Συγκέντρωση αλληλεγγύης την δευτέρα 22 φλεβάρη στις09:00 στα δικαστήρια Χανίων
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2016 εκδικάζεται από το μονομελές πλημμελειοδικείο Χανίων, η δίωξη που κατατέθηκε αυτεπάγγελτα από την επιθεώρηση εργασίας και αφορά τις ποινικές ευθύνες της αφεντικίνας ως προς την μη καταβολή των δώρων Χριστουγέννων και πάσχα καθώς και των επιδομάτων αδείας και αποζημιώσεων μη ληφθείσας άδειας, στους πρώην εργαζόμενους του μεζεδοπωλείου “κουτουρούκι”.
ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ
ΟΙ ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΚΟΥΤΟΥΡΟΥΚΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
αλληλέγγυοι/ες από το χώρο του επισιτισμού
συλλογικότητα azadi
–
Ο αγώνας στο μεζεδοπωλείο ‘’το κουτουρούκι’’ συνεχίζεται.
Μετά από τις μαζικές και επιτυχημένες παρεμβάσεις της άνοιξης, τα μαζικά μοιράσματα και αφισοκολλήσεις στην παλιά πόλη των Χανίων, η συνέχεια δόθηκε στην επιθεώρηση εργασίας, όπου η αφεντικίνα διατήρησε την αδιάλλακτη και εριστική στάση της και ο αγώνας πήρε τον δρόμο των δικαστηρίων.
Η διαδρομή μέχρι εκεί όμως είναι πιο σύνθετη και δεν αναλύεται ούτε σε 3 γραμμές ούτε σε ένα κείμενο. Παρακάτω θα επιχειρήσουμε να δώσουμε μια εικόνα ορισμένων στιγμών που αξίζει να αναλύσουμε σε αυτόν τον αγώνα.
Μετά από 2 περίπου χρόνια εργασίας στο συγκεκριμένο κατάστημα, οι εργαζόμενοι είχαν αρχίσει να συλλογικοποιoύνται να οργανώνονται και να διεκδικούν ίσους όρους εργασίας για όλους, ισότιμο ωρομίσθιο για όλα τα πόστα καθώς και την καταβολή των δώρων. Τον χειμώνα του 14-15 η αφεντικίνα αποφασίζει να κλείσει το κατάστημα δεσμευόμενη προφορικά ότι θα τους επαναπροσλάβει όλους. Τους ζητάει τότε να υπογράψουν αποδεικτικά για αποδοχές που δεν έχουν λάβει ποτέ τις οποίες οι εργαζόμενοι υπογράφουν με την ρητή επιφύλαξη κάθε νόμιμου δικαιώματος. Φαίνεται πως αυτό ήταν ‘’η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι’’. Η επιχείρηση ξανανοίγει τον Απρίλιο του ‘15 με το μότο ‘’ νέα σεζόν, νέα πρόσωπα, νέα πιάτα’’ αφήνοντας, στην ουσία, τελευταία στιγμή 5 εργαζόμενους ξεκρέμαστους.
Οι εργαζόμενοι καταλήγουν να κινήσουν την διαδικασία μέσω της νομικής οδού καταφεύγοντας στην επιθεώρηση εργασίας και κάνοντας καταγγελία στο ΙΚΑ. Παράλληλα επικοινωνούν την κατάσταση σε συναδέλφους από τον χώρο του επισιτισμού καθώς και σε αλληλέγγυους οι οποίοι δημοσιοποιούν την υπόθεση με κείμενα αφίσες και παρεμβάσεις στο κατάστημα. Από την πρώτη παρέμβαση γίνεται φανερή η στάση που πρόκειται να κρατήσει η αφεντικίνα, σε όλη την εξέλιξη της υπόθεσης, κατασκευάζοντας ένα σενάριο στο οποίο πρωταγωνιστεί η ίδια στον ρόλο του θύματος που ενώ ‘’πληρώνει περισσότερο από τον βασικό μισθό’’ βρίσκεται αντιμέτωπη με ‘’μια κλίκα από αχάριστους εργαζόμενους που την εκβιάζουν ζητώντας το μισό μαγαζί’’. Στην πρώτη παρέμβαση εμφανίζεται και ο φίλος της αφεντικίνας, ο οποίος από την πρώτη στιγμή εκφράζεται χρησιμοποιώντας χυδαίους και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς απευθυνόμενος αρχικά σε δύο από τις πρώην εργαζόμενες και στην συνέχεια στους αλληλέγγυους. Σε αντιδιαστολή με το ήθος του συγκεκριμένου “κύριου’’ ο αλληλέγγυος κόσμος αποφάσισε να μην απαντήσει με βάση τον αυθορμητισμό αλλά να παραμείνει στην ουσία της διεκδίκησης, που αφορούσε τα δεδουλευμένα και την άκυρη απόλυση.
Τις μέρες που ακολούθησαν τις παρεμβάσεις, φανερά πανικόβλητη από την δυναμική των κινητοποιήσεων, περιφέρεται στα μαγαζιά της πόλης, ψάχνοντας συμμαχίες με τα αλλά αφεντικά, λέγοντας χαρακτηριστικά ‘’σήμερα αφορά έμενα αύριο θα μας αφορά όλους’’. Σημαντικό είναι να τονιστεί ότι κάποιες από τις επισκέψεις σε μαγαζιά αφορούσαν στοχευμένα τους ίδιους τους εργαζόμενους, συγγενείς τους, αλλά και αλληλέγγυους. Οι διεκδικήσεις κάποιων εκ των εργαζομένων, η συμμετοχή τους στο σωματείο σερβιτόρων μάγειρων και λοιπών εργαζομένων επισιτισμού της Αθήνας, και κατ’ επέκταση η συνδικαλιστική τους δράση μεταφράζεται πλέον σε ‘’συμμορία που κλείνει μαγαζιά’’. Η προσπάθεια τρομοκράτησης παίρνει άλλες διαστάσεις, όταν η υπόθεση ανατίθεται σε δικηγόρο, η οποία με βραδινά τηλεφωνήματα απειλεί μια εκ των απολυμένων με σύλληψη για άσχετη με την εργατική διαφορά υπόθεση, αν δεν πάψουν άμεσα οι παρεμβάσεις.
Ο πρώτος κύκλος του αγώνα κλείνει στην επιθεώρηση εργασίας. Μετά από απανωτές αναβολές από μεριάς εργοδοσίας, έτσι ώστε να κερδίσει χρόνο και θεωρώντας εσφαλμένα ότι έτσι θα ατονήσει το κίνημα αλληλεγγύης, καταθέτει μια πρόταση συμβιβασμού που προβλέπει την εξόφληση μόλις του 1/6 από το αρχικό ποσό που διεκδικούν οι εργαζόμενοι. Η πρόταση φυσικά δεν γίνεται δεκτή, με την υπόθεση να οδηγείται στα δικαστήρια.
Στις 22 Φεβρουαρίου του 2016 εκδικάζεται από το μονομελές πλημμελειοδικείο Χανίων η δίωξη που κατατέθηκε αυτεπάγγελτα από την επιθεώρηση εργασίας και αφορά τις ποινικές ευθύνες της αφεντικίνας ως προς την μη καταβολή των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα καθώς και των επιδομάτων αδείας και αποζημιώσεων μη ληφθείσας αδείας. Αυτό είναι μονάχα το πρώτο κομμάτι ενός δικαστικού αγώνα που τώρα ξεκίνα και αποτελείται από αστικά δικαστήρια, ποινικά δικαστήρια, καταγγελίες στο ΙΚΑ και μηνύσεις. Σημαντικό σε αυτό το σημείο δεν είναι να αναλύσουμε το δικαστικό κομμάτι της υπόθεσης αλλά να σταθούμε στην μήνυση που κατέθεσε η αφεντικίνα σε 3 από τους πρώην εργαζόμενους για απειλή, εξύβριση, δυσφήμιση συκοφαντική, απλή και δια του διαδικτύου, παρενόχλησης ιδιωτικού και επαγγελματικού χώρου.
Με την εκδικητική και ανυπόστατη μήνυση που άσκησε εναντίον των εργαζομένων, η αφεντικίνα επιχειρεί να ποινικοποιήσει τον αγώνα που γίνεται, προκειμένου να εξοντώσει τους απολυμένους οικονομικά (εξαιτίας των εξόδων σε δικαστήρια και δικηγόρους) και να τους αποτρέψει από τη διεκδίκηση των νόμιμων δεδουλευμένων αποδοχών τους.
Έτσι βλέπουμε πώς στήνεται ένας μηχανισμός αποπροσανατολισμού από τα ξεκάθαρα εργασιακά αιτήματα με σκοπό να υποτιμηθεί περισσότερο η ίδια μας η εργασία.
Έχοντας μια συνείδηση ξεκάθαρα ταξική και θεωρώντας τους εαυτούς τους ανώτερους από τους εργαζόμενους, τα αφεντικά, προσπαθούν να απόνοηματοδοτήσουν τους αγώνες μας παρουσιάζοντας την εργατική διαφορά σαν ζήτημα προσωπικών διενέξεων. Πιστεύουν έτσι πως θα φοβηθούμε και θα στιγματιστούμε με αποτέλεσμα να μην ξαναβρούμε δουλειά ή να μην ξανάδιεκδικήσουμε τα δεδουλευμένα μας.
Όσο οργανωνόμαστε αυτόνομα μέσα και έξω από τους χώρους εργασίας, όσο συνεχίζουμε να διεκδικούμε και να στήνουμε τα δικά μας μικρά αναχώματα στην βαρβαρότητα που μας επιφυλάσσουν, όσο συνειδητοποιούμε με την σειρά μας την θέση στην οποία βρισκόμαστε δεν έχουμε κανένα λόγο να φοβηθούμε και έχουμε όλους τους λόγους του κόσμου να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για την αξιοπρέπεια μας.
Επιλογές όπως αυτές των πρώην εργαζομένων στο “κουτουρούκι” δίνουν το παράδειγμα και στους υπόλοιπους εργαζόμενους και τους υπενθυμίζουν, ότι όσο δρούμε μέσα από οργανωμένες συλλογικές διαδικασίες και σχέσεις αλληλεγγύης δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε.
Οι εργατικοί αγώνες δεν καταστέλλονται, δεν ποινικοποιούνται.
Αυτοοργάνωση στους χώρους εργασίας.
Νίκη στον αγώνα των απολυμένων στο μεζεδοπωλείο ‘’το κουτουρούκι’’.
22 Φεβρουαρίου στις 09:00 συγκέντρωση αλληλεγγύης στα δικαστήρια.
αλληλέγγυοι/ες από το χώρο του επισιτισμού
