Αντιμνημονιακός πατριωτικός λόγος και αριστερά. Πωλείται σωτηρία σε τιμή ευκαιρίας

“Μακροπρόθεσμα θα αποκτήσουμε περισσότερους υποστηρικτές. Ο κόσμος θα προτιμήσει το πρωτότυπο από το αντίγραφο”

(Ζαν Μαρί Λεπέν ηγέτης του Γαλλικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου αναφερόμενος στον πατριωτικό λόγο της Γαλλικής αριστεράς-Γαλλικές εκλογές 1993)

Η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι. Η απαξίωση στο καθεστωτικό πολιτικό σύστημα έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο κόσμος (στη μεγάλη του πλειοψηφία) όμως, εγκλωβισμένος μέσα στη διαφαινόμενη κατάθλιψή του, εξακολουθεί κι εναποθέτει τις όποιες ελπίδες του σε αυτόν που θα του υποσχεθεί ότι θα τον βγάλει από τη “μνημονιακή κόλαση”. Έτσι απλά δια της ανάθεσης χωρίς ο ίδιος να κοπιάσει για τα του οίκου του. Ανέκαθεν στην ανθρώπινη ιστορία οι διαφόρων ειδών κρίσεις (οικονομικές, πολεμικές κλπ) χρησιμοποιήθηκαν από τους διάφορους επίδοξους εραστές της εξουσίας (από την αριστερά έως την φασιστική-ναζιστική άκρα δεξιά) σαν μια χρυσή ευκαιρία προκειμένου να τη κατακτήσουν, τάζοντας τόνους γλυκών υποσχέσεων. Τί γίνεται όμως όταν μπροστά στο “ιερό δισκοπότηρο” της εξουσίας, οι διαφορετικές αφετηριακές ιδεολογίες συγκλίνουν; Και ποια είναι η “επίσημη αγαπημένη” λέξη που καταργεί ευκαιριακά τις όποιες ιδεολογικές διαφορές καταστώντας τες τελικά πλήρως οπορτουνιστικές; Μα φυσικά η επίκληση του Πατριωτισμού σαν ύψιστη μορφή αντίστασης εναντίον της οικονομικής κυριαρχίας. Αν αυτός είναι δε και “αντιμνημονιακός”, όπως στο εδαφικό πλανητικό κομμάτι που μας φιλοξενεί και το λένε Ελλάδα, δημιουργείται η χρυσή ευκαιρία για να αποκτήσει κάθε λογής “σωτήρας” μια “θέση στον ήλιο”. Στο παρών κείμενο δεν θα ασχοληθώ τόσο με τη ρητορεία των λογής ακροδεξιών αντιμνημονιακών οι οποίοι ανέκαθεν επένδυαν στο εθνικό και πατριωτικό φρόνημα του λαού και για πιο ήσσονος σημασίας ζητήματα. Θα ασχοληθώ με την ξεκάθαρα οπορτουνιστικά δημοσκοπική-ψηφοθηρική επένδυση της αριστεράς στον πατριωτικό και αντιμνημονιακό λόγο [1].

Οι Μνηστήρες της ωραίας Πατρίδας

Ο οπορτουνισμός της αριστεράς (κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής) και ο ανταγωνισμός με τη δεξιά και ακροδεξιά για το ποιοι είναι οι αληθινοί πατριώτες, οι καταγγελίες και το ρίξιμο των ευθυνών εξ’ ολοκλήρου στους ξένους που “θέλουν να μας πάρουν τη πατρίδα μας”, την κάνει να αδυνατεί να συνειδητοποιήσει αυτήν την κρίσιμη στιγμή ότι οι εξελίξεις σε παγκόσμιο οικονομικό επίπεδο, δημιουργούν συνθήκες ολοκληρωτικού αφανισμού εκατομμυρίων ανθρώπων[2], κάνοντας ταυτόχρονα τις διάφορες αντιμνημονιακές-οικονομιστικές απαιτήσεις και πατριωτικές κορώνες της προς την αυτοκρατορία του χρήματος να φαίνονται επιεικώς γελοίες. Και αυτό γιατί η εθνική υποτέλεια-εξάρτηση είναι δυνατή ακόμα και μετά την απόκτηση της τυπικής ανεξαρτησίας ενός κράτους, εφόσον ο καπιταλισμός είναι το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα στον πλανήτη.

Από το καλοκαίρι των πλατειών το 2011 οι λογής αριστερές γκρούπες (ΚΟΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ,ΝΑΡ κλπ) αποποιούμενες τις ιδεολογικές τους καταβολές στην αρχή, υποκριτικά καλούσαν τον κόσμο σε αποτίναξη των χαρακτηρισμών «δεξιών», «αριστερών» και «κεντρώων» καλώντας άτομα κάθε ιδεολογίας σε έναν αφηρημένο πατριωτικό αγώνα για εθνική ενότητα και ελευθερία. Η θέση αυτή, όμως, είναι άκρως παραπλανητική και επικίνδυνη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς ότι τις σπονδές στον βωμό της “εθνικής ενότητας δια την σωτηρίαν της πατρίδος” τις έκανε πρώτη η τάξη των αστών πολιτικών και οικονομικών κυρίαρχων μαζί με τους παρατρεχάμενούς τους στα ΜΜΕ, λέγοντας ότι οι θυσίες (αποκλειστικά από τους εργαζομένους και τις χαμηλές τάξεις) έχουν σκοπό τη σωτηρία του (φαντασιακού) έθνους. Τους απαντώ ότι όχι μόνο έθνος δεν υφίσταται αλλά και καμία πατρίδα όταν απουσιάζει ή ψυχορραγεί το ανθρώπινο υποκείμενο.

Πατρίς, Θρησκεία, εξουσία

Έπαρση, άγνοια και εγωισμός είναι τα απαραίτητα συστατικά του πατριωτισμού. Στο φως αυτών των διεργασιών φαίνεται ξεκάθαρα ότι για την Αριστερά είναι άκρως εξουσιαστική η στρατηγική αυτή που επιδιώκει απλά να διαμορφώσει ένα εν γένει «αντιμνημονιακό» μέτωπο, μέσα από έναν ρηχό, επιφανειακό και δημαγωγικό “αντιμνημονιακό” και “αντι-νεοφιλελεύθερο” λόγο, χωρίς κανενός είδους επαναστατικό πρόταγμα και ο οποίος λόγω ακριβώς της απουσίας επαναστατικού οράματος αφήνεται να εννοηθεί ότι επιζητείται η επιστροφή στην μέχρι πρότινος πλαστή ευημερία (με κυμαινόμενο τραπεζικό επιτόκιο) δεν είναι καθόλου ικανός να αμφισβητήσει τον καπιταλισμό και το νεοφιλελευθερισμό, πόσο μάλλον να καταργήσει την εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο, αν και αυτό δεν τους ενδιαφέρει γιατί σαν τη σοφή νταντά που απευθύνεται σε νήπια, ζητά να τους δοθεί “εδώ και τώρα” η εξουσία καθώς “ο κόσμος δεν μπορεί να οργανωθεί μόνος του χωρίς καθοδήγηση” [3]. Συνεπώς το “αντιμνημόνιο” δεν μπορεί να είναι αφετηριακή κατεύθυνση, δεν συνιστά από μόνο του ούτε πρόταγμα ούτε στρατηγική, ούτε καν υποδεικνύει έναν έστω αντικαθεστωτικό προσανατολισμό.

Να σώσουμε τη φτωχή Ελλάδα (οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν)

Σε ένα πολύ καλό άρθρο με τίτλο “Οι Γκοτζαμάνηδες δεν είναι φίλοι μας” στον ιστότοπο της “Κόκκινης Ορχήστρας” [4] ο Κ. Μαραγκός γράφει μεταξύ άλλων: “Η αριστερά και όλοι όσοι έχουν επενδύσει στον αντιμνημονιακό υπέρ πάντων αγώνα, έχουν χάσει εντελώς από τα μάτια τους αυτήν την προοπτική. Νομίζουν ότι γλείφοντας τις πατριωτικές αυταπάτες και τον κάθε βλάκα που νομίζει ότι του παίρνουν την πατρίδα ενώ του έχουν πάρει τη ζωή, έχουν κάτι να κερδίζουν ή έστω να εκφράσουν τη “γνήσια λαϊκή οργή”. Δυστυχώς η αριστερά δεν πρόκειται να εισπράξει τίποτα με αυτή τη στάση. Η εξοργιστική αδράνεια που δείχνει απέναντι στη ραγδαία άνοδο του εθνικισμού με ότι αυτό σημαίνει, πολύ γρήγορα θα μετασχηματιστεί σε δράση εναντίον της. Η προπαγάνδα ότι τελικά για την κρίση ευθύνεται η αριστερά που “μπορεί να μην κυβέρνησεαλλά επέβαλε με τις παράλογες απαιτήσεις της την δική της πολιτική (μονιμότητα, αυξήσεις στο δημόσιο και ΔΕΚΟ, φοιτητικό άσυλο κλπ κλπ) οδηγώντας τη χώρα σε χρεοκοπία”, διαδίδεται με ταχύτητα dt, ετοιμάζοντας το αυριανό πογκρόμ εναντίον της αν τολμήσει να σηκώσει κεφάλι. Χιλιάδες ηλίθιοι υιοθετούν με απίστευτη ευκολία την ελεεινή αυτή προπαγάνδα, όπως ήδη έχουν ενστερνιστεί τις ξενοφοβικές ανοησίες και τις αντίστοιχες ρατσιστικές συμπεριφορές.”.

Η επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι και οι πλατιές λαϊκές μάζες δεν είναι αντεθνική αλλά ταξική, οπότε ταξική πρέπει να είναι και η αντίσταση με την οποία οι εργαζόμενοι θα αντιπαρατεθούν με τους δυνάστες τους. Οι νεόπτωχοι της Ελλάδας δεν έχουν τίποτα κοινό με τους Έλληνες καπιταλιστές που επωφελούνται από την χρεοκοπία του ελληνικού κράτους για να συρρικνώσουν τους μισθούς των εργαζόμενων και συνταξιούχων, ούτε με τους διεφθαρμένους πολιτικούς εκπροσώπους τους. Αντίθετα, έχουν κοινά συμφέροντα με τους χιλιάδες μετανάστες που φυτοζωούν στη χώρα σαν οι «απόβλητοι» του παγκόσμιου καπιταλισμού και με τα εκατομμύρια Ευρωπαίων εργαζόμενων που ήδη κινητοποιούνται σε ένδειξη αλληλεγγύης στους εργαζόμενους της Ελλάδας, αντιλαμβανόμενοι την κοινή μοίρα με αυτούς.

Αριστερός οπορτουνισμός. Στο Βασίλειο των τυφλών δεν βλέπει κανείς.

Ανεξάρτητα από τις προθέσεις και την ιστορία του στο ανταγωνιστικό κίνημα, όποιος σήμερα θολώνει τα νερά και εμφανίζει τον ταξικό αγώνα ενάντια στην μεγαλοαστική υπερεθνική κυριαρχία, σαν «εθνικοπατριωτικό», παίζει αντικειμενικά το παιχνίδι της ελληνικής άρχουσας τάξης, ένα τμήμα της οποίας (ΛΑΟΣ, κόμμα Καμένου, ναζί της Χρυσής Αυγής, αυτόνομοι εθνικιστές, Ψωμιάδης και λοιποί αντι-μνημονιακοί ακροδεξιοί, νεοδημοκράτες και “μετανοημένοι” Πασοκοι ψηφοφόροι, βουλευτές και πρώην υπουργοί) ήδη φορά τον “αντι-μνημονιακό” μανδύα για να διασώσει την πολιτική συνέχειά της και επιρροή στις γραμμές των εκμεταλλευόμενων. Και αυτό γιατί, επενδύοντας σε ένα πατριωτικό λόγο ο οποίος μιλά για “νέα Γερμανική κατοχή”, απώλεια εθνικής κυριαρχίας, ξεπουλήματος στους ξένους, τελικά ξεπλένει στη “κολυμβήθρα του Σιλωάμ” την Ελληνική μεγαλοαστική τάξη από τα χρόνια εγκλήματα και τη διαρκή οικονομική ληστεία της εις βάρος των κατώτερων τάξεων και φυσικά από την αποκλειστική της ευθύνη που είχε σαν αποτέλεσμα την οικονομική κρίση. Η οποία οικονομική κρίση (επίθεση στην ουσία) είναι ευχής έργον για το ελληνικό μεσαίο και μεγάλο κεφάλαιο και μια χρυσή ευκαιρία να βγάλει περισσότερα κέρδη από τις απολύσεις εργαζομένων, τριτοκοσμικό ξεζούμισμα όσων ακόμη εργάζονται σε αυτό, περικοπές μισθών, ασφαλιστικών εισφορών, κατάργηση επιδομάτων κλπ.

Σε αυτές τις βάρβαρες εποχές όπου η κρίση του καπιταλιστικού συστήματος
έχει χτυπήσει κάθε πτυχή της ζωής μας, η αλληλεγγύη, η ανθρωπιά και η απαίτηση για κατάργηση κράτους και συνόρων μεταξύ των ατόμων και των λαών είναι ο μόνος τρόπος για να εξουδετερωθεί ο κοινός εχθρός όλων μας, ο καπιταλισμός και εν τέλη η ίδια η εξουσία. Όποιος ξέρει να αφουγκράζεται προσεκτικά τι ορίζει η ελευθερία, αγνοεί πατρίδες και σύνορα, αφέντες και δούλους, κέρδος και ζημιά. Πραγματικά ελεύθερος άνθρωπος είναι εκείνος ο οποίος πράττει πάντα κατά τη δική του θέληση χωρίς να εξουσιάζει και να καταπιέζει και τον οποίο κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει. Η ικανοποίηση των επιθυμιών μας δεν πρέπει ούτε να εναποτίθεται στα χέρια κανενός ούτε να μας υποτάσσει σε αντικείμενα, θρόνους και ανθρώπους.

[1] Σε έρευνα που διεξήγαγε το Εργαστήρι Κοινωνικής και Πειραματικής Ψυχολογίας του Τμήματος Ψυχολογίας του Πάντειου Πανεπιστημίου και δημοσιεύτηκε στις 10/3/12, ένα ποσοστό 76,9% απαντά θετικά στην ερώτηση “νιώθετε ότι είστε Έλληνας;”, ένα ποσοστό 73,7% εκτιμά ως σημαντικό το να είσαι Έλληνας, ενώ ένα 65,5% απαντά καταφατικά στην ερώτηση “όταν κάποιος που δεν είναι Έλληνας ασκεί κριτική στους Έλληνες, νιώθετε ότι κριτικάρει εσάς τον ίδιο;”.

Το δείγμα ήταν 1.040 άνδρες και γυναίκες, 18 ετών και πάνω.

[2] «Υπάρχουν μόνο δύο τρόποι για να αποτρέψουμε τη δημιουργία ενός κόσμου 10 δις ανθρώπων. Είτε πρέπει να μειωθεί ο ρυθμός των γεννήσεων είτε να αυξηθεί ο αριθμός των θανάτων. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Υπάρχουν βέβαια πολλοί τρόποι για την αύξηση του αριθμού των θανάτων. Στη θερμοπυρηνική εποχή που ζούμε, ένας πόλεμος μπορεί να επιλύσει άμεσα και αποτελεσματικά το θέμα. Οι αρρώστιες και η πείνα επίσης αποτελούν αρχαίες πρακτικές ελέγχου του μεγέθους του πληθυσμού. Για να το πούμε απλά. Η αύξηση του παγκόσμιου πληθυσμού είναι η μεγαλύτερη απειλή για τα οικονομικά και κοινωνικά πλεονεκτήματα του αναπτυγμένου κόσμου.»

(Ρόμπερτ Μακναμάρα, πρώην υπουργός εθνικής άμυνας των ΗΠΑ. Ήταν υπουργός άμυνας κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Βιετνάμ. Το 1979 είπε το παραπάνω απόσπασμα στον λόγο του προς τη λέσχη των 7 πλουσιότερων χωρών στο αντίστοιχο συνέδρειο των G7 στη Ρώμη σε μια γενικότερη συζήτηση με αντικείμενο για το πώς θα εξέλθουν από την οικονομική κρίση η οποία τότε βρισκόταν σε κορύφωση)

[3] Αυτό επί λέξη είχε αναφέρει σε συνέλευση στη πλατεία Ελευθερίας τον περασμένο Οκτώβρη ένας αξιοθρήνητος ηγετίσκος των “πολιτών κατά του χρέους”

[4] Οι παρελάσεις, τα φασιστόμουτρα και η στρουθοκάμηλος (Κ. Μαραγκός) http://avantgarde2009.wordpress.com/