Η αυτοκρατορία του χρήματος, έχει πετύχει να παρεμβαίνει σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Από την πρώτη αναπνοή μέχρι την τελευταία μας εκπνοή, μας στραγγαλίζει με το αγκάλιασμά της, μας παρακολουθεί σε κάθε μας στιγμή, μας καταδιώκει σε κάθε μας βήμα, μας εξαπατά, μας έχει στο χέρι συσσωρεύοντας βουνά από νόμους και διατάξεις μέσα στα οποία χάνεται ακόμη και ο πιο ικανός νομικός. Αποφασίζει τα της ζωής μας ελέγχοντάς την ώστε να μην παρεκκλίνουμε από τη θέση που μας έχει νοικιάσει και δέσει αποκλειστικά και υποχρεωτικά. Παρουσιάζει τη φτώχεια σα μία φυσική καταστροφή, σα να έπεσε στη γη απ’ τον ουρανό και οι υπεύθυνοι για την καταστροφή εμφανίζονται σαν Όσιοι και προστάτες των απανταχού φτωχών και αδυνάτων ανθρώπων.
Δημιουργεί έναν στρατό τυφλών εθελοντών υπαλλήλων της, που γνωρίζουν τον κόσμο μόνο μέσα από τα απρόσωπα κτήρια των γραφείων τους και τα δυσνόητα, παράλογα, δυσανάγνωστα έγγραφά τους. Έναν μηχανισμό εθελόδουλων που η μοναδική πρόταση που ξέρει να συντάσσει αποτελείται από τις λέξεις “μάλιστα διατάξτε”. Δεν έχει παρά μόνο μια θρησκεία, την απόλυτη εξουσία, μια μόνο έγνοια, να γαντζωθεί από όποιο κόμμα ή όπλο τής εγγυηθεί τα μέγιστα πολιτικά αξιώματα έναντι της ελάχιστης δυνατής παραχώρησης. Έναν και μόνο στόχο, να συνεχίσει να διαφεντεύει και να αποφασίζει αποκλειστικά και μόνο αυτή για ό,τι κινείται, ζει, πεθαίνει.
Μοιάζει με κάποιον ανίκητο, μυθικό Τιτάνα που συνεχώς αναγεννάται από τον θάνατό του και αυτό γιατί, στο βαθμό που η θεραπεία του κακού είναι επώδυνη, ο άνθρωπος παραιτείται συχνά από αυτήν υποκαθιστώντας την παλιά κατάσταση με μία νέα την οποία παρηγορείται να βλέπει “απαλλαγμένη” από όλα τα κακά της παλιάς. Το ανθρώπινο είδος δεν αντέχει και πολύ την πραγματικότητα αλλά ξεχνώντας όμως την παλιά κατάσταση, τελικά παραιτείται από τη συσσωρευμένη πείρα κι έτσι κατρακυλά στη διάλυση. Εδώ ο αυτοαπαλλαγμένος από την τραυματική μνήμη θα μας φωνάξει ότι: “έτσι ήταν, είναι και ποτέ δεν θα αλλάξει κάτι”. Έχουμε υποχρέωση να του απαντήσουμε πως: Είναι αδύνατο να εξαλειφθεί η τυραννία μέσα στην πόλη όσο παραμένει άπιαστος ο τύραννος μέσα στη ψυχή μας ή όσο ο φόβος μας για τον εχθρό είναι πιο μεγάλος από τον ίδιο τον εχθρό. Ένας άνθρωπος είναι τόσο μεγάλος όσο είναι ο εχθρός που διάλεξε να παλέψει, και τόσο μικρός όσο μεγαλύτερος είναι ο φόβος του για τον εχθρό. Όταν ο εχθρός είναι μεγάλος, γινόμαστε κι εμείς μεγάλοι για να τον αντιμετωπίσουμε. Όταν ο φόβος μας για αυτόν μεγαλώσει πιο πολύ από εμάς τότε ο εχθρός μεγαλώνει περισσότερο και αυτός.
Αν νομίζετε ότι ο φόβος είναι μια αποκλειστικότητα των φτωχών και των καταπιεσμένων, επιτρέψτε μου να σας πω ότι κάνετε λάθος. Ο φόβος της εξουσίας μπροστά στη κατάργησή της είναι άπειρα μεγαλύτερος και γι’ αυτό η κάθε εξουσία των λίγων έχει τόσους αστυνομικούς, στρατό, μέσα καταστολής κι επιτήρησης. Έχει έναν παντοτινό πολύ μεγάλο φόβο μέσα της. Κατά συνέπεια, η ίδια είναι τελικά πολύ μικρή αρκεί να πιστέψουμε εμείς ότι είμαστε μεγάλοι.
Ας παραμερίσουμε λοιπόν τους λογείς “ειδικούς”, όψιμους “σωτήρες”, νέους ηγέτες, “επαγγελματίες της ζωής”. Όλους αυτούς που θεωρούν ευκολότερο να χειραγωγούν, να αρπάζουν, παρά να δημιουργούν. Κοιτάξτε τις εξελίξεις (οι οποίες πάντα ήταν απρόβλεπτες ακόμη και για τους πιο παρατηρητικούς). Η Γνώση για την ανθρώπινη αλληλεγγύη, την παγκόσμια ισότητα και ειρήνη, δεν πρόκειται ποτέ να προκύψει μέσα από τα γραφεία των ειδικών και των κομματικών μηχανισμών, αλλά μέσα από τη βιωματική εμπειρία, τον Λόγο και την Πράξη, τη συμμετοχή ανθρώπων που οι ισχυροί θεωρούσαν ανέκαθεν “χαμένα κορμιά”. Η Πράξη για την ελευθερία μας από τα δεσμά της αυτοκρατορίας, θα πρέπει να εξελιχθεί μέσα από την έμπρακτη και υπεύθυνη συμμετοχή ‘Όλων μας, δημιουργώντας τελείως νέες μορφές κοινότητας. Η αλληλοβοήθεια και η αλληλεγγύη δεν είναι συνθήματα, είναι η ίδια η ζωή και αυτή μπορεί να δημιουργηθεί από κοινωνικές δομές, όπου οι ανθρώπινες αξίες όπως η συλλογικότητα, η συμμετοχή, η αλληλοϋποστήριξη, η ανταλλαγή και απόκτηση υλικών, γνώσεων κι εμπειριών, χωρίς κάποιου είδους χρηματικού ανταλλάγματος, δεν εξαρτώνται από τις κερδώες επιθυμίες των λίγων αλλά αλληλοπαράγονται και αλληλοπροστατεύονται από την επιθυμία για ζωή (και όχι επιβίωση) των πολλών. Ας μην το κρύβουμε. Διψάμε για ουρανό!
Ευάγριος Αληθινός
→Το παραπάνω κείμενο Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα Δρόμου Άπατρις – Τεύχος 17
Για να κατεβάσετε σε ψηφιακή μορφή το 17 φύλλο της παγκρήτιας εφημερίδας δρόμου Άπατρις – Μάρτης 2012 -πατήστε εδώ ή εδώ
–Επικοινωνία: Email : info@apatris.info | website: http://apatris.info
