Απ’ την Παρασκευή 20/02, κυκλοφορεί το φύλλο #28 της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Στο φύλλο μπορείτε να διαβάσετε (ενδεικτικά):
– 26/01, ένα ψυχογράφημα των μαζών την επομενη ημέρα
– Τριαντατέσσερις ημέρες ασφυξίας για μια ανάσα ελευθερίας, συλλογικό κείμενο της Άπατρις για την απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού
– Το περίεργο ζευγάρι: Μπουκτσιν – Οτσαλάν
– Συνέντευξη με Αλλιώτικο Σχολείο
– Άγιος Παντελεήμονας-Τούμπα, ένας φασίστας δρόμος
– Η αριστερά στην εξουσία
– Διεκδικώντας τα Κοινά Αγαθά
– Αριστερή καπήλευση ριζοσπαστικών προταγμάτων
***********************
Κείμενο εξωφύλλου :
«… όποιος ψηφίσει και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση είναι για μας βλαβερός, αλλά το ίδιο βλαβερός είναι και όποιος απόσχει από τις εκλογές και δεν προετοιμάσει την κοινωνική επανάσταση…»
Ντουρρούτι, Ισπανία 1936
Η παραπάνω αποστροφή του αναρχικού αγωνιστή μπορεί να ειπώθηκε πριν από 80 χρόνια, αλλά στην Ελλάδα του μετεκλογικού πολιτικού σκηνικού αποκτά ξανά βαρύνουσα σημασία: όποιος λοιπόν, δια μιας ψήφου και μόνο, εναποθέτει (ή, καλύτερα στην περίπτωσή μας,αναθέτει…) τις ελπίδες του στην αριστερή διαχείριση του συστήματος χωρίς να αγωνίζεται καθημερινά για να το ανατρέψει, αργά ή γρήγορα θα διαψευστεί οικτρά. Η Αριστερά, σε όλες τις εκφάνσεις της, είχε πάντα ειλικρινείς ανθρώπους στις τάξεις της, και «απλούς» αγωνιστές με ήθος που παρασάγγας απέχει από τα αποβράσματα που, προς το παρόν, καλώς και ευτυχώς ξεκουμπίστηκαν. Όμως, πολύ σπάνια ήταν αυτοί, που χαρακτήρισαν τη φυσιογνωμία της: τόσο στο παρελθόν, όσο και τώρα, οι επιλογές της εκπορεύονται από κάθετες, ιεραρχικές δομές, προσωποπαγείς, προστακτικές και, κυρίως σήμερα, (ταξικά) απομακρυσμένες από τα κοινωνικά στρώματα στο όνομα των οποίων μιλάει. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τον ΣΥΡΙΖΑ, που όχι μόνο πήρε εντολή από ένα εκλογικό σώμα – χυλό, που είναι πρόθυμος να ρεύσει εντελώς ανάποδα στο πρώτο στραβοπάτημα, αλλά είναι και ο ίδιος ένα παράδοξο κράμα με πολλά συστατικά τυχοδιωκτών, καιροσκόπων και εξουσιομανών του πρώην δικομματισμού. Ακόμα περισσότερο, όταν όλο αυτό μπολιάζεται με καμμένους και ψεκασμένους εθνο-θρησκολάγνους.
Για να επιστρέψουμε όμως στο νόημα του αρχικού μας παραθέματος, το θέμα για μας δεν είναι αν το νέο σχήμα της άρχουσας τάξης θα ευαρεστηθεί να επιστρέψει κάποια ψίχουλα βιοτικού επιπέδου και αξιοπρέπειας σ’ ένα απεγνωσμένο, εξευτελισμένο πληθυσμό, παρ’ ότι προφανώς αναγνωρίζουμε τη σημασία τους. Το θέμα είναι, αφενός, να μην ξεχνάμε πως ακόμα κι αυτά, στην πραγματικότητα αποσπώνται από την οποιαδήποτε εξουσία με αγώνες, με μάχες, καθημερινά και διαχρονικά, πριν και μετά τις εκλογές – δε μας τα «παραχωρεί ευγενικά» επειδή είναι «αριστερή» και γενναιόδωρη. Αφετέρου και κυρίως, ότι το δίλημμα που παραμένει, δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», «μνημόνιο – αντιμνημόνιο», «αριστερή ή ακροδεξιά διαχείριση». Δεν αγνοούμε ότι πρέπει να πάρουμε θέση και απέναντι σ’ αυτά, διακρίνοντας και τις διαφορές τους, όμως στην πραγματικότητα η επιλογή είναι ανάμεσα στο σύστημα αυτό και στην καταστροφή του – η επιλογή ήταν και είναι: καπιταλισμός ή επανάσταση. Δηλαδή, για να μη μεγαληγορούμε, είτε εφησυχαζόμαστε αυταπατώμενοι πως, ένα διαχρονικά και απανταχού, απάνθρωπο σύνολο καταπιεστικών σχέσεων και θεσμών (που εκ φύσεως κυοφορεί διαρκώς και παγκοσμίως κρίσεις σαν αυτή που μας γονάτισε), θα το «εξανθρωπίσει» ο κάθε Αλέξης και το επιτελείο του, ή θα «προετοιμάσουμε την κοινωνική επανάσταση», δηλαδή ένα ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό που θα στείλει στον αγύριστο κόμματα, κυβερνήσεις, εργοδότες, διευθυντές, πρωινά μισθωτά ξυπνήματα, νυχτερινές άνεργες αγωνίες, κέρδη και χρέη, για να τα αντικαταστήσει με τοπικές, περιφερειακές και κλαδικές ομοσπονδίες σωμάτων πολιτών, εργαζομένων, κατοίκων, που θα αποφασίζουν με ίση ελευθερία και μέσω ανακλητών συμβουλίων εκπροσώπων για τη φύση και τον τρόπο ικανοποίησης των αναγκών τους, για την ένταση της εργασίας – προσφοράς τους, για τις απολαύσεις και τις υποχρεώσεις τους.
Άλλωστε, όπως σοφά λέει ο ποιητής, «τα καλύτερα ταξίδια είναι αυτά που ακόμα δεν κάναμε». Στο δικό μας χέρι είναι, και όχι σ’ εκείνο της…Αριστεράς του Κυρίου, που ως τέτοια εξακολουθεί πάντα να προϋποθέτει Κύριους και δούλους.
Υ.Γ. Το γεγονός ότι η γκεσταμπίτικη μαφία του βαθέος κράτους βγήκε τρίτο κόμμα, μας δίνει ένα λόγο παραπάνω να τσακίσουμε τους θιασώτες της όπου τους βρίσκουμε – αυτούς, και τα συγγενή τους μπαλτακοειδή παρακρατικά βοθρολύματα.
.:: Διαβάστε το φύλλο #28 της πανελλαδικής εφημερίδας δρόμου Άπατρις εδώ ή κατεβάστε σε μορφή pdf εδώ
Για επικοινωνία στο email: apatris.news@gmail.com
Δείτε περισσότερα στο (υπό κατασκευή) site της εφημερίδας https://apatris.espiv.net
