Στο δρόμο για όλους τους λόγους του κόσμου
Αρκετοί συνάνθρωποί μας αναρωτιούνται για ποιους λόγους κάποιοι άλλοι άνθρωποι κατεβαίνουν στους δρόμους, κάνοντας διαδηλώσεις και πορείες. Ίσως και εσύ που διαβάζεις τώρα αυτό το χαρτί να έχεις την ίδια απορία. Μπορεί ίσως ακόμη και να είσαι αντίθετος/η με τις διαδηλώσεις γιατί, όπως σου λένε οι άρχοντες, κάνουν κακό στα εμπορικά μαγαζιά, στον τουρισμό, στην (ανύπαρκτη πια) οικονομία του τόπου κλπ κλπ. Τι είναι όμως αυτό που κάνει τους ανθρώπους να κατεβαίνουν στους δρόμους; Θέλουν να δείξουν απλά την αντίθεσή τους στις επιλογές των κυβερνητών; Θέλουν να δημιουργούν προβλήματα στην ομαλή κυκλοφορία των οχημάτων; Στη λειτουργία των καταστημάτων; Μήπως οι αιτίες και οι αφορμές είναι κατά πολύ σπουδαιότερες από τα παραπάνω; Μήπως τελικά το ίδιο το σύστημα και οι εξουσίες που το ’χουν δημιουργήσει, οι πολιτικές που εφαρμόζει, και η απαίτησή του να τις δεχτούμε αδιαμαρτύρητα και υποχρεωτικά, ακόμη και όταν αυτές στρέφονται εναντίον της ίδιας μας της αξιοπρέπειας, της διαβίωσής μας, της ίδιας μας της ζωής είναι η αιτία;
Στη γειτονική μας Τουρκία, για το ξερίζωμα μερικών δέντρων που είναι ανάσα δροσιάς μέσα στους χιλιάδες τόνους τσιμέντου της Κωνσταντινούπολης, ένας ολόκληρος λαός ξεχύθηκε στους δρόμους και καθημερινά σχεδόν συγκρούεται με το εκεί καθεστώς. Αυτή ήταν η αφορμή. Η τούρκικη εξέγερση μετρά ως τώρα πέντε νεκρούς και χιλιάδες τραυματίες, ενώ το εκεί κράτος με την αντίδρασή του απέδειξε αυτό που πολλοί επαναστάτες μέσα στην ανθρώπινη ιστορία έλεγαν: Ότι η εξουσία αλλοτριώνει αυτούς που την παίρνουν στα χέρια τους και βασανίζει, τσακίζει στο ξύλο και σκοτώνει αυτούς που αντιστέκονται στις διαταγές της. Περνά νόμους και διατάζει χωρίς καν να ρωτά τη γνώμη του λαού, και αυτή είναι η αιτία.
Στη Βραζιλία εδώ και μερικές μέρες έχει ξεκινήσει άλλη μια μεγάλη εξέγερση, επειδή η εκεί κυβέρνηση αποφάσισε να ακριβύνει την τιμή του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς και αυτό ήταν η αφορμή. Την τρέχουσα περίοδο, το βραζιλιάνικο κράτος χτίζει τεράστια στάδια για τις ανάγκες του Μουντιάλ και των Ολυμπιακών αγώνων, εκτοπίζοντας από τις πατρογονικές τους εστίες χιλιάδες ιθαγενείς, κατασπαταλά τεράστια ποσά που καταλήγουν στα σεντούκια των πολυεθνικών, ενώ την ίδια στιγμή εκατομμύρια Βραζιλιάνοι δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση, δεν μπορούν να προσφέρουν ένα πιάτο φαγητό στα παιδιά τους, η αστυνομία δολοφονεί όποιον έκανε το λάθος να γεννηθεί φτωχός, αναγκάζει εκατομμύρια ανθρώπους να ζουν σε παράγκες στις φαβέλες, τα ναρκωτικά θερίζουν, ενώ οι λίγοι πλούσιοι ζουν μέσα στη χλιδή προστατευμένοι από ιδιωτικούς στρατούς σε ελεγχόμενες συνοικίες, και αυτή είναι η αιτία.
Αυτοί είναι μόνο κάποιοι από τους λόγους για να κατέβει ένας άνθρωπος στο δρόμο. Και αν νομίζεις ότι αυτά συμβαίνουν σε άλλες χώρες και δεν σε αφορούν (ενώ θα έπρεπε, γιατί οι αφορμές και οι λόγοι είναι οι ίδιοι σε όποια γωνία της Γης και αν κοιτάξεις), υπάρχουν και οι λόγοι που σε αφορούν:
Εδώ και τρία χρόνια τα μεσαία και κατώτερα στρώματα της χώρας που ζούμε δέχονται μια ανελέητη οικονομική επίθεση από την πολιτική και οικονομική κυριαρχία. Πρόκειται για κανονικό πόλεμο και όπως σε κάθε πόλεμο υπάρχουν θύτες και θύματα, επιτιθέμενοι και αμυνόμενοι, νικητές και ηττημένοι και το κυριότερο νεκροί. Μόνο που οι νεκροί από τον ιδιότυπο αυτό πόλεμο δεν συναντούνται και στα δύο αντίπαλα στρατόπεδα παρά μόνο στο στρατόπεδο αυτών που πάντα έσκυβαν το κεφάλι στις απαιτήσεις των από πάνω. Και τι ειρωνεία! Το πολίτευμα που κυβερνά αυτή τη χώρα ονομάζεται Δημοκρατικό. Δηλαδή οι από πάνω δεν ανέβηκαν στις θέσεις εξουσίας μόνοι τους ή καβάλα σε άρματα μάχης αλλά τους έβαλαν εκεί εκλέγοντάς τους οι από κάτω, για να διαχειριστούν τα συμφέροντα όλων. Αυτή είναι η πλάνη που ανέκαθεν πίστευαν οι από κάτω. Ότι όποιος κάθεται στο θρόνο της εξουσίας θα κάτσει εκεί μόνο και μόνο επειδή οι ίδιοι τον επέλεξαν για να τους λύσει τα προβλήματα. Η πραγματικότητα όμως πάντα πονά και δεν είναι άλλη από το ότι η ελεύθερη επιλογή αφεντικών τελικά δεν καταργεί ούτε τα αφεντικά, ούτε τους σκλάβους.
Στη χώρα που ζούμε, υπάρχουν χιλιάδες λόγοι, αφορμές και άλλες τόσες αιτίες για να κατεβαίνουνε στους δρόμους και να αντιστεκόμαστε στις επιλογές των από πάνω. Εκατοντάδες συνάνθρωποι μας αυτοκτόνησαν μην αντέχοντας τα χρέη που τους φόρτωσαν οι ισχυροί, μην αντέχοντας να βλέπουν τους δικούς τους πεινασμένους, μην αντέχοντας να μείνουν στο δρόμο άστεγοι και χωρίς μέλλον. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, σχεδόν δύο εκατομμύρια συνάνθρωποι μας έχουν χάσει τη δουλειά τους, δεν έχουν πρόσβαση σε κανένα εισόδημα, ενώ την ίδια στιγμή το κράτος συνεχίζει να τους ζητά και άλλα και ακόμη περισσότερα, μέσα από τη φορολογία και τα χαράτσια, γεμίζοντας τα σεντούκια των τραπεζιτών και των μεγαλοεπιχειρηματιών. Και αυτός είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, εκατοντάδες παιδιά δεν έχουν να φάνε ένα κολατσιό στο σχολείο τους και λιποθυμούν από την πείνα. Χιλιάδες παιδιά, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, θα βρουν τα σχολεία τους κλειστά λόγω περικοπών, και αν οι γονείς τους δεν έχουν τρόπο να τα στείλουν κάπου αλλού για να μάθουν δύο γραμμές γράμματα θα αναγκαστούν να γυρίσουν σε εποχές όπου το να κατέχει ένας άνθρωπος ανάγνωση και γραφή ήταν πολυτέλεια για τους λίγους πλούσιους. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε εκατομμύρια συνάνθρωποι μας δεν έχουν πρόσβαση στο σύστημα υγείας που έχει σχεδόν ιδιωτικοποιηθεί. Τα δημόσια νοσοκομεία κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ενώ όσα λειτουργούν ακόμη λειτουργούν όπως πριν εκατό χρόνια. Γιατροί και νοσηλευτικό προσωπικό πετιούνται στο δρόμο και φτάνουμε στο σημείο να παρακαλάμε να μην πάθουμε ούτε κρυολόγημα γιατί δεν γνωρίζουμε αν θα τη βγάλουμε. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, μεγαλοεπιχειρηματίες που αποδεδειγμένα έχουν καταχραστεί δημόσια περιουσία, συνεχίζουν να απολαμβάνουν τον κλεμμένο (από εμάς) πλούτο, συνεχίζουν να κάνουν κουμάντο στον τόπο αυξάνοντας την περιουσία τους ατιμώρητοι και από πάνω επιβραβεύονται από τα πολιτικά τσιράκια τους χαρίζοντάς τους ακόμη περισσότερη δημόσια περιουσία στο όνομα της “ανάπτυξης” και της “εξυγίανσης”. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, σε κάποιους από τους παραπάνω, όπως ο Μελισσανίδης, η πολιτική εξουσία μέσω της δικαστικής, τους δίνει συνεχώς αναβολές επί εννέα χρόνια τώρα, για να μη δικαστούν για αποδεδειγμένα κακουργηματικές πράξεις όπως το λαθρεμπόριο πετρελαίου με ορατή τη διαγραφή των αδικημάτων που κατηγορείται. Ταυτόχρονα, η ίδια αυτή εξουσία κρατά φυλακισμένο στα κάτεργα της επί τρία σχεδόν χρόνια χωρίς να τον έχει ακόμη δικάσει, έναν άνθρωπο τον Κώστα Σακκά που “έκανε το λάθος” να είναι αναρχικός, πετώντας στα σκουπίδια ακόμη και τους ίδιους της τους νόμους. Μια πρακτική η οποία έχει συναντηθεί ως τώρα μόνο στις λατινοαμερικάνικες χούντες του ’70, σε καθεστώτα τύπου Ιράν και Βόρειας Κορέας και στο Γκουαντανάμο, το κολαστήριο των ΗΠΑ εναντίον της “τρομοκρατίας”. Και αυτός είναι ένας ακόμη λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, δημιουργούνται στρατόπεδα συγκέντρωσης εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του ναζισμού, όπου κλείνονται σε αυτά συνάνθρωποί μας που έκαναν το λάθος να γεννηθούν όχι στη “πολιτισμένη” δύση, αλλά σε κάποιες μακρινές χώρες της Ασίας, της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής. Άνθρωποι οι οποίοι στη πλειοψηφία τους αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν μακριά από τον τόπο τους για να γλυτώσουν από τις βόμβες, την ανέχεια και την πείνα που η “πολιτισμένη” δύση τούς έστειλε, για να καταληστεύσει τις πλουτοπαραγωγικές τους πηγές. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, ένα κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που είναι και υπεύθυνο για την αθλιότητα των εξουσιαστών (μιας και ανέκαθεν είχε πελατειακές σχέσεις μαζί τους), επιβραβεύει το μίσος ενός ναζιστικού-εθνικιστικού κόμματος προς όλους όσους δεν συμφωνούν μαζί του, στέλνοντάς το στη βουλή, αδιαφορώντας για το ολοκαύτωμα που έκαναν στον τόπο μας οι ιδεολογικοί του πρόγονοι Γερμανοί ναζί και οι ντόπιοι συνεργάτες του ταγματασφαλίτες, Σουμπερίτες και δωσίλογοι. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, αρκετοί από τη κοινωνία που την απαρτίζουν, βλέπουν στους πιο κάτω – στους μετανάστες, στους τσιγγάνους και στους ανέστιους – τις αιτίες της δικής τους οικονομικής καταστροφής, της ανεργίας και της φτώχειας απαλλάσσοντας τους πραγματικούς θύτες που είναι οι οικονομικά ισχυροί, οι οποίοι απολαμβάνουν αυτόν τον τόσο επωφελή για τα συμφέροντά τους αντιπερισπασμό. Στρέφονται ρατσιστικά και ξενοφοβικά εναντίον των πιο αδύναμων επικροτώντας τα φασιστικά και ναζιστικά “τάγματα εφόδου” της Χρυσής Αυγής στο να μαχαιρώνουν και να δολοφονούν μετανάστες. Αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, το όποιο πότε δεν θα βγει να φωνάξει για τη κλεμμένη του ζωή εναντίον της κυριαρχίας, μέσα από τη δική του αναλγησία και απάθεια, θέλει να μετατρέψουν οι εκλεκτοί του ναζιστές και εθνικιστές όλη τη χώρα σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης αν είναι δυνατόν άμεσα ακόμη και με τα τανκς. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, αν τύχει και σε συλλάβουν σε μια διαδήλωση εναντίον της κυριαρχίας, επειδή πέταξες μια πέτρα στα αστυνομικά μαντρόσκυλα της, ή στη βιτρίνα της τράπεζας της, σε προφυλακίζουν με κατηγορίες που μπορεί να σε εντάξουν ακόμη και σε τρομοκρατική οργάνωση. Ταυτόχρονα, αν σε συλλάβουν κουβαλώντας όπλα, για τον εμπρησμό τραπεζικών ΑΤΜ ή τον εμπρησμό ενός μαγαζιού που ανήκει σε έναν μετανάστη και δηλώσεις μέλος της Χρυσής Αυγής αφήνεσαι ελεύθερος. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε, η κυβέρνηση αποφασίζει ότι για “την ομαλή λειτουργία της αγοράς” πρέπει να απαγορευτούν οι πορείες και οι διαδηλώσεις ή να περιοριστούν στο πεζοδρόμιο για “την ομαλή διεξαγωγή της κυκλοφορίας των οχημάτων”, απαγορεύοντας σου στην πραγματικότητα κάθε απόπειρα να διεκδικήσεις όσα σου πήραν ή να διαμαρτυρηθείς για την κόλαση που σου έχουν επιβάλλει. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Στη χώρα που ζούμε οι εργαζόμενοι που διεκδικούν τα δικαιώματα τους, στην εργασία, στην κοινωνική πρόνοια, στην ασφάλιση, σε αξιοπρεπείς μισθούς και ωράρια, αντιμετωπίζονται με όρους στρατιωτικής επιστράτευσης συνθηκών πολέμου και υπολογίζονται σαν εσαεί στρατεύσιμοι στην υπηρεσία του σαθρού σχεδίου “Η σωτηρία της πατρίδος”. Και αυτό είναι ένας λόγος.
Οι κυριότεροι λόγοι όμως δεν είναι οι παραπάνω. Δεν υπάρχει μεγαλύτερος λόγος από τη θέληση που σαν άνθρωποι έχουμε για τις πραγματικές ανθρώπινες αξίες όπως: την αλληλεγγύη, την καθολική ισότητα όλων μας ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, θρησκείας και γλώσσας. Τη δημιουργικότητα, τη διαρκή γνώση, τη συμμαχία με τη φύση και την προστασία όλων των ειδών του πλανήτη που μας φιλοξενεί. Τη γιορτινή γοητεία της ζωής και όχι την αγωνία της επιβίωσης.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος λόγος για το οποίο σαν άνθρωποι πρέπει να αγωνιζόμαστε για: την παντελή εξάλειψη κάθε ηγεμονίας, την εξαφάνιση της ανάθεσης και των πελατειακών σχέσεων μεταξύ εξουσιαστών και εξουσιαζόμενων, της δουλείας και των εργασιακών σκλαβοπάζαρων. Την εξαφάνιση της φτώχειας και της πείνας, του πολέμου και του ρατσισμού. Όλων αυτών των επιβολών, οι οποίες ουσιαστικά βασίζονται στην αρπακτικότητα των λίγων ισχυρών, στο χρήμα και την εξουσία του, στην περιφρόνηση του άλλου, στο μίσος και στο φόβο.
Μια ζωντανή και πραγματικά ίση και ελεύθερη κοινωνία αναγκαστικά θα πρέπει να οικοδομηθεί επάνω στα ερείπια του παλαιού κόσμου και για να γίνει αυτό πρέπει πρώτα να τον γκρεμίσουμε εκ θεμελίων. Γιατί ο κόσμος όπως είναι τώρα, έχει χτιστεί από τους πολλούς για να τον απολαμβάνουν λίγοι.
Στους δρόμους λοιπόν για όλους τους λόγους του κόσμου.
Συλλογικότητα Κατάληψης Ευαγγελισμού
Θεοτοκοπούλου 18, Ηράκλειο Κρήτης
