τον προκλητικό πλουτισμό των λίγων με την εκμετάλλευση της μισθωτής σκλαβιάς των πολλών.
Η θέση μας είναι ξεκάθαρη και πιο επίκαιρη από ποτέ. Τώρα που οι επιφάσεις στέρεψαν, τώρα που το σύστημα αδυνατεί να εξασφαλίσει τα στοιχειώδη στους υπηκόους-σκλάβους, η κοινωνία έχει ένα μόνο δρόμο: τη συσπείρωση των εργαζομένων ενάντια σε όσους τους εκμεταλλεύονται χρόνια ,με όπλα ένα νέο αντιιεραρχικό συνδικαλισμό, συνελεύσεις και καταλήψεις με στόχο την αποτίναξη του ζυγού του κράτους και του κεφαλαίου. Τον εξοστρακισμό των παρασιτικών μεσαζόντων από τους κοινωνικούς πόρους. Την κοινοκτημοσύνη των μέσων παραγωγής και την αυτοοργάνωση της ούτως ώστε όλος ο κόπος να μένει στους εργαζόμενους και όχι στα αφεντικά-βρικόλακες. Τη σχεδίαση της παραγωγής με βάση τις ανθρώπινες ανάγκες και όχι την ψυχασθένεια του Life style. Την απελευθέρωση ανθρώπινων πόρων με την κατάργηση των αργόμισθων κοινωνικών παρασιτων όπως οι μπάτσοι, οι παπάδες και οι διαφημιστές. Την κατάργηση των στρατών και την απελευθέρωση τεράστιων οικονομικών και ανθρώπινων πόρων .Τη διάχυση και την κοινοποίηση της γνώσης και της τεχνολογίας με γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι την κερδοφορία. Την αλληλεγγύη και την αλληλοβοήθεια.
Για ένα κόσμο χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς μολυσμένο αέρα και νερό, χωρίς πολέμους. Για την αναρχία.