Το χρονικό μιας δολοφονίας και η προσπάθεια συγκάλυψης της
Στις 14 Σεπτέμβρη του 14′, ημέρα Κυριακή, στον ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στον Ηρόδοτο και τον Εθνικό Πειραιώς, στο γήπεδο της Αλικαρνασσού, πέφτει σε κώμα, στα 46 του χρόνια, ο οπαδός του Εθνικού, και κρητικός στη καταγωγή, Κώστας Κατσούλης. Λίγο πριν είχε βάλει το σώμα του ανάχωμα για να προστατέψει γυναικόπαιδα απ’ τη επίθεση μιας μερίδας οπαδών του Ηροδότου. Σύμφωνα με μαρτυρίες εκείνοι δεν σταμάτησαν να τον χτυπούν, χρησιμοποιώντας ακόμα και ένα μεταλλικό κάδο, ούτε όταν εκείνος είχε πέσει αναίσθητος στο έδαφος.
Μετά από 2 βδομάδες ο Κώστας έχασε τη μάχη με το θάνατο. Οι γνωματεύσεις για την αιτία του θανάτου φαίνεται να αλλάζουν ανάλογα με το γιατρό και το νοσοκομείο. Κάποιοι είπαν αρχικά πως η βαριά εγκεφαλική αιμορραγία ήταν συνέπεια ρήξεως εγκεφαλικού ανευρύσματος. Κάποιοι όμως διαφώνησαν λέγοντας πως οι κακώσεις στα χέρια του μαρτυρούν πως αυτά ήταν η ασπίδα που δεν κατάφερε να τον προστατεύσει απ’ τα θανατηφόρα χτυπήματα στο κεφάλι.
Ενάμιση περίπου χρόνο μετά, το Δεκέμβρη του 15′ ξεκινάει στα δικαστήρια της Νεάπολης Λασιθίου η δίκη των έξι κατηγορουμένων. Όπως υποστηρίζει η οικογένεια του Κώστα όμως, μέσα στο δικαστήριο επιχειρείται μια «δεύτερη δολοφονία» του με εμπλεκόμενους τους δικαστές, την αστυνομία και τη Χρυσή Αυγή. Έτσι, η αρχική ασυμφωνία των γιατρών χρησιμοποιείται τώρα ως άλλοθι ώστε να αποδοθεί ο θάνατος σε φυσικά αίτια και να ελαφρύνουν οι κατηγορίες, ενώ η επίθεση της μερίδας των οπαδών του Ηροδότου παρουσιάζεται σαν «συμπλοκή». Ταυτόχρονα, ένας συγκεκριμένος κατηγορούμενος που φαίνεται να έχει σχέσεις με τη Χρυσή Αυγή, επιχειρείται να προστατευτεί. Αυτόπτης μάρτυρας, ο ίδιος θύμα της επίθεσης και επίσης στο κοντινό περιβάλλον της φασιστικής συμμορίας, αλλάζει την αρχική του κατάθεση και λέει πως ο παραπάνω κατηγορούμενος βοήθησε τον Κώστα. Τέλος αστυνομικοί που βρίσκονταν στη φύλαξη του γηπέδου ενώ θυμούνται τα πάντα μέχρι την έναρξη του ξυλοδαρμού φαίνεται να τα ξεχνούν όλα από κει κι ύστερα.
O Κώστας Κατσούλης ήταν ένας από μας
Ο Κώστας, όπως τον περιγράφουν οι φίλοι του κι οι συγγενείς του, ήταν ένας «ρομαντικός» οπαδός του ποδοσφαίρου αλλά και γενικότερα του αθλητισμού. Από κείνους που λάτρεψαν τη στρογγυλή θεά στις αλάνες και στα τσιμέντα του Πειραιά, από κείνους που αγάπησαν από παιδιά μια μικρή ομάδα, όπως ο Εθνικός, και όχι τα μεγαθήρια των σαλονιών και των εκατομμυρίων, από κείνους που τη Κυριακή τη θελαν πάντα γιορτή και πανηγύρι.
Όμως ο Κώστας δεν ήταν μόνο αυτό. Από φοιτητής και για όλη του τη ζωή, συμμετείχε, κι ήταν στη πρώτη γραμμή, σ’ όλους τους κοινωνικούς αγώνες και τα κινήματα απέναντι στ’ άδικο και τη καταπίεση. Απ’ το κίνημα στη Πάτρα μετά τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή Τεμπονέρα απ’ τα καθάρματα της ΟΝΝΕΔ, ως τους αγώνες ενάντια στο άνοιγμα των γραφείων της Χρυσής Αυγής στο Πειραιά το 96΄, ο Κώστας ήταν πάντα εκεί και μάλιστα μπροστάρης. Παράσημο του ένα σημάδι στο μάτι απ’ τα μαχαίρια των φασιστών που δεν κατάφεραν τότε να τον σκοτώσουν.
Ποιος φταίει
Όλα όσα ήταν και έκανε ο Κώστας είναι που δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν και να νιώσουν δυστυχώς οι δράστες της δολοφονίας του. Αυτοί και όλοι εκείνοι που πάνω από όλα δε βάζουν την αγάπη για την ομάδα τους αλλά το μίσος για τους αντιπάλους. Που λίγη σημασία δίνουν σ’ ένα γεμάτο πέταλο που βράζει και πάλλεται από φωνές και γλέντια, μπροστά σ’ ένα «καλό σκηνικό με τους άλλους».
Εμείς όμως δεν περιμένουμε κανένα δικαστήριο να μας πει για το δίκιο και για τ’ άδικο. Το φταίχτη τον ξέρουμε από πρώτο χέρι. Κι είναι εδώ ανάμεσά μας. Στις γειτονιές μας, στις δουλειές μας, στο σπίτι μας, στις σχέσεις μας. Είναι αυτό το μίσος που μας ποτίζουν οι ισχυροί αυτού του κόσμου από μικρά παιδιά για τον άλλο: τον ξένο, το μετανάστη, τον γκέι, το μουσουλμάνο, τον κόκκινο, τον πράσινο. Αυτό το μίσος και αυτή την έχθρα για το διπλανό μας που άμα τα διώχναμε, με μιας θα ήταν όλη η ζωή παιχνίδι και χαρά.
Για το σωματείο του Ηροδότου και τη γειτονιά της Ν. Αλικαρνασσού
Η συνοικία της Ν. Αλικαρνασσού φτιάχτηκε το 22′ από πρόσφυγες που ξεριζώθηκαν απ’ τη Μικρά Ασία λόγω του πολέμου. Αυτοί είναι που λίγα χρόνια μετά το 32′ θα φτιάξουν τον Ηρόδοτο, το καμάρι της γειτονιάς. Είμαστε σίγουροι λοιπόν πως οι Αλικαρνασσιώτες ξέρουν καλύτερα από μας τι σημαίνει άδικο, καταπίεση και ρατσισμός. Και ξέρουν καλά πως η ιστορία δεν ξεγράφεται έτσι απλά κι υπάρχει ακόμα εκεί μέσα στις διηγήσεις και τις αναμνήσεις των παππούδων και των γιαγιάδων.
Αυτοί οι άνθρωποι λοιπόν οφείλουν να απομονώσουν τέτοιες συμπεριφορές στη γειτονιά και στην ομάδα τους. Να μην αφήσουν άλλο τη Χρυσή Αυγή να γεμίζει με δηλητήριο τα παιδιά τους. Να διώξουν όλους αυτούς που σπέρνουν μίσος στα σχολειά, και στα γήπεδα. Να μην επιτρέπουν κάποιοι να δείχνουν την έχθρα που κάποτε είχαν δεχτεί αυτοί.
Επίλογος
Όλη η οικογένεια του «Τηγανίτη» θέλουμε να στείλουμε δύναμη και κουράγιο στους συγγενείς και φίλους του Κώστα και να τους υποσχεθούμε πως θα κρατήσουμε ζωντανή τη μνήμη του και το παράδειγμά του και στους δικούς μας αγώνες μέσα και έξω απ’ τα γήπεδα.
Για το τέλος μοιραζόμαστε μερικά από τα λόγια του Θύμιου Κατσούλη, αδερφού του Κώστα, που είχε γράψει για να διαβάσει στη κηδεία του:
«[…] Οπότε όχι δάκρυα, απλά χαρά που υπήρξαν τέτοιοι άνθρωποι και να προσπαθήσουμε να ξαναβγάλουμε τέτοιους ανθρώπους -αν και είναι δύσκολο-, και την επόμενη φορά να μην αναγκαστούν να κάνουν τον ήρωα και να θυσιαστούν για μας.
καλό ταξίδι Κώστα κοίτα από ψηλά και γέλα με τη καρδιά σου.»
«Τηγανίτης» Αθλητικός Σύλλογος Ηρακλείου
