Καμιά εκλογική αυταπάτη – Ενεργός Αποχή
«Σε μια μέλλουσα επαναστατική περίοδο, οι πιο ύπουλοι και οι πιο επικίνδυνοι υπερασπιστές του καπιταλισμού δε θα είναι άνθρωποι που θα φωνάζουν συνθήματα υπέρ του κεφαλαίου ή του κράτους, αλλά αυτοί που έχουν απόλυτη γνώση της πιθανότητας μιας ολικής ρήξης. Δεν πρόκειται να εγκωμιάζουν τις τηλεοπτικές διαφημίσεις ή την κοινωνική υποταγή, αλλά θα προτείνουν να αλλάξουμε τη ζωή… γι’ αυτό το σκοπό όμως, θα μας καλούν να χτίσουμε ένα πραγματικά δημοκρατικό κράτος πρώτα… Αν κατορθώσουν να πάρουν τα ηνία της κατάστασης, και η δημιουργία μιας τέτοιας πολιτικής μορφής καταναλώσει την ενέργεια των ανθρώπων, αποχαιρετίστε τις ριζοσπαστικές ουτοπίες, και με τα μέσα να γίνονται σκοπός, η επανάσταση θα μετατραπεί για ακόμη μια φορά σε ιδεολογία. Εναντίον τους, και φυσικά εναντίον της ανοιχτά καπιταλιστικής αντίδρασης, ο μόνος δρόμος για τη νίκη των προλετάριων θα είναι ο πολλαπλασιασμός των συνεκτικών κομμουνιστικών πρωτοβουλιών, που εντελώς φυσικά θα κατηγορηθούν ως αντιδημοκρατικές ή ακόμα κι ως «φασιστικές». Ο αγώνας για την εγκαθίδρυση χώρων και στιγμών απελευθέρωσης και συλλογικής λήψης αποφάσεων είναι που καθιστά εφικτή την αυτονομία του κινήματος και θα αποδειχτεί αδιαχώριστος από τα πρακτικά μέτρα που θα παρθούν με στόχο την αλλαγή της ζωής.»
Ζιλ Ντωβέ-Όταν οι εξεγέρσεις πεθαίνουν
Για τη διαταξική αριστερά…
Πέντε χρόνια τώρα, το δίλλημα μνημόνιο – αντιμνημόνιο έχει κυριαρχήσει, εξοβελίζοντας στο περιθώριο της δημόσιας σφαίρας κάθε ταξική προσέγγιση της κρίσης και της αναδιάρθρωσης που τη συνοδεύει. Ο σύριζα, όντας αστικό κόμμα μεν, αμόλυντο -μέχρι πρότινος- από τα «κακά μνημόνια» δε, ήταν ο κύριος εκφραστής των αντιμνημονιακών αυταπατών και παρέσυρε μεγάλο κομμάτι του κόσμου του αγώνα και των ακηδεμόνευτων κινημάτων. Οι αυταπάτες για κατάργηση του μνημονίου εντός του πλαισίου της Ε.Ε. και φιλολαϊκή διαχείριση του καπιταλισμού οδηγούν τώρα σε σκληρότερα ταξικά μέτρα σε βάρος των καταπιεσμένων. Ταυτόχρονα, από τα σπάργανα του σύριζα, ξεπηδάει η λα.ε. Κόμμα καρικατούρα, αυτοπροσδιορίζεται ως «αντιμνημονιακό, πατριωτικό, δημοκρατικό και προοδευτικό μέτωπο». Ούτε καν αριστερό. Τουλάχιστον ακίνδυνο για την αστική τάξη και τα συμφέροντά της. Συμπυκνώνοντας όλα τα στοιχεία που μας αποπροσανατολίζουν από τον πραγματικό εχθρό, το διεθνοποιημένο κεφάλαιο και τους μηχανισμούς του, στρέφοντας την προσοχή μας προς της τους «κακούς ξένους», βγάζοντας λάδι τα ντόπια αφεντικά -μικρά και μεγάλα. Η «παραγωγική ανασυγκρότηση του τόπου» και οι επενδύσεις που ευαγγελίζεται η λα.ε. μεταφράζεται για εμάς σε ακόμα πιο ακραία υποτίμηση της εργασίας και της ζωής μας και νέους κύκλους κερδοφορίας για τα αφεντικά. Παράλληλα, το όραμά τους για επιστροφή σε εθνικό νόμισμα εντός του καπιταλιστικού πλαισίου θα δώσει τη δυνατότητα στα αφεντικά που έχουν όλα τα λεφτά τους έξω να εκμεταλλευτούν την υποτίμηση για να αγοράσουν τα πάντα σε τιμή ευκαιρίας. Από την άλλη, τα απολιθώματα του Στάλιν υποστηρίζουν την επένδυση στις Σκουριές που θα «ανοίξει θέσεις εργασίας» γιατί μέσα από ένα συλλογισμό διαστρεβλωμένου μαρξισμού έχουν φτάσει να νομίζουν ότι «η εργασία απελευθερώνει». Να υποθέσουμε ότι απελευθερώνουν και τα voucher του ΟΑΕΔ και οι απλήρωτες εργατοώρες των πρακτικών – μαθητειών. Όσο για την εξωκοινοβουλευτική αριστερά, ακόμα ψάχνει να βρει τον εαυτό της.
Μια πολιτική εκτίμηση για το μέλλον
Δεν περιμένουμε βελτίωση της κατάστασης μετά τις εκλογές. Όχι μόνο λόγω της ρήσης «αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν κάτι θα ήταν παράνομες», αλλά και επειδή το μόνο νόημα των εκλογών είναι να προσφέρει νομιμοποίηση στον εκάστοτε διαχειριστή του καπιταλισμού. Εκτιμούμε ότι όποια κυβέρνηση κι αν προκύψει, η κατάσταση θα συνεχίσει να γίνεται ολοένα και πιο ζοφερή για τους καταπιεσμένους και τους αγωνιστές. Τα χαρτιά είναι κάτω και ανοιχτά. Πρέπει να μάθουμε να τα διαβάζουμε. Όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Είτε με σύριζα είτε με νδ, ακόμα και με πραξικόπημα αν χρειαστεί, η αστική τάξη και το κράτος της θα συνεχίσουν να επιβάλλουν το καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Θα συνεχίσει να επιβάλλει αντεργατικά μέτρα, πλήρως ευθυγραμμισμένα με τα συμφέροντα της διεθνούς αστικής τάξης και τις πολιτικές της ευρωπαϊκής ένωσης. Θα συνεχίσει να πατάει πάνω στους πρόσφυγες και στους μετανάστες εργάτες. Όλοι αυτοί που διεκδικούν την εξουσία επάνω στις ζωές μας, επί της ουσίας απλά διαφωνούν για το πώς θα είναι λειτουργικότερος ο καπιταλισμός. Η αλήθεια είναι όμως ότι ο καπιταλισμός, όποια μάσκα κι αν του βάλεις, κρύβει πάντα το ίδιο τερατώδες πρόσωπο. Θανάτους, εργατικά «ατυχήματα», πνιγμούς μεταναστών, καταστολή. Ακόμα κι αν τον βάλεις να κουβαλάει κόκκινες σημαίες και να προσκυνάει τους κομμουνιστές που εκτελέσθηκαν στην Καισαριανή, πάντα θα περιμένει την ευκαιρία να εκτελέσει τους επόμενους. Όσο πιο πολλά δάκρυα χύνονται για την «ανθρωπιστική κρίση» που έφεραν τα μνημόνια (sic), τόσο πιο πολύ μίσος θα καλλιεργείται για τους πρόσφυγες των πολέμων που φύτεψε και καλλιέργησε η δύση. Οι αντικειμενικές συνθήκες λοιπόν έχουν ωριμάσει καιρό τώρα και, σαν φρούτα, έχουν πέσει στο χώμα και σαπίζουν. Για να μη σαπίσουν τελείως κι αυτές κι εμείς μαζί, ώρα να ξαναβάλουμε στα χείλη μας τη λέξη Επανάσταση. Να οργανωθούμε, να εκπαιδεύσουμε μυαλό και σώμα, να εργαστούμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Αυτό είναι το δικό μας μέλλον. Η εναλλακτική παραείναι ζοφερή…
Στο διεθνές πεδίο
Πολλοί, δυστυχώς ακόμα κι από το ανατρεπτικό στρατόπεδο, μπορεί να θεωρούν ότι η Κοινωνική Επανάσταση είναι σήμερα μονάχα ένα όνειρο. Γύρω μας όμως υπάρχουν παραδείγματα που μας επιτρέπουν να χαμογελάμε. Ίσως όχι επαναστάσεων, αλλά προοπτικών προς αυτήν την κατεύθυνση. Δε χρειάζεται να πάμε μέχρι το μακρινό μεξικό και τους zapatistas. Αρκεί να κοιτάξουμε γύρω μας, στο μεσογειακό τόξο. Από τις γειτονιές της ιστανμπούλ, μέχρι τους κούρδους μαχητές, τις μαχητικές γενικές απεργίες των προλετάριων στη βοσνία, τους ουκρανούς αντιφασίστες του Ντονμπάς και την αραβική άνοιξη, υπάρχουν παραδείγματα ανθρώπων που υψώνουν ανάστημα και κατακτούν χώρους και χρόνους ελευθερίας. Όλα αυτά δε λέγονται στη βάση κάποιου αισιόδοξου ντετερμινισμού. Οι χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου δε μας επιτρέπουν να σκεφτούμε με τέτοιο τρόπο. Είναι ολοφάνερο όμως ότι ανοίγουν προοπτικές προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Έχοντας λοιπόν υπ’ όψιν μας τη διεθνιστική διάσταση του αγώνα μας, ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του ελληνικού κράτους και των υπερεθνικών σχηματισμών στους οποίος αυτό συμμετέχει. Ας στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τους πρόσφυγες. Κόντρα στα μπλοκ της αστικής τάξης, στα κράτη, στην εθνική ενότητα, στα σύνορα και στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Κόντρα σε όλα όσα διαχωρίζουν τους καταπιεσμένους στο χάρτη.
Συλλογικοποιώντας τις αρνήσεις μας, ανοίγουμε περάσματα
Είναι επιτακτική ανάγκη η ανάληψη δράσης από μεριάς μας, μακριά από λογικές παραίτησης και ανάθεσης. Μέσω μιας δικτύωσης εγχειρημάτων και κινήσεων όπως οι λαϊκές συνελεύσεις γειτονιών, οι συλλογικές αρνήσεις πληρωμών, τα σωματεία βάσης, οι καταλήψεις στέγης, οι ομάδες αυτομόρφωσης, η αυτοοργανωμένη ραδιοφωνία και η αντιπληροφόρηση. Ας στηρίξουμε κι ας δημιουργήσουμε τέτοια εγχειρήματα και κινήσεις που είναι ικανά να αποκαταστήσουν την εμπιστοσύνη στις δυνάμεις της τάξης μας, αλλάζοντας τους συσχετισμούς συντριπτικά υπέρ μας, ανοίγοντας περάσματα για την επαναστατική προοπτική. Για να περάσουμε από το σημείο, πέρα απ’ το οποίο δεν υπάρχει επιστροφή…
Αναρχικοί Κομμουνιστές ενάντια στην ταξική ειρήνη
Ρέθυμνο, Σεπτέμβριος 2015
