Η Πρωτομαγιά δεν είναι γιορτή. Δεν είναι αργία. Ούτε μια απλή απεργία.
Είναι η ημέρα των εργατών. Οπου πριν απο 128 χρόνια η εργατική τάξη επιχείρησε να αλλάξει την ιστορία όσον αφορά τους ταξικούς συσχετισμούς. Απαξιώνοντας στην πράξη κάθε είδους μεσολάβηση και με μόνη καθοδήγηση το δίκιο του αγώνα τους αποφασίζουν «να αφήσουν κάτω τα εργαλεία τους, να σταματήσουν τη δουλειά, να κλείσουν τα εργοστάσια, τις φάμπρικες και τα ορυχεία για μια μέρα επανάστασης και όχι ανάπαυσης. Μια μέρα στην οποία οι εργάτες φτιάχνουν τους δικούς τους νόμους και έχουν τη δύναμη να τους εφαρμόσουν, χωρίς τη συγκατάθεση αυτών που καταπιέζουν και κυβερνούν». Χιλιάδες εργαζόμενοι και άνεργοι, ειδικευμένοι και ανειδίκευτοι, άντρες και γυναίκες, ντόπιοι και μετανάστες ενώθηκαν και βγήκαν στους δρόμους οργίσμένοι απαιτώντας λιγότερες ώρες δουλειάς και καλύτερες συνθήκες ζωής.
Οι αγώνες αυτοί δεν θα μπορούσαν να απαντηθούν παρά μόνο με βίαιη καταστολή. Τις μέρες που ακολουθούν πραγματοποιούνται μεγάλης έκτασης πογκρόμ (επιθέσεις σε χώρους συνεδριάσεων, γραφεία ενώσεων και σπίτια απεργών) με αποτέλεσμα νεκρούς, πολλούς τραυματίες και εκατοντάδες συλλήψεις απεργών και αλληλέγγυων.
Σήμερα, η άγρια επίθεση που εξαπολύεται στην εργατική τάξη στοχεύει να ανατρέψει κατακτήσεις αιματηρών αγώνων και άγριων ταξικών συγκρούσεων προς όφελος των αφεντικών. Ένα κράτος έκτακτης ανάγκης που με πρόσχημα την «οικονομική και πολιτική κρίση» που το ίδιο δημιούργησε, επιβάλλει συνθήκες μεσαίωνα προωθώντας τον έλεγχο, το φόβο, την εξατομίκευση, την υποταγή και το διαχωρισμό της εργατικής τάξης. Ωράρια λάστιχο, υψηλά ποσοστά ανεργίας και μαύρης εργασίας, αποκλεισμός μεγάλου πληθυσμιακού κομματιου από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά μας δείχνουν ξεκάθαρα ότι το «κράτος πρόνοιας», αν ποτέ υπήρξε, ανήκει ολοκληρωτικά στην ιστορία. Βασικός σύμμαχος του κεφαλαίου στην εγκαθίδρυση αυτής της σύγχρονης δουλείας είναι ο ξεπουλημένος γραφειοκρατικός συνδικαλισμός. Εργατικά κέντρα και μαχητικά σωματεία του παρελθόντος έχουν μετατραπεί σε κέντρα διαπλοκής και εξυπηρέτησης κομματικών σκοπιμοτήτων.
Μπορεί να έχουμε απομακρυνθεί από την εποχή του «βιομηχανικού εργάτη», ωστόσο το πλαίσιο της διεκδίκησης είναι ακριβώς το ίδιο. Οι αγώνες που οργανώνονται από τα κάτω, από ντόπιους και ξένους, σε σωματεία βάσης, εργατικές συνελεύσεις, πέρα από τη διαμεσολάβηση των κομματικών γραφείων και των Δ.Σ., μοιάζουν να είναι η μόνη προοπτική αντίστασης. Στον ελλαδικό χώρο τα τελευταία χρόνια έχει αναπτυχθεί μια δυναμική που δείχνει ότι οι εργαζόμενοι μπορούν και κερδίζουν μάχες λειτουργώντας με βάση την αλληλεγγύη και την ταξική τους συνείδηση. Χαρακτηριστικά παραδείγματα η αυτοδιαχείριση του εργοστασίου της ΒΙΟ. ΜΕ., απεργίες διαρκείας σε επιχειρήσεις (phonemarketing, απολυμένοι metropolis, κ.α.) και πετυχημένες παρεμβάσεις/αποκλεισμοί/διεκδικήσεις σε μαγαζιά από σωματεία βάσης.
Όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο, τίποτα δεν έχει χαθεί σε αυτήν την ιστορική διαμάχη ανάμεσα στους εκμεταλλευτές και τους εκμεταλλευόμενους. Μένει μόνο να επαναπροσδιορίσουμε το υποκείμενο του σύγχρονου εργάτη, τον ορίζοντα και τους τρόπους που δίνει τον αγώνα του. Ένας αγώνας που δεν θα είναι πια αλυσοδεμένος σε κομματικούς βραχνάδες ούτε θα βασίζεται σε επίπλαστους διαχωρισμούς ντόπιων και ξένων. Ένας αγώνας που θα αναδύεται από τα κάτω, με μαχητικό συνδικαλισμό βάσης από τους ίδιους τους εργάτες για τους ίδιους τους εργάτες. Γι’ αυτό ακριβώς η παρακαταθήκη της ταξικής πρωτομαγιάς μας δείχνει ακόμα τον δρόμο.
ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΤΟΥΣ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΜΙΣΗΣΟΥΝ ΞΑΝΑ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ
ΤΑΞΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΑΞΗΣ
Εργάτες Λάστιχο
