Κυκλοφόρησε το νέο φύλλο (20 Δεκέμβρης 2012) της παγκρήτιας εφημερίδας δρόμου Άπατρις. Η εφημερίδα αυτή τη φορά καθυστέρησε αρκετά τη νέα της έκδοση, καθυστέρηση που οφείλεται σε τεχνικά ζητήματα αλλά και σε οικονομικά προβλήματα. Ευχαριστούμε όσες και όσους συντρόφισσες/ους στηρίζουν με διάφορους τρόπους την εφημερίδα. Εκτός Κρήτης η εφημερίδα διανέμεται: Κεντρική διάθεση για την Αθήνα: Κοινωνικό κέντρο Κ*ΒΟΞ Κεντρική διάθεση για Θεσσαλία: Βόλος κατάληψη Ματσάγγου Κεντρική δίαθεση για βόρεια Ελλάδα: Θεσ/νίκη, στέκια και καταλήψεις. Βέροια στέκι Μπαρούτι. Την Άπατρις επίσης μπορείτε να τη βρείτε σε στέκια και καταλήψεις σε αρκετές πόλεις της Ελλάδας. Για επικοινωνία,διανομή, αποστολή κειμένων, οικονομική ενίσχυση: apatris.news@gmail.com
Κατεβάστε το 20 φύλλο της παγκρήτιας εφημερίδας δρόμου Άπατρις πατώντας εδώ
Περιεχόμενα: Η θα πολεμήσουμε ή θα γονατίσουμε Ακόμη και οι βιομήχανοι μελαγχολούν Το κράτος έχοντας ήδη πλέον χρεοκοπήσει τρείς φορές σε διάστημα τριών ετών, καταργεί πλέον κοινωνικά δικαιώματα και ξεπουλά ιδιοκτησίες στο κεφάλαιο. σελ. 12 Ημερολόγιο της επιχείρησης ¨Angela Davis¨ Στο σύγχρονο μεταβιομηχανικό σκοταδισμό, ο κατηγορούμενος δεν τιμωρείται, όπως γινόταν στο μεσαίωνα, με την διαπόμπευση αλλά κάτι παραπάνω. σελ. 20 βαλκανικοί πόλεμοι, εθνικισμός και ιστορία Από συγκρότησης του ελληνικού κράτους ο εθνικισμός είναι συστατικό στοιχείο της κοινωνικής ζωής, ενώ για μεγάλα χρονικά διαστήματα, με άξονα τα εθνικά ζητήματα, υπήρξε και κυρίαρχος μοχλός άσκησης της πολιτικής. σελ. 22 Ακόμη: – Όταν κάποιος ακούει τη λέξη καταστολή σελ.4 – 2-3 λόγια για το ρεύμα και την ενέργεια σελ. 6 – Το “κατηγορώ” του καθαρού βλέμματος σελ.7 – Ελλάδα 2012. Ο σκοταδισμός επανέρχεται σελ.9 – Ποιος τραβάει το κουπί της ναυαρχίδας; σελ.14 – Ε.Σ.Υ, αυτοί και τα μυστήρια σελ.15 – Κραυγή Κρατουμένων: Ζητάμε μια στοιχειώδη αξιοπρέπεια σελ. 21 – Βιβλιοπαρουσίαση: Γιώργος Λιερός «Σκέψεις για την Άμεση Δημοκρατία» σελ.23 – Μια μωβ σκιά Μαϊου ξάπλωσε στον τόπο σελ.24
Το εισαγωγικό σημείωμα του 20ου φύλλου: Η τριαδική κυβερνητική συμμαχία των μνημονιακών (Ν.Δ. ΠΑΣΟΚ ΔΗΜΑΡ) στην προσπάθειά της να επιβάλει στις κατώτερες τάξεις της κοινωνίας την επιστροφή τους στον εργασιακό μεσαίωνα, επιχειρεί να αποσυνθέσει και να διαλύσει τις κοινωνικές εκείνες δυνάμεις που δεν αφομοιώνονται στις επιταγές της. Ταυτόχρονα προσπαθεί να απομονώσει και να καταστείλει τα αντιεξουσιαστικά ριζοσπαστικά κομμάτια που μπορούν να δώσουν επικίνδυνη, για την εξουσία, τροπή στις εξελίξεις, διαχέοντας τις αντιλήψεις και τις πρακτικές τους στην κοινωνία Κάνει σαφές, επίσης, ότι δεν θα επιτραπούν “ακρότητες” σε τυχόν αντιδράσεις για τα μέτρα και συμπληρώνει ότι “ο νόμος θα εφαρμόζεται πλέον παντού”. Η κυβέρνηση θέλοντας να αναδείξει ότι η κοινωνική συνοχή απειλείται από τα “άκρα” εξισώνει τους παρακρατικούς νεοναζί μπράβους της (που τόσες φορές έχει χρησιμοποιήσει εναντίον όσων αγωνίζονται στις επιβολές του) με τον αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο και κάθε άλλο ριζοσπαστικό κομμάτι που μάχεται εναντίον της πολιτικής της καταστολής και της οικονομικής πολιτικής της. Στη πραγματικότητα με αυτή την εξίσωση η κυβέρνηση αποδεικνύει σε όποιον μπορεί ακόμη να λειτουργεί με τη λογική του μυαλού του ότι οι δυνατότητες παραπλάνησης μιας κοινωνίας που είναι έτοιμη να εκραγεί, είναι αρκετά περιορισμένες και ο αναμενόμενος τρόπος να εκτονωθεί η οργή, είναι το να προσπαθήσεις να την κατευθύνεις κάπου αλλού εκτός από την ίδια. Η “επένδυση” στο μεταναστευτικό μπορεί να “πουλάει” ακόμη και να τροφοδοτεί το αλληλοφάγωμα των κατωτέρων τάξεων με τη πριμοδότηση των νεοναζί της Χ.Α. σε “μεταναστοκαθαριστές” αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οι διαταγές της τρόικας δεν μπορούν να μείνουν για πολύ στην αφάνεια. Η οπισθοδρόμηση των εργασιακών συνθηκών στην εποχή του 19ου αιώνα: Εξαήμερη εργασία με δεκατρείς ώρες αντί για οκτώ, μηδενικές σχεδόν αποζημιώσεις απολύσεων, μείωση μισθών, κατάργηση των δώρων. Απολύσεις και κλιμακούμενη αύξηση της ανεργίας ακόμη και στο δημόσιο τομέα, ιδιωτικοποιήσεις παντού ακόμη και της διαχείρισης των σκουπιδιών, καταστροφή του περιβάλλοντος και ξεπούλημα ακόμη και βουνών στους σύγχρονους χρυσοθήρες, κλπ αποτελούν μια βόμβα έτοιμη να σκάσει στα χέρια τους. Στα δελτία ειδήσεων των 8, η φωνή των καθεστωτικών παπαγάλων έχει χάσει την σιγουριά του παρελθόντος.Οι αριθμοί των αυτοκτονιών εκτινάσσονται, οι άνεργοι καθημερινά αυξάνονται το ίδιο και οι άστεγοι, οι πεινασμένοι που τρέχουν από συσσίτιο σε συσσίτιο και αυτή η τρέλα δείχνει να μην έχει τέλος. Οι κυρίαρχες ελίτ για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, φαίνεται να χάνουν τον έλεγχο της κατάστασης από τα χέρια τους, και φυσικά πανικοβάλλονται. Μήπως όμως το γεγονός ότι αυτοί περισσότερο από όλους πανικοβάλλονται αποδεικνύει ότι αυτοί είναι και οι εξόχως ευνοημένοι από την παρούσα τάξη πραγμάτων; Έχει πιάσει τόπο η προπαγάνδα τα τελευταία χρόνια, ο πρώτος εχθρός του λαού είναι ο λαός αλλά όπως λέει και ο ποιητής “πάντα οι βάρβαροι ήταν κάποια λύσις”. Οι εξουσιαστές γνωρίζουν πολύ καλά πώς όσο βαθαίνει η κρίση του καπιταλιστικού οικοδομήματος , τόσο θα αυξάνονται όχι μόνο οι αντιστάσεις αλλά και τα διάφορα εγχειρήματα δομών από τα κάτω. Τόσο πιο πολύ θα αρχίσει να αμφισβητείται η κυριαρχία τους. Οι έχοντες την εξουσία γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι νεόπτωχοι χωρίς αύριο, θα αναζητούν όλο και περισσότερο συλλογικούς τρόπους στην επιβίωση και πρέπει να βρουν ένα έρημο τοπίο. Ο αντιθεσμικός, αδιαμεσολάβητος και αυτοοργανωμένος χαρακτήρας των καταλήψεων, στέγης και πολιτικών, των στεκιών και κοινωνικών χώρων, αλλά και των συνελεύσεων γειτονιών, τα οριζόντια συντονιστικά πολιτών, τα ανταλλακτικά δίκτυα και τα κοινωνικά ιατρεία, μέχρι τις καταλήψεις εργασιακών χώρων και την αυτοδιαχείρηση εργοστασίων που απλώνονται σαν ιστός σε όλες τις πόλεις τρομάζει τον κυριαρχία γιατί αποτελούν σημεία αντίστασης στο υπάρχων σαθρό πολιτικό, οικονομικό και πολιτισμικό σύστημα. Είναι τρόποι και τόποι οργάνωσης μιας κοινωνίας που τάσσεται ενάντια στη “λογική” του κέρδους, της ιδιοκτησίας, της εξατομίκευσης και του κτηνώδους ανταγωνισμού. Είναι η συλλογική απάντηση των ανθρώπων που δεν δέχονται να σφαχτούν μεταξύ τους για τος ποιος θα επιβιώσει, αλλά επιλέγουν το συλλογικό και την αυτοοργάνωση σαν πρόταση και πράξη. Άνεργε, εργαζόμενε, νοικοκυρά, μαθητή, φοιτητή, μετανάστη, αγρότη. Δεν μπορούμε πια να ζούμε όπως θέλουν αυτοί, πρέπει να διαλέξουμε. Ή Ελευθερία ή “ησυχία”. Ή θα ζήσουμε ελεύθεροι ή θα καθόμαστε “ήσυχοι” και τα δύο μαζί δεν γίνονται.
Παγκρήτια Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις
