+TEXNIA- & LYSSA CREW : Αυτοοργανωμένη συλλογική κινηματογραφική παραγωγή : “Λύσσα “μια ταινία για την ιστορική μνήμη και τη συλλογική συνείδηση

Τι είναι η “Λύσσα”
Η “Λύσσα” (μυθοπλασία, 67 min) είναι μια αυτοοργανωμένη συλλογική κινηματογραφική παραγωγή που κινείται στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αντιεμπορευματικού/αντιθεαματικού κινηματογράφου.

Πώς ξεκινήσαμε
Το κάλεσμα για την παραγωγή μιας ταινίας με τους παραπάνω όρους, έγινε από την συλλογικότητα +τεχνία- (συλλογικότητα αναρχικών/ αντιεξουσιαστών ενάντια στο εμπόρευμα και στο θέαμα) και απευθύνθηκε κυρίως σε άτομα που δραστηριοποιούνται στον αναρχικό / αντιεξουσιαστικό χώρο, σε συντρόφους /ισσες αλλά και φίλους/ες με κριτήριο το ενδιαφέρον τους για τα δημιουργικά και πολιτικά χαρακτηριστικά του εγχειρήματος και όχι απαραίτητα τις γνώσεις τους γύρω από την τέχνη του κινηματογράφου.
Στο κάλεσμα ανταποκρίθηκαν περίπου 30 άτομα και αφού στις πρώτες συναντήσεις συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν εκ νέου και από κοινού τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος, δημιουργήθηκε η ομάδα παραγωγής Lyssa Crew. Η παραγωγή της ταινίας δεν αφορούσε πλέον μόνο την +τεχνία- που έκανε την πρόταση αλλά όλους/ες όσοι/ες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα, σχηματίζοντας την ομάδα παραγωγής. Το Lyssa Crew ανέλαβε εξ ολοκλήρου την παραγωγή της ταινίας και αποφάσιζε αυτόνομα για όλα τα ζητήματα διαδικασιών ή παραγωγής στις συνελεύσεις της ομάδας, όποτε αυτές γίνονταν.
Ένα ζήτημα που πολύ νωρίς αντιμετωπίσαμε, ήταν η συμμετοχή στο εγχείρημα συντρόφων/ισσών και φίλων που έχουν επαγγελματική σχέση με τις παραστατικές τέχνες, είτε ως τεχνικοί είτε ως ηθοποιοί. Η άποψη της +τεχνίας- ήταν και είναι αρνητική, ως προς τον ρόλο και τη θέση των επαγγελματιών του είδους στον κόσμο του θεάματος και το θέμα συζητήθηκε διεξοδικά στις αρχικές συνελεύσεις, όπου παρατέθηκαν διαφορετικές απόψεις, έως ότου καταλήξουμε σε μια κοινή απόφαση. Ιδιαίτερο ρόλο πανω σε αυτό το ζήτημα έπαιξε η εμπειρία αγώνα που είχαν αρκετοί/ες από εμάς (και όχι μόνο απο την +τεχνία-), κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008. Σε εκείνα τα γεγονότα, συναντηθήκαμε στο δρόμο και σε καταλήψεις με ένα τμήμα του “καλλιτεχνικού κόσμου”, που αμφισβητούσε και ακύρωνε δημόσια την προνομιακή για το σύστημα ιδιότητα του “καλλιτέχνη”.
Συμπράξαμε και συνδράσαμε, με τη μοναδική “ιδιότητα” που αφορούσε όλο τον κόσμο που συμμετείχε εκείνες τις μέρες στα γεγονότα, αυτή του/της εξεγερμένου/ης. Έτσι αποφασίσαμε πως υπό την προϋπόθεση μιας πραγματικής και ζωντανής σχέσης – τόσο στο πολιτικό όσο και στο δημιουργικό πεδίο – μπορεί να έχουν θέση στο εγχείρημα μας “επαγγελματίες” που επιλέγουν να “μην χωρούν” μέσα στο επάγγελμα τους, που δεν το θεοποιούν – αλλά επιδιώκουν να το απομυθοποιήσουν – που κρατούν στάση αποχής από το life style και την χυδαία δημοσιότητα. Άνθρωποι που δεν πωλούν ευχάριστα την εικόνα τους, αλλά αντιλαμβάνονται τον εαυτό τους ως εργαζόμενο παρά ως περσόνα, που αμφισβητούν, που δρουν κοινωνικά και δεν κρύβονται πίσω από κάποια αυτάρεσκη “καλλιτεχνική” ευαισθησία.

Με αυτό το σκεπτικό αποφασίσαμε, διεμβολίζοντας τις αβέβαιες – από τους ίδιους τους φορείς τους – ιδιότητες, να δοκιμάσουμε και να δοκιμαστούμε, στο γόνιμο πεδίο των ισότιμων συντροφικών σχέσεων και του κοινού συλλογικού σκοπού. Έχει σημασία επίσης να αναφερθεί, πως όλοι/ες όσοι/ες ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα και σύστησαν το Lyssa Crew, συμμετείχαν συμφωνώντας πάνω στα χαρακτηριστικά, το σκεπτικό και τον σκοπό του εγχειρήματος και ανεξάρτητα από το αν υιοθετούσαν εξ ολοκλήρου τις απόψεις της +τεχνία- .

Στην ομάδα παραγωγής, άτομα διατήρησαν τις διαφωνίες τους και τη διαφορετική τοποθέτησή τους, πάνω σε θέματα ανάλυσης και οπτικής. Αυτό είναι και το κέρδος μας, με την λογική πως όλη αυτή η διαδικασία δεν απαιτούσε καμία ομογενοποιήση και “καθαρότητα”. Αυτό που μας ενδιέφερε ήταν η όσμωση και η σύνθεση διαφορετικών απόψεων, χωρίς να αλλοιώνονται τα χαρακτηριστικά του εγχειρήματος πάνω σε μια κοινή βάση, για ένα κοινό συλλογικό σκοπό.

Τα χαρακτηριστικά μας
Επιλέξαμε να αυτοοργανωθούμε, καθώς η αυτοοργάνωση βρίσκεται στον αντίποδα του ιεραρχικού και κάθετα διαρθρωμένου τρόπου παραγωγής και οργάνωσης που χαρακτηρίζει τον αστικό πολιτισμό. Πρόκειται για μια δομική και άρα ουσιαστική διαμάχη μεταξύ ενός πολιτισμού που παράγει διακρίσεις και σχέσεις εκμετάλλευσης από τη μια, και ενός πολιτισμού που προάγει σχέσεις ισότητας και αλληλεγγύης από την άλλη.

Εξαρχής δώσαμε ιδαίτερη βαρύτητα στον αυτομορφωτικό χαρακτήρα της όλης διαδικασίας, φροντίζοντας την ισότιμη διάχυση της γνώσης μεταξύ μας. Επιδιώξαμε να στήσουμε ένα εργαστήρι αυτομόρφωσης και όχι μια παραγωγή στηριγμένη σε ειδικούς του είδους, σε αυθεντίες, σε “προνομιακούς ρόλους”. Επιλέξαμε δηλαδή συνειδητά να μην στήσουμε το συνεργείο μας με όρους αποτελεσματικότητας, το οποίο θα υπηρετούσε απλώς το όραμα “ενός πεφωτισμένου δημιουργού”.
Με δεδομένο πως ελάχιστοι/ες από εμάς είχαν προηγούμενη εμπειρία σε κινηματογραφική παραγωγή, δημιουργήθηκαν ομάδες στήριξης σε κάθε παραγωγικό τομέα (σκηνοθεσία, φωτογραφία, σκηνικά, κουστούμια) με ανοιχτή σχέση αλληλοτροφοδοσίας μεταξύ τους και ανάλογα με τη συσσώρευση εργασιών, ιδιαίτερα όσο πλησιάζαμε προς τα γυρίσματα.

Στην πρόταση για την ταινία συμπεριλαμβανόταν και μια πρόταση πρωτότυπου σεναρίου, γραμμένο από εμάς, το οποίο τέθηκε προς συλλογική διαμόρφωση. Στις συνελεύσεις που ακολούθησαν, υιοθετήθηκε κατ’ αρχήν η πρόταση του σεναρίου – το οποίο συζητήθηκε και διαμορφώθηκε συλλογικά – και τους επόμενους μήνες, συζητήθηκαν θέματα και πάρθηκαν αποφάσεις που αφορούσαν από την πολιτική και θεωρητική υπόσταση του εγχειρήματος, μέχρι τον τόπο των γυρισμάτων και την αισθητική της ταινίας συνολικά.

Σε όλα τα στάδια της παραγωγής το εγχείρημα αν και αντιμετώπισε ευθέως το όριο της σύνδεσής του με πραγματικές οικονομικές ανάγκες, κατάφερε να κρατήσει ακέραιο τον αντιεμπορευματικό του χαρακτήρα.
Πέραν του αυτονόητου ότι, σε κανένα στάδιο της παραγωγής δεν υπήρξαν χρηματικές αμοιβές, τόσο μεταξύ μας όσο και προς τρίτους, για οποιαδήποτε δημιουργική βοήθεια ή υποστήριξη, δημιουργήσαμε ένα κοινό ταμείο για όλα τα έξοδα της παραγωγής, με ελεύθερη οικονομική συνεισφορά των μελών του. Οι ανάγκες της παραγωγής καλύφθηκαν με αλληλοβοήθεια, συντροφικότητα και ανιδιοτελή προσφορά υλικών και βοήθειας, όχι μόνο από την ομάδα παραγωγής αλλά και από ένα κύκλο δεκάδων φίλων και συντρόφων/ισσών.

Προφανώς χρησιμοποιήσαμε χρήματα, ελέω καπιταλισμού, που αποκτήσαμε ξεπουλώντας την εργατική μας δύναμη, για να τα διαθέσουμε σε ένα κοινό ταμείο, για ένα κοινό σκοπό. Με αυτόν τον τρόπο όμως πιστεύουμε ότι μπορούμε να μπλοκάρουμε την κυριαρχία των χρηματικών συναλλαγών εξορίζοντάς τες από τη δημιουργική διαδικασία, και χωρίς να τους επιτρέπουμε να καθορίσουν τις σχέσεις μας.
Γνωρίζουμε πως ένα κοινό ταμείο δεν εξαφανίζει συνολικά το χρήμα ως έννοια (κανείς δεν μας χάρισε τη βενζίνη για τις μετακινήσεις μας στα γυρίσματα). Στον καπιταλισμό ζούμε, θα πουν κάποιοι, και είναι αναπόφευκτη η χρήση χρημάτων, όμως αυτό για εμάς δε σημαίνει πως πρέπει να αναπαράγουμε τον καπιταλισμό μέσα στις σχέσεις μας και τον τρόπο που δημιουργούμε. Το κοινό ταμείο, με ελεύθερη συνεισφορά για τα έξοδα παραγωγής, μας δίνει τη δυνατότητα να μην υπάρχει κανενός είδους τιμή, χρηματικό αντίτιμο ή κόστος για τη διάθεση, τη διανομή και την προβολή της ταινίας, αφού κανένας χρηματοδότης δεν περιμένει να πάρει «πίσω τα λεφτά του», πόσο μάλλον να βγάλει κέρδος.

Συνακόλουθα με αυτά τα χαρακτηριστικά, ο φυσικός χώρος διάθεσης και προβολής της ταινίας – πέρα από το δημόσιο διαδικτυακό ιστό, όπου θα προβάλλεται ελεύθερα μέσα από κινηματικό server – είναι οι χώροι που περιέχουν και προτάσσουν τα αυτοοργανωμένα και αντιεμπορευματικά χαρακτηριστικά της. Στέκια, καταλήψεις, ανοιχτές συνελεύσεις, σωματεία βάσης, κοινωνικοί χώροι, χώροι δηλαδή που παράγουν και διακινούν ανατρεπτικές ιδέες και κινήσεις, και όχι εναλλακτικές εμπορευματοποιημένες νησίδες με επαναστατικό life style για καταναλωτές.

LYSSA CREW

Yπόθεση

Λίγο μετά το τέλος του εμφύλιου πολέμου, η τάξη επανέρχεται. Μια «ασθένεια» έρχεται να τη διασαλεύσει, εισβάλλοντας στην κλειστή κοινωνία. Ο κοινός κίνδυνος εντείνει την καθημερινή ασφυξία, οξύνει τις αντιθέσεις και παράγει ρήξεις. Χρόνος, τόπος, και άνθρωποι στροβιλίζονται, τα πάντα μπαίνουν σε μια δίνη σύγκρουσης. Μέχρι τη «θεραπεία», όπου επανασυντίθενται τραγικά στο κατώφλι μιας συλλογικής κάθαρσης.

Η “Λύσσα” είναι μια αυτοοργανωμένη κινηματογραφική παραγωγή που κινείται στην κατεύθυνση της δημιουργίας ενός αντιεμπορευματικού/αντιθεαματικού κινηματογράφου. Η ίδια η διαδικασία που τη γέννησε δεν θα μπορούσε παρά να υπαγορεύει την προβολή της αποκλειστικά σε χώρους απελευθερωμένους από το Εμπόρευμα.

Από τις 6 Ιουνίου 2015 ξεκινάμε έναν πρώτο γύρο δοκιμαστικών προβολών, κρατώντας ανοιχτή μια διαδικασία καταγραφής εντυπώσεων και παρατηρήσεων.

Από την 1η Νοεμβρίου 2015 η ταινία θα είναι διαθέσιμη για κατέβασμα και streaming από την ιστοσελίδα http://lyssa.espivblogs.net.