Δήλωση έναρξης απεργίας πείνας, Γιάννη Μιχαηλίδη

Στη δυσμενή συνθήκη της φυλάκισης, όπου η καθημερινότητα συνοψίζεται στη λέξη υποταγή, ελάχιστα μέσα μένουν για να παλέψεις. Εδώ που η προοπτική της ολικής απελευθέρωσης φαντάζει μακρινή, απέναντι στην καθολική παράδοση που σου προσφέρουν σαν μοναδική επιλογή, έρχονται στιγμές που κρίνεις ότι αξίζει να διαπραγματευτείς. Οσο ξενη και αν είναι για μας η διαπραγματευση με την εξουσία. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα διαπραγματευτούμε τα αναρχικά χαρακτηριστικά μας, δεν θα κάνουμε πίσω στην ακεραιότητα του λόγου μας, δεν θα πουλήσουμε τον αγώνα για τον οποίο είμαστε αιχμάλωτοι του κράτους.
Αξίζει λοιπόν ακόμα και η αυτοκαταστροφική επιλογή της απεργίας πείνας, που τσαλακώνει το ανθρωπιστικό προσωπείο του κράτους. Που συνιστά μια απειλή να ξεγυμνώσει τη φονική φύση του κράτους, απέναντι στους καλοταϊσμένους με αυταπάτες υπηκόους του. Τη φονική και τυραννική φύση της εξουσίας, όπως τη βιώνει κάθε έμβιο ον που υποφέρει και δολοφονείται, στα εργοστάσια, στις εμπόλεμες ζώνες, στα ναρκοθετημένα σύνορα, στα εκτροφεία, τα εργαστήρια και τα σφαγεία, στις φυλακές και τα ψυχιατρεία.
Και αξίζει για οποιοδήποτε αίτημα κρίνει ο κάθε απεργός πείνας ως κομβικό για τον εαυτό του, είτε αφορά τις συνθήκες διαβίωσης, την αξιοπρέπεια του, ή την ελευθερία του. Στην προκείμενη περίπτωση, που ο σύντροφος και αδελφός μου Νίκος Ρωμανός, έθεσε ως οδόφραγμα το σώμα του για να διεκδικήσει διόδους από την ασφυκτική συνθήκη του εγκλεισμού, αναζήτησα τρόπο να εκφράσω την αλληλεγγύη μου στην πράξη. Από τη θέση απ` την οποία κι εγώ βρίσκομαι στην παρούσα συγκυρία, αποφάσισα να συμμετάσχω στην κυλιόμενη απεργία πείνας που αρχίζουμε οι σύντροφοι που συλληφθήκαμε μαζί μετά τη ληστεία στο Βελβεντο. Απο σήμερα 17/11 ξεκινάω απεργία πείνας μέχρι την ικανοποίηση του αιτήματος.
Η επιλογή μας αυτή αποσκοπεί να συμβάλλει στην περαιτέρω δραστηριοποίηση των συντρόφων έξω, ώστε να πολλαπλασιαστούν και να οξυνθούν οι πολύμορφες δράσεις αλληλεγγύης, πράγμα που ανοίγει ένα ακόμα μέτωπο πολέμου με το κράτος, άρα και πεδίο συνειδητοποίησης νέων συντρόφων.
Οι δύσκολοι καιροί που διανύουμε είναι ένας λόγος παραπάνω να παλέψουμε πιο σκληρά και όχι να συμβιβαστούμε.
Επειδή το κράτος πάντα θα διαμορφώνει τους κοινωνικούς συσχετισμούς καθιστώντας την επιλογή της ατομικής ή συλλογικής εξέγερσης αντικείμενο σκληρής τιμωρίας, είναι καιρός να απεμπλακούμε από ηττοπαθείς “ρεαλισμούς” και “σταθμισμένες” αποφάσεις υποχώρησης που συνεχώς αφήνουν έδαφος στον εχθρό, αναβάλλοντας τη δράση για ένα μέλλον που η ίδια η αδράνεια κάνει αναπόφευκτα πιο δυσοίωνο.