Αλληλεγγύη σε όλους όσοι αγωνίζονται ενάντια στην κρατική και καπιταλιστική βαρβαρότητα, σε όλους όσοι αγωνίζονται για μια κοινωνία ισότητας – αλληλεγγύης – ελευθερίας
Η εξέγερση των εργατών του Σικάγου το Μάη του 1886 αποτελεί κορυφαία στιγμή του ταξικού αγώνα των καταπιεσμένων για την κατάκτηση αξιοπρεπών συνθηκών δουλειάς και ζωής. Ταυτόχρονα, η Πρωτομαγιά του ’86 αναδεικνύει τη σημασία της ριζοσπαστικής σύνδεσης των αγώνων για επιμέρους αιτήματα, όπως αυτός για το 8ωρο, με τον συνολικό αγώνα για μια κοινωνία χωρίς αφεντικά και δούλους, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση ανθρώπου από άνθρωπο.
Σήμερα, 127 χρόνια μετά τα γεγονότα του Σικάγου, κατακτήσεις που ήταν αποτέλεσμα αιματηρών εργατικών εξεγέρσεων και άγριων ταξικών συγκρούσεων ανατρέπονται προς όφελος των αφεντικών, δημιουργώντας συνθήκες σύγχρονης δουλείας.
Για το ελληνικό κράτος η σημερινή συγκυρία, της γενικευμένης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, χαρακτηρίζεται από την προσπάθειά του για την συνολική αναδιάρθρωση των δομών εξουσίας και το βίαιο κοινωνικό μετασχηματισμό, στην κατεύθυνση της δόμησης μιας κοινωνίας που θα κυριαρχεί η υποταγή, ο έλεγχος, ο φόβος, η εκμετάλλευση, ο εκφασισμός, ο αλληλοσπαραγμός μεταξύ των αδύναμων. Έτσι η ουσιαστική κατάργηση του 8ωρου, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας, η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, η γιγάντωση της ”μαύρης” εργασίας και της ανεργίας, ο αποκλεισμός από τα στοιχειώδη κοινωνικά αγαθά, η εγκληματοποίηση και η καταστολή των ταξικών και κοινωνικών αντιστάσεων διαμορφώνουν τις συνθήκες του πολέμου που έχουν εξαπολύσει το κράτος και τα αφεντικά ενάντια στην τάξη των εκμεταλλευόμενων, των εργατών, των φτωχών για την υποδούλωσή της.
Απότοκο αυτής της συνολικής επίθεσης, της ασυδοσίας των αφεντικών και του μηνύματος που θέλει να εμπεδώσει κοινωνικά το κράτος πως όποιος δεν σιωπά, όποιος απεργεί, διεκδικεί, αντιστέκεται θα χτυπιέται παραδειγματικά, είναι η πρόσφατη δολοφονική επίθεση της εργοδοσίας εναντίον των μεταναστών εργατών γης στη Μανωλάδα Ηλείας. Δεκάδες μετανάστες εργάτες γης που δούλευαν σε άθλιες συνθήκες, χωρίς ασφάλεια και για ένα κομμάτι ψωμί στη συγκομιδή της φράουλας, όταν πήγαν να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα έξι μηνών από τον μεγαλοτσιφλικά-εργοδότη τους, αντιμετώπισαν τις σφαίρες από τις καραμπίνες των επιστατών του με αποτέλεσμα τον τραυματισμό περισσότερων από 30 εξ αυτών. Η επίθεση αυτή δεν αποτελεί ένα μεμονωμένο περιστατικό εργοδοτικής τρομοκρατίας, ούτε απλά αρκεί να αθροιστεί μαζί με πολλά άλλα περιστατικά που δείχνουν την ωμότητα των αφεντικών. Αντιθέτως, αναδεικνύει τόσο την πραγματικότητα που βιώνει το πιο υποτιμημένο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστες – οι οποίοι μαζί με τις αγριότερες μορφές εκμετάλλευσης υφίστανται αστυνομικά πογκρόμ, τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, το δολοφονικό κυνηγητό από φασιστικές συμμορίες – όσο και τη γενικευμένη συνθήκη που βιώνουν ντόπιοι και μετανάστες προλετάριοι στους χώρους της μισθωτής σκλαβιάς: την απογείωση της επιθετικότητας που δέχεται η τάξη μας για την απρόσκοπτη συνέχιση της αφαίμαξής της από το κράτος και τα αφεντικά.
Μέσα στο ίδιο πλαίσιο κινείται και η κατασταλτική πολιτική του ελληνικού κράτους, για το τσάκισμα, την απονοηματοδότηση και τη φίμωση κάθε φωνής αντίστασης που ξεπηδά και βάζει αναχώματα στην κρατική και καπιταλιστική επέλαση. Ενδεικτική είναι η κατασταλτική επιχείρηση (αστυνομική κατοχή χωριών, μαζική λήψη DNA, διώξεις και φυλακίσεις) με την οποία αποπειράται το κράτος να αντιμετωπίσει τον ανυποχώρητο και μαχητικό αγώνα των τοπικών κοινωνιών στα χωριά της Β. Α. Χαλκιδικής για την υπεράσπιση της φύσης, των πόρων και της ζωής τους από τα καταστροφικά σχέδια για λειτουργία ορυχείων και μεταλλουργίας χρυσού στην περιοχή.
Πάγια στόχευση της κατασταλτικής στρατηγικής του κράτους αποτελούν οι κοινωνικές, ταξικές και πολιτικές αντιστάσεις, οι δομές και τα εγχειρήματά τους που οργανώνονται και αναπτύσσονται έξω από τους θεσμούς και από τα κάτω. Ειδικότερα το αναρχικό και αντιεξουσιαστικό κίνημα αντιμετωπίζει σήμερα τη λυσσαλέα κατασταλτική επίθεση του κράτους (αστυνομικές εισβολές και εκκενώσεις καταλήψεων, επιθέσεις παρακρατικών φασιστικών συμμοριών, συλλήψεις και βασανισμοί αγωνιστών, φίμωση κινηματικών μέσων αντιπληροφόρησης) ώστε να τρομοκρατηθούν όλοι όσοι αγωνίζονται στους δρόμους, για να παραδειγματιστούν όλοι οι καταπιεσμένοι και παθητικά να αποδεχτούν τις συνθήκες δουλείας που επιβάλλουν οι κυρίαρχοι.
Γίνεται ξεκάθαρο λοιπόν πως το κράτος, τα αφεντικά και τα φερέφωνά τους δεν έχουν να υποσχεθούν τίποτα περισσότερο από φτώχεια, καταπίεση και εκμετάλλευση. Η συστημική κρίση φανερώνει την αντικοινωνική φύση του επιβαλλόμενου από τα πάνω τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και αναδεικνύει πως η διαιώνιση του συστήματος αυτού στηρίζεται στην εκμετάλλευση της εργατικής μας δύναμης και τη λεηλασία της φύσης και των πόρων της.
Από την πλευρά μας, την πλευρά των εργατών, των φτωχών, των πληβείων αυτού του κόσμου, η ιστορία των ταξικών αγώνων μάς δείχνει πως οι προλετάριοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και τους διαμεσολαβητές της ταξικής πάλης που συνδιαλέγονται με τα αφεντικά παρακαλώντας για την ελεημοσύνη τους· πως ότι έχουν να κερδίσουν θα είναι αποτέλεσμα των πλατιών, οργανωμένων στη βάση, μαχητικών, χειραφετημένων και ριζοσπαστικών αγώνων τους. Μόνο η συνολική ανατροπή του κράτους και του καπιταλισμού, η κοινωνική απαλλοτρίωση του πλούτου που παράγουμε εμείς οι ίδιοι και απομυζεί μια κάστα εξουσιαστών, η οργάνωση από τα κάτω της κοινωνικής και ταξικής αντεπίθεσής μας, η κοινωνική επανάσταση και το χτίσιμο μιας αταξικής κοινωνίας κοινοκτημοσύνης και ελευθερίας μπορούν να δικαιώσουν τους πόθους και τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων όλου του κόσμου.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ
ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟ
Αθήνα, 1η Μάη 2013
Αναρχική Συλλογικότητα ”Κύκλος της Φωτιάς”
