Την Τρίτη 17/2 πραγματοποιήσαμε επίθεση στο πολυκατάστημα Hondos Centre που βρίσκεται στο κέντρο του Ηρακλείου με χρήση αυτοσχέδιου εμπρηστικού μηχανισμού.
Hondos Centre : Μια ‘’υπηρεσία’’ καλλωπισμού στο βασίλειο του θεάματος και της ψευδαίσθησης. Στο βασίλειο όπου έχει εδραιωθεί η πραγματικότητα στην πλάνη, η ουσία στο εικονικό και ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα από τα καταναλωτικά του αποκτήματα – ‘’επιτεύγματα’’. Εκεί όπου όλοι και όλα είναι αριθμοί και η εμπορικότητα έχει επεκταθεί σε οτιδήποτε υπάρχει φτάνοντας στην κατάληψη της ίδιας της συνείδησης. Εκεί που η <<εργασία απελευθερώνει>> και η καθημερινή ρουτίνα ευνουχίζει την σκέψη. Εκεί, όπου ο καθένας αποτελεί ταυτόγχρονα πόρνη και νταβατζή της εξουσίας.
Μπροστά σε αυτή τη μηχανή υποδούλωσης επιλέγουμε την Άρνηση. Άρνηση που θα μας οδηγήσει στην ολική ρήξη με αυτόν τον κόσμο και στο βίωμα της αυθεντικής ελευθερίας. Σίγουρα δεν υπάρχει μία και μοναδική αλήθεια (αυτή είναι υποκειμενική) και σίγουρα δεν υπάρχει κάποιο επαναστατικό εγχειρίδιο που οδηγεί στο βίωμά της. Άλλο τόσο σίγουρα και εμείς έχοντας μεγαλώσει μέσα σε αυτήν την κοινωνική μηχανή είμαστε φορείς και εκφραστές άλλοτε περισσότερο και άλλοτε λιγότερο της κυρίαρχης ηθικής, τρόπου σκέψης και συμπεριφοράς.
Και εδώ ακριβώς ξεκινάει ο αγώνας μας : Η σύγκρουση με τον εαυτό μας, να ξεριζώσουμε από μέσα μας κάθε εξουσιαστική συμπεριφορά και λογική, κάθε προκατασκευασμένη ιδέα, κάθε ίχνος κυρίαρχης ηθικής. Μία διαρκής σύγκρουση με τις αντιφάσεις μας, τους συμβιβασμούς και τα στεγανά αυτού του κόσμου, μέχρι να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που θέλουμε να ζήσουμε. Για εμάς, αναπόσπαστο κομμάτι και συνέχεια – εξέλιξη αυτής της εσωτερικής σύγκρουσης είναι η μετουσίωση της άρνησης σε επίθεση. Σε επιθέσεις που δημιουργούν τοπικούς χωροχρόνους ελευθερίας , που προκαλούν ρωγμές στο φαινομενικά άτρωτο εχθρό-κράτος-σύστημα, που δίνουν δύναμη σε αυτούς-ες που της υλοποιούν, στους συντρόφους-φισσες που βρίσκονται υπό αιχμαλωσία ή σε σημείο υποχώρησης (ώστε να ξαναπεράσουν στην επίθεση) και σε αυτούς-ές που έχουν αποφασίσει να δράσουν.
Είμαστε εγωιστές και βιαζόμαστε. Απωθούμε οτιδήποτε σχετίζεται με την θυματοποίηση , με την ισορροπία της εξουσίας, την αναμονή, τον θάνατο. Δεν περιμένουμε το κίνημα και τις ευμενείς συνθήκες να ωριμάσει ο αγώνας και δεν βασιζόμαστε στην αναγνώριση από το σώμα της κοινωνίας. Αυτή εξάλλου αναγνωρίζει και επιβραβεύει μονάχα όσους δεν ασκούν κριτική εναντίον της και δεν προβαίνουν σε ενέργειες που θα επιφέρουν την διάλυσή της (και εδώ μια σημείωση που δεν μπορούμε να μην κάνουμε πάνω στο πολυσυζητημένο θέμα των φυλακών : ο αγώνας για την καταστροφή των φυλακών είναι αδύνατον να προχωρήσει ξεχωριστά από τον αγώνα εναντίον της κοινωνίας που τις περιφρουρεί).
Ο δρόμος που έχουμε μπροστά μας είναι μακρύς, δύσκολος και όμορφος και εμείς είμαστε στην αρχή. Το στοίχημα για εμάς είναι να οπλιστούμε με γνώσεις, εμπειρίες, νέες πρακτικές και μεθοδολογίες επιθέσεων μα πιο σημαντικά να οπλίσουμε την συνείδησή μας και να ατσαλώσουμε την αποφασιστικότητά μας. Για το ταξίδι προς το Άγνωστο, για την Ζωή, για την Ελευθερία, για την Αναρχία.
Δύναμη στους συντρόφους και στις συντρόφισσες που βρίσκονται πίσω από τα κάγκελα.
Δύναμη σε όσους και όσες σχεδιάζουν τις επιθέσεις τους.
Δύναμη σε όλους και όλες που ονειρεύονται με τα μάτια ανοιχτά.
πηγή : https://athens.indymedia.org/post/1540095/
