Στα μέσα Μαρτίου άλλη μια ομάδα προσφύγων από τον πόλεμο της Συρίας, θα χαθεί σε μια προσπάθεια να βρει άσυλο στην Ευρώπη μέσω της Ελλάδας. Στις 19 Μαρτίου, στην ακτή της Λέσβου η θάλασσα έβγαλε νεκρά τα σώματα μιας μητέρας με τα δύο της παιδιά, μια 17χρονη έγκυο, έναν ανήλικο και έναν άντρα, όλοι και όλες πρόσφυγες από τη Συρία.Οι υπόλοιπες προσφυγικές οικογένειες που ήταν στη λέμβο αγνοούνται. Σύμφωνα με την «Ύπατη Αρμοστεία» ανάμεσα στους αγνοούμενους είναι: «Μια πενταμελής οικογένεια και ένας 14χρονος, που ζούσαν στην Ελλάδα, αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στη Συρία εξαιτίας της οικονομικής κατάστασης στη χώρα μας, και στη συνέχεια τράπηκαν εκ νέου σε φυγή από τη Συρία λόγω του πολέμου.»
Στο συγκεκριμένο ναυάγιο, υπάρχει ένα σημαντικό στοιχείο το οποίο ανέδειξαν οι συγγενείς των προσφύγων, όπως και πρωτοβουλίες και οργανώσεις δικαιωμάτων. Ανάμεσα στους πρόσφυγες που χάθηκαν με την προσφυγική λέμβο στο Αιγαίο υπήρχαν παιδιά που γεννήθηκαν εδώ και μεγάλωσαν χωρίς ιθαγένεια και δικαιώματα. Ο πατέρας του ενός μάλιστα εργάζονταν νόμιμα εδώ για 15 χρόνια, χωρίς ο γιος του να δικαιούται βίζα. Η μεταναστευτική ζωή ταυτίζεται λοιπόν με την προσφυγική και με τα προβλήματα της δεύτερης γενιάς των μεταναστευτικών/ προσφυγικών οικογενειών Η ιθαγένεια και τα δικαιώματα είναι πόροι και προνόμια που οριοθετούν για τα κράτη – φονιάδες και τους υπηκόους τους το δικαίωμα στη ζωή ή την εξόντωση χωρίς ενόχους..
Το πραγματικό πρόσωπο της Ευρώπης (και των κοινωνιών της) δεν είναι απλά η ανεπάρκεια σε θεσμούς προστασίας, αλλά οι στρατιωτικοί και τεχνολογικοί θεσμοί πολέμου ενάντια στη μετανάστευση. Οι θάνατοι των προσφύγων είναι δολοφονίες των ευρωπαϊκών κρατών που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα. Με τις νάρκες, τους φράχτες, τους παράνομους εγκλεισμούς ακόμα και ανήλικων παιδιών, τις επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και την άρνηση ασύλου. Οι πολιτικές εξόντωσης και εγκλεισμού των μεταναστών/τριών και των προσφύγων συνδέονται με όλες τις πολιτικές που εξαναγκάζουν τη μεταναστευτική ζωή στην παρανομία (με στόχο την βαθύτερη εκμετάλλευση της ζωής και της εργασίας της) και σε επικίνδυνες στρατηγικές επιβίωσης, από τις οποίες επωφελούνται οι κρατικές μαφίες των “μεγάλων” και των “μικρών” εκμεταλλευτών.
Στην περίπτωση των παιδιών που γεννήθηκαν εδώ και χάθηκαν στο Αιγαίο (ως δύο φορές πρόσφυγες), αναδεικνύεται παράλληλα και η κοινωνική και πολιτική ευθύνη όσων κλείνουν τα μάτια στις επιπτώσεις των φυλετικών και ρατσιστικών διακρίσεων στο νόμο για την ιθαγένεια, ουσιαστικά το νόμο του αίματος και της βιολογικής και κληρονομικής καθαρότητας του έθνους. Είναι χαρακτηριστικό πως μόνο μετά τον πνιγμό, στα κείμενα των γηγενών θεσμών και οργανώσεων οι νεκροί χαρακτηρίζονται ως «άτομα». Αν επιβίωναν θα ήταν οι «λαθραίοι», θα δούλευαν χωρίς δικαιώματα για την οικονομία των αφεντικών, θα ήταν στο στόχαστρο των ρατσιστών.
Οι ζωές των προσφύγων, των μεταναστών και των οικογενειών τους φαίνεται πως δεν έχουν καμία αξία για τα κράτη και τις κοινωνίες της Ευρώπης, παρά μόνο για τις τσέπες των αφεντικών και των προνομιούχων υπηκόων τους. Ο νόμος υπάρχει μόνο για να προστατεύει τις ζωές και τις κοιλιές (τα “συμφέροντα”) όσων έχουν τα εθνικά και φυλετικά διαπιστευτήρια με το ευρωπαϊκό διαβατήριο και την αστυνομική ταυτότητα. Ακόμα και η οργή ή η διαμαρτυρία των ντόπιων εξεγερμένων έχει φυλετικά κριτήρια. Όταν δολοφονείται ή βασανίζεται ένας λευκός από τα σώματα ασφαλείας, η ταύτιση είναι πιο εύκολη. Όταν όμως η μεταναστευτική ζωή εξοντώνεται γιατί ακριβώς αμφισβητεί τη δολοφονική κανονιστικότητα των συνόρων και των εθνών κρατών, τότε η ελληνική κοινωνία αδιαφορεί, συγκαλύπτει, σιωπά, και άρα συναινεί στην εξόντωση. Οι πρόσφατοι πνιγμοί των προσφυγικών οικογενειών, έρχονται να προστεθούν στους 16.500 από τους (τεκμηριωμένους μόνο) θανάτους μεταναστών και προσφύγων λόγω ρατσιστικών πολιτικών εισόδου στην Ε.Ε. από το 1993. Συχνά έρχονται από χώρες στις οποίες υπάρχει πόλεμος και εκμετάλλευση με την ευθύνη των ευρωπαϊκών στρατών και τη συμμετοχή του ελληνικού κράτους, όπως στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Έρχονται από τον πόλεμο, δικαιούνται άσυλο, και αντί για αυτό η ζωή τους εξαρτάται από τους ρατσιστικούς θεσμούς εξόντωσης μεταναστών στα σύνορα και από την εκμετάλλευση της χωρίς δικαιώματα εργασίας τους στο εσωτερικό των ευρωπαϊκών χωρών.
Και ενώ φαίνεται πως έχουν καταργηθεί πάλι τα περίφημα ανθρώπινα δικαιώματα στο Αιγαίο, και η κίνηση των προσφύγων είναι απαγορευμένη μέχρι θανάτου, η ίδια θάλασσα είναι «διεθνή ύδατα» για να κόβουν βόλτες οι στόλοι των εθνικών και πολυεθνικών στρατών, είτε για τον «πόλεμο ενάντια στη μετανάστευση», είτε για να δίνουν στρατιωτική κάλυψη σε ανθρωποσφαγές, είτε για τα πετρέλαια, είτε για τα γεωπολιτικά συμφέροντα των αφεντικών της Ελλάδας, της Τουρκίας, του ΝΑΤΟ, της Ρωσίας κτλ. Και κάπου ανάμεσα σε νεκρούς πρόσφυγες και γεωπολιτικά στρατιωτικά κόλπα, πολλοί υπήκοοι έχουν πειστεί πως το μεγάλο πρόβλημα είναι απλά οι τραπεζικές τους καταθέσεις, νομίζοντας πως οι κάνες των όπλων των εθνών – κρατών τους είναι φτιαγμένες για να σημαδεύουν αποκλειστικά τον αδύναμο «άλλον».
Ένα παράδειγμα μόνο του κοινωνικού και του κρατικού φασισμού είναι και η στρατιωτική διαχείριση των παιδιών των προσφυγικών και μεταναστευτικών οικογενειών. Τα παιδιά, μαθαίναμε κάποτε, είναι η ελπίδα για το αύριο, για ένα καλύτερο κόσμο. Δεν υπάρχει όμως αύριο για μια κοινωνία που ανέχεται στο σώμα της, τις πολιτικές εξόντωσης και φυλάκισης μεταναστών και ανήλικων προσφύγων ή το να ποινικοποιούνται άνθρωποι από τη γέννα, και να ζουν χωρίς ίσα δικαιώματα. Δεν υπάρχει ελπίδα για τις κοινωνίες που σιωπούν και αδιαφορούν για αυτά τα εγκλήματα. Αν κάτι οφείλει να μάθει η ανθρωπότητα από τους ολοκληρωτικούς εφιάλτες του χθες και του σήμερα, είναι το εξής: αν αδιαφορήσεις για αυτούς που είναι φυλακισμένοι μέσα σε στρατόπεδα, ο νόμος του στρατοπέδου θα έρθει και για σένα. Είναι υποκριτικό να αναρωτιόμαστε πως προέκυψε η δική μας υποτίμηση, της ζωής μας και της εργασίας μας, όταν για χρόνια μεγαλώνουν δίπλα μας εκατοντάδες χιλιάδες παιδιά μεταναστών χωρίς τα στοιχειώδη κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Στην Ελλάδα, 200.000 παιδιά εξαιρούνται από πολιτικά δικαιώματα εξαιτίας των ρατσιστικών αλλαγών στο νόμο για την ιθαγένεια, ανάμεσα τους ήταν και οι πρόσφυγες που χάθηκαν στη Λέσβο. Το ζήτημα της ιθαγένειας συνδέεται άμεσα με όλες τις άλλες φυλετικές και εθνικές πολιτικές εξόντωσης και εξαίρεσης, από το άσυλο μέχρι τους οικονομικούς εκβιασμούς για να ανανεώνει κανείς την άδεια παραμονής.
Οι αγώνες για την ισότητα, την ελευθερία και την αλληλεγγύη οφείλουν να συνδεθούν με τους αγώνες για την κατάργηση της ταξικής κοινωνίας και των διακρίσεων που παράγει. Όσοι ονειρευόμαστε ένα κόσμο αλληλεγγύης και ισότητας, χωρίς σύνορα και εθνικούς ή ταξικούς διαχωρισμούς ας σταθούμε μαζί στους αγώνες των μεταναστών και των μεταναστριών, στις διεκδικήσεις τους για ισότητα και στις εξεγέρσεις των προσφύγων και των μεταναστών ενάντια στα κολαστήρια του κρατικού εγκλεισμού και ενάντια στον κοινωνικό αποκλεισμό. Παράλληλα, να υποστηρίξουμε την ελευθερία της ανθρώπινης μετακίνησης, τις ζωές όσων ζουν χωρίς χαρτιά και συνεχίζουν να διαπερνούν και να αμφισβητούν τα σύνορα παρά τις δολοφονικές πολιτικές των αφεντικών και τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης.
Με τους μετανάστες και τις μετανάστριες θα είμαστε μαζί στους αγώνες τους για το άσυλο, για τα χαρτιά, για ίσα δικαιώματα όλων των παιδιών, χωρίς προϋποθέσεις, όπως και στους αγώνες ενάντια στην παρανομοποίηση της μετανάστευσης. Είμαστε μαζί σε κοινούς αγώνες για ισότητα, αλληλεγγύη και ελευθερία για όλους και όλες, ενάντια στις βλέψεις των εθνών κρατών, των καταπιεστών και των εκμεταλλευτών. Υπερασπιζόμαστε την ελευθερία της μετακίνησης για κάθε άνθρωπο, αγωνιζόμαστε να μπλοκάρουμε την κίνηση της πολεμικής μηχανής των καπιταλιστών και των εθνικιστών λακέδων τους, αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποτίμηση της ζωής μας από τα αφεντικά.
