Ακολουθεί το κείμενο της παρέμβασης :
Πάει ένας χρόνος περίπου από την μαζική απεργία πείνας πολιτικών κρατουμένων και αγωνιστών με αιτήματα μεταξύ των οποίων και αυτό της κατάργησης της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας (άρθρο 187 & 187Α του ΠΚ). Μετά από (#) μέρες ο αγώνας αυτός σταματάει καθώς φτάνει στο σημείο να κερδίσει, τουλάχιστον στα χαρτιά, μεγάλο μέρος των διεκδικήσεών του. Η πραγματικότητα βέβαια φάνηκε τελείως διαφορετική. Ένα χρόνο μετά, η (αριστερή) κυβέρνηση συνεχίζει στο μοτίβο των προκατόχων της. Μπορεί φαινομενικά οι φυλακές τύπου Γ΄ να καταργήθηκαν αλλά τα ειδικά καθεστώτα κράτησης συνεχίζουν να βασιλεύουν, η αυταρχικότητα και η στοχευμένη επίθεση σε αιχμάλωτους αγωνιστές οξύνεται και η κατάσταση σίγουρα εντείνεται μέρα με την μέρα.
Απο την μεριά μας δεν σταματάμε αυτόν τον αδιάκοπο αγώνα που ξεκίνησε τότε και συνεχίζουμε αποφασισμένοι μέχρι την κατάργηση οποιουδήποτε νόμου-εκτρώματος, οποιασδήποτε φυλακής.
Αυτή τη στιγμή στις ελληνικές φυλακές βρίσκονται δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι που συμμετείχαν ή κατηγορούνται για συμμετοχή σε ένοπλες επαναστατικές οργανώσεις, οι οποίοι έχουν καταδικαστεί σε εκατοντάδες χρόνια φυλάκισης βάση της «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας.Το γεγονός ότι αυτές οι υποθέσεις εκδικάζονται με ειδικό τρόπο, αποδεικνύει ότι η αστική δικαιοσύνη μόνο τυφλή δεν είναι : υπηρετεί συγκεκριμένο σύστημα και έχει συμφέρον να δικάσει τους συντρόφους μας ως “ποινικούς εγκληματίες” και “τρομοκράτες”. Έχουμε την εν ψυχρώ αποδοχή από τις αρχές ότι υπάρχει μια κατηγορία κατηγορουμένων που αντιμετωπίζεται με ειδικό τρόπο, διότι αυτό εξυπηρετεί το «γενικό συμφέρον», δηλαδή την «πάταξη της τρομοκρατίας». Και αυτό γιατί δεν θέλει να αναγνωρίσει ως πολιτικούς αντιπάλους, αγωνιστές που αμφισβητούν την ίδια τη φύση του καθεστώτος και επιτίθονται στις δομές του.
Ο αντιτρομοκρατικός νόμος είναι αυτός που εισήγαγε την κατηγορία της σύστασης αρχικά «εγκληματικής» και μεταγενέστερα «τρομοκρατικής οργάνωσης”, θέλοντας έτσι να μεγιστοποιήσει τις ποινές που επιβάλλονται σε τέτοιες υποθέσεις.
Οι «αντιτρομοκρατικοί» νόμοι και οι «έκτακτες νομοθεσίες» συνοδεύουν πάντα τις προσπάθειες ευρύτερων αλλαγών που απαιτούν «κρατική πυγμή» και προετοιμάζουν για την άσκηση κατασταλτικών μεθόδων απέναντι στις ένοπλες οργανώσεις, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια του κινήματος. Αρχικά και κύρια, στόχος είναι οι ένοπλες οργανώσεις. Ένας δεύτερος ευρύτερος κύκλος αφορά την έμπρακτη αλληλεγγύη (π.χ. Εύη Στατήρη και Αθηνά Τσάκαλου), ενώ κατασταλτικά η στοχοποίηση επικεντρώνεται στην προσπάθεια πολιτικής απομόνωσης των ένοπλων οργανώσεων από τον πολιτικό χώρο που προέρχονται. Πρόκειται ουσιαστικά για επίδειξη ισχύος των μηχανισμών καταστολής, σε μια επιχείρηση εκφοβισμού με στόχο τον αφοπλισμό, σε βάρος ενός πολιτικού χώρου όπως είναι ο αναρχικός. Οι διώξεις των συντρόφων και η στοχοποίηση των ευρύτερων πολιτικών και κοινωνικών σχέσεων αποτελούν άμεσο επακόλουθο της κατασταλτικής επίθεσης εναντίον ένοπλων οργανώσεων. Ένας τρίτος κύκλος είναι αυτός των πολιτικών υποκειμένων που δρουν ή θέλουν να δράσουν σε ανατρεπτική κατεύθυνση, ειδικά των αγωνιστών που σκέφτονται να ενταχτούν σε τέτοια πολιτικά εγχειρήματα, και γίνονται αποδέκτες ενός γενικότερου μηνύματος εκφοβισμού. Τέλος, η αντιτρομοκρατική νομοθεσία παρέχει το πλαίσιο για την αναβάθμιση της ποινικής καταστολής απέναντι σε ένα σύνολο πολιτικών δραστηριοτήτων τέτοιων που δεν περιορίζονται στα στενά πλαίσια της αστικής νομιμότητας. Η εξουσία διακατέχεται από το φόβο της διάχυσης του μηνύματος σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας γι’ αυτό η δυναμική της ένοπλης πάλης είναι αδιαμφισβήτητη.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟΥΣ
ΑΓΩΝΑΣ ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
συνελευση εναντια στον εγκλεισμο
