Μέσα στις πρώτες μέρες από την ανάληψη των καθηκόντων της, η νέα κυβέρνηση ανακοίνωσε την απόλυση 25.000 εργαζομένων με stage. Ως φυσικό αποτέλεσμα, οι εργαζόμενοι αυτοί, που από τη μία μέρα στην άλλη βρέθηκαν κυριολεκτικά στο δρόμο, απάντησαν και απαντούν με μαζικές κινητοποιήσεις και συγκεντρώσεις, ζητώντας το άνοιγμα μόνιμων θέσεων εργασίας, την αναγνώριση της προϋπηρεσίας τους, τα ένσημα και τις αποδοχές που τους έχουν στερήσει, την αναγνώριση των δικαιωμάτων τους. Είναι όμως μόνο τόσοι, αλήθεια, οι άνεργοι, οι ανασφάλιστοι, οι ημι-απασχολήσιμοι, οι άνθρωποι που δεν ξέρουν αν θα έχουν ένα ευρώ στην τσέπη τους αύριο; Αυτοί στους οποίους στερείται το κατοχυρωμένο από το Σύνταγμα δικαίωμα στην εργασία, στην ασφάλιση, στην αξιοπρέπεια;Είναι πολλοί περισσότεροι από 25.000, είμαστε η πλειοψηφία. Εργαζόμενοι με συμβάσεις έργου, περιορισμένου χρόνου, εργαζόμενοι με μπλοκάκι, συμβασιούχοι, stage, ωρομίσθιοι, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, βιώνουμε όλοι τον ίδιο εμπαιγμό, την ίδια εκμετάλλευση, ζούμε μέσα στον ίδιο εργασιακό μεσαίωνα της ελαστικής εργασίας, απαιτούμε όλοι να έχουμε δικαίωμα σε ένα ανθρώπινο παρόν. Μέσα σε αυτό το τερατώδες εργασιακό περιβάλλον, οι εκπαιδευτικοί, αδιόριστοι και μη, αναπληρωτές, ωρομίσθιοι, καλούμαστε να δουλέψουμε στο χώρο της εκπαίδευσης, καλύπτοντας και εμείς βασικές και πάγιες θέσεις εργασίας. Βρισκόμαστε μέσα στα σχολεία των παιδιών σας, είτε εργαζόμενοι στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη, ούτως ώστε να μην είναι αναγκαίο να στέλνετε τα παιδιά σας στα φροντιστήρια, είτε καλύπτοντας ώρες διδασκαλίας στο ωρολόγιο πρόγραμμα. Όμως, το καθεστώς που θέλει τον περιορισμό των μόνιμων υπαλλήλων και την προώθηση της ημι-απασχόλησης στο χώρο μας, μεταφράζεται με την ολοένα και αυξανόμενη μείωση των μόνιμων και των αναπληρωτών εκπαιδευτικών και την αύξηση των ωρομίσθιων. Είμαστε και εμείς ένα παράδειγμα της συνολικότερης απαξίωσης του σχολείου. Πώς δεν θα ήμασταν άλλωστε, την στιγμή που δεν μπορούμε να καλύψουμε τις βασικές ανάγκες των μαθητών μας σε μόνιμη και επαρκή διδασκαλία. Η μερίδα αυτή των εκπαιδευτικών, παλεύει για το κυνήγι μιας προϋπηρεσίας και μιας «καλής» θέσης στον πίνακα κατάταξης, δίνει εξετάσεις ανά δύο χρόνια σε έναν παράλογο διαγωνισμό. Επιπλέον, μένει μήνες απλήρωτη, πιάνει δουλειά μέσα Νοέμβρη, της αναλογεί ένας εξευτελιστικός μισθός, ενώ βρίσκεται άνεργη κάθε Ιούνη χωρίς να γνωρίζει ούτε το αν θα είναι σε θέση να λάβει επίδομα ανεργίας, ούτε το αν θα δουλεύει ξανά το Σεπτέμβρη. Παράλληλα, όλοι εμείς οφείλουμε (για να μην είμαστε παράνομοι) να υπογράψουμε στις συμβάσεις μας ότι δεν δουλεύουμε σε φροντιστήρια, ότι δηλαδή μπορεί ο κάθε ένας από εμάς να ζήσει περίπου με 50 ευρώ το μήνα, τα οποία θα πληρωθεί ίσως και μετά από ένα χρόνο. Αλήθεια, από πότε ο αγώνας για επιβίωση θεωρείται παράνομος, αλλά όχι θεσμός που δημιουργεί πολίτες ημι-εργαζόμενους, ημι-ασφαλισμένους, με «ημι-μισθούς» και «ημι-δικαιώματα»; Από πότε δεν θεωρείται παράνομη η συνολική απαξίωση του εκπαιδευτικού συστήματος, των ίδιων των σχολείων, των εκπαιδευτικών του και κατ’ επέκταση των ίδιων των μαθητών;
Ο σύλλογος αδιόριστων εκπαιδευτικών Ρεθύμνου, όχι μόνο παλεύει για ένα σχολείο που θα είναι εκεί για τα ίδια τα παιδιά, αλλά και πιστεύει ότι όλοι οι εργαζόμενοι είμαστε θύματα της ίδιας εκμετάλλευσης, βιώνουμε όλοι το φόβο της επισφαλούς εργασίας. Γι’ αυτόν το λόγο, και επειδή μόνο ενωμένοι μπορούμε να διεκδικήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας στη σταθερή δουλειά και αξιοπρέπεια, δηλώνουμε τη συμπαράστασή μας στους εργαζόμενους που απολύονται από τη μια στιγμή στην άλλη και απαιτούμε συλλογικά αυτά που μας ανήκουν.
Κανένας μόνος
Κανένας θεατής».
ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΔΙΟΡΙΣΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΡΕΘΥΜΝΟΥ
http://adioristoirethumnou.blogspot.com/
